Ο Ο.Η.Ε είναι το ανώτερο θεσμικό σώμα/οργανισμός στον πλανήτη. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών δεν είναι υπερεθνικός (Supranational) οργανισμός αλλά διακυβερνητικός (Intergovernmental) οργανισμός ή πιο συγκεκριμένα διεθνής ή διεθνικός διακυβερνητικός οργανισμός (αν και αυτό χρήζει περαιτέρω διευκρίνισης λόγω της υφής του πυρήνα του, δηλαδή του Συμβουλίου Ασφαλείας).
Όταν γίνει κατανοητή σε όλη της την έκταση, η διαφορά ανάμεσα σε Supranational και Intergovernmental (και International) και οι συνέπειες της, τότε θα γίνουν ευκολότερα αντιληπτές και οι εξελίξεις στο εσωτερικό της Ε.Ε.
Ο Ο.Η.Ε είναι διακυβερνητικός (Intergovernmental) διεθνικός (International) και όχι υπερεθνικός (Supranational) οργανισμός, διότι δεν έχουν εμφανιστεί -ακόμα- οι εξωγήινοι ή ο Θεός.
Τι κοινό έχουν η εισβολή σε μια χώρα με στρατιωτικά μέσα προς αλλαγή καθεστώτος και τα διδάγματα εν είδει απειλών από μη εκλεγμένους αξιωματούχους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου προς μια χώρα προκειμένου η τελευταία να συνεχίσει να θυσιάζεται στο βωμό -της σύγκρουσης- συμφερόντων εντός της ενδοευρωπαϊκής και ενδοευρωατλαντικής τάξης;
Και στις δύο περιπτώσεις, οι χώρες που αποτελούν τον πυρήνα της ΕυρωΑτλαντικής δομής, εμφανίζουν την ίδια έλλειψη σεβασμού για την -εθνική- κυριαρχία που έχουν επιδείξει επανειλημμένα από το τέλος του διπολικού συστήματος και μετά. Και στις δύο περιπτώσεις, οι βασικές αρχές της -εθνικής- αυτοδιάθεσης (self-determination) και της -δημοκρατικής- κυριαρχίας (sovereignty) χλευάζονται από μη εκλεγμένους αξιωματούχους και εκφραστές του δόγματος της υπερεθνικότητας (πολλές φορές οι πρεσβεύοντες τον supranationalism εντός της Ε.Ε πρεσβεύουν τον globalism εκτός αυτής).
Τα υπερεθνικά όργανα δεν λογοδοτούν ενώ ταυτόχρονα επιβάλλουν δίκαιο (supranational law και όχι international law, το οποίο είναι public-δημόσιο). Το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, για παράδειγμα, είναι υπερεθνικό (supranational) δίκαιο. Διέπεται από τις δικές του ιδιαίτερες αρχές και συνιστά ιδιαίτερη έννομη τάξη, χωριστή από τις εθνικές έννομες τάξεις των κρατών-μελών, στις οποίες επιβάλλεται άνωθεν και έξωθεν. Και εδώ φτάνουμε στο κρίσιμο σημείο. Ποιος νομοθετεί και υπό ποία νομιμοποίηση; Σε ποιόν λογοδοτεί; Ουσιαστικά καταλύεται η συνάφεια νομιμοποίησης, λογοδοσίας-ευθύνης και σχέσης εντολέα-εντολοδόχου.
Να τονίσω πως στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπάρχουν αντιπαραθέσεις και στρατόπεδα ανάμεσα σε διακυβερνητικές (intergovernmental) και υπερεθνικές (supranational) ομάδες και τάσεις. Το ίδιο ισχύει και για το εσωτερικό της ΕυρωΑτλαντικής δομής, ενώ εκτός αυτής, δηλαδή στη σχέση «Δύσης-Υπολοίπων» (The West and the Rest), η «Δύση» πρεσβεύει τον -άνωθεν και έξωθεν οντοτήτων- υπερεθνισμό και οι «υπόλοιποι» τον -μεταξύ οντοτήτων, εθνών ή κρατών- διακυβερνητισμό.
Αυτή είναι μια σημαντική ρίζα πολλών ζητημάτων και γι’ αυτό το επόμενο μεγάλο ζήτημα με το οποίο θα ασχοληθώ θα είναι αυτό του Υπερεθνισμού (Supranationalism). Το ζήτημα αυτό υπερβαίνει -ή/και διαπερνά οριζόντια- τα περί «αριστεράς» και «δεξιάς» τα οποία έχουν καταλήξει να είναι περισσότερο για εσωτερική κατανάλωση ψήφων, και, σε πολλές περιπτώσεις, δεν είναι τίποτα άλλο παρά παραμύθια της Χαλιμάς.
