Το κριτήριο του Arthur Clark: «Ένας πολιτικάντης σκέπτεται τις επόμενες εκλογές. Ένας πολιτικός, τις επόμενες γενεές.» ισχύει αντιστοίχως και για τους πολίτες. Για εμάς δηλαδή. Για τον καθένα μας.
Ζήσαμε, σαν Έλληνες, την απόλυτη ταπείνωση με την κατάληξη της διαπραγμάτευσης.
Πολλοί νομίζουν ταπείνωση τις προβλεπόμενες ρυθμίσεις περί πρωτογενούς πλεονάσματος ή τα νέα ποσοστά ΦΠΑ. Κάποιοι, μάλιστα, στην ίδια λογική, ανακαλύπτουν ακόμη και πρόοδο. Συγκρίνοντας με το 2ο μνημόνιο …
Οι νουνεχείς, ευλόγως, δίνουν προτεραιότητα στο νόημα της συμφωνίας, ιδιαίτερα στον τρόπο που επιβλήθηκε. Όπως και στην ψυχρολουσία αλά Ίμια. Έπονται οι αριθμοί, ιδίως όταν δεν αναιρούν το βασικό: τηνπροδιαγραφόμενη υφεσιακή προοπτική της χώρας.
Προσωπικά δηλώνω ότι δεν ένοιωσα τόσο ταπεινωμένος από όλα αυτά, όσο από μία και μόνη φράση του νέουπολιτικού νάνου που έχει στα χέρια του τα ηνία αυτής της ιστορικής χώρας: «Υπερτίμησα τη δύναμη του δίκιου ενός λαού». Ένας λαός ο ελληνικός. Ένας λαός, όπως τόσοι άλλοι. Μάλιστα …
Θα ήταν υπερβολή, φυσικά, να απαιτεί κανείς γνώσεις Ελληνικής Ιστορίας από τον περί ου – είχε λόγους σοβαρούς που έλειπε χωρίς «απουσία». Θα ήταν, ίσως, υπερβολή και να περιμένει κανείς να έχει αρκετή μνήμη, ώστε να θυμάται τι έκανε «ο παππούς του» στα βουνά της Αλβανίας ή στην Εθνική Αντίσταση. Θα ήταν ανώφελο, άλλωστε, καθώς του είναι αδύνατον να αντιληφθεί την ποιοτική διαφορά με τις αντίστοιχες δράσεις άλλων λαών της Ευρώπης.
«Όλοι μαζί αντισταθήκαμε», «Όλοι μαζί τα φάγαμε». Η ίδια ισοπεδωτική λογική.
Αλλά πώς να του συγχωρήσουμε που δεν υποψιάσθηκε καν ότι το 61,3% ΟΧΙ του απαγόρευε αυτήν την εξισωτική αντίληψη; Ποιος άλλος λαός του πλανήτη θα αντιδρούσε με τέτοιον τρόπο, και υπό τέτοιες συνθήκες, στον ψυχρό εκβιασμό των πανίσχυρων δανειστών του; Πώς είναι λογικό να μιλάει γενικά για την δύναμη ενόςλαού, όταν η εν προκειμένω δύναμη είναι μοναδικό χαρακτηριστικό ενός και μόνον λαού του πλανήτη;
Θα ήταν αλλιώς αν έλεγε κάτι σαν «Υπερτίμησα τη δύναμη του δίκιου ενός λαού, ακόμη και του ελληνικού». Σωστά;
Begin with the end on mind
Για όσους η ως άνω επιχειρηματολογία ξυπνά [ή ενισχύει] κάποια υγιή εθνικά αντανακλαστικά, το εύλογο συμπέρασμα είναι ακριβώς αυτό: έχουμε πολιτική ηγεσία τραγικά ασύμβατη με τις διαθέσεις και τη φυσιογνωμία του λαού που εκπροσωπεί. Ήγουν: δεν έχουμε ηγεσία.
Το εύλογο συμπέρασμα ακολουθείται από το εξ ίσου εύλογο ερώτημα: «και τώρα τι κάνω;» Τονίζω ότι – ατυχώς – το ερώτημα «και τώρα τι κάνουμε;» είναι εξ ίσου ανιστόρητο. «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω» είναι η πατροπαράδοτη εθνική συνταγή επιβιώσεως στα άνευ ηγεσίας δύσκολα.
Γι’ αυτό και το τρίλημμα που προτείνω απευθύνεται στον «σύγχρονο Έλληνα» και όχι σε κάποια ομάδα ή σε όλους μαζί. Με άλλα λόγια: αν – αν ! – κάποιος πεισθεί για το τρίλημμα και τις αντίστοιχες προοπτικές, θα απαντήσει ο ίδιος στο «και τώρα τι κάνω;». Αφού, φυσικά κάνει τις δικές του σκέψεις και τους δικούς του υπολογισμούς.
Κατ’ ουσίαν, αυτό που προτείνω είναι απλώς ένας ευρύτερος χρονικός ορίζοντας, και μαζί κάποια παραπάνω επιχειρήματα υπέρ ή κατά των τριών βασικών επιλογών μας. Το βασικό – επιμένω ! – είναι να δούμε μακριά, να βάλουμε πρώτα στο νου μας τον τελικό μας προορισμό. Το κριτήριο του Arthur Clark: «Ένας πολιτικάντης σκέπτεται τις επόμενες εκλογές. Ένας πολιτικός, τις επόμενες γενεές.» ισχύει αντιστοίχως και για τους πολίτες. Για εμάς δηλαδή. Για τον καθένα μας.
