Το βήμα προς τη δικαίωση.

Η προσπάθεια κατάκτησης της άπορης ιδέας ομοιάζει με εκείνο το πάλεμα του σκύλου που κυνηγά την ουρά του. Η αγωνία της επιτυχούς έκβασης της σύλληψης, ρόγχος, θηλιά στο λαιμό, απουσία αιτίου.

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Ο λόγος για την εμμονή της ιδέας περί ενός εαυτού ο οποίος στενάζει αγωνιζόμενος να αποδείξει-αποκτήσει όλα εκείνα τα οποία θαρρεί ότι του ανήκουν.

Τίποτα δεν ανήκει σε κανέναν.

Κανείς δεν είναι αξιότερος εαυτού και όποιος θελήσει να υπερκεράσει τα δεδουλευμένα θέτει τη μοίρα που του ανήκει σε εκείνη της αενάου ψυχοφθόρου κίνησης. Στην άνευ ουσίας πάλη. Ο καθένας απολαμβάνει το μερίδιο χαράς που του αναλογεί. Το απρόσωπο δεν μάχεται το προσωπικό. Δεν μπορεί, διότι δεν υφίσταται λόγος. Ως απρόσωπο εννοώ το πλήθος, την τυχαία σύναξη μιας ανθρώπινης μάζας.

Προς τι λοιπόν ο αγώνας; Σίγουρα ο κόσμος δεν ήταν ποτέ δίκαιος, μα με τη βουκέντρα δεν γίνεται και δικαιότερος.

Μια απάντηση στο ερώτημα θα μπορούσε να είναι: Η ανάγκη καταξίωσης και ενδεχομένως μια ευρύτερη αποδοχή.

Και πού στοχεύει, πού χρησιμεύει στο υποκείμενο η καταξίωση και η μεγαλύτερη αποδοχή; Πώς μεταφράζεται η απόκτησή της σε κέρδος;

Με ηθική ικανοποίηση; Με ένα χαμόγελο, με ένα κτύπημα φιλικό στην πλάτη από κάποιο άγνωστο χειροκροτητή; Ετούτο είναι το μέγα ζητούμενο;

Νομίζω πως όχι και άρα στην ουσία δεν ανταλλάσσεται με τίποτα. Θα επιμείνω μιλώντας για ουσία (και η ουσία δεν περιλαμβάνει το χρήμα)

Ποιος ακέραιος χαρακτήρας μάχεται για την ευκλεή αποδοχή; Μονάχα εκείνος που θαρρεί ότι ο κόσμος του χρωστάει. Και ποιος είναι αυτός; Κάποιος κρυφός εγωιστής -με την έστω καλυτέρα των εννοιών- που όμως δεν είναι εις εκ των αρίστων. Άρα προσπαθεί να εκμαιεύσει περισσότερα από ότι του ανήκουν.

Κανένας σήμερα δεν πείθει κανέναν μια και ο κάθε ένας εξ’ ημών είναι πλέον χορτάτος. Ελάχιστοι εκείνοι οι οποίοι γυρεύουν πλέον αρχηγό να ταχθούν στο κατόπι του. Ελάχιστοι αναζητούν είδωλο να θαυμάσουν. Μιλώ ασφαλώς για τα άτομα τα ιδεασμένα διότι μία στρατιά κενών ανθρώπων-ακόλουθων, δεν γεμίζει μια κούπα χαράς για κανέναν που θέλει να πιστεύει ότι σοβαρά σκέφτεται.

Λογικό ακούγεται. Ποιος νοήμων λοιπόν έχει ανάγκη άβουλους ακόλουθους και τι να τους κάνει; (Ως εναλλακτική σε περίπτωση όπου το επιχείρημα εύρισκε έδρα, προτείνεται να προβάλλει εαυτόν σε σχολεία της πρώτης τάξης δημοτικού και αυτό με επιφύλαξη…)

Η αξία δεν προβάλλεται (το έγραψα σε προηγούμενο άρθρο) μοναχά ανιχνεύεται*. Χρειάζεται λοιπόν πρώτα δουλειά με τον ίδιο τον εαυτό. Πάλη με τα ίδια (τα δικά μας) ελαττώματα, με τις ίδιες προσκολλήσεις, προς εξημέρωση -και- της ανάγκης (της προβολής).