Τα παραμύθια της Χαλιμάς πάντως ήταν εξαιρετικά γοητευτικά και μεθυστικά.
Υπάρχει αφθονία αυτοπροσδιοριζόμενων εκπροσώπων του κοινού καλού του «διαστημοπλοίου γη» ή «αυτού του πλανήτη που κινδυνεύει». Ωστόσο οι απόψεις αυτών των ιδιωτών, όποια αξία και να έχουν, δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας πολιτικής διαδικασίας προώθησης και σύνθεσης συμφερόντων. Καθώς δεν επικυρώνονται από μια τέτοια πολιτική διαδικασία, οι απόψεις αυτών των ατόμων συνιστούν έναν ακόμη λιγότερο έγκυρο οδηγό για το κοινό καλό της ανθρωπότητας από ό,τι οι απόψεις των εκπροσώπων κυρίαρχων κρατών, ακόμη και εκείνων με μη αντιπροσωπευτικά ή τυραννικά καθεστώτα, που έχουν τουλάχιστον δικαίωμα να μιλούν για κάποιο μέρος της ανθρωπότητας ευρύτερο από τον εαυτό τους. Ούτε έχουν οι εκπρόσωποι των μη κυβερνητικών ομάδων τέτοιου είδους εξουσία’ μπορεί να μιλούν με κύρος για το συγκεκριμένο αντικείμενο τους, αλλά το να καθορίζουν τα συμφέροντα της ανθρωπότητας ισοδυναμεί με το να αξιώνουν ένα είδος εξουσίας που μπορεί να παρασχεθεί μόνο από μια πολιτική διαδικασία.
Αν όμως αναγκαζόμασταν να ψάξουμε μέσα από τις απόψεις των κρατών, και ειδικά των κρατών που συναθροίζονται σε διεθνείς οργανισμούς, για να ανακαλύψουμε το παγκόσμιο κοινό καλό, τούτο θα οδηγούσε σε διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Οι οικουμενικές ιδεολογίες που ασπάζονται τα κράτη είναι πασίγνωστο ότι εξυπηρετούν τα ιδιαίτερα συμφέροντα τους και οι συμφωνίες που συνάπτονται μεταξύ κρατών είναι γνωστό ότι είναι περισσότερο προϊόντα διαπραγμάτευσης και συμβιβασμού παρά προϊόντα κάποιου ενδιαφέροντος για τα συμφέροντα της ανθρωπότητας ως συνόλου.
Hedley Bull, 1977. Η Άναρχη Κοινωνία.
Μελέτη της Τάξης στη Παγκόσμια Πολιτική. Εκδ. Ποιότητα
Κοσμοϊδιογλωσσία
Ο Ο.Η.Ε είναι διακυβερνητικός (Intergovernmental) διεθνικός (International) και όχι υπερεθνικός (Supranational) οργανισμός, διότι δεν έχουν εμφανιστεί -ακόμα- οι εξωγήινοι ή ο Θεός.
Τι κοινό έχουν η εισβολή σε μια χώρα με στρατιωτικά μέσα προς αλλαγή καθεστώτος και τα διδάγματα εν είδει απειλών από μη εκλεγμένους αξιωματούχους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου προς μια χώρα προκειμένου η τελευταία να συνεχίσει να θυσιάζεται στο βωμό -της σύγκρουσης- συμφερόντων εντός της ενδοευρωπαϊκής και ενδοευρωατλαντικής τάξης;
Και στις δύο περιπτώσεις, οι χώρες που αποτελούν τον πυρήνα της ΕυρωΑτλαντικής δομής, εμφανίζουν την ίδια έλλειψη σεβασμού για την -εθνική- κυριαρχία που έχουν επιδείξει επανειλημμένα από το τέλος του διπολικού συστήματος και μετά. Και στις δύο περιπτώσεις, οι βασικές αρχές της -εθνικής- αυτοδιάθεσης (self-determination) και της -δημοκρατικής- κυριαρχίας (sovereignty) χλευάζονται από μη εκλεγμένους αξιωματούχους και εκφραστές του δόγματος της υπερεθνικότητας (πολλές φορές οι πρεσβεύοντες τον supranationalism εντός της Ε.Ε πρεσβεύουν τον globalism εκτός αυτής).