Σταυροδρόμι
- Νεοέλληνας.
- Ευρωπαίος.
- Έλληνας.
«Είμαστε ο λαός της δικαιολογίας» υποστηρίζει μία καλή μου φίλη. Ο τυπικός νεοέλληνας άλλα λέει και άλλα κάνει. Γι’ αυτό και χρειάζεται διαρκώς δικαιολογίες. Αυτή την στιγμή δεν αντιλαμβάνεται τις βασικές έννοιες «λάθος» και «αντίφαση».
Είναι χαρακτηριστικό ότι υπερηφανεύεται για το ένδοξο παρελθόν, αλλά δεν ενεργεί και αναλόγως. Π.χ. δεν εκτιμά κάποια κρίσιμα και επίκαιρα Δελφικά Προστάγματα. ΣΠΕΥΔΕ ΒΡΑΔΕΩΣ, αλλά όλοι τρέχουν πανικόβλητοι. ΜΕΛΕΤΑ ΤΟ ΠΑΝ, αλλά ουδείς μελετά – απλώς διαβάζει. Και, κυρίως, ουδείς είναι διατεθειμένος να βασισθεί σε έναν εμπεριστατωμένο σχεδιασμό. Και είναι άλλο μελέτη και άλλο φιλοσοφία. Όχι;
Αντίθετα με τις δημοφιλείς απαξιωτικές προσεγγίσεις του νεοελληνικού φαινομένου, εδώ και χρόνια πρεσβεύω την θεωρία της εθνικής σύγχυσης – τώρα απλώς της δίνω όνομα. Το πρόβλημά μας είναι ότι «πατάμε σε δύο βάρκες».
Οι ελληνικές κοινωνικές μας αντιλήψεις βασίζονται στο φιλότιμο, την αυθόρμητη πρωτοβουλία για το καλό. Αντιθέτως, ακολουθούμε – όσο ακολουθούμε – θεσμούς βασιζόμενους στις δυτικές κοινωνικές αντιλήψεις, στον καταναγκασμό.
Αυτή η ευθεία αντίφαση των δυτικού ρυθμού κανόνων μας προς το εθνικό DNA μας είναι η γενεσιουργός αιτία της κακοδαιμονίας μας. Έτσι καταλήγουμε να περνάμε με κόκκινο τα φανάρια, και τόσα άλλα. Τονίζω ότι αυτή η προσέγγιση δεν δικαιολογεί τις συμπεριφορές. Τις εξηγεί – έχει διαφορά.
Εκείνο που σίγουρα δ-ε-ν χρειάζεται να τονίσω, είναι ότι η «επιλογή νεοέλληνας» δεν έχει μέλλον.
Ευρωπαίος
Είναι η σύγκριση με τα νεοελληνικά χάλια που εξωραΐζει την προοπτική να γίνουμε Ευρωπαίοι.
Μας θαμπώνουν τα αναμφισβήτητα υλικά επιτεύγματα της Ευρώπης, η όποια τάξη, η όποια οικονομική ευμάρεια. Λεπτομέρεια το ότι όλη η ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη της Ευρώπης βασίσθηκε στον Ελληνικό Πολιτισμό, και ιδιαίτερα στον Αριστοτέλη και την Λογική του.
Ουδείς μπορεί να φαντασθεί πώς θα είχε ξεφύγει η Ευρώπη από τον Μεσαίωνα, αν δεν είχε φθάσει – από την Αλεξάνδρεια και δια των Αράβων της Ισπανίας – το έργο του μεγάλου Μακεδόνα. Και, ίσως, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πού θα καταλήξει η Ευρώπη, υπό το κράτος δύο κρίσιμων προβλημάτων στα ίδια τα θεμέλια του πλήρως υλιστικού πολιτισμού της.
Πρώτον, η προσήλωση σε κανόνες. Σίγουρα το νεαρόν της ηλικίας των Ευρωπαϊκών λαών είναι συμβατό με λεπτομερείς περιοριστικούς θεσμούς. Δεν έχουν το πρόβλημα που έχουμε εμείς, με τους κανόνες και τα «καλούπια».
Αλλά αυτή η προσήλωση καταδυναστεύει εμφανώς πιά την ελευθερία σκέψης των Ευρωπαίων. Ο σύγχρονος Ευρωπαίος συστηματικά μιμείται, «σκέπτεται» με ταμπέλες, οργανώνεται σε κλίκες. Η υπόδειξη π.χ. “An issue ignored a crisis invited” (σε ελεύθερη μετάφραση : αγνοώντας ένα μικρό πρόβλημα, το βρίσκεις μπροστά σου μεγάλο) δείχνει απόλυτα λογική και αξιοποιήσιμη. Το ερώτημα είναι πώς αντιδρά ο Ευρωπαίος στο άκουσμα του ονόματος του «δράστη»: Henry Kissinger. [γκουχ.]
