Την ίδια ημέρα Σημίτης, Μητσοτάκης και Γιωργάκης; Όχι άλλο κάρβουνο…
Του Διονύση Ελευθεράτου
Αφόρητη η δόση. Την ίδια ημέρα να σε «βομβαρδίζουν» τα κανάλια με «βαρυσήμαντες» παρεμβάσεις του Κώστα Σημίτη, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη κι από κοντά του Γιωργάκη… Βγήκαν πάλι οι «υπεράνω» (οι δυο με τον «χάνο»). Διότι όταν οι «καιροί είναι κρίσιμοι» μιλούν οι αιωνίως «χρήσιμοι». Πάλι μπροστά μας, λοιπόν, ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος.
Ο Καλός και καλογυμνασμένος, ο Γιώργος ο Δου-νου-τάκης, ο χαμογελαστός. Καλός ως προϊστάμενος «κηπουρών» σ’ ωραίο περιβόλι γεμάτο ανθισμένες ΜΚΟ. Καλός και πονόψυχος ως αφεντικό κατοίκων-κατοικίδιων: διέγνωσε ότι η ελληνική κοινωνία έπασχε από το ανίατο σύνδρομο της διαφθοράς και προτίμησε να δρομολογήσει τις διαδικασίες της ευθανασίας της, παρά να τη βλέπει να τρώει ανθυγιεινά με τον Πάγκαλο.
Η πρωθυπουργική του θητεία θυμίζει τη ρήση του Όστιν Ο’ Μάλεϊ, διάσημου παίκτη του γκαέλικ, ενός ιρλανδέζικου είδους ποδοσφαίρου-ράγκμπι: «Μια τρύπα δεν είναι τίποτα, αλλά εάν πέσεις μέσα μπορεί να σκοτωθείς». Κατ’ αναλογία: ακόμη και πολιτικά «λίγοι» μπορούν να σε καταστρέψουν. Η «δύναμη πυρός» των εκπροσώπων της πολιτικής ελίτ δεν είναι κατ’ ανάγκη ευθέως ανάλογη του πολιτικού ταλέντου τους.
Να κι ο Κακός, ο επίτιμος. Ο ίδιος διατείνεται ότι γινόταν «κακός» επειδή εκστόμιζε ανέκαθεν «πικρές αλήθειες» (εξ ου και το «διατί να το κρύψωμεν άλλωστε;»). Πολύς κόσμος αλλού εντοπίζει το κακό με τον Κακό, αλλά ποιος τον ρωτάει;
Κακός, διότι δυο δεκαετίες -και βάλε- προτού ο φέρων το επώνυμό του Κυριάκος αρχίσει να μετράει κεφάλια και να απολύει, εκείνος -συγγνώμη, Εκείνος είναι το σωστό- είχε ουσιαστικά προαναγγείλει το εργασιακό τέλος όλων των καθηγητών Μαθηματικών, αχρηστεύοντας την επιστήμη τους. Πήρε δυο μηδενικά, τα ένωσε κι έβγαλε δεκατέσσερα. Μάλλον του άρεσε το νούμερο: δεν σταμάτησε να περνά «γενεές δεκατέσσερεις» οτιδήποτε εκινείτο. Απεργούς, «λαϊκιστές», οδηγούς της ΕΑΣ και καθηγητές – ιδίως εκείνους της γενιάς του Πολυτεχνείου, κ.λπ, κ.λπ. Παρών και στο τέλος του ’14.
Ο Κακός έχει μια κακιά, ακαταμάχητη συνήθεια: όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, διαλαλεί πόσο θα είχε νοικοκυρέψει τα δημοσιονομικά, εάν παρέμενε στην πρωθυπουργία για μερικά ακόμη χρόνια. Το «καλό χαρτί» του Κακού είναι η απροθυμία των άλλων να τον κακοκαρδίσουν, όταν τον ακούν να επαινεί για δέκατη, εικοστή, χιλιοστή φορά το έργο του.
