Αποξένωση και μικρές προσωπικές ευτυχίες.

Οι κοινωνίες κάποτε ασθμαίνουν. Διαστρέφουν τις αξίες τους και δρέπουν τους καρπούς της μεταστροφής τους.

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Οι αξίες εξελίσσονται γινόμενες επί το πλείστον θύματα της ανάπτυξης, η οποία καλλιεργείται και αναπτύσσεται από την στρέβλωση αυτών. Των αξιών.

Καταντά οξύμωρο όμως η πρόοδος αργά αλλά σταθερά όπως και η άκρατη, η επί σκοπόν ευζωία μάχεται το ευρέως -και ορθώς- αποδεκτό. Ποιος εκθειάζει την παρανομία; Κανείς. Ποιος παρανομεί; Όλοι! (ή έστω, σχεδόν όλοι. Η μη αντίδραση σε έγκλημα, ενέχει τον μη αντιδρώντα)

Όπως και σε παλαιότερα άρθρα έχουμε αναφέρει, ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ων και μη τέτοιο δεν θα μπορούσε να υπάρξει διατηρώντας παράλληλα την επί σειρά ετών καλλιεργημένη ευγένεια της μορφής του, τον χαρακτήρα του και συνεκδοχικά την υποταγή του στους νόμους(!).

Οι κοινωνίες προσέφεραν και εξακολουθούν να προσφέρουν σε αυτόν –τον άνθρωπο- ακόμα και ασθμαίνουσες όπως αρχικά αναφέραμε, όμως μόνο τα απαραίτητα στην αρχή της κόπωσης τους και τα απολύτως όμοια, στη αδράνειά-αδιαφορία τους.

Οι μικρές κοινωνίες απαρτίζουν τις μεγαλύτερες, οι μεγαλύτερες συνεργαζόμενες διαμορφώνουν το έθνος και το έθνος με τη σειρά του το κράτος όπου εμπεριέχει στα σύνορά του το έθνος. Το κράτος τροφοδοτεί-υποστηρίζει τις μεγάλες περιφέρειές του, ώστε αυτές με τη σειρά τους να βοηθήσουν τις μικρότερες συνάξεις ανθρώπων να δημιουργήσουν με ασφάλεια τις βάσεις για την πρόοδο τη δική τους που σε σύνολο με τις γειτονικές μικρές ή μεγαλύτερες, να αποδώσουν-επιστρέψουν τα αποτελέσματα στο έθνος. Το κράτος εφαρμόζει κοινωνική πολιτική.

Όλος αυτός ο κύκλος στηρίζεται σε μία αμοιβαιότητα, διότι οι άνθρωποι είμαστε κουρδισμένοι να λειτουργούμε πίσω από την ομπρέλα της εμπιστοσύνης. Δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο αυτό.

• Αφ’ ης στιγμής το οποιοδήποτε κράτος ενδιαφέρεται μόνον για την διατήρηση της κεφαλής αυτού αδιαφορώντας για το σώμα, υπάρχει θέμα. Τα λόγια ''όλα για το λαό'' δεν πείθουν και δικαίως! Όλα για τους ολίγους εκλεκτούς είναι το ειλικρινές ορθότερο. (Ο λαός είναι η ανάγκη των ολίγων διότι δίχως αυτόν θα έχαναν την αξία της ολιγότητάς των)

Υπάρχει πρόβλημα σοβαρό, καθ’ όλα λογικό, διότι χάνοντας τη βάση, τα πόδια, άλλως τις κοινωνίες, απολύει και το δικαίωμα- λόγο -το κράτος-, της δικής του ύπαρξης καθώς είναι δομημένο, ταγμένο, υποχρεωμένο, να υπηρετεί τον σκοπό για τον οποίον επί της ουσίας μάχεται και το κάνει ώστε να καταφέρει να επιβιώσει…

Δίχως κεφάλι δεν ζει το σώμα. Λογικό.