Δεύτερον, η διεστραμμένη εφαρμογή βασικού κοινωνικού μηνύματος του Χριστιανισμού. Η Χριστιανική θρησκεία ήταν πάντα πρόσχημα για την ηγεσία των ευρωπαϊκών λαών. Η υποκρισία είναι κοινωνικά ανεκτή. Ο ευρωπαίος αποικιοκράτης δεν είχε τις παραμικρές χριστιανικές αναστολές ως προς την συμπεριφορά του προς τους υποταγμένους. Ακόμη κι όταν, ως Σταυροφόρος, άλωνε την Πόλη.
Το πρόβλημα ανάγεται – πάντα κατά την γνώμη μου – σε επιτήδεια εφαρμογή της βασικής κοινωνικής καινοτομίας του Χριστιανισμού, του δίδυμου μετάνοια/συγχώρεση. Κατά την Παραβολή του Ασώτου, η συγχώρεση προϋποθέτει όχι μόνο ταπεινό αίτημα συγχώρεσης, αλλά και προηγούμενη έμπρακτη αλλαγή συμπεριφοράς, και μάλιστα αντίστοιχη του παραπτώματος. Εν ολίγοις, αντίθετα, στη Δύση έγιναν παλαιότερα εμπόριο τα γνωστά «συγχωροχάρτια» και παραμένουν ακόμη ως νοοτροπία, ως τυπική συγγνώμη.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η πνευματική ένδεια της σημερινής Ευρώπης εμποδίζει διπλά την απροκατάληπτη αξιολόγηση – άλλο η αποδοχή του ! – του επιχειρήματος. Αφ’ ενός εμπλέκεται με τις χριστιανικές ή μη πεποιθήσεις, γράφοντος τε και αναγνώστη, ενώ πρόκειται για καθαρά φιλοσοφική προσέγγιση, ή ακόμη και για θέμα της επιστήμης της Παιδαγωγικής Ψυχολογίας.
Αφ’ ετέρου, δεν υπάρχει η αίσθηση των αλυσιδωτών συνεπειών μιας λάθος μεθόδου. Όπως βεβαιώνει ο Ηράκλειτος, «ο βλάκας χάνει το θάρρος του μπροστά σε μια σειρά συλλογισμών». Έτσι, ο Ευρωπαίος ευφυής προχειρολόγος δεν μπορεί να συνδέσει το υπ’ όψιν θέμα π.χ. με την συμπεριφορά του herr Schaeuble ή με την απροθυμία της συνόδου κορυφής να ασχοληθεί με τα σοβαρά λάθη που έκανε στο ζήτημα Ελλάδα. Και αυτή την στιγμή ο μέσος Ευρωπαίος δεν μπορεί να κάνει απλούς νέους συλλογισμούς καν – μόνον στα πλαίσια του γνωστού και του οικείου λειτουργεί ο εγκέφαλός του.
Στο ίδιο μήκος κύματος, το ΔΝΤ αναγνωρίζει μεν λάθη του αλλά ουδόλως σκοπεύει να επανορθώσει εμπράκτως. Λεπτομέρεια που δεν ζητά καν συγγνώμη.
Επισημαίνω ότι αν – αν ! – αδικώ τις συμπεριφορές ευρωπαϊκών λαών, το γνωστό «Το της πόλεως όλης ήθος ομοιούται τοις άρχουσι», είναι ασφαλής πρόβλεψη των επερχομένων.
Συνεπώς, η «επιλογή Ευρωπαίος» δεν είναι και τόσο ρόδινη, όσο νομίζουν πολλοί.
Έλληνας
Ο Ελληνικός Πολιτισμός είναι πρώτα από όλα αντισυμβατικός, είναι φυσικός. Ευκαιρία να δούμε και πόσο Έλληνας είναι ο καθένας μας.
Η γνωστή παροιμία «Το πιρούνι πάει στο μεζέ, όχι ο μεζές στο πιρούνι» έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από το τι κάνουμε στο τραπέζι μας. Εστιάζει στον στόχο και το αποτέλεσμα.
Πιο χαρακτηριστική είναι η γνωστή φράση του Γιάννη Τσαρούχη «στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις». Μόνον βλαξ μπορεί να αποδώσει προθέσεις απαξίωσης των αυτοδίδακτων λαϊκών ζωγράφων σε έναν άνθρωπο που λάτρεψε και ανέδειξε την λαϊκή δημιουργία. Πολύ απλά, η ελληνική κοινωνία είχε άγραφους μηχανισμούς που έλεγχαν αυστηρά αν πράγματι ήσουνα αυτό που δήλωνες. Πολύ πιο αποτελεσματικά από πτυχία και τα συναφή τυπικά. Με άλλα λόγια, το γνωστό πρόβλημα είναι νεοελληνικό – όχι ελληνικό.
Στα ίδια πρότυπα αμεσότητας, είναι και το βασικό φυλετικό μας συγκριτικό πλεονέκτημα: η γλώσσα μας. Ο ήχος της κάθε λέξης έχει άμεση σχέση με το νόημα της λέξης. Αυτό που λέμε «δύο σε ένα». Τεράστιας σημασίας συγκριτικό πλεονέκτημα στην μάθηση, στην αντίληψη, στην ευφυΐα και πολλά άλλα.
Στα ίδια πλαίσια, υπέρ της αμεσότητας, έχω προτείνει «Ο κανόνας είναι εργαλείο για την σκέψη, όχι η ίδια η σκέψη».
