Κοινωνικές παράταιρες συμφωνίες

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Ο άνθρωπος μόνος δεν μπορεί να ζήσει, αυτό είναι δεδομένο. Η οντότητα εκείνη που ονομάζουμε έτσι, αποκτά υπόσταση μονάχα μέσα από την κοινωνική συμπεριφορά του, η οποία προϋποθέτει το ελάχιστο πλήθος του ενός έστω συντρόφου, της μίας σχεδόν οικογένειας.

Αυτόματα οι απαγορεύσεις χαμογελούν, τα όρια τίθενται και οι τιμωρίες καραδοκούν. Θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; 

Μονάχα με ανθρώπους –απαντώ- οι οποίοι θα άγγιζαν το φιλοσοφικό άριστο και άρα δεν θα ήταν ...άνθρωποι. Θα ήταν κάτι περισσότερο εξελιγμένο ίσως αλλά άνθρωποι με τη σημερινή θεώρηση, όχι*. 

Η πρώτη οικογένεια λοιπόν γειτνιάζει και με μία δεύτερη ωσαύτως και με μία τρίτη. Όσο το πλήθος των ατόμων παραμένει σε γνωστό σε όλους, τότε οι κανόνες μπορούν να παραμένουν άγραφοι και οι συνεννοήσεις να γίνονται κατ’ ιδίαν. Σε διαφορές-διχογνωμίες όπου χρειάζεται, η κρίση-συνδρομή κάποιου περισσότερο πεπειραμένου κρίνεται απαραίτητη. Τότε καλείται συνήθως ο γεροντότερος.

Η ανάγκη λοιπόν της εκπροσώπησης του δίκαιου αποκτά ισχύ. 

Το πλήθος των οικογενειών με την πάροδο των ετών (καθώς η πεδιάδα είναι εύφορη) έχει γίνει τόσο μεγάλη ώστε κανείς δεν είναι πλέον δυνατόν να γνωρίζει όλα τα άτομα που τις απαρτίζουν.

Οι διαφορές- διαφωνίες είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο όπως και οι κίνδυνοι από άλλες συνάξεις οικογενειών που ζουν κάπως μακρύτερα. Το σύνολο του κάθε ξεχωριστού πλήθους ονομάζεται φυλή και αργότερα έθνος.

Η μόνιμη εκπροσώπηση του συνόλου των οικογενειών, των εθνών δηλαδή τα οποία περιχάραξαν την πεδιάδα τους και την ονόμασαν δική τους, κράτος τους δηλαδή (κράτος=κρατώ) κρίνεται εκτός από αναγκαία και επιτακτική.

Η πολιτική όπως ανέφερα σε κάποιο παλαιότερο άρθρο άρχεται αφ’ ής στιγμής υπάρξει διαφωνία. Πέραν αυτής η πολιτική χάνει παντελώς την ισχύ της.

Οι διαφορετικότητα των ιδεών όμως ενέχει και διάφορες (αλλιώτικες) αντιμετωπίσεις και άρα ‘’πολιτικές’’, καθώς το ίδιο πρόβλημα μπορεί να επιλυθεί με αρκετούς τρόπους (ή θεωρείται ότι μπορεί να λυθεί) προσβλέποντας πάντα στο ίδιο αποτέλεσμα που δεν μπορεί να είναι άλλο από το συμφέρον των πολιτών-οικογενειών που απαρτίζουν την πεδιάδα-κράτος, το οποίο κράτος έχει αποκτήσει και ένα όνομα!

Βεβαίως όπως είναι σαφές και απολύτως αποδεκτό, κανένας από εμάς δεν ίδιος με κανέναν άλλον και άρα όλοι οι πολίτες είναι άνισοι μεταξύ τους τουλάχιστον για εκείνα που αφορούν την προσφορά τους τόσο στα κοινά, όσο και στις ίδιες τις οικογένειές τους. Νομίζω πως και εδώ συμφωνούμε.

Αυτόματα λοιπόν ανατέλλουν διαφορετικά συμφέροντα.

Εκείνοι οι οποίοι παράγουν και πωλούν, επιθυμούν καλύτερο διάφορο (κέρδος) -δικαίως ή αδίκως- (το αδίκως αναφέρεται στις περιπτώσεις των ατόμων όπου δεν είχαν τις ισάξιες ευκαιρίες) για τα έργα τους. Εκείνοι που αγοράζουν το αγαθό, το αντίθετο, οι γρήγοροι-ταχείς, άλλους τρόπους αντιμετώπισης και οι αργοί κατανόηση κ.ο.κ. 

Στο σύνολο της επικράτειας του κράτους-πεδιάδας, των πολιτών-μελών των οικογενειών δηλαδή, αυτομάτως δημιουργούνται συμφέροντα και παράλληλα σχηματίζονται ομάδες που στηρίζουν αυτά, οι οποίες ομάδες όπως είναι φυσικό έχουν κάποιον που μπορεί και μιλάει καλύτερα από όλους τον οποίον και χρίζουν αρχηγό στέλνοντάς τον να συνδιαλλαγεί με τον ομότιμο της άλλης ομάδας.

• Το πρόβλημα χρειάζεται λύση. Για την όποια λύση απαιτείται μία μέθοδος, μία πορεία αντιμετώπισης. Μία πολιτική.

