Ένας λαός ενωμένος

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Περνάει σίγουρα στη σφαίρα της καλής φαντασίας και κάνει το νου να απολαμβάνει το όνειρο κοιτώντας όλα εκείνα που θα μπορούσαμε να καταφέρουμε ως έθνος μονιασμένο σε μία γροθιά.

Ομονοούντες στο όραμα ενός ηγέτη με σθένος με σωστή κρίση και άδολες τακτικές θα είχαμε τη δύναμη να στήσουμε ένα τρελό πανηγύρι σε όλους εκείνους που μας κατηγορούν χλευάζοντας συλλήβδην τα χαρακτηριστικά μας.

Είμαι σίγουρος ότι η θέληση για δράση η οποία υπάρχει θα νοιώσει έτοιμη στο όνομα το πρώτου στόχου και όπως στα κύπελλα των γηπέδων έτσι και στις ιδέες θα βγούμε στους δρόμους διακηρύσσοντας σε ολόκληρη την Ευρώπη πρωτίστως το πώς οι δούλοι γίνονται Έλληνες.

Υπάρχει η οργή, το προσάναμμα που λένε. Υπάρχει σωρευμένη πίσω από κάθε απαξίωση που μας έχει προσφερθεί δικαίως ή αδίκως αλλά σε κάθε περίπτωση με τρόπο ιταμό και αυτό δεν ξεχνιέται.

Ο Έλληνας μπορεί, αρκεί να έχει όραμα στόχο και θέληση. Ζει και με τα λίγα έτσι απλά για δώσει μία γροθιά εκεί που την θέλει. Αντέχει μόνο και μόνο για να πει ‘’άντε στο διάολο’’ σε εκείνον που τον χαζεύει περίεργα. Χρειάζεται όμως ομόνοια.

Έχουμε φιλότιμο και σίγουρα θα καταφέρναμε να εντάξουμε στις τάξεις μέσα ακόμα και εκείνους που έχουν λιγότερο από δαύτο. Με τρόπο καλό με παράδειγμα τη δική μας στωική αντιμετώπιση της δυσκολίας.

Ούτε δραχμή ούτε ευρώ σε εκείνους που μας χλευάζουν, που μας κλέβουν, που μας τα παίρνουν με το ζόρι. Με εκβιασμούς.

Κόσμιος πόλεμος. Με νύχια και δόντια κόντρα άδικο που βαφτίζεται δίκαιο.

Συναλλαγές με τα χείλια σφιχτά σε εκείνους που δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Όχι με γέλια και χαρές. Με το μυαλό στη νίκη, στην επικράτηση και μόνο εκεί.

Και δουλειά. Δουλειά για το μεγάλο μας στόχο. Την απόταξη του ζυγού του δανειστή.

Τα πήραμε. Δανειστήκαμε και οφείλουμε να πληρώσουμε. Ωραία. Αλλά με τίμημα λογικό και όχι με εκείνο που βολεύει αυτούς. Χρειάζεται ηγέτης.

Δεν ζητάμε εκδίκηση μια και αυτή είναι για όλους όσους δεν έχουν συνειδητοποιήσει τα βασικά, τα ουσιώδη της μάταιης πράξης. Ζητάμε δικαιοσύνη και όταν αυτή δε μας παρέχεται την παίρνουμε μόνοι μας. Με τις πράξεις μας ως σύνολο.

Έχουμε πάρει μερικές νίκες. Μικρές σε επίπεδο κράτους. (π.χ. με την μαζική κατάθεση των πινακίδων των Ι.Χ. ή με την μη προμήθεια πετρελαίου) χρειαζόμαστε και άλλες όλο και μεγαλύτερες.

Δεν μαχόμαστε το σπίτι που μας προστατεύει από τη βροχή αλλά εκείνον που του πληρώνουμε νοίκι χωρίς να το συντηρεί με αποτέλεσμα αυτό να μπάζει από παντού.

Απαιτούμε σεβασμό ως λαός από κάθε ξένο που συναλλάσσεται με εμάς.

Θέλουμε ηγέτη περήφανο που να ρίχνει γροθιά στο μαχαίρι. Ηγέτη ικανό να προσφέρει εμπιστοσύνη στο πλήθος και αυταπάρνηση.

Τιμή σε κάθε δίκαιο που αφορά την ιστορία, την καταγωγή και την αξιοπρέπειά μας και εάν δεν μας το παρέξουν αυτοί ως οφείλουν, τότε τους κάνουμε να το σκεφθούν και πάλι. Τους κάνουμε να μας θαυμάσουν με τον τρόπο που ξέρουμε. Τι στην ευχή, μυαλό έχουμε.

Δεν υπάρχει λευτεριά δίχως πόνο. Κανείς δραγουμάνος δεν αφήνει το σκυλί του ελεύθερο από λύπηση. Κανένας από δαύτους.

Ο σκύλος που θα δαγκώσει μπορεί να φάει κλωτσιά αλλά θα τον πλησιάζουν με φόβο, με προσοχή και όχι γελώντας κάνοντας πλάκα.

Θαρρώ ότι χρειάζεται να θυμηθούμε ξανά τη φωνή που γάνιαζε στους αγώνες. Θαρρώ πως αρκετά τη γλυκάναμε στα όμορφα πάρτι στο γιαλό πλάι.

Οι πορφυρές φορεσιές δεν χαρίζονται, δεν αγοράζονται. Κατακτώνται. Κατακτώνται με ιδρώτα εκτός και εάν είναι αποκριάτικες δοσμένες πεσκέσι με τρόπο γεμάτο πονηριά.

politisg.blogspot.gr