Η χαμένη ματιά...

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Οι καιροί εγκυμονούν νέες ιδέες. Το κάνουν εδώ και καιρό, όλοι προσαρμοζόμαστε στη τρέχουσα πραγματικότητα που εκφράζει τόσο η προσωρινή μας αλήθεια, όσο και στις αξίες που βασιλεύουν της εποχής και από έγκριτα χείλη, διαδίδονται-διδάσκονται.

Δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι κατακριτέο, το έναντι, δόγμα που υμνεί ξένα προς την ιστορία (τη δικιά μας, των Ελλήνων) δεδομένα. Ή θα μπορούσε;

Οι καιροί χαράσσουν, επιτάσσουν θα έλεγα καλύτερα, νέα ήθη και νέα μέτρα, καθώς τα παλαιά, ναι μεν, άριστα ήταν, αλλά τα καινούρια βασίζονται σε νέα δεδομένα κουμπωμένα στις παρούσες εξελιγμένες ανάγκες. Οι εποχές αλλιώς πορεύονται. Ή όχι;

Πρώτα ήταν η τιμή, η ανεξαρτησία, η ελευθερία, σήμερα είναι κάτι άλλο, κάτι το περισσότερο έξυπνο ίσως. Η αποφυγή της κακοτοπιάς, ο συμβιβασμός, η διατήρηση του κεκτημένου πάση θυσία. Ο φόβος διαφεντεύει κυρίαρχος μιας κατάστασης, η οποία εν κρυπτώ γιγαντώνεται και τρομάζει με τις προοπτικές της.

Όλες οι αναφορές σε μνημειώδεις- άξιες- σπουδαίες στιγμές τους έθνους μας, ομοιάζουν αγαλμάτινες, πετρωμένες παρωχημένες(!) ιστορικές, -με την άσχημη έννοια του όρου- ως να βρισκόταν η τότε ανθρώπινη φύση σε μια άλλη κατάσταση, καμωμένη από άλλη ουσία.

Θαρρούμε ότι οι άνθρωποι τότε (πριν από 150 χρόνια) πως δεν πονούσαν ή πως δεν είχαν να χάσουν τίποτα, επειδή δεν είχαν τηλεοράσεις, ακριβά αυτοκίνητα ή πισίνες… και όμως... εμείς σήμερα, είμαστε οι εκείνοι του τότε, διότι επίσης δεν έχουμε τίποτα, σε σχέση με όλα όσα θα έχουν οι γενιές που ακολουθήσουν τις ζωές μας. Οι επόμενοι ημών, θα μας δείχνουν γελώντας -σε μία καλή περίπτωση, σε άλλη, θα μας οικτίρουν ή θα μας μουτζώνουν-.

Όχι λοιπόν, δεν είναι αυτό που μας συμβαίνει -ότι δηλαδή έχει αλλάξει η δομή μας-. Είναι η μαλακία (μαλθακότητα) που κάθεται σαν την πράσινη θαλάσσια άλγη επικαλύπτοντας τα μυαλά μας. 

Πιθανώς να φταίει η δοτή, ελεγχόμενη, κατευθυνόμενη αξιακή αλυσίδα μύριων σαθρών ''πολύτιμων'' υποκατάστατων, άχρηστων λεπτομερειών της ζωής και της γνώμης του καθενός που θεωρείται ‘’ικανός’’ – δημόσιος…

Φτάσαμε σε σημείο να κοιτούμε με συμπάθεια τους ανθρώπους που έδωσαν τη ζωή τους για μία ιδέα (τελευταίως ανεφέρθη το όνομα του Σαμουήλ) και λέγεται-εκφέρεται η συμπάθεια αυτή, από στόματα που κατέχουν δημόσιο βήμα ‘’’Εντάξει μωρέ συμπαθής και καλός ήταν, αλλά για τότε… σήμερα οι καιροί έχουν αλλάξει’’ 

• Ψέμματα, οι καιροί δεν αλλάζουν, οι άνθρωποι βρομούνε φόβο χεσμένο.

Αν γυρίσουμε λίγο πιο πίσω θα θυμηθούμε οι παλαιότεροι, ότι όλη μας ιστορία πατούσε -και πατάει- επάνω σε αυτά τα ''συμπαθή'' άτομα. Στους συμπαθείς ήρωες (πόση υποτίμηση(!)) Στους ανθρώπους αυτούς δεν αξίζει συμπάθεια, αξίζει τιμή προσοχής σε όρθια στάση, διότι αυτά τα άτομα-ήρωες φέρνουμε ως παράδειγμα τρανό της ηρωικής μας φύσης.

Ηρωικής μας φύσης... πονηρές μπούρδες! Η πάστα μας άλλαξε. Έκλασαν οι ήρωες και βγήκαμε εμείς... (συγχωρέστε με) 

Σήμερα πολλοί από τους νέους (ευελπιστώ στο λάθος) θεωρούν ότι ο Γερμανός κατακτητής πάτησε με τη μπότα του το πολυτεχνείο... ή μπερδεύουν το '21 με το '40.

Σήμερα καλλιεργείται εμμέσως, πλην με μεγάλη σαφήνεια ότι η εξυπνάδα υπερέχει της ανδρείας. Μπορεί να είναι σωστή η πρόταση-σκέψη (διότι αντρειοσύνη ελλείψει νου...) δεν λέω, αλλά πρώτιστα θα πρέπει να αποδεχθούμε κοινώς τον ορισμό της εξυπνάδας…

Για πολλούς εξυπνάδα θεωρείται η μη εμπλοκή σε οτιδήποτε, η παροχή πάντων προς διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης (Η θέση δημοσίως αναφέρεται)Το θεωρείν εκ του μακρόθεν ασφαλές... Και επί του πρακτέου: ''Η όποια ρήξη (με τους δανειστές) μόνο δεινά θα φέρει''.

Συμφωνώ, μόνο δεινά θα φέρει, αλλά η ακεραιότητα του κάθε έθνους περνούσε ανέκαθεν δια πυρός και σιδήρου. Τι σας κάνει να θεωρείτε ότι άλλαξαν οι εποχές; Η βολεμένη κατάσταση σίγουρα και όχι ο πολιτισμός. 

Σίγουρα όχι αυτός επιμένω, διότι πολιτισμός σημαίνει αποδοχή και τήρηση αξιών πέρα από κόπο, πόνο και προπάντων καλοπερασία. Πολιτισμός, δεν σημαίνει ελιγμός ούτε ράθυμη, ευάρεσκη, παρουσία σε γκαλά και έτερα πολιτισμικά γεγονότα. Δεν σημαίνει υποταγή σε ιδέες που μας βρίσκουν μη σύμφωνους, ούτε χαμόγελο επίσημης διαπλοκής...

Αυτό είναι λοιπόν, αλλωτέψαμε τις αξίες μας μπροστά τα δύσκολα!

Καλά που δεν ήρθε στις μέρες μας, ο Ιταλός πρόξενος να ζητήσει υποταγή και ασφαλές πέρασμα των στρατών των Κεντρικών δυνάμεων από τα εδάφη μας…

Ήδη ακούω ισχυρά επιχειρήματα υπέρ αυτής της πρότασης. Ήδη χαζεύω καπήλους ιδεών να μας κοιτούν με ολάνοιχτα μάτια, εξυμνώντας οφέλη...

Κι εμείς, τι κάνουμε εμείς; 

politisg