«Τι ήθελες να του πουν – για κοινωνικό κόστος και τα συναφή;»… Όχι ρε παιδιά, για τον Κακό μιλάμε. Δεν έχουμε τέτοιες απαιτήσεις. Πώς διάολο όμως δεν σκέφθηκε ποτέ κανένας από τους «εμβριθείς» αστέρες της «ενημέρωσης» να τον ρωτήσει: «Σεβαστέ μας Επίτιμε, παραλάβατε το δημόσιο χρέος στο 69,9% του ΑΕΠ και το παραδώσατε στο 111,6%, το 1993. Στα χρόνια της διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ, 1981-1988, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 30 εκατοστιαίες μονάδες. Στο μισό χρονικό διάστημα, επί των δικών Σας ημερών, πρόλαβε να ψηλώσει κατά 41 μονάδες. Τι ακριβώς εννοείτε όταν λέτε ότι θα νοικοκυρεύατε τη χώρα; Πως θα είχαμε πάθει ανοσία από το πολύ χρέος και δεν θα μας πείραζε πλέον;». Σιγά, μην… Διότι σαν μιλάει ο Κακός, στέκει προσοχή των ΜΜΕ ο συρφετός. Νόμος καθαρός.
Από κοντά κι ο Άσχημος. Ο ίδιος το’ χε πει, με τα «άπαιχτα» ελληνικά του: «Δεν μ’ ενδιαφέρει το κριτήριο της αρεστότητας». Σωστά, άλλα τον ενδιέφεραν. Δημιουργική λογιστική και Γκόλντμαν Σαξ, έπος Χρηματιστηρίου και ταρατατζούμ για το σκληρό ευρώ – κι όμως μιλάει! «Μέντορας» κι αυτός. Γιατί όχι; Αν ξανακυβέρνησαν Στουρναραίοι, Παπαδημαίοι και Χαρδουβελαίοι, λογικά ο «αρχηγός» τους μέσα στη… δικαίωση πλέει.
Δεν έχει μεγάλη σημασία τι λένε – άλλωστε ξέρεις εκ των προτέρων, κάθε φορά, τι θα εμπεριέχουν οι πολιτικές παρεμβάσεις τους. Ίσως ανιχνεύεται πάντως μια κάποια σημειολογική σημασία όχι σε αυτά που λένε, αλλά σε κάτι που «σνομπάρουν» – σχεδόν επιδεικτικά: την κοινωνία. Την καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου τόσων ανθρώπων. Πρέπει «να σωθεί η χώρα» ερήμην των κατοίκων της ή, ακόμη χειρότερα, να «ανυψωθεί» πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας πατώντας στους ώμους τους. Να μείνουμε μονίμως μέσα στο νερό, για να ανασάνει αυτό το κράμα μεταφυσικής και κοινωνικού δαρβινισμού που προσδιορίζεται ως «χώρα». Κι αν πεθάνουμε από ασφυξία, σε ποιούς ώμους θα στηρίζεται αυτή η «νεράιδα»; Α, μάλλον θα τα έχουν υπολογίσει. Τόσες εκατοντάδες χιλιάδες κουφάρια στο βυθό, ακόμη και οριζοντίως γερμένα, φτιάχνουν καλή «πλατφόρμα» για να πατάει η «πατρίς».
Κι άλλο κάρβουνο λοιπόν… Πάλι ο Σημίτης, πάλι ο Μητσοτάκης, να κι ο Δου-νου- τάκης (ίσως εκ νέου «ηγέτης», λεει!). Δες το καύσιμο και βγάλε συμπέρασμα για τον προγραμματισμένο κατάπλου στους ωκεανούς της «νέας εποχής». Μακάρι οι μάχες που θα δώσουμε να μας επιτρέψουν να τα θυμόμαστε όλα αυτά, κάποτε στο μέλλον, αλλιώς. Να αναπολούμε χαμογελώντας: «Ρε σεις, θυμάστε τον Χιούι, τον Λιούι και τον Ντούι της πολιτικής που μας ταλαιπωρούσαν, ενίοτε την ίδια μέρα;». Μέχρι τότε θα επιδιώκουμε τη «συναίνεση» ανάμεσα στο «όχι άλλο κάρβουνο» και το «ρε ουστ»…
eleutheriellada
Αφόρητη η δόση. Την ίδια ημέρα να σε «βομβαρδίζουν» τα κανάλια με «βαρυσήμαντες» παρεμβάσεις του Κώστα Σημίτη, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη κι από κοντά του Γιωργάκη… Βγήκαν πάλι οι «υπεράνω» (οι δυο με τον «χάνο»). Διότι όταν οι «καιροί είναι κρίσιμοι» μιλούν οι αιωνίως «χρήσιμοι». Πάλι μπροστά μας, λοιπόν, ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος.
