Παρίσι: Τρομοκρατία ή οι συνέπειες του πολυ-πολιτισμού;

Ένα δελτίο ειδήσεων καταματωμένο. Από τα πυρά κατά των σκιτσογράφων του γαλλικού σατιρικού περιοδικού, που με το πενάκι τους, στα πλαίσια της ελευθερίας τους, έσκωψαν ιερά και όσια αλλότριων πολιτισμών.

      Γράφει η Ε. Αθανασούλη

Οι πολιτικοί πολλών ευρωπαϊκών χωρών, απεφάνθησαν: «βάρβαροι τρομοκράτες».

Οι «βάρβαροι» απεφάνθησαν: βέβηλοι ηλίθιοι, αξίζετε το θάνατο γιατί προσβάλλετε τα όσιά μας.

Ποιός έχει δίκιο; Ποιός κάνει λάθος;

Η απάντηση,  για εμάς είναι προφανής: κατακριτέο, τρομερό, απαράδεκτο για τον πολιτισμό μας. Η σφαιρική απάντηση (που να την καταλαβαίνουν και οι δράστες του αποτρόπαιου πολλαπλού εγκλήματος) εκφεύγει της λογικής και της μεθοδολογίας της επιστήμης. Της κοινής λογικής, της νομιμότητας, της ηθικής, του χιούμορ και  της θεατρικότητας.

Ανάγεται μόνο στο πεδίο της «νοητικής διαγωγής». Της κριτικής ικανότητας των πολιτικών μας αντιπροσώπων, επί των λεγομένων και των πραττομένων τους, και των παρ' αυτών θεσμίσεων.

Εξηγούμαι:

Είναι πια κοινός τόπος (*) ότι ο πολυπολιτισμός δεν μπορεί στον κόσμο μας να έχει θετικά αποτελέσματα σε κοινωνικό επίπεδο.

Όσο κι αν η οικονομική παγκοσμιοποίηση επιθυμεί την χαλάρωση των συνεκτικών κοινωνικών δεσμών, προκειμένου οι αγορές να απευθύνονται σε ένα ενιαίο παγκoσμίως αγοραστικό κοινό, οι κοινωνίες ωστόσο, διαβιούν υπό όρους που προσιδιάζουν στις επί μέρους και κατά τόπους ομάδες-έθνη-λαούς και τους μεταξύ τους δεσμούς, προοπτικές, την ιστορία και την ιδιοσυγκρασία τους και τα ιδιαίτερα οράματά τους για το μέλλον τους.

Ο «ευφυής» που επινόησε την πολιτιστική ανάμιξη των κοινωνιών, σχεδιάζοντας την οικονομική του βασιλεία, ή όποιου άλλου είδους «βασιλεία», αδιαφόρησε για τις ετερόκλητες ιδιοσυγκρασίες των κοινωνικών ομάδων και την ιστορία τους, και μερίμνησε μόνο για τα στενά συμφέροντά του, έχοντας ασφαλώς τη σχετική δύναμη, ή έχοντας επιτυχώς εξασφαλίσει την κατάλληλη πολιτική ανοχή και σύμπραξη.

Η ελεύθερη κυκλοφορία ατόμων και η ελεύθερη διακίνηση εμπορευμάτων, δεν μπορεί σε καμμιά περίπτωση να αντιστοιχεί στην ελεύθερη και ανεξέλεγκτη μετακίνηση πληθυσμών, με άμεση και προφανή συνέπεια την κοινωνική αλλοίωση μιας περιοχής και τη συναφή διαταραχή της κοινωνικής της ζωής, και με την αιφνίδια εισαγωγή της κοινωνικής δεοντολογίας και των ηθών των μετακινούμενων πληθυσμών, για τις πολιτιστικές τους ανάγκες.

