Καθοδηγούμενη χώρα με υποτονικές τάσεις αυτοσυντήρησης και επανάστασης...

Πότε οι Έλληνες θα συνυπάρξουμε επιτέλους; τι δεν μπορούμε να αντιληφθούμε σαν λαός; Τόσα χρόνια βλέπουμε, στην περίοδο των δημοκρατικών εκλογών και όχι μόνο, να μαλώνουμε σαν κοκόρια μεταξύ μας για τα χρώματα και τα συμφέροντα.. αψιμαχίες, βρισιές, πεζοδρομιακές επαναστάσεις μέχρι και προσπάθειες εξευτελισμού ως το έπακρον!

Τι πήγε λάθος κατά την ιστορία της Ελλάδας, στα τόσα χρόνια της ύπαρξης της, όπου και κατάφερε να κρατήσει το λαό της σε ένα τόσο φανατισμένα πολιτικά επίπεδο, ιδίως μετά από τις τόσες κακουχίες που έχει περάσει και έχοντας αναπτύξει και δωρίσει το μοντέλο της Δημοκρατίας σε όλο τον κόσμο, αλλά και σε χώρες που μόλις πριν 400 χρόνια φορούσαν ακόμη κέρατα στο κεφάλι και μιλούσαν την γλώσσα του τσεκουριού;

Πώς είναι δυνατόν, να επιτρέπουμε εμείς οι ίδιοι οι Έλληνες στους εαυτούς μας, να αποκρυσταλλώνουμε γνώμες περί του πολιτικού στερεώματος, όσον αφορά το ΄΄καλό΄΄ του διπλανού μας; και το χειρότερο όλων είναι, αν δεν παρουσιάζει τις ίδιες πολιτικές πεποιθήσεις, πως είναι δυνατόν να φτάνουμε στα όρια της αδιαφορίας για το μέλλον αυτού;

Η έννοια της Δημοκρατίας και του Δημοκρατικού πολιτεύματος, στηρίζεται σε κάποιες αξίες που επιβάλουν την απόλυτη ηθική πειθαρχία των πολιτών σε όλα τα επίπεδα της, όπως π.χ, ελευθερία έκφρασης και πιθανή άσκηση κριτικής σε όλες τις εξουσίες, αξιοκρατία που οδηγεί σε κοινωνική ομαλότητα, σεβασμό μεταξύ πολιτών, όπως επίσης ΔΙΑΛΟΓΟ, που οδηγεί στην κατανόηση των προβλημάτων και αποφυγή κοινωνικών αναταραχών.

Αυτές είναι μερικές από τις αξίες που αντιπροσωπεύουν την Δημοκρατία, αλλά πάντα, πάνω σε μια βάση κάποιων σημαντικών προϋποθέσεων, όπως το να σεβόμαστε την άποψη της πλειοψηφίας, εκλογές και φυσικά το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, καθώς επίσης η απαγόρευση της βίας, του ρατσισμού και τέλος, του φανατισμού.. φανατισμού ιδεών, αξιών και πράξεων!!!

Όλα αυτά λοιπόν, αποτελούν την ύστατη δημιουργία των Ελλήνων εν προκειμένω να απορρίπτουν κάθε τι απροσάρμοστο, επικίνδυνο και ξένο που υπογράφει την πολιτική, κοινωνική και οικονομική καταδίκη των δικαιωμάτων που δικαιούται επάξια ο λαός!

Δυστυχώς θα πρέπει, υπό την προϋπόθεση πάντα, να μάθουμε να σκεφτόμαστε σε συλλογικό επίπεδο, να σπάσουμε τα Ευρωπαϊκά ταμπού και να εμπιστευόμαστε την γνώση μας, την παιδεία μας, και τέλος το συμπολίτη μας..

Εν κατακλείδι, στους τόσο δύσκολους καιρούς που περνάει ο χώρα μας, κάτω από μια σειρά συστρατευμένων ‘’απειλών’’ παντός κατεύθυνσης, καλό θα ήταν να ξεπεράσουμε το εγώ μας και να αρχίσουμε να μιλάμε χρησιμοποιώντας το εμείς.

Έτσι, ίσως σώσουμε την παρτίδα και την πατρίδα…

Παπαδόπουλος Στράτος