Τα υπερεθνικά όργανα δεν λογοδοτούν ενώ ταυτόχρονα επιβάλλουν δίκαιο (supranational law και όχι international law, το οποίο είναι public-δημόσιο). Το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, για παράδειγμα, είναι υπερεθνικό (supranational) δίκαιο. Διέπεται από τις δικές του ιδιαίτερες αρχές και συνιστά ιδιαίτερη έννομη τάξη, χωριστή από τις εθνικές έννομες τάξεις των κρατών-μελών, στις οποίες επιβάλλεται άνωθεν και έξωθεν. Και εδώ φτάνουμε στο κρίσιμο σημείο. Ποιος νομοθετεί και υπό ποία νομιμοποίηση; Σε ποιόν λογοδοτεί; Ουσιαστικά καταλύεται η συνάφεια νομιμοποίησης, λογοδοσίας-ευθύνης και σχέσης εντολέα-εντολοδόχου.
Να τονίσω πως στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπάρχουν αντιπαραθέσεις και στρατόπεδα ανάμεσα σε διακυβερνητικές (intergovernmental) και υπερεθνικές (supranational) ομάδες και τάσεις. Το ίδιο ισχύει και για το εσωτερικό της ΕυρωΑτλαντικής δομής, ενώ εκτός αυτής, δηλαδή στη σχέση «Δύσης-Υπολοίπων» (The West and the Rest), η «Δύση» πρεσβεύει τον -άνωθεν και έξωθεν οντοτήτων- υπερεθνισμό και οι «υπόλοιποι» τον -μεταξύ οντοτήτων, εθνών ή κρατών- διακυβερνητισμό.
Αυτή είναι μια σημαντική ρίζα πολλών ζητημάτων και γι’ αυτό το επόμενο μεγάλο ζήτημα με το οποίο θα ασχοληθώ θα είναι αυτό του Υπερεθνισμού (Supranationalism). Το ζήτημα αυτό υπερβαίνει -ή/και διαπερνά οριζόντια- τα περί «αριστεράς» και «δεξιάς» τα οποία έχουν καταλήξει να είναι περισσότερο για εσωτερική κατανάλωση ψήφων, και, σε πολλές περιπτώσεις, δεν είναι τίποτα άλλο παρά παραμύθια της Χαλιμάς.
Τα παραμύθια της Χαλιμάς πάντως ήταν εξαιρετικά γοητευτικά και μεθυστικά.
Υπάρχει αφθονία αυτοπροσδιοριζόμενων εκπροσώπων του κοινού καλού του «διαστημοπλοίου γη» ή «αυτού του πλανήτη που κινδυνεύει». Ωστόσο οι απόψεις αυτών των ιδιωτών, όποια αξία και να έχουν, δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας πολιτικής διαδικασίας προώθησης και σύνθεσης συμφερόντων. Καθώς δεν επικυρώνονται από μια τέτοια πολιτική διαδικασία, οι απόψεις αυτών των ατόμων συνιστούν έναν ακόμη λιγότερο έγκυρο οδηγό για το κοινό καλό της ανθρωπότητας από ό,τι οι απόψεις των εκπροσώπων κυρίαρχων κρατών, ακόμη και εκείνων με μη αντιπροσωπευτικά ή τυραννικά καθεστώτα, που έχουν τουλάχιστον δικαίωμα να μιλούν για κάποιο μέρος της ανθρωπότητας ευρύτερο από τον εαυτό τους. Ούτε έχουν οι εκπρόσωποι των μη κυβερνητικών ομάδων τέτοιου είδους εξουσία’ μπορεί να μιλούν με κύρος για το συγκεκριμένο αντικείμενο τους, αλλά το να καθορίζουν τα συμφέροντα της ανθρωπότητας ισοδυναμεί με το να αξιώνουν ένα είδος εξουσίας που μπορεί να παρασχεθεί μόνο από μια πολιτική διαδικασία.
Αν όμως αναγκαζόμασταν να ψάξουμε μέσα από τις απόψεις των κρατών, και ειδικά των κρατών που συναθροίζονται σε διεθνείς οργανισμούς, για να ανακαλύψουμε το παγκόσμιο κοινό καλό, τούτο θα οδηγούσε σε διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Οι οικουμενικές ιδεολογίες που ασπάζονται τα κράτη είναι πασίγνωστο ότι εξυπηρετούν τα ιδιαίτερα συμφέροντα τους και οι συμφωνίες που συνάπτονται μεταξύ κρατών είναι γνωστό ότι είναι περισσότερο προϊόντα διαπραγμάτευσης και συμβιβασμού παρά προϊόντα κάποιου ενδιαφέροντος για τα συμφέροντα της ανθρωπότητας ως συνόλου.
Hedley Bull, 1977. Η Άναρχη Κοινωνία.
Μελέτη της Τάξης στη Παγκόσμια Πολιτική. Εκδ. Ποιότητα
Κοσμοϊδιογλωσσία
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.