Ενωμένη Ευρώπη: Πολιτική και Εμπιστοσύνη.

Και οι κήνσορες, ελέγχόμενοι!

Η δυστροπία, που έδειξαν απέναντί μας οι εταίροι μας, η ενόχλησή τους, η «σωφρονιστική απώθησή» μας στο μέγιστο αδιέξοδο, η διατύπωση της ευρωπαϊκής άποψης για χορήγηση σ' εμάς μόνο ανθρωπιστικής βοήθειας κλπ., όλα αυτά δείχνουν, πως η ψύχραιμη και ενωμένη Ευρώπη, δεν είναι και τόοοοσο ενωμένη!

Ή πως είναι προσχηματικά ενωμένη, ή, μόνο, ενωμένη στις υποχωρήσεις που ζητά. Ή πως είναι ενωμένη στην άσκηση εξουσίας, και στην επιβολή ποινών και όρων, καθώς και στην δορυφοροποίση των μικρής ισχύος εταίρων, ώστε να κατευθύνουν μόνοι οι ισχυροί, που ελέγχουν τις πλειοψηφίες και τις αποφάσεις.

Γράφει η Ε. Αθανασούλη

Η πολιτική της Ενωμένης Ευρώπης, δεν είναι πια για τους πολίτες και τις χώρες, αλλά για τα συμφέροντα και τους συνασπισμούς των οικονομικά ισχυρών.

Όλα αυτά όμως, υποσκάπτουν την εμπιστοσύνη. Την εμπιστοσύνη, που οι εταίροι μας θεωρούν πολύτιμη για κάθε συνεργασία. Κι όλοι εμείς, τόσο οι πολιτικοί μας, όσο και οι Έλληνες πολίτες, θεωρούμε την εμπιστοσύνη θεμέλιο λίθο για την καθίδρυση και λειτουργία κάθε σχέσης. Αυτό μας βρίσκει απολύτως σύμφωνους. Τα λόγια και τα έργα πρέπει να συμβαδίζουν και να μην είναι προσχηματικά. Να μη φέρνουν αποτέλεσμα αντίθετο από εκείνο που υπόσχονται.

Όταν λοιπόν συμφωνούμε στη συνεργασία και την αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια και την συμπληρωματικότητα, δεν εννοούμε πως μόνο η Ελλάδα θα συναινεί και θα δείχνει προθυμία και επιείκεια, όπως τότε που καταγνώσθηκε η ευθύνη της Γερμανίας για τις αποζημιώσεις που θα έπρεπε να καταβάλλει η Γερμανία μέχρις ότου  ανακάμψει από τις συνέπειες των έργων και της μανίας του φύρερ της!

Δεν κατανοούμε πώς είναι δυνατόν να μην τορπιλίζει την εμπιστοσύνη μεταξύ εταίρων, η σημερινή συμπεριφορά της Γερμανίας!

Δεν εννοούμε πώς η ανακάμψασα Γερμανία θα εξακολουθεί να είναι φίλος και εταίρος άξιος εμπιστοσύνης, τώρα που έγινε μια χωρα με ισχυρή οικονομία, αλλά παρ' όλα αυτά αρνείται να αποζημιώσει για τα εγκλήματα του στρατού της σε βάρος της χώρας μας, και μάλιστα μας απαντάει πως οι απαιτήσεις για τα ηθικά εγκλήματα δεν αποτυπώνονται σε λεφτά!!! πως είναι πολύ παλαιά η αξίωση και πως τωρα πια έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που γίνανε τα εγκλήματα!

Σε ποιό σύστημα αξιών αυτή η στάση είναι αποδεκτή; Η εμπιστοσύνη πρέπει να υπάρχει από όλες τις πλευρές, γι' αυτό πρέπει οι πράξεις των φίλων και εταίρων να διέπονται από κοινές ηθικές αξίες. Δεν είναι απαραίτητο να έχουμε τον ίδιο τρόπο δράσης, αλλά είναι απαραίτητο οι πράξεις μας να έχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Εντιμη ανταπόκριση και ανάληψη ευθύνης.

Ο καλός Ευρωπαίος, δεν ζημιώνει τον εταίρο και φίλο του, έλεγε πριν λίγες μέρες η κ. Μέρκελ. Αλλά αυτό πρέπει να ισχύει για όλους.

Eπίσης, ο καλός Ευρωπαίος δεν μπορεί να δωροδοκεί τον συνεταίρο του για να τον προτιμήσει επιχειρηματικά, και να αρνείται στη συνέχεια οποιαδήποτε συμβολή για την εξιχνίαση και τον κολασμό των παρανομιών, στις οποίες συμμετείχε! Γιατί αυτό κλονίζει την εμπιστοσύνη μεταξύ των εταίρων, ή μηπως όχι;

Ή μήπως, επειδή δεν φανήκανε συνεπείς στις ευθύνες και στις υποχρεώσεις τους «οι Γερμανοί φίλοι και εταίροι» μας, και δεν ανέλαβαν τις συνέπειες των -παλαιών και νέων- εγκλημάτων τους σε βάρος μας, φρίττουν που μας συναναστρέφονται, γιατί τους τα θυμίζουμε; (παλιά η ιστορία του Φρυνίχου!).

Νομίζουν πως θα εξαφανιστούν τα εγκλήματά τους αν μας εκδιώξουν από το συνασπισμό της Ευρώπης;

Εμείς, και μαζί τους, θα είμαστε διαφορετικοί, και μακριά τους θα είμαστε μόνοι.

Και πάντα θα πιστεύουμε πως ο λόγος του προσώπου είναι συμβόλαιο. Και πως είναι άλλο πράγμα η πολιτική κι άλλο η επιχειρηματικότητα. Το πρώτο φροντίζει ανθρώπους και χώρες, το δεύτερο φροντίζει συμφέροντα.

Αλλά τί θα είναι μια Ευρώπη, χωρίς την Ελλάδα;

Σαν τα παιδιά που από ανωριμότητα περιφρονούν τους γέροντες κι αδύναμους γονείς τους! Kαι κουβαλάνε τούτη την ύβρη μέχρι το θάνατό τους, έτσι που μπορεί -ετούτη η ύβρις- και να 'ναι για θανατικό τους.

Ή σαν εκείνα -από τα υιοθετημένα- που ξεπέσανε και δεν γνωρίσανε τίποτε, και για τούτο εξαγριωθήκανε στο ήθος και στον τρόπο.