Gay Pride: ένας παλαιός μύθος,μία σύγχρονη φιέστα

Εν όψει του περίφημου Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Ομοφυλοφίλων,αμφισεξουαλικών και διεμφιλικών ατόμων,κατα κόσμον,γνωστό με την αγγλική ορολογία “Gay Pride” αποφάσισα ως πολίτης που τον αφορά το θέμα είτε άμεσα είτε έμμεσα (ασήμαντη λεπτομέρεια) να καταθέσω την απολύτως προσωπική μου και σαφέστατα μη ετεροκατευθυνόμενη άποψή επι του “φλέγοντος” ζητήματος.

“Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες. 

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.” 

-Κ.Π Καβάφης

Γράφει ο Βιργίλιος Βεργής

Καταρχάς για όσους έχουν πλήρη άγνοια περι τίνος ομιλώ,οφείλω να σας ενημερώσω ότι ο θεσμός του Gay Pride θεσπίστηκε με αφορμή ένα περιστατικό ρατσιστικής βίας το οποίο έλαβε χώρα σε ένα Bar της Νέας Υόρκης το 1969 με ιθύνοντες άνδρες της αστυνομίας που επιτέθηκαν αναίτια στους θαμώνες του μαγαζιού προκαλώντας έτσι δικαίως την δημόσια κατακραυγή ή έστω την μαζική αποδοκιμασία εκ μέρους της gay κοινότητας.Σημασία έχει ότι το εν λόγω περιστατικό καταδικάστηκε και αποτέλεσε ταυτοχρόνως την δυναμική αφορμή ώστε αυτή η περιθωριοποιημένη κοινωνική ομάδα να λάβει μέτρα αυτοπροστασίας μέσο του ακτιβισμού και των δράσεων υπερ της ισότητας και της ορατότητας.

Με την πάροδο του χρόνου λοιπόν η δράση της κοινότητας απέκτησε παγκόσμια απήχηση και τα φεστιβαλ υπερηφάνειας με αργούς και σταθερούς ρυθμούς κόντρα στις αντιξοότητες και τις αλαλάζουσες φωνές του θρησκευτικού-και όχι μόνο-συντηρητισμού,απέκτησαν σχεδόν μνημειακή αξία.Επι σειρά ετών οι κατατρεγμένοι από την κοινωνία,τους γονείς,τους φίλους και τους γνωστούς νεαροί ομοφυλόφιλοι έβρισκαν το καταφύγιό τους σε αυτό το ετήσιο γεγονός ενώ οι γηραιότεροι απολάμβαναν επιτέλους την περιβόητη ορατότητα που τόσο έντονα ένιωθαν ότι στερούνταν.Τo Gay pride είναι άλλωστε μία μεγάλη δημόσια εορτή που συμπεριλαμβάνει άρματα,παρελάσεις και φυσικά,άφθονους ομοφυλόφιλους που δεν σταματούν ούτε λεπτό να δηλώνουν φωναχτά την σεξουαλική τους κατεύθυνση!Μέχρι εδώ τα πράγματα φαίνονται σωστα;Ασφαλώς και όχι!

Δεν αρνείται κανείς πως τα Φεστιβαλ Υπερηφάνειας ενδυνάμωσαν εν μέρει την ομοφυλοφιλική κοινότητα και μάλιστα αποτέλεσαν φωνή διεκδίκησης βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως το σύμφωνο συμβίωσης που μέχρι πρόσφατα συζητούσαμε στη χώρα μας και χωρίς τις ανάλογες πιέσεις ακόμα θα το είχαμε αφήσει σκονισμένο στο συρτάρι της διαπραγμάτευσης,ωστόσο,φαίνεται πως οι ομοφυλόφιλοι λησμόνησαν θλιβερώς μέσα στον ενθουσιώδη πυρετό των εορτασμών την ουσία της συλλογικής τους δράσης.Το Gay Pride,με την πάροδο των ετών άρχισε να γίνεται μαχαίρι που στρέφεται κατά του ιδίου που το φέρει.Οι gay,bisexual και Transgender αποφάσισαν εν αγνοία τους να μετατρέψουν την αγανάκτηση και τον χρόνιο αποκλεισμό τους τους σε δημόσια εκτόνωση ενός κατώτερου ενστίκτου και σε κραυγή δίχως περιεχόμενο,επιβεβαιώνοντας στην μεσης αντίληψης κοινή γνώμη εκείνο ακριβώς το οποίο την καθιστούσε ενίοτε “φοβική” απέναντι στην Ομοφυλοφιλική κοινότητα.Πως αυτή η “κάστα” αποτελεί ένα ανήθικο και παρακμιακό μπούγιο και πρόκειται για εξοβελιστέα ποσότητα στους κόλπους της κοινωνίας.

Οι ΛΟΑΤ(Λεσβίες,Ομοφυλόφιλοι,Αμφισεξουαλικοί,Τρανσέξουαλ) κατόρθωσαν το αντίθετο από αυτό που επιδίωκαν.Η παρέλαση του Gay Pride για ελάχιστους πολίτες αποτελεί πλέον μία δημοκρατική πορεία διεκδίκησης της ισότητας.Για τους πολλούς είναι η εορτή των “ανωμάλων” που αποτελούν ντροπή για την εικόνα της κάθε πόλης.