Ούτε παρουσιάζει λογική και συνέπεια του ανθρωπιστικού επιχειρήματος, εν όψει αθρόας εισβολής αλλοτρίων πληθυσμών σε μια περιοχή/χώρα, να εξωθείται η πολιτεία στο να αδιαφορεί (κυριολεκτικά) για την κοινωνία και τα μέλη της, προκειμένου να ασχολείται να λαμβάνει μέριμνα για τους αυθαίρετα νεοεισερχόμενους, και μάλιστα καταναλώνοντας οικονομικές και λοιπές δομές και δυνάμεις, που προορίζονται για τα ίδια αυτής μέλη, τα οποία και συνεισφέρουν παντοιοτρόπως προς τούτο (νοσοκομεία, περίθαλψη, σχολεία και λοιπές κρατικές δομές).

Επίσης, δεν μπορεί -η βίαιη αυτή μετακίνηση πληθυσμών- να αποτελεί μέσο ή τρόπο για τη θεμιτή επιβολή αλλαγής (στην κοινωνία της εισβολής) τοπικών και εθνικών ηθών, εθίμων, παραδόσεων, και νοηματοδότηση της εντόπιας ζωής, με ταυτόχρονη αποδιοργάνωσή της.

Αν οι φίλοι μας αποφάσισαν κάτι τέτοιο για εμάς (βλ. Συνθήκες του Δουβλίνου), ήθελαν απλώς να αποκομίσουν ίδια -κυρίως οικονομικά- οφέλη. Κι αυτό δεν είναι θεωρία συνωμοσίας. Είναι κοινή λογική. Είναι νοηματοδότηση πράξεων και κινήτρων. Είναι αντίληψη της εκτυλισσόμενης πραγματικότητας. Μονον ανίδεοι και αφελείς δεν μπορούν να το διαβλέψουν και να το διαπιστώσουν.

Πηγαία, λοιπόν, ανακύπτει το ερώτημα: Εμείς, πώς το εκτιμήσαμε αυτό, και τί κάναμε για να προστατευθούμε από αυτές τις -έστω, λίαν πιθανές, αρχικά- παρενέργειες, που όμως είναι ήδη η καθημερινή μας  πραγματικότητα;

Τώρα πια, όλοι ξέρουμε ότι η -στα αυτά κοινωνικά πλαίσια- πολιτισμική συμβίωση με τον ισλαμικό κόσμο, είναι κάτι αντιφατικό προς τον πολιτισμό μας.

Γιατί ο Ισλαμισμός είναι ένα άλλο μοντέλο ζωής, μια άλλη πρόταση ζωής (θανάτου, θα έλεγα, για την ακρίβεια) που αναιρεί τη δική μας. Και τη ζωή και το θάνατο.

Το σημερινό συμβάν, δεν είναι απλώς τρομοκρατία, είναι το ισλαμικό μοντέλο, στην πόρτα μας (με τη θέλησή μας, τη συναίνεσή μας, την αφέλεια και την ανοησία μας), που θέλει να μας απαγορεύσει να ζούμε όπως ζούσαμε. Γιατί η δική μας η ελευθερία, δεν έχει αντίστοιχο με το δικό τους μοντέλο. Ούτε η δική μας η ζωή. Κι ο θάνατός μας, ίσως έχει να κάνει με την πίστη μας, και την ελευθερία μας, αλλά  όχι με τη δική τους.

Οι  ευρωπαίοι πολιτικοί, που εισάγουν και αποδέχονται στις ευρωπαϊκές χώρες, στην Ε.Ε. και στην Πατρίδα μας, εγκθίδρυση, επιβολή και δικαιώματα σε ισλαμικές δομές, ήθη, μοντέλα ζωής και αντίθετες προς τις δικές μας πολιτισμικές προτάσεις, θα πρέπει να ξέρουν ότι μας εξαναγκάζουν να ζήσουμε σε έναν άλλον κόσμο, διαφορετικόν από εκείνον που μέχρι σήμερα ξέραμε ότι υπάρχει εδώ, και ότι, στην ουσία, επιδιώκουν αποδιοργάνωση της κοινωνικής και πολιτισμικής μας υπόστασης.

Εμάς, μας ρώτησαν αν συμφωνούμε, ή θα μας παραδώσουν στη δολοφονική διάθεση του νέου μοντέλου; Και τότε ποιός θα είναι ο τρομοκράτης;


Σημείωση: 
(*) [ενδεικτικά βλ. στο βιβλίο του Ricardo Duchesne με τίτλο “The Uniqueness of Western Civilization”]