Η αδικημένη γενιά της αβεβαιότητας...

Θέλω να πιστεύω ότι μιλάω εξ ονόματος των περισσότερων παιδιών της γενιάς μου. Θερμή παράκληση προς όλους τους μεγαλύτερους μας: σταματήστε να κατηγορείτε τη γενιά μας ότι είμαστε τεμπέληδες. Ότι βαριόμαστε να δουλέψουμε. Ότι προτιμάμε να ζούμε με το χαρτζιλίκι του μπαμπά και να αράζουμε στις καφετέριες. Είναι λίγα τα παιδιά αυτά που θέλουν να ζουν έτσι, πιστέψτε με είναι λίγα. Και δε θα τα αφήσουμε να σας συμπαρασύρουν σε τέτοιου είδους γενικεύσεις.

Κατηγορείτε τη γενιά μου ότι δεν πάει να μαζέψει ροδάκινα. Ότι δεν πάει να δουλέψει στα χωράφια. Ότι δε θέλει να ιδρώσει για το μεροκάματο. Όχι, δεν το δέχομαι. Τη γενιά μου την μεγαλώσατε εσείς. Γι αυτό θα σας μιλήσω όπως μίλησα χθες στη μάνα μου γιατί κι εσείς μαμάδες μου είστε και μπαμπάδες μου. Έτσι θα μιλήσω και σε εσάς.

Μας μεγαλώσατε με το στόχο να γίνουμε όλοι επιστήμονες- μη σκεφτόμενοι πως δεν κάνουμε ΌΛΟΙ για επιστήμονες (δικό σας λάθος αυτό), μας μεγαλώσατε με το στόχο να γίνουμε γιατροί και δικηγόροι- με σκοπό να καλύψετε τα δικά σας κενά μέσα από τα παιδιά σας, με σκοπό να βαυκαλίζεστε στους φίλους σας μετά ότι το δικό μου το παιδί πέρασε Ιατρική ή έχει βγάλει Πολυτεχνείο (δικό σας λάθος αυτό), μας μεγαλώσατε λέγοντάς μας να διαβάζουμε για να γίνουμε κάποιοι στην κοινωνία και να μην είμαστε ξύλο απελέκητο- δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στο τι δουλειά θα πρέπει να κάνουμε και όχι στο ότι οφείλουμε να έχουμε μια δουλειά (δικό σας λάθος αυτό), μας μεγαλώσατε με την άποψη ότι οι χειρωνακτικές δουλειές είναι υποδέεστερες κι αυτές τις κάνουν είτε οι αγράμματοι είτε οι αλλοδαποί- ξεχνώντας πως είναι αξιοπρέπεστατες δουλειές και πως δεδομένου ότι δεν παίρνουν όλα τα παιδιά τα γράμματα είναι σαφώς καλύτερο να δουλέψεις στο χωράφι αξιοπρεπώς- ξαναλέω- απ'το να ζητιανεύεις το 50αρικο του μπαμπά (δικό σας λάθος αυτό), μας μεγαλώσατε με 10 φροντιστήρια, 3 ξένες γλώσσες, υπολογιστές, πτυχία, μεταπτυχιακά, διδακτορικά με σκοπό να κάνουμε τι; Να γίνουμε αγρότες;

Τότε προς τι όλα αυτά; Γιατί να ματώσουμε πάνω απ'τα βιβλία, γιατί να ξενυχτάμε διαβάζοντας, γιατί να κυνηγάμε τα πανεπιστήμια και τους βαθμούς, γιατί να κάνουμε αιτήσεις μεταπτυχιακών στα εξωτερικά, γιατί (να το πάω και παραπέρα) να ξοδέψετε τόσα χρήματα για να μας κάνετε "κάποιους" στην κοινωνία; Για να έρθετε τώρα να μας πείτε τεμπέληδες που δεν ξέρουμε πώς να κάνουμε αυτά που εσείς μας είπατε να μην κάνουμε; 

Σας μιλάω απότομα το ξέρω. Όχι δεν είμαι λυπημένη. Νιώθω αδικία όμως. Νιώθω αδικία για τη γενιά μου που είναι πολύ πιο εκπαιδευμένη από τη δική σας, που έχουμε πολύ περισσότερα προσόντα από εσάς, που θα έπρεπε να έχουμε ένα καλύτερο μέλλον να δημιουργήσουμε και αντί να αισθανθείτε λίγη ντροπή, να ψελλίσετε έστω μια συγγνώμη για το μέλλον που μας καταστρέψατε μας λέτε από πάνω και τεμπέληδες. Όχι δεν είμαι λυπημένη. Έχω πίστη. Στη γενιά μου ότι θα τα καταφέρει. Και θα σας αποδείξουμε ότι ούτε τεμπέληδες είμαστε, ούτε η γενιά του φραπέ και της καφετέριας, ούτε η γενιά των δανεικών του μπαμπά. Όχι δεν είμαι λυπημένη. Θα τα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε ένα δικό μας μέλλον καλύτερο και πιο φωτεινό απ'το σκοτάδι που μας ρίξατε. Εμείς τουλάχιστον μεγαλώσαμε με μια Δημουλά. Όχι δεν είμαι λυπημένη, σε σωστή ώρα νυχτώνει.

Τατιάνα Κίρχοφ