Εν έτει δύο χιλιάδες δεκαπέντε η πραγματικοτητα του Gay Pride είναι ακριβώς η αντίθετη από αυτή που θα ήλπιζε ο κάθε ομοφυλόφιλος πολίτης που έχει επίγνωση των καταστάσεων και σέβεται τον εαυτό του.Η ειρηνική πορεία ορατότητας και προβολής της μη κακώς νοούμενης διαφορετικότητας από τους υπόλοιπους,ετεροφυλόφιλους συνανθρώπους,μετατράπηκε σε μία ακραία προβολή προκλητικών εμφανίσεων,χαμηλής αισθητικής θεαμάτων και παρουσίασης ασύδοτων ερωτικά ατόμων τα οποία ακολουθούν μία άκρως αντισυμβατική μποέμικη ζωή βασισμένη στο εφήμερο των σαρκικών απολαύσεων.Και διερωτόμαι:πώς ακριβώς η Gay κοινότητα επιδιώκει να αποδείξει ότι αποτελείται από φυσιολογικούς,καθημερινούς,αξιοσέβαστους ανθρώπους όταν αυτό που έχει να προβάλλει ως υποτιθέμενη απάντηση στους επικριτές της είναι άρματα με άνδρες ενδεδυμένους γυναικεία,γυναίκες που δεν ξεχωρίζουν από τους αρρενες,νεαρά άτομα που επιδίδονται δημοσίως σε παιχνίδια ερωτικού περιεχομένου και όλα αυτά υπο τους ήχους φθηνής,pop μουσικής.του χείριστου είδους;Και απαντώ.Μάλλον οι αξιοπρεπείς ΛΟΑΤ κάθισαν στο σπίτι τους.Είναι σύνηθες φαινόμενο άλλωστε,οι μαζώξεις να φέρνουν στο φως της δημοσιότητας την πλέμπα και μόνο την πλέμπα...

Επιπροσθέτως το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε πως αποκτά όλο και πιο έντονο πολιτικό χαρακτήρα.Ενώ πρωτοεμφανίσθηκε ως ένας δημόσιος πανηγυρισμός,εν συνεχεία οι ίδιοι οι ΛΟΑΤ συνέδεσαν την κοινότητά τους αυθαιρέτως με μία πρόοδο κατα γενίκευση και συνασπίστηκαν με αριστερές δυνάμεις του τόπου που από τη μία,πολύ ορθώς αντιμετώπισαν τους Ομοφυλόφιλους ως ισότιμους ανθρώπους και από την άλλη,κακώς,εκμεταλλεύτηκαν την αναλγησία της σκληροπυρηνικής λαικοδεξιάς και την αφέλεια των ΛΟΑΤ προς όφελός τους.

Πριν υποστηρίξετε κάποιοι φανατικά πως το Gay Pride αποτελεί χώρο προσέλκυσης και των επονομαζόμενων straight ατόμων να σας υπενθυμίσω πως οι πιο πιστοί οπαδοί των Φεστιβαλ Υπερηφάνειας μετά από τους ίδιους τους ΛΟΑΤ,αν όχι και περισσότερο είναι μία μεγάλη μερίδα καταπιεσμένων και εκφοβισμένων γυναικών.

Πολύ συχνά θα συναντήσετε νεαρές κυρίως γυναίκες να υπερασπίζονται ένθερμα τους ομοφυλόφιλους (και είναι προς τιμήν τους)εντούτοις εαν επιχειρήσετε να κατανοήσετε τους βαθύτερους λόγους ίσως να εκπλαγείτε.Η συγκεκριμένη μερίδα θα αγωνιστεί αυθορμήτως για τον κάθε καταπιεσμένο συνάνθρωπο δίχως συγκεκριμένη ιδεολγική κατεύθυνση εφόσον η εφόρμηση κατά της κοινωνίας-καταπιεστή αποτελεί ψυχική ανάγκη,μεσο εκτόνωσης και μοναδική επιλογή για εκείνες.Από την άλλη βεβαίως υπάρχουν και οι straight(κυρίως γυναίκες πάλι)που παρευρίσκονται σε events όπως το Gay Pride επειδή θεωρούν ότι αυτό σαν πράξη τις καθιστά σημαντικές και εντός της μοδός.

Εν κατακλείδι,θα ήθελα να επιστρέψω στους εξαίρετους στίχους του Καβαφη από το ποίημά “Όσο μπορείς” με το οποίο ξεκίνησα τη συγγραφή του άρθρου μου.Ίσως αυτή η παρότρυνση του μεγάλου ποιητή στον ίδιο του τον εαυτό(και ποιος δεν γνωρίζει την ομοφυλοφιλία του Καβάφη)συνοψίζει πολύ καλύτερα όσα επιχειρώ εγώ να κοινωνήσω μέσα από πλήθος πυκνών νοημάτων και μακροσκελών προτάσεων.

Μην εξευτελίζεσαι,μην αφήσεις την ζωή σου να γίνει φορτική και ξένη,αυτή είναι και η τελική παραίνεση και προσωπικώς με εκφράζει πλήρως.Ελπίζω ειλικρινά πως το Gay Pride θα κατορθώσει προτίστως να ξεφύγει από την σκοτεινότητα στην οποία έχει περιέλθει,να επαναπροσδιοριστεί και να εκπληρώσει τελικώς τους ουσιαστικούς στόχους που θα έπρεπε να θέτει.Να αποδείξει δηλαδή πως όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτως της διαφορετικότητάς μας είμαστε ίσοι και κατέχουμε τα ίδια δικαιώματα στην ζωή,στον έρωτα και στην έκφραση.Πως το να είσαι ομοφυλόφιλος δεν καθιστά την ύπαρξή σου διαφορετική από των υπολοίπων ανθρώπων.

Οψόμεθα λοιπόν.

Βιργίλιος Βεργής
Φοιτητής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