Select Menu


«Η τάση της ΕΕ, η οποία συνεχίζει να διευρύνεται προς Ανατολάς, να θέσει και τις δύο χώρες (Τουρκία και Ρωσία) στο περιθώριο αποτελεί τον παράγοντα ο οποίος έχει συμβάλλει, πέραν της διάστασης του ιστορικού ανταγωνισμού στις τουρκορωσικές σχέσεις, στην προσέγγιση των δύο χωρών και ο οποίος ενδέχεται να τις αναγκάσει να συνάψουν στενότερες σχέσεις μελλοντικά. Αυτή η σχέση περιθωριοποίησης είναι ικανή να δώσει άλλες διαστάσεις στις τουρκορωσικές σχέσεις. Η προσέγγιση αυτή, ικανή να επηρεάσει σε σημαντικό βαθμό τις ευρασιατικές ισορροπίες καθώς και να ενεργοποιήσει το πεδίο έλξης αναφορικά με τις σχέσεις που διατηρούν οι δύο χώρες με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, αποδεικνύει τη δύναμη των παγκόσμιων ισορροπιών να προσδιορίζουν τις διμερείς σχέσεις» [*].

Τα προηγούμενα γράφονταν το 2001, όταν οι Vladimir Putin και Recep Tayyip Erdoğan, είτε πρωτοεμφανίζονταν είτε δεν είχαν εμφανιστεί στο προσκήνιο με τη δυναμική που γνωρίζουμε τώρα.

Η αφήγηση και η γραμμή σκέψης που επικρατεί στο αριστεροδεξιό άτομο και στην αρθρογραφία της «κοινής γνώμης» έχει ως εξής: Η «Ρωσία του Putin» είναι αυταρχική, η «Τουρκία του Erdoğan» το ίδιο, άρα γι’ αυτό προσεγγίζει η Τουρκία τη Ρωσία. Η άποψη αυτή δεν αντέχει σε κριτική (είτε προσωποποιεί την διεθνή πολιτική μιας χώρας, είτε αποδίδει την εξωτερική πολιτική στο εσωτερικό πρότυπο μιας χώρας) και υποκρύπτει ένα αίσθημα και μια προσπάθεια προσηλυτισμού.

Δεν εξηγεί, ανάμεσα σε άλλα, πως είναι δυνατόν να περιγράφεται μια τέτοια προοπτική, όπως αυτή της προηγούμενης παραγράφου, προτού δημιουργηθούν η «Ρωσία του Putin» και η «Τουρκία του Erdoğan». Απόψεις και προσεγγίσεις αυτού του είδους, οι οποίες ιστορικά ήταν αδιάφορες μέχρι που τις επέβαλλαν ως κυρίαρχες η φιλελεύθερη και η μαρξιστική σκέψη, είναι υποχρεωμένες να εξηγούν τα εξής: 1ον) εάν οι αυταρχικές χώρες είναι πολεμοχαρείς και οι δημοκρατικές χώρες όχι, πως εξηγείται ότι το Ιράν τον τελευταίο ενάμισι αιώνα έχει διεξάγει μόλις έναν πόλεμο, ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία ή οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν σαρώσει τον πλανήτη; 2ον) εάν οι χώρες προσεγγίζονται στη διεθνή πολιτική με βάση το εσωτερικό τους πρότυπο, πως εξηγείται η προσέγγιση των «καπιταλιστικών Ηνωμένων Πολιτειών» και της «κομμουνιστικής Κίνας» για μια περίοδο του ψυχρού πολέμου; 3ον) εάν οι «κακές» χώρες προσεγγίζουν όμοιες τους και οι «καλές» αντίστοιχα, πως εξηγείται οι επί δεκαετίες σχέση των Ηνωμένων Πολιτειών με τη Σαουδική Αραβία και το Μαρόκο (μάλιστα όσοι επιδίωκαν έναν πόλεμο με το Ιράν, αυτή την περίοδο βρίσκονται σε μια κατάσταση σύγχυσης) και η προσπάθεια τους να εγκαθιδρύσουν ένα G2 με την Κίνα ή οι παραδοσιακές σχέσεις της Ινδίας (η οποία θεωρείται ως η μεγαλύτερη δημοκρατία στον πλανήτη) με την Ρωσία ή η Κίνα ως μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Γερμανίας, η οποία ξεπερνά Ηνωμένες Πολιτείες;

Η διεθνής πολιτική δεν καθορίζεται από τα αξιώματα και τις πολεμικές που προβάλλουν τα αριστεροδεξιά άτομα και η αρθρογραφία της «κοινής γνώμης». Βέβαια τα αξιώματα και οι πολεμικές εξυπηρετούν στην απόκρυψη των απλών σκέψεων που γράφονται στην πρώτη παράγραφο -και στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης-, αλλά η συνεχής αποτυχία παραμένει. Η αποτυχία φανερώνει έναν τρόπο. Τον τρόπο με τον οποίο αντιδρά το αριστεροδεξιό άτομο σε μια κατάσταση στην οποία είναι σαφές ότι η πλειονότητα ατόμων και κρατών (δηλαδή εκτός Η.Π.Α και δυτ. Ευρώπης) δεν επιβεβαιώνει τις αντιλήψεις του και δεν δέχεται, πεισματικά, να προσηλυτιστεί σε αυτές. Στο σημείο αυτό, το κεκαλυμμένο θρησκευτικό συναίσθημα της κοσμικής ιεραποστολής του ατόμου αυτού, εύκολα μεταστρέφεται και από πόθος για προσηλυτισμό ατόμων και κρατών μετατρέπεται σε ορμέμφυτη τάση για καταδίκη και μίσος.

Όπως είχε γράψει και ο Martin Wight: ««Εκείνος που δεν είναι με το μέρος μας είναι εναντίον μας»… δεν είσαι υπέρ της Αμερικής (ή της Ρωσίας), αν δεν είσαι έντονα κατά της Ρωσίας (ή της Αμερικής)». Έτσι οδηγούμαστε σε ένα άτομο το οποίο πρέπει να μισεί ή να λατρεύει κάτι προκειμένου να στέκεται απέναντι ή πλάι σε αυτό το κάτι.

[*] Ahmet Davutoğlu, Το στρατηγικό βάθος. Η διεθνής θέση της Τουρκίας, Εκδ Ποιότητα (2010) – Stratejik derinlik: Türkiye’nin uluslararası konumu. Küre Yayınları, 2001

Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top