Όμως στην παρούσα περίπτωση, το σώμα δημιούργησε το κεφάλι και εκείνο θα κλιθεί εν νέου να το αναδιαμορφώσει. Το σώμα. Οι οικογένειες, οι ομάδες, οι κοινότητες, οι κοινωνίες…

Πίσω λοιπόν από όλη την –αναμενόμενα- διαμορφωμένη κατάσταση, οι μεγαλύτερες συνάξεις ανθρώπων που απαρτίζουν τις μεγάλες κοινωνικές ομάδες χάνουν τη συνοχή τους στρεφόμενες προς τα μέσα, προς τις μικρότερες συναθροίσεις, εκεί όπου μπορούν να βρουν και να ακούσουν ευκολότερα λόγια για το δίκαιο που κρίνουν ότι τους ανήκει.

Ήδη παρατηρείται μια απομάκρυνση μεταξύ όλων ημών όχι από διαφορά απόψεων, μα από μία έλλειψη γενικότερης διάθεσης… Από κακή ψυχολογία και έλλειψη ελπίδας.

Το φαινόμενο ο κάθε ένας να στρέφεται στις δικές του μικρές προσμονές των ελάχιστων απαιτήσεών του, επιστρέφει τις κοινωνίες αιώνες πίσω.

Τις φέρνει στο σημείο εκείνο των μερικών ατόμων με απολύτως κοινά συμφέροντα ή επιδιώξεις όπου εύρισκαν συνοχή, ταυτότητα απόψεων και άρα στο τέλος της διαδρομής, ψυχική ηρεμία. Πίσω από όλα αυτά οι ελάχιστες μικρές ευτυχίες των ανθρώπων αυτών δρούσαν ως ίαμα, -γιατρικό- στα όποια εμπόδια-αντιξοότητες, δίνοντας ώθηση και διάθεση εξόδου των ατόμων και των ομάδων αργότερα, από το στενό περιβάλλον με σκοπό την μεγαλύτερη επιτυχία και συνεκδοχικά το παρελκόμενο αυτής, ευτυχία. Προϋπόθεση αυτής της εξόδου η ελπίδα, το όραμα, άλλως, η ελάχιστη προσωπική ευτυχία κρίνεται αρκετή. Το ρίσκο της εξόδου είναι για άλλες εποχές.

Σήμερα παρακολουθούμε την αντίστροφη κίνηση. Τη διάλυση του εύρους των πλατιών συνάξεων από τα κάτω!

Οι ασθενέστεροι που είναι και η πλειοψηφία, παύουν τη στήριξη. Εσωστρέφουν για επιβίωση. Η πυραμίδα χάνει τη βάση της, την ώρα που η κορυφή πασχίζει να διατηρήσει το ύψος της!

Οι πολλοί μικραίνουν την ακτίνα του κύκλου τους προσπαθώντας να κρατήσουν όρθια την μικρή ομάδα τους ή την οικογένειά τους, σε έσχατη ανάλυση. Τα σχέδια για διάδοση και υλοποίηση των ιδεών τους παύουν. Στόχος καθίσταται η επιβίωση ή η διατήρηση των κεκτημένων. (Καλώς ή κακώς)

Το κεφάλι αντιδρά, σφαδάζει και κατατρώει τις σάρκες του. Τα πόδια του, τον λαό του.

• Ελλείψει χρήματος το κράτος παύει να στέκεται αρωγός. Τίθεται ενάντιο και εδώ είναι το μέγα λάθος. Αντί να κλειστεί στον εαυτό του περισώζοντας την οικογένειά του ξανοίγεται σε άλλες οικογένειες που επιθυμούν –υπηρετώντας τα δικά τους συμφέροντα- τη διεύρυνση των δικών τους σχεδίων.

Η πίτα στην υδρόγειο είναι μία. Όποιος φάει περισσότερο θα φάει από το κομμάτι κάποιου άλλου, απλή αριθμητική. Όποιος δουλέψει περισσότερο αμειβόμενος ίδια ή και λιγότερα, θα αφήσει (εκόν-άκον) το δικαίωμά του στο άλλον.

Όταν η πίτα έχει μοιραστεί και ο καθένας κρατάει το κομμάτι του δεν υπάρχει κέρδος για κανέναν. Οι αφέντες δεν βολεύονται. Πρέπει λοιπόν να βάλουν όλοι τα μερίδια τους κάτω ώστε η γη, η πίτα δηλαδή, να μοιραστεί από την αρχή με νέους όρους που θα ορίζουν νέες αξίες και νέα δίκαια.

Οι αξίες που θα υπηρετούν τα δίκαια των συμφερόντων τους. Το χρήμα!

politisg