Η Ευρωπαϊκή διάσταση στην ελληνική σκέψη

Το δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής δίνει, απερίφραστα, σαφή την απάντηση στα ερωτήματα της εποχής. Το ερώτημα του δημοψηφίσματος δεν είχε στην ουσία συγκεκριμένο νομικό νόημα ή κάποια νομική κανονικότητα. Δεν  έχει νόημα ούτε από την άποψη των οικονομικών εσόδων. 'Εξοδα δημιούργησε μόνο.

Το δημοψήφισμα, είχε μόνο πολιτικό νόημα. «Να δεχτούμε ό,τι μας λένε οι εταίροι μας; Να κάνουμε ό,τι έκαναν και οι προηγούμενοι πολιτικοί μας; Εδώ που είμαστε τί νομίζετε πως πρέπει να κάνουμε;»

Γράφει η Ε. Αθανασούλη

Ο Ελληνικός λαός είπε στην Κυβέρνησή του: «Αντισταθείτε! Δεν θέλουμε τις προηγούμενες ατελέσφορες πολιτικές! Δεν είμαστε ευχαριστημένοι από αυτούς! Θέλουμε λύση, μέσα στην Ευρώπη!»

Οι 'Ελληνες δεν είμαστε αντιευρωπϊστές. Νιώθουμε την Ευρώπη, πραγματικά, από πνευματική σκοπιά, σπίτι μας, αν και ξέρουμε ότι πολλά πράγματα, οι άλλοι Ευρωπαίοι, τα βλέπουνε λίγο διαφορετικά. Ωστόσο, όλοι -κι εμείς και αυτοί- καταλαβαίνουμε και ζούμε υπό ένα λίαν περεμφερές -τουλάχιστον- σύστημα πολιτικών και κοινωνικών αξιών, αιτίων, και λογικής.

Σ' εμάς αρέσει και η θέα έξω από το παράθυρο. Πάντα όμως θέλουμε να γυρίζουμε στην εστία μας.

Οι άλλοι Ευρωπαίοι, σαν που αρέσκονται, ζούν στο απόρθητο φρούριο του παλατιού τους, μ' όλα κανονισμένα, προϋπολογισμούς, υπηρέτες, αξιωματούχους, στρατιώτες, συνεργάτες, εργάτες.

Οι τελευταίοι, βγαίνουν έξω από τα παλάτια τους για περιοδεία στον κόσμο, και για κατακτήσεις, ενώ εμείς βγαίνουμε για περιπλάνηση στον κόσμο. Δεν βγαίνουμε κονκισταδόρες, αλλά πλάνητες, ταξιδευτές. (Βγήκαμε αποικιστές), καραβοκύρηδες και τουρίστες.

Από τότε που οι Ευρωπαίοι οραματιστήκανε μια μεγάλη Ευρώπη, και συμφωνήσανε πολλές χώρες σε τούτο το όραμα, βάλανε κάποιους κανόνες για να συνεννοούνται. Μαζί τους κι εμείς.

Αργότερα αποφασίσανε και την οικονομική τους ένωση. Και βάλανε αντίστοιχους κανόνες. Μαζί τους, πάλι,  κι εμείς.

[Όμως, εμείς, εδώ, όχι μόνο στην καθημερινή μας ατομική ζωή, αλλά και στην πολιτική μας ζωή, δεν πάμε πάντα με τον κανόνα. Δυστυχώς. Και γι' αυτό ακριβώς, έχουμε κάνει -κατά την ιστορική μας διαδρομή- πολλά λάθη.

Και καλά, να μην πηγαίνουμε πάντα με τον διαδικαστικό κανόνα. Αλλά δεν θα πρέπει να παραβιάζουμε τον κανόνα δεοντολογίας και ηθικής. Και τούτο είναι ζητούμενο να το κάνουμε πάντα, για τον διπλανό μας. Να τηρούμε τον κανόνα. Αυτό πρέπει να το κάνουν όλοι, για τη χώρα τους και τους συμπολίτες τους.]

Ετούτοι οι κανόνες, μας δυσκολεύουνε, γιατί μας περιορίζουνε την «ελευθεριότητα να αθετούμε τις υποχρεώσεις μας έναντι των άλλων», χάριν μιας ατομικής μας επιλογής.

Σε όλους τους πολιτικούς, που μας διδάξανε τον ατομισμό και την φριχτή κι επονείδιστη ιδιοτέλεια, με τούτο το δημοψήφισμα, τούτον τον παλαιό πολιτικό τρόπο, τον αρνηθήκαμε.

Κι απαιτούμε, η πολιτική να ασκείται για τους πολίτες και την εν χρηστή πολιτεία ζωή τους, κι όχι για την πολιτική επικράτηση και διαιώνιση των διαγκωνιζόμενων πολιτικών στην πολιτική σκηνή της χώρας.