Ο Καλός και καλογυμνασμένος, ο Γιώργος ο Δου-νου-τάκης, ο χαμογελαστός. Καλός ως προϊστάμενος «κηπουρών» σ’ ωραίο περιβόλι γεμάτο ανθισμένες ΜΚΟ. Καλός και πονόψυχος ως αφεντικό κατοίκων-κατοικίδιων: διέγνωσε ότι η ελληνική κοινωνία έπασχε από το ανίατο σύνδρομο της διαφθοράς και προτίμησε να δρομολογήσει τις διαδικασίες της ευθανασίας της, παρά να τη βλέπει να τρώει ανθυγιεινά με τον Πάγκαλο.
Η πρωθυπουργική του θητεία θυμίζει τη ρήση του Όστιν Ο’ Μάλεϊ, διάσημου παίκτη του γκαέλικ, ενός ιρλανδέζικου είδους ποδοσφαίρου-ράγκμπι: «Μια τρύπα δεν είναι τίποτα, αλλά εάν πέσεις μέσα μπορεί να σκοτωθείς». Κατ’ αναλογία: ακόμη και πολιτικά «λίγοι» μπορούν να σε καταστρέψουν. Η «δύναμη πυρός» των εκπροσώπων της πολιτικής ελίτ δεν είναι κατ’ ανάγκη ευθέως ανάλογη του πολιτικού ταλέντου τους.
Να κι ο Κακός, ο επίτιμος. Ο ίδιος διατείνεται ότι γινόταν «κακός» επειδή εκστόμιζε ανέκαθεν «πικρές αλήθειες» (εξ ου και το «διατί να το κρύψωμεν άλλωστε;»). Πολύς κόσμος αλλού εντοπίζει το κακό με τον Κακό, αλλά ποιος τον ρωτάει;
Κακός, διότι δυο δεκαετίες -και βάλε- προτού ο φέρων το επώνυμό του Κυριάκος αρχίσει να μετράει κεφάλια και να απολύει, εκείνος -συγγνώμη, Εκείνος είναι το σωστό- είχε ουσιαστικά προαναγγείλει το εργασιακό τέλος όλων των καθηγητών Μαθηματικών, αχρηστεύοντας την επιστήμη τους. Πήρε δυο μηδενικά, τα ένωσε κι έβγαλε δεκατέσσερα. Μάλλον του άρεσε το νούμερο: δεν σταμάτησε να περνά «γενεές δεκατέσσερεις» οτιδήποτε εκινείτο. Απεργούς, «λαϊκιστές», οδηγούς της ΕΑΣ και καθηγητές – ιδίως εκείνους της γενιάς του Πολυτεχνείου, κ.λπ, κ.λπ. Παρών και στο τέλος του ’14.
Ο Κακός έχει μια κακιά, ακαταμάχητη συνήθεια: όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, διαλαλεί πόσο θα είχε νοικοκυρέψει τα δημοσιονομικά, εάν παρέμενε στην πρωθυπουργία για μερικά ακόμη χρόνια. Το «καλό χαρτί» του Κακού είναι η απροθυμία των άλλων να τον κακοκαρδίσουν, όταν τον ακούν να επαινεί για δέκατη, εικοστή, χιλιοστή φορά το έργο του.