Ευρύτερα, αυτή η αντίληψη αμεσότητας εκφράζεται από το απόλυτο δόγμα του Ελληνικού Πολιτισμού : «Οι νόμοι της σκέψης ταυτίζονται με τους νόμους της πραγματικότητας». Αυτή η πραγματικότητα οδηγεί στις γνωστές παροιμιώδεις ρήσεις «από τότε που βγήκε το συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο» και «τι να την κάνω την συγγνώμη σου;».
Συνεπώς, η «επιλογή Έλληνας» είναι κάτι σημαντικό που δεν το έχουμε πολυψάξει. Αυτό.
Ανάσα
Θέλησα μέχρι εδώ να περάσω το μήνυμα ότι δεν έχουμε να κάνουμε με δίλημμα του στυλ «Μένουμε Ευρώπη» ή όχι ; Έδωσα, νομίζω, άλλες διαστάσεις στο ερώτημα.
Αφ’ ενός διέκρινα το «μένουμε νεοέλληνες» από το «ξαναγινόμαστε Έλληνες». Αφ’ ετέρου έδωσα κάποιες γενικές αλλά καίριες επισημάνσεις επί των τριών επιλογών. Προσπαθώ, σαφώς, να ανοίξω και μόνον την συζήτηση. Είναι μεγάλο θέμα.
Παρακάτω θα δώσω κάποια περισσότερα στοιχεία για την τρίτη επιλογή: Έλληνας !
Ελληνική Αναγέννηση
Το βασικό είναι να ξαναρχίσουμε να σκεπτόμαστε σαν Έλληνες, αν διαπιστώσουμε το αντίθετο βέβαια. Και ο απώτερος στόχος είναι να αλλάξουμε τον κόσμο.
Οι Έλληνες σκεπτόμαστε απλά, άμεσα, πρακτικά, μελετημένα. Απροκατάληπτα, με επιλογές των καλύτερων στοιχείων της παγκόσμιας σκέψης και εμπειρίας. Ελληνική σκέψη σημαίνει πρωτοπορία, τόλμη, βελτίωση πάνω στην πράξη. Δύναμη εντοπισμού λαθών, ετοιμότητα άμεσων διορθωτικών παρεμβάσεων.
Κατά σύμπτωση χθες, με τον τρόπο της, η γνωστή «σειρήνα» του fb έβαλε το κριτήριο: Είναι χαρακτηριστικό – και πλεονέκτημα – των δυνατών αντρών, να ανασύρουν τα κρίσιμα θέματα και να σχηματίζουν μια ξεκάθαρη γνώμη γι’ αυτά. Οι αδύναμοι πάντα πρέπει να αποφασίσουν μεταξύ εναλλακτικών απόψεων που δεν είναι δικές τους…
Η προσπάθεια – σχολιάζω – δεν έχει μόνον το προφανές αντικείμενο. Εμμέσως πλην σαφώς, προκύπτει το ερώτημα περί την ενδεδειγμένη διαχείριση των εναλλακτικών απόψεων άλλων. Κάθε κορυφαίος Έλληνας στοχαστής θεωρούσε κάτι σαν υποχρέωσή του να αγνοήσει τις απόψεις ομολόγων του, εκτός ενδεχομένως του ίδιου του δάσκαλού του.
Κάπως έτσι, η διδασκαλία του Αριστοτέλη δ-ε-ν ήταν κάτι σαν αυτό που λέμε best seller. Δεν σήκωνε πολλές-πολλές αντιρρήσεις. Και είχε «ξεσκονίσει», και μάλιστα «από την καλή και την ανάποδη», τον δάσκαλό του Πλάτωνα.
Ευλόγως, η Νέα Ελληνική Φιλοσοφία θα ξεκινήσει από τον μεγάλο Μακεδόνα. Αλλά, οι εξελίξεις στην Επιστήμη και την Τεχνολογία, όπως και η παγκόσμια εμπειρία, μας δίνουν την δυνατότητα να επανεξετάσουμε τα πάντα. Μαζί μας δίνουν και την υποχρέωση να το κάνουμε – βασικό. Έτσι θα ξανακάνουμε την Φιλοσοφία υπεροικοδόμημα των επιστημών. Γόνιμη γνώση, όχι αμπελοφιλοσοφία.
Επί της ουσίας, θα επισημάνω ενδεικτικά το μέγα θέμα «συναισθηματική νοημοσύνη». Πρόκειται για την «Αχίλλειο πτέρνα» των αρχαίων προγόνων μας. Και τα συναφή αδιέξοδα είχαν υποδείξει περίτεχνα τόσο ο Όμηρος όσο και οι περίφημοι τραγικοί. Τώρα πιά, η διέξοδος για τα προαιώνια φυλετικά μας ελαττώματα υπάρχει – με κάποια προσπάθεια.
Επί της διαδικασίας, θα επισημάνω τον καταλυτικό ρόλο του διαδικτύου. Η κυκλοφορία ιδεών, αλλά και ο διάλογος έχουν πρωτόγνωρες δυνατότητες. Υπό προϋποθέσεις, αυτές οι δυνατότητες θα οδηγήσουν σε αποτελεσματικές διαδικασίες, σε πρωτόγνωρη μορφή δημοκρατίας.
