Είδα το φως το αληθινό!

Θέλω να επιστήσω την προσοχή σας σε δύο γεγονότα εκ της χθεσινής ειδησεογραφίας.

Το πρώτο. Η συνάντηση Αβραμόπουλου και Τσίπρα πήγε περίφημα. Τόσο καλά, ώστε μέχρι την επομένη οι συριζαίοι αντιπαρέβαλαν το υπόδειγμα του συναινετικού, διαλλακτικού, δημοκρατικού Αβραμόπουλου με εκείνο του αυταρχικού, απομονωμένου, απροσπέλαστου Σαμαρά. (Δεν υιοθετώ τα επίθετα, απλώς τα μεταφέρω).

Το δεύτερο. Εκτός από το χαρτοφυλάκιο σχετικά με τη μετανάστευση, τη φύλαξη των συνόρων κ.λπ., ο Γιουνκέρ ―προσοχή: ο Γιουνκέρ, όχι οποιοσδήποτε― έδωσε στον Ελληνα επίτροπο Αβραμόπουλο και το άλλο, το σχετικό με τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Βεβαίως, υπάρχει ενδιαφέρον υπόβαθρο και για τα δύο. Φέρ’ ειπείν, τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι χαρτοφυλάκιο της πλάκας ― και ευτυχώς. Οσο για τις καλές σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) με τον αντιπρόεδρο της Ν.Δ. έχουν παρελθόν και βάθος. Οι χθεσινοί έπαινοι και ενισχύουν γενικώς το προφίλ που ο ίδιος καλλιεργεί και, ειδικώς, ενισχύουν τις πιθανότητες μιας επιτυχούς υποψηφιότητας του Αβραμόπουλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Ο Αβραμόπουλος έχει αποδείξει στον ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) ότι είναι συνεργάσιμος. Ασχημα θα τους έπεφτε για πρόεδρος, αν υποθέσουμε ότι αποφασίζουν να αποφύγουν τις πρόωρες εκλογές; Κάθε άλλο, νομίζω. Θα γινόταν ένας, κατά πάσα έννοια, άξιος διάδοχος του Καρόλου Παπούλια. (Αφήστε δε το άλλο! Οτι θα συνεχιζόταν η παράδοση προέδρων με εύηχα ξενικά ονόματα: μετά τον Κάρολο, στον Δημήτριο-Λουδοβίκο-Ραϋμόνδο-Ουμβέρτο κ.λπ.).

Ανεξαρτήτως αυτών, πάντως, η σημασία των δύο γεγονότων που παραθέτω δεν μειώνεται, ούτε και κλονίζεται η πεποίθηση που ξαφνικά αστράφτει μέσα μου και την ομολογώ: ναι, ο Αβραμόπουλος είναι το μέλλον. Ακούω μέσα μου τη «μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων», όπως οι σοφοί του Καβάφη. Η εμπάθειά μου και οι μικρότητές μου συνθλίβονται και εξαφανίζονται. Μένω μόνος με την αλήθεια, που μου έρχεται δι’ αποκαλύψεως, δίκην κεραμίδας εξ ουρανού: ο Αβραμόπουλος είναι το μέλλον...

Καθημερινή