Η πολλαπλή ειλικρίνεια της αληθείας

Με τον όρο αλήθεια οριοθετείται η υπαρκτότητα μίας κατάστασης πίσω από την ειλικρινή θεώρηση αυτής σε επίπεδο υποκειμενικής αντίληψης. 

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Οι συναισθήσεις μεταξύ ημών πόρρω απέχουν.

Αλλιώτικα νιώθει τη θάλασσα ένας ποιητής, αλλιώτικα ένας ψαράς και διάφορα ένας τυφλός. Περί αυτού θεωρώ πως ομονοούμε.

Ομοίως θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι με τρόπο διάφορο συναισθανόμεθα την ηθική μας, μια και όλοι σχεδόν στο σύνολό μας αντιλαμβανόμαστε το κάθε τι με τρόπο υποκειμενικά ισχυρό. Το κάθε τι.

Η συναίσθηση και συνεκδοχικά η αλήθεια η οποία ακολουθεί το όποιο ερέθισμα φιλτράρεται στο νου μας (περνάει, διηθείται από τις γνώμες που έχουμε γενικώς δια παν ζήτημα) και εξάγει συμπέρασμα (περί του καλού ή μη) από την προσδοκία του αποτελέσματος.

Η αντίληψη λοιπόν του εαυτού μας σχετικά με οτιδήποτε γύρω μας είναι καθαρά υποκειμενική, τείνοντας να γίνει αντικειμενικότερη με την πληθώρα των γνωμών τις οποίες με κάποιο τρόπο θα καταφέρναμε υποθετικά να συλλέξουμε. (Με τον λόγο αυτό επ' ουδενί αθωώνω την πλειοψηφούσα γνώμη)

Η αλήθεια* αποτελεί μία πολλαπλότητα η οποία με τη σειρά της μπορεί να διασπασθεί σε χιλιάδες άλλες μικρές που και αυτές ανασυντιθέμενες θα καταφέρουν να ολοκληρώσουν μία νέα, ομοίως διασπάσιμη (αλήθεια).

Δείτε για παράδειγμα τις δικές προσωπικές διαφορές με τους γύρω σας.

Κάθε διαφωνία αποτελεί και μία διαφορετικότητα της αληθείας. Ένα σφάλμα;

Θα έλεγα ότι όχι.

Κάλλιστα θα υπάρχουν ισχυρά επιχειρήματα εκατέρωθεν. Εκείνο το οποίο διαφέρει η πλευρά στην οποία στέκεται κανείς.

Το σημείο από όπου ατενίζει το τοπίο.

Ο Κάντ θεωρεί ότι η κάθε επιφύλαξη αίρεται μόνο εκ του αποτελέσματος.

Γενικώς τα όρια του καλού και του κακού είναι πολύ κοντύτερα από ότι φανταζόμαστε. Και αυτό θα γίνει περισσότερο κατανοητό εάν προσπαθήσουμε να εξετάσουμε την αιτία της κάθε πράξης.

Οι λόγοι που ‘’οπλίζουν’’ το χέρι είναι γενικώς περισσότερο συζητήσιμοι και όσο αναλύεται η αιτία τους και λαμβάνεται υπ’ όψιν η παιδεία, ο κοινωνικός περίγυρος, οι έξωθεν επηρεασμοί για τους οποίους δεν ενέχεται ο δράστης, τόσο τα ελαφρυντικά θα πληθαίνουν και η αλήθεια θα διασπάται, διότι δεν μπορεί να είναι αληθή δύο εκ διαμέτρου αντίθετα… Ή μπορεί!

Μερικώς σίγουρα μπορεί.

Στο σημείο αυτό χρειάζεται υπερκόσμιος νομοθέτης ο οποίος θα κλιθεί να εναρμονίσει την μία και μόνο σκέψη στα μυαλά των ανθρώπων.

Ομοίως θα πρέπει να περιοριστεί ο πλουραλισμός των αποφάσεων, των ενεργειών, των κρίσεων. Θα πρέπει να ομολογηθεί ένα χρώμα (για παράδειγμα) ως το ομορφότερο!

Ένα συναίσθημα ως το αγιότερο, μία πράξη για κάθε ερέθισμα ως θεμιτή.

Θα έπρεπε να πάψουμε την ανθρώπινη υπόστασή μας. Το δικαίωμα στο λάθος και την χαρά ορθής επιλογής -μια και σε ένα άριστα καμωμένο κόσμο το ορθό θα ήταν μια βαρετή καθημερινότητα-.

Πίσω από όλα αυτά, μας είναι σαφώς ευκολότερο να δεχθούμε την άλλη άποψη έστω ως πιθανή αληθή.

Χρειάζεται μόνο καλή θέληση.

*Με τον όρο αλήθεια οριοθετώ την υπαρκτότητα μίας κατάστασης πίσω από την ειλικρινή θεώρηση αυτής σε επίπεδο υποκειμενικής αντίληψης.

politisg.blogspot.gr