Σε αυτά τα πλαίσια, αυτό που κυρίως έχουμε να κάνουμε είναι καινούργιες συνθέσεις. Εκεί θα βάλουμε και τις νέες ιδέες μας. Η γνώμη μου.
Ανταγωνιστικότητα
Αισθάνομαι την ανάγκη να τονίσω ένα κρίσιμο σημείο. Θεωρώ εθνική μειοδοσία την μουσειακή αντίληψη για την διαφύλαξη της εθνικής μας ταυτότητας. Περιέχει μία ηττοπάθεια, τελείως αδικαιολόγητη και αβάσιμη. Είναι άλλο να θέλουμε να διατηρήσουμε την εθνική μας κληρονομιά, απλώς για μην πεθάνει, και άλλο να αναγνωρίζουμε σε αυτήν τα ακαταμάχητα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα. Φυσικά αφού τα αναδείξουμε, τα εξελίξουμε και τα αξιοποιήσουμε σε εξόχως ανταγωνιστικό περιβάλλον. Καλώς ή κακώς, σε έναν τέτοιο κόσμο ζούμε.
Υπό το ίδιο πρίσμα, βλέπω και την από μέρους μας στήριξη των ελληνικών προϊόντων. Δεν νομίζω ότι μπορεί να μακροημερεύσει μία καμπάνια που βασίζεται στον πατριωτισμό του καταναλωτή ή σε σκέψεις του για τα έμμεσασυμφέροντά του. Αντίθετα, θα πρότεινα ένα μήνυμα σαν
Αυτή είναι ευθεία βολή στην ξενομανία. Να το σκεφθούμε; Όχι αναγκαστικά αυτό – κάπως έτσι.
Ευρύτερα, έχω θέσει ζήτημα κραυγαλέου λάθους στρατηγικής στο εθνικό μας marketing.
Συμμετέχουμε σε μία κοινή αγορά που είναι σχεδιασμένη να τυποποιεί και να ισοπεδώνει, ευνοώντας συστηματικά το μέγεθος. Αντίθετα, το συγκριτικό μας πλεονέκτημα είναι η μοναδική ποιότητα σε μικρές ποσότητες. Είναι σαν να βάζουμε μια ντίβα της όπερας να τραγουδήσει σε σκυλάδικο ή έναν τενίστα πρωταθλητή να παίξει ομαδικό άθλημα – π.χ. μπάσκετ.
Αιθεροβάμων;
Ανάρτηση 5 μέρες πριν το δημοψήφισμα:
Εκτιμήσεις για την πορεία της ισοτιμίας ευρώ-δολαρίου την επομένη του δημοψηφίσματος.:
ΕΚΤΑΚΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΑΓΟΡΑΣ
Ήδη είμαστε στο 1.0830 (-2,08%), και αντί για συμβιβασμό είχαμε κάτι δραματικά χειρότερο για την εικόνα της Ευρώπης – τον ωμό εκβιασμό. Και, βέβαια, η παραίτηση του herr Schaeuble που είχα υποδείξει, από ουρανοκατέβατη έγινε είδηση προς διάψευσιν …
Ανατροπή
Όταν υπάρξουν οι προϋποθέσεις, η αναγέννηση η προσωπική του καθενός μας. θα μετατραπεί σε συντριπτικής ισχύος πολιτική δύναμη. Παγκοσμίως συντριπτική – δηλώνω.
Οι προτάσεις υπάρχουν διάσπαρτες, σε άρθρα μου στο φιλόξενο www.analyst.gr, και είναι στην διάθεση και υπό την κρίση κάθε ενδιαφερόμενου. Ενδεικτικά θα αναφέρω την πρόταση για την άμεση φορολογία των επιχειρήσεων.
Προτείνω έναν και μοναδικό φόρο, 1% επί της αξίας της επιχείρησης. Η αξία προσδιορίζεται από την ίδια την επιχείρηση, αλλά πλέγμα διατάξεων την πείθει να το κάνει ειλικρινά. Δεν την συμφέρει να πει ψέματα. Και δεν υπάρχει καμία φορολογία κερδών, ούτε φορολογία μισθών [όπως και συντάξεων]. Και δεν υπάρχουν περιθώρια φοροδιαφυγής.
Το ερώτημα είναι απλό: υπό τέτοιο φορολογικό καθεστώς, για ποια Ελλάδα θα μιλάμε;
Κατά τα άλλα, η βασική προϋπόθεση για την Ελληνική Πολιτική Αναγέννηση είναι άλλη από αυτή που νομίζεται. Αυτό που εμποδίζει την απαραίτητη συσπείρωση είναι η διάχυτη έλλειψη ανδρείας. Ανδρεία, σήμερα, θεωρείται το να έχεις την δύναμη να σηκώσεις δικό σου «μπαϊράκι». Το κριτήριο, όμως, είναι άλλο: «Μπροστά στον καλύτερο ο ανδρείος υποχωρεί, ενώ ο άνανδρος αισχύνεται». Και αυτό ακριβώς υπαγορεύεται από το εθνικό συμφέρον. Όχι;
Ζητείται ανδρισμός, λοιπόν. Τα υπόλοιπα είναι παιχνιδάκι για την Ελλάδα, ακόμη και καταχρεωμένη, κατεστραμμένη και ταπεινωμένη. Στα ίσια.
