Σε παθητικό καννιβαλισμό βαθμιαία μας εθίζουν, δια της διαφημιστικής προτροπής και της εξακολουθητικής και υποβολιμαίας γνώσεως (προπαγάνδας,), τα μμε (τα -άλλως -“μη με εγγίζεις” -γιατί με λερώνεις-, και “μη μου επιτίθεσαι” -γιατί θα αντισταθώ-). Και μετά μας αποτρέπουν από αυτό, στο οποίο μας εκπαίδευσαν και μας εξοικείωσαν! Επειδή... αν το κάνουμε, τότε θα είμαστε απολίτιστοι! Τί σοφία! Τί επίπεδο πολιτισμού!
Επανειλημμένα διαβάζω προτροπές για να μην καννιβαλίσουμε κάποιον, που έκανε κάτι. Κάτι που μπορεί να είναι ένα απλό ατόπημα έως και έγκλημα/ προστυχιά /δολιοφθορά/κατάχρηση/προδοσία. Κάποιον που πήρε μη κολακευτικές για την εικόνα του αποφάσεις σχετικά με προσωπικές ή/και επαγγελματικές του δράσεις κλπ., και που ανήκει στην πολλά διαφημιζόμενη ολιγαρχία του τύπου, του πλούτου, του θεάτρου, και σε λοιπούς χώρους οικονομικής, κοινωνικής κλπ. ισχύος και επιρροής.
Αυτούς όλους πρέπει να τους σεβόμαστε και να τους έχουμε στο απυρόβλητο. Γιατί τα προσωπικά τους ζητήματα δεν μας αφορούν, και γιατί η σημασία/αξία/και ο ρόλος τους στην εξουσία και την κοινωνία είναι εξέχων. Οιονεί θεσμικός.
Ως καννιβαλισμός λοιπόν, εκ των πραγμάτων, παρίσταται -από την πλευρά τους- ο έλεγχος, και δη ο κοινωνικός έλεγχος των “σημαινόντων” προσώπων. Παραβίαση προσωπικού χώρου συνιστά ακόμη και ο σχολιασμός (αλλά,... δείξτε με κι ας κλαίω...), εκτός εάν ο σχολιασμός είναι κολακευτικός, οπότε δεν πρόκειται περί καννιβαλισμού...
Για τους άλλους δεν γεννάται λόγος. Δεν απαιτείται καμμιά προστασία, γιατί οι άλλοι δεν υφίστανται ως πρόσωπα, ούτε ως κοινωνικά όντα. Οι άλλοι, και κυρίως οι θεωρούμενοι ως επικίνδυνοι, μπορεί να ριφθούν στο κολοσσαίο και να γίνουν τροφή για το εξαχρειωμένο σμάρι των νυμφίων της ολιγαρχίας της επίδειξης πλούτου, τύπου, εξουσίας κλπ.
Σκεφτόμενη την κοινωνική κατάσταση σήμερα στην πατρίδα μας, τις πολιτικές συμπεριφορές, τους πολιτικούς στόχους, τα πολιτικά διακυβεύματα και τα πολιτικά και οικονομικά μέτρα που παίρνονται κάθε μέρα σε βάρος μας, και ποτέ προς όφελός μας, καταλήγω, ότι ο καννιβαλισμός δεν είναι ένα αποφευκταίο και καταραμένο μέσο επιβολής στην χώρα μας σήμερα. Είναι ένα μοντέρνο, εγγυημένου αποτελέσματος και κοινώς χρησιμοποιούμενο μέσο για την εξουδετέρωση αντιπάλου. Σε οποιοδήποτε στάδιο κι αν γίνεται ο αγώνας. Και για οποιοδήποτε “άθλημα”.
Ως καννιβαλισμός λοιπόν, εκ των πραγμάτων, παρίσταται -από την πλευρά τους- ο έλεγχος, και δη ο κοινωνικός έλεγχος