«Τι ήθελες να του πουν – για κοινωνικό κόστος και τα συναφή;»… Όχι ρε παιδιά, για τον Κακό μιλάμε. Δεν έχουμε τέτοιες απαιτήσεις. Πώς διάολο όμως δεν σκέφθηκε ποτέ κανένας από τους «εμβριθείς» αστέρες της «ενημέρωσης» να τον ρωτήσει: «Σεβαστέ μας Επίτιμε, παραλάβατε το δημόσιο χρέος στο 69,9% του ΑΕΠ και το παραδώσατε στο 111,6%, το 1993. Στα χρόνια της διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ, 1981-1988, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 30 εκατοστιαίες μονάδες. Στο μισό χρονικό διάστημα, επί των δικών Σας ημερών, πρόλαβε να ψηλώσει κατά 41 μονάδες. Τι ακριβώς εννοείτε όταν λέτε ότι θα νοικοκυρεύατε τη χώρα; Πως θα είχαμε πάθει ανοσία από το πολύ χρέος και δεν θα μας πείραζε πλέον;». Σιγά, μην… Διότι σαν μιλάει ο Κακός, στέκει προσοχή των ΜΜΕ ο συρφετός. Νόμος καθαρός.
Από κοντά κι ο Άσχημος. Ο ίδιος το’ χε πει, με τα «άπαιχτα» ελληνικά του: «Δεν μ’ ενδιαφέρει το κριτήριο της αρεστότητας». Σωστά, άλλα τον ενδιέφεραν. Δημιουργική λογιστική και Γκόλντμαν Σαξ, έπος Χρηματιστηρίου και ταρατατζούμ για το σκληρό ευρώ – κι όμως μιλάει! «Μέντορας» κι αυτός. Γιατί όχι; Αν ξανακυβέρνησαν Στουρναραίοι, Παπαδημαίοι και Χαρδουβελαίοι, λογικά ο «αρχηγός» τους μέσα στη… δικαίωση πλέει.
Δεν έχει μεγάλη σημασία τι λένε – άλλωστε ξέρεις εκ των προτέρων, κάθε φορά, τι θα εμπεριέχουν οι πολιτικές παρεμβάσεις τους. Ίσως ανιχνεύεται πάντως μια κάποια σημειολογική σημασία όχι σε αυτά που λένε, αλλά σε κάτι που «σνομπάρουν» – σχεδόν επιδεικτικά: την κοινωνία. Την καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου τόσων ανθρώπων. Πρέπει «να σωθεί η χώρα» ερήμην των κατοίκων της ή, ακόμη χειρότερα, να «ανυψωθεί» πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας πατώντας στους ώμους τους. Να μείνουμε μονίμως μέσα στο νερό, για να ανασάνει αυτό το κράμα μεταφυσικής και κοινωνικού δαρβινισμού που προσδιορίζεται ως «χώρα». Κι αν πεθάνουμε από ασφυξία, σε ποιούς ώμους θα στηρίζεται αυτή η «νεράιδα»; Α, μάλλον θα τα έχουν υπολογίσει. Τόσες εκατοντάδες χιλιάδες κουφάρια στο βυθό, ακόμη και οριζοντίως γερμένα, φτιάχνουν καλή «πλατφόρμα» για να πατάει η «πατρίς».
Κι άλλο κάρβουνο λοιπόν… Πάλι ο Σημίτης, πάλι ο Μητσοτάκης, να κι ο Δου-νου- τάκης (ίσως εκ νέου «ηγέτης», λεει!). Δες το καύσιμο και βγάλε συμπέρασμα για τον προγραμματισμένο κατάπλου στους ωκεανούς της «νέας εποχής». Μακάρι οι μάχες που θα δώσουμε να μας επιτρέψουν να τα θυμόμαστε όλα αυτά, κάποτε στο μέλλον, αλλιώς. Να αναπολούμε χαμογελώντας: «Ρε σεις, θυμάστε τον Χιούι, τον Λιούι και τον Ντούι της πολιτικής που μας ταλαιπωρούσαν, ενίοτε την ίδια μέρα;». Μέχρι τότε θα επιδιώκουμε τη «συναίνεση» ανάμεσα στο «όχι άλλο κάρβουνο» και το «ρε ουστ»…
eleutheriellada
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.