Επίλογος
Καθώς έχουμε καιρό, ας επανέλθουμε στα εγκόσμια.
Από αύριο Δευτέρα μπαίνουμε ξανά στην Εποχή Που Είναι Ανοικτές Οι Τράπεζες ! Τα πιο άγρια της κρίσης πέρασαν, αλλά η ανοχή απέναντι στο άθλιο πολιτικό σύστημα δεν εξαντλήθηκε. Μοιραία ο καθένας θα γυρίσει στις δουλειές του. Η Ελλάδα ποτέ δεν είχε πρόβλημα με την πραγματικότητα. Με τις αυταπάτες, είχε.
Ως γνωστόν, η σύγκριση με τα χειρότερα που πέρασαν είναι λίαν ισχυρός λόγος αισιοδοξίας. Είναι αδύνατον να μην κινηθεί κάπως η Οικονομία – ποιος δεν θα το ήθελε άλλωστε; Σε αυτό το κλίμα, οι επερχόμενες θερινές διακοπές είναι ευκαιρία για ξεκούραση, περισυλλογή, νηφάλιες σκέψεις για το μέλλον. Και για ισχυρές αποφάσεις.
Κάπως έτσι, στο τρίλημμα που προτείνω, νομίζω ότι η πιο ρεαλιστική απάντηση είναι ακριβώς αυτή: Έλληνες, αφού πρώτα διαπρέψουμε ως Ευρωπαίοι. Καθώς δεν χρειάζεται συστράτευση, δεν μπορεί να μας εμποδίσει κανείς.
Το επόμενο σ/κ: «Και τώρα για τι δουλειές θα μιλήσουμε;».
tzanavaras.analyst.gr
Ο Ελληνικός Πολιτισμός είναι πρώτα από όλα αντισυμβατικός, είναι φυσικός. Ευκαιρία να δούμε και πόσο Έλληνας είναι ο καθένας μας.
Η γνωστή παροιμία «Το πιρούνι πάει στο μεζέ, όχι ο μεζές στο πιρούνι» έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από το τι κάνουμε στο τραπέζι μας. Εστιάζει στον στόχο και το αποτέλεσμα.
Πιο χαρακτηριστική είναι η γνωστή φράση του Γιάννη Τσαρούχη «στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις». Μόνον βλαξ μπορεί να αποδώσει προθέσεις απαξίωσης των αυτοδίδακτων λαϊκών ζωγράφων σε έναν άνθρωπο που λάτρεψε και ανέδειξε την λαϊκή δημιουργία. Πολύ απλά, η ελληνική κοινωνία είχε άγραφους μηχανισμούς που έλεγχαν αυστηρά αν πράγματι ήσουνα αυτό που δήλωνες. Πολύ πιο αποτελεσματικά από πτυχία και τα συναφή τυπικά. Με άλλα λόγια, το γνωστό πρόβλημα είναι νεοελληνικό – όχι ελληνικό.
Στα ίδια πρότυπα αμεσότητας, είναι και το βασικό φυλετικό μας συγκριτικό πλεονέκτημα: η γλώσσα μας. Ο ήχος της κάθε λέξης έχει άμεση σχέση με το νόημα της λέξης. Αυτό που λέμε «δύο σε ένα». Τεράστιας σημασίας συγκριτικό πλεονέκτημα στην μάθηση, στην αντίληψη, στην ευφυΐα και πολλά άλλα.
Στα ίδια πλαίσια, υπέρ της αμεσότητας, έχω προτείνει «Ο κανόνας είναι εργαλείο για την σκέψη, όχι η ίδια η σκέψη».
Ευρύτερα, αυτή η αντίληψη αμεσότητας εκφράζεται από το απόλυτο δόγμα του Ελληνικού Πολιτισμού : «Οι νόμοι της σκέψης ταυτίζονται με τους νόμους της πραγματικότητας». Αυτή η πραγματικότητα οδηγεί στις γνωστές παροιμιώδεις ρήσεις «από τότε που βγήκε το συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο» και «τι να την κάνω την συγγνώμη σου;».
Συνεπώς, η «επιλογή Έλληνας» είναι κάτι σημαντικό που δεν το έχουμε πολυψάξει. Αυτό.
Ανάσα
Θέλησα μέχρι εδώ να περάσω το μήνυμα ότι δεν έχουμε να κάνουμε με δίλημμα του στυλ «Μένουμε Ευρώπη» ή όχι ; Έδωσα, νομίζω, άλλες διαστάσεις στο ερώτημα.
Αφ’ ενός διέκρινα το «μένουμε νεοέλληνες» από το «ξαναγινόμαστε Έλληνες». Αφ’ ετέρου έδωσα κάποιες γενικές αλλά καίριες επισημάνσεις επί των τριών επιλογών. Προσπαθώ, σαφώς, να ανοίξω και μόνον την συζήτηση. Είναι μεγάλο θέμα.
Παρακάτω θα δώσω κάποια περισσότερα στοιχεία για την τρίτη επιλογή: Έλληνας !
Ελληνική Αναγέννηση
Το βασικό είναι να ξαναρχίσουμε να σκεπτόμαστε σαν Έλληνες, αν διαπιστώσουμε το αντίθετο βέβαια. Και ο απώτερος στόχος είναι να αλλάξουμε τον κόσμο.