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι κάποιοι από κάποιες προτάσεις-πορείες θα ευνοούνται περισσότερο και κάποιοι άλλοι λιγότερο, συνήθως ευνοημένοι είναι εκείνοι οι οποίοι διαθέτουν περισσότερο χρήμα (καθώς έχει συμφωνηθεί να γίνεται αποδεκτό από όλους) διότι υπερτερούν σε πιθανότητες να θέσουν σε ισχύ τη δική τους λύση, για τον απλό λόγο ότι μπορούν να προσφέρουν περισσότερα ώστε να πείσουν…

Εδώ όμως γεννάται ένα ζήτημα.

Να πείσουν, αλλά ποιους να πείσουν; Προφανώς εκείνους που ΔΕΝ συμφέρονται!

Ναι, αλλά αυτό προϋποθέτει μία μειοψηφία διότι σε περίπτωση πλειοψηφίας δεν θα υπήρχε η ανάγκη της επιστράτευσης του ‘’είδους’’. 

Δια της πλαγίας λοιπόν (θεμιτώς ή αθεμίτως) οι μη συμφερόμενοι πείθονται λαμβάνοντας ως αντιμισθίαν ένα κάποιο όφελος π.χ. την ελαφρά υπό σκιάν εργασία στον έχοντα περισσότερη γη. Δεν είναι και λίγο… Μπορεί και μία καλύτερη αμοιβή, ή ακόμα και την υπόσχεση προσφορά εργασίας σε ένα άτομο δικής του εμπιστοσύνης π.χ. του γιού του.

• Ο άνθρωπος αυτός πλέον συμφέρεται, ενώ επί της ουσίας λαθεμένα το εννοεί! 

Τροποποιεί λοιπόν τη διαλεκτική του στους ομοίους του εφαρμόζοντας ως επιχειρήματα δικά του, εκείνα της άλλης ομάδας. Ομοίως και ο διορισμένος γιός του. Η υπόσχεση δε ότι πλέον καθώς ευρίσκεται με το μέρος των εχόντων και μπορεί να καταφέρει κάτι καλό και για τους άλλους διεμβολίζει την ταξική ιδέα της ομάδας -μετερχόμενος την ανθρώπινη τάση για αποφυγή δυσκολίας- πείθοντας και άλλους μέσα στις μικροκοινωνίες των περισσότερων…

Το μεγάλο κεφάλαιο μετρά κέρδη...

Η ουσία χάνεται, ομοίως και το ‘’παιχνίδι’’ όταν ο άνθρωπος ενδίδει στις ορέξεις των συστημάτων. Όλα τα συστήματα έχουν ως στόχο τη χειραγώγηση και τίποτα άλλο. Η ελευθερία συνίσταται σε επίπεδο ατομικό, και απολαμβάνεται κατά μόνας ακόμα και παρουσία πάντων.

Σε μία κοινωνία όπου η κινητήρια δύναμη είναι μονάχα το χρήμα (η ύλη δηλαδή) πάρα πολλά περνούν σε τρίτη ή τέταρτη μοίρα…

Η αλήθεια είναι ότι χρειαζόμαστε ελάχιστα εκείνων που έχουμε. Η πληθώρα της ύλης δείχνει να δρα υπογείως αρνητικά σε εμάς, στους γύρω μας και στις μεταξύ μας σχέσεις. (Ωραίο θέμα προς συζήτηση) 

• Ο κάθε ένας υπογράφει τη δουλεία του ασπαζόμενος το οτιδήποτε.

Μα τότε είμαστε όλοι δούλοι της κάθε μας επιθυμίας (και του κάθε μας στόχου θα επιμείνω**).

Ασφαλώς!

Να μιλήσουμε τώρα περί πολιτικών συστημάτων; Περί διεθνούς πολιτικής; Περί της πειθούς του ενός ή του άλλου κόμματος; Περί χειραγώγησης των μαζών προς όφελος κάποιων…

Μα καλά θα ρωτήσει κάποιος: Εσύ δεν ψηφίζεις; Δεν μάχεσαι; Απέχεις;

Ασφαλώς και ψηφίζω και μάχομαι και έχω κάνει γνωστά τα πιστεύω μου δημοσίως (μη ''εξύπνως''*** συμπεριφερόμενος προς άγρα αποδοχών) μέσα από πολλά άρθρα, αλλά πίσω από όλα αυτά γνωρίζω ότι το να παραμένω ευτυχής (στον βαθμό που μπορώ) έχει να κάνει μονάχα με εμένα και τους ανθρώπους της οικογενείας μου με την κάπως ευρύτερη έννοια του όρου.

* Το θυμικό, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη φύση μας. Απόσχοντος αυτού, χάνεται το απροσδιόριστο, το μη αναμενόμενο της αντίδρασης και άρα ο χαρακτήρας του κάθε ατόμου. Η απολύτως άριστη συμπεριφορά δεν μπορεί παρά να είναι μία (1) σε κάθε συγκεκριμένη και απολύτως ξεκάθαρη περίπτωση άρα η όποια παρέκκλιση αποκλείεται.

** Με αυτό επ’ ουδενί κατηγορώ τον οποιαδήποτε στόχο, άνευ των οποίων απλά δεν θα υφιστάμεθα…

*** Προσωπικά εκτιμώ απεριόριστα τον κάθε (ειλικρινώς) μαχόμενο τις απόψεις μου παρά τον ασθενώς ή από ανάγκη συμφωνούντα. 

politisg