Ο εγωισμός όπως είπε ο Αριστοτέλης είναι ένα πάθος αχαλίνωτο που ωθεί τον άνθρωπο στο αντικείμενο των επιθυμιών του.

Όλοι εκείνοι λοιπόν οι οποίοι έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν την (ανθρώπινη) φυσική τους ροπή προς τα υλικά, βρίσκονται στο σημείο αιχμής που φρενιάζει κραυγάζοντας κραυγές επιτυχίας. Όμως έχει επιτευχθεί μόνο το πρώτο μέρος της διαδρομής. Το εύκολο.

Τα δύσκολο είναι να πάψει ο κομπασμός περί της επιτυχίας. Να σταθεί η προβολή ακίνητη, παγωμένη. Η περηφάνια της στιγμής, η έξαρση του πάθους για δημόσια αναγνώριση, να ελλείψει.

Υπάρχουν πλέον τόσα άξια πρότυπα (και από το παρελθόν) γύρω μας, τόσοι άξιοι άνδρες και γυναίκες όπου το να στριμώχνεται κάποιος ανάμεσά τους απαιτώντας ανάστημα, ομοιάζει με τον μικρό εκείνο που θέλει να περάσει μπροστά, σε θέση πρώτη, να δει την παράσταση.

Οι μεγάλοι χαμογελούν και ανοίγουν δρόμο. Αναγνωρίζουν στο παιδί την ανάγκη, χαμογελούν κατευνάζοντας το πάθος. Συγκατανεύουν. Μια τέτοια συγκατάνευση είναι ράπισμα ισχυρό.

Η αλήθεια είναι ότι μεγαλώνοντας γινόμαστε περισσότερο εγωιστές, περισσότερο απόλυτοι, παίρνοντας από μία (έστω άξια) πορεία, το δικαίωμα της ορθής σκέψης.

Μα υπάρχει ορθή σκέψη; Για να υπάρξει μία τέτοια θα έπρεπε να υπάρξει και μία αλήθεια, άρα δεν μπορούμε να μιλάμε για την απόλυτη ευφυΐα παρά για μία υποκειμενική θεώρηση της ορθότητας ή οποία κρίνεται σε μεγάλο βαθμό από τις προσωπικές εμπειρίες του συμβουλεύοντα. Ποτέ όμως οι συνθήκες δεν είναι απολύτως όμοιες. Η σωστότητα κρίνεται από το πλήθος των τεκμηριωμένων αποτελεσμάτων. Η κοινωνία ουδέποτε ήταν παράγων σταθερότητας για προφανείς λόγους. (Ένας εξ’ αυτών η μεταβλητότητα των αξιών)

Ορθή επιλογή: «Θαρρώ ότι αυτή η κίνηση είναι η σωστή» Μέχρι εκεί.

Όλοι έχουν δικαίωμα στο λάθος και κανείς δε θαυμάζεται μόνο για την ορθότητα των επιλογών του που αφορούν τους άλλους. Εκείνο που κάνει κάποιον ξεχωριστό είναι το κατά πόσο μπορεί να εφαρμόζει εκείνα που διατείνεται πως γνωρίζει και συμβουλεύει τους άλλους να πράξουν. Το παρελθόν καραδοκεί. Ουδείς αμέτοχος αυτού...

Τα όμορφα λόγια εγείρουν ευμενείς διαθέσεις, καταφάσεις, θαυμασμό. Πρόχειρες αποδοχές. (ετούτο είναι άραγε το ζητούμενο;)

Οι όμορφες πράξεις αξία.

Εκείνο που είναι να γενεί θα γενεί με τον ένα ή τον άλλον τρόπο. Ερήμην ή παρουσία ημών. Στο τέλος οι τυχεροί θα ομονοήσουν ότι η ζωή του καθενός από εμάς ήταν πολύ καλύτερη από το σύνολο των ζωών όλων των υπολοίπων. Ενδεχομένως και από εκείνων που θαυμάζαμε.

Τότε θα έχουμε κάνει το πρώτο βήμα προς τη δικαίωση..

* και κατόπιν ακολουθείται ή προτείνεται.
politisg.blogspot.gr