Οι Έλληνες σκεπτόμαστε απλά, άμεσα, πρακτικά, μελετημένα. Απροκατάληπτα, με επιλογές των καλύτερων στοιχείων της παγκόσμιας σκέψης και εμπειρίας. Ελληνική σκέψη σημαίνει πρωτοπορία, τόλμη, βελτίωση πάνω στην πράξη. Δύναμη εντοπισμού λαθών, ετοιμότητα άμεσων διορθωτικών παρεμβάσεων.
Κατά σύμπτωση χθες, με τον τρόπο της, η γνωστή «σειρήνα» του fb έβαλε το κριτήριο: Είναι χαρακτηριστικό – και πλεονέκτημα – των δυνατών αντρών, να ανασύρουν τα κρίσιμα θέματα και να σχηματίζουν μια ξεκάθαρη γνώμη γι’ αυτά. Οι αδύναμοι πάντα πρέπει να αποφασίσουν μεταξύ εναλλακτικών απόψεων που δεν είναι δικές τους…
Η προσπάθεια – σχολιάζω – δεν έχει μόνον το προφανές αντικείμενο. Εμμέσως πλην σαφώς, προκύπτει το ερώτημα περί την ενδεδειγμένη διαχείριση των εναλλακτικών απόψεων άλλων. Κάθε κορυφαίος Έλληνας στοχαστής θεωρούσε κάτι σαν υποχρέωσή του να αγνοήσει τις απόψεις ομολόγων του, εκτός ενδεχομένως του ίδιου του δάσκαλού του.
Κάπως έτσι, η διδασκαλία του Αριστοτέλη δ-ε-ν ήταν κάτι σαν αυτό που λέμε best seller. Δεν σήκωνε πολλές-πολλές αντιρρήσεις. Και είχε «ξεσκονίσει», και μάλιστα «από την καλή και την ανάποδη», τον δάσκαλό του Πλάτωνα.
Ευλόγως, η Νέα Ελληνική Φιλοσοφία θα ξεκινήσει από τον μεγάλο Μακεδόνα. Αλλά, οι εξελίξεις στην Επιστήμη και την Τεχνολογία, όπως και η παγκόσμια εμπειρία, μας δίνουν την δυνατότητα να επανεξετάσουμε τα πάντα. Μαζί μας δίνουν και την υποχρέωση να το κάνουμε – βασικό. Έτσι θα ξανακάνουμε την Φιλοσοφία υπεροικοδόμημα των επιστημών. Γόνιμη γνώση, όχι αμπελοφιλοσοφία.
Επί της ουσίας, θα επισημάνω ενδεικτικά το μέγα θέμα «συναισθηματική νοημοσύνη». Πρόκειται για την «Αχίλλειο πτέρνα» των αρχαίων προγόνων μας. Και τα συναφή αδιέξοδα είχαν υποδείξει περίτεχνα τόσο ο Όμηρος όσο και οι περίφημοι τραγικοί. Τώρα πιά, η διέξοδος για τα προαιώνια φυλετικά μας ελαττώματα υπάρχει – με κάποια προσπάθεια.
Επί της διαδικασίας, θα επισημάνω τον καταλυτικό ρόλο του διαδικτύου. Η κυκλοφορία ιδεών, αλλά και ο διάλογος έχουν πρωτόγνωρες δυνατότητες. Υπό προϋποθέσεις, αυτές οι δυνατότητες θα οδηγήσουν σε αποτελεσματικές διαδικασίες, σε πρωτόγνωρη μορφή δημοκρατίας.
Σε αυτά τα πλαίσια, αυτό που κυρίως έχουμε να κάνουμε είναι καινούργιες συνθέσεις. Εκεί θα βάλουμε και τις νέες ιδέες μας. Η γνώμη μου.
Ανταγωνιστικότητα
Αισθάνομαι την ανάγκη να τονίσω ένα κρίσιμο σημείο. Θεωρώ εθνική μειοδοσία την μουσειακή αντίληψη για την διαφύλαξη της εθνικής μας ταυτότητας. Περιέχει μία ηττοπάθεια, τελείως αδικαιολόγητη και αβάσιμη. Είναι άλλο να θέλουμε να διατηρήσουμε την εθνική μας κληρονομιά, απλώς για μην πεθάνει, και άλλο να αναγνωρίζουμε σε αυτήν τα ακαταμάχητα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα. Φυσικά αφού τα αναδείξουμε, τα εξελίξουμε και τα αξιοποιήσουμε σε εξόχως ανταγωνιστικό περιβάλλον. Καλώς ή κακώς, σε έναν τέτοιο κόσμο ζούμε.
Υπό το ίδιο πρίσμα, βλέπω και την από μέρους μας στήριξη των ελληνικών προϊόντων. Δεν νομίζω ότι μπορεί να μακροημερεύσει μία καμπάνια που βασίζεται στον πατριωτισμό του καταναλωτή ή σε σκέψεις του για τα έμμεσασυμφέροντά του. Αντίθετα, θα πρότεινα ένα μήνυμα σαν
Αυτή είναι ευθεία βολή στην ξενομανία. Να το σκεφθούμε; Όχι αναγκαστικά αυτό – κάπως έτσι.
