Χορστ Ζεεχόφερ ή όπως λέμε: Διάχυση Ζόφου...

Διαβάζω πως ο πρωθυπουργός της Βαυαρίας Χορστ Ζεεχόφερ, δήλωσε ότι οι Γερμανοί δεν θα ασχοληθούν με «κάποια χαρτιά», αλλά μόνο με «νομοθετικά κείμενα».

Γράφει η Ε. Αθανασούλη

Είπε δηλαδή ο Βαυαρός, ότι οι Γερμανοί θα ψηφίσουν για τη «βοήθεια» στην Ελλάδα, μονάχα άμα εμείς έχουμε ήδη επίσημα, και με νόμο, εκ των προτέρων δηλ. αποδεχθεί -δίδοντας «γήν και ύδωρ» στους δανειστές μας- κάθε όρο που μας θέτουν, οσοδήποτε ληστρικός και αν είναι, οσοδήποτε άπελπις και να είναι η οιαδήποτε μάταιη δέσμευση.

Οι φίλοι μας, θέλουν να είναι και εκούσια και ευχάριστη και πανηγυρικά εξυμνημένη η πολιτική μας παλινωδία!

Είναι προφανές. Επιζητείται από τους εταίρους μας, η υποταγή μας να είναι ολοκληρωτική, αναπότρεπτη, αναπόδραστη, αναντίρρητη. Σαδιστικά απληστη είναι η εμμονή τους στον πλήρη εξανδραποδισμό μας.

Είναι ακατάβλητη και η προσπάθειά τους για την ηθική μας αυτο-ατίμωση κι τον αυτο-εξευτελισμό μας, μέσω παλινωδιών. Όλων ημών. Των πολιτών και των ηγετών μας. Και των δημοκρατικών μας αποφάσεων. Δεν τους αρέσουν. Βλέπετε, δεν είναι όλες οι κυβερνήσεις συνεργάσιμες με τους «κατακτητές»!

Όμως, όσοι αγωνίζονται εντός των τειχών, θα πρέπει να ξέρουν γιατί πράγμα ακριβώς αγωνίζονται. Γιατί τα όσια και τα ιερά δεν είναι οι μισθοί και τα προνόμια των συνδικαλιστών. Είναι ασφαλώς -πως αλλιώς άλλωστε;- και ο άνθρωπος και η καθημερινότητά του. Αλλά όχι μόνο το τώρα και το σήμερα.

Είναι κυρίως η σπίθα που άσβηστη καίει, και κρατάει το νόημα της ζωής και της αλήθειας, αυτού του τόπου. Τόσοι και τόσοι περάσανε από εδώ. Όλοι θέλανε κάτι να πάρουνε. Μονάχα όμως όσοι δώσανε την αγάπη τους σε τούτον τον τόπο, τον κάνανε να γεννήσει, να καρπίσει, να πετάξει σ' αιθέρες δόξης, σοφίας και πνεύματος. Κι ήσαν οι καρποί τούτοι παραγωγή, δημιουργία, συνεργασία και σύμπραξη επί το αυτό.

Όσοι καλά φάγανε κι ήπιανε, κοιμήθηκαν βαρειά. Πούλησαν κι αγόρασαν, πολλές φορές τα ίδια πράγματα, παίρνοντας προμήθεια για την κάθε πουλησιά, και εύσημα από τους αρχόντους του κόσμου τούτου για την κάθε τους υποταγή. Πολλοί από αυτούς δεν ξαναβρήκαν το δρόμο της αλήθειας και της τιμής, και τα έργα τους στάθηκαν έργα μισερά, και χωρίς αποτέλεσμα ζωής, μονάχα, σκλαβιάς, και σκιάς θανάτου, για τούτον τόν τόπο.

Επιτρέπεται, σήμερα, να αστεΐζεται ο Ζαν-Κλώντ με τους έλληνες πολιτικούς, σαν να είναι παιδάκια στην παραλία, που παίζουν με τα κουβαδάκια τους;

[Τι το παιγνιώδες και αστείο υπάρχει σε τούτη την επιθανάτια πάλη, μιας χώρας και του λαού της, με τα γεράκια του μελλοντικού σπαραγμού, ακόμη και των σκελέθρων μας;]

Και γιατί δεν παίζει και δεν αστεΐζεται με αυτόν τον τρόπο, με πολιτικούς άλλων χωρών, τους οποίους -προφανέστατα μάλιστα- επιστρατεύει το ευρωπαϊκό ιερατείο για να υλοποιήσει τις μεθοδεύσεις του εναντίον μας;

Η ξανα-μεθοδευόμενη γελοιοποίησή μας δεν είναι συνωμοσιολογία!