Ευρύτερα, έχω θέσει ζήτημα κραυγαλέου λάθους στρατηγικής στο εθνικό μας marketing.
Συμμετέχουμε σε μία κοινή αγορά που είναι σχεδιασμένη να τυποποιεί και να ισοπεδώνει, ευνοώντας συστηματικά το μέγεθος. Αντίθετα, το συγκριτικό μας πλεονέκτημα είναι η μοναδική ποιότητα σε μικρές ποσότητες. Είναι σαν να βάζουμε μια ντίβα της όπερας να τραγουδήσει σε σκυλάδικο ή έναν τενίστα πρωταθλητή να παίξει ομαδικό άθλημα – π.χ. μπάσκετ.
Αιθεροβάμων;
Ανάρτηση 5 μέρες πριν το δημοψήφισμα:
Εκτιμήσεις για την πορεία της ισοτιμίας ευρώ-δολαρίου την επομένη του δημοψηφίσματος.:
ΕΚΤΑΚΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΑΓΟΡΑΣ
Ήδη είμαστε στο 1.0830 (-2,08%), και αντί για συμβιβασμό είχαμε κάτι δραματικά χειρότερο για την εικόνα της Ευρώπης – τον ωμό εκβιασμό. Και, βέβαια, η παραίτηση του herr Schaeuble που είχα υποδείξει, από ουρανοκατέβατη έγινε είδηση προς διάψευσιν …
Ανατροπή
Όταν υπάρξουν οι προϋποθέσεις, η αναγέννηση η προσωπική του καθενός μας. θα μετατραπεί σε συντριπτικής ισχύος πολιτική δύναμη. Παγκοσμίως συντριπτική – δηλώνω.
Οι προτάσεις υπάρχουν διάσπαρτες, σε άρθρα μου στο φιλόξενο www.analyst.gr, και είναι στην διάθεση και υπό την κρίση κάθε ενδιαφερόμενου. Ενδεικτικά θα αναφέρω την πρόταση για την άμεση φορολογία των επιχειρήσεων.
Προτείνω έναν και μοναδικό φόρο, 1% επί της αξίας της επιχείρησης. Η αξία προσδιορίζεται από την ίδια την επιχείρηση, αλλά πλέγμα διατάξεων την πείθει να το κάνει ειλικρινά. Δεν την συμφέρει να πει ψέματα. Και δεν υπάρχει καμία φορολογία κερδών, ούτε φορολογία μισθών [όπως και συντάξεων]. Και δεν υπάρχουν περιθώρια φοροδιαφυγής.
Το ερώτημα είναι απλό: υπό τέτοιο φορολογικό καθεστώς, για ποια Ελλάδα θα μιλάμε;
Κατά τα άλλα, η βασική προϋπόθεση για την Ελληνική Πολιτική Αναγέννηση είναι άλλη από αυτή που νομίζεται. Αυτό που εμποδίζει την απαραίτητη συσπείρωση είναι η διάχυτη έλλειψη ανδρείας. Ανδρεία, σήμερα, θεωρείται το να έχεις την δύναμη να σηκώσεις δικό σου «μπαϊράκι». Το κριτήριο, όμως, είναι άλλο: «Μπροστά στον καλύτερο ο ανδρείος υποχωρεί, ενώ ο άνανδρος αισχύνεται». Και αυτό ακριβώς υπαγορεύεται από το εθνικό συμφέρον. Όχι;
Ζητείται ανδρισμός, λοιπόν. Τα υπόλοιπα είναι παιχνιδάκι για την Ελλάδα, ακόμη και καταχρεωμένη, κατεστραμμένη και ταπεινωμένη. Στα ίσια.
Επίλογος
Καθώς έχουμε καιρό, ας επανέλθουμε στα εγκόσμια.
Από αύριο Δευτέρα μπαίνουμε ξανά στην Εποχή Που Είναι Ανοικτές Οι Τράπεζες ! Τα πιο άγρια της κρίσης πέρασαν, αλλά η ανοχή απέναντι στο άθλιο πολιτικό σύστημα δεν εξαντλήθηκε. Μοιραία ο καθένας θα γυρίσει στις δουλειές του. Η Ελλάδα ποτέ δεν είχε πρόβλημα με την πραγματικότητα. Με τις αυταπάτες, είχε.
Ως γνωστόν, η σύγκριση με τα χειρότερα που πέρασαν είναι λίαν ισχυρός λόγος αισιοδοξίας. Είναι αδύνατον να μην κινηθεί κάπως η Οικονομία – ποιος δεν θα το ήθελε άλλωστε; Σε αυτό το κλίμα, οι επερχόμενες θερινές διακοπές είναι ευκαιρία για ξεκούραση, περισυλλογή, νηφάλιες σκέψεις για το μέλλον. Και για ισχυρές αποφάσεις.
Κάπως έτσι, στο τρίλημμα που προτείνω, νομίζω ότι η πιο ρεαλιστική απάντηση είναι ακριβώς αυτή: Έλληνες, αφού πρώτα διαπρέψουμε ως Ευρωπαίοι. Καθώς δεν χρειάζεται συστράτευση, δεν μπορεί να μας εμποδίσει κανείς.
Το επόμενο σ/κ: «Και τώρα για τι δουλειές θα μιλήσουμε;».
tzanavaras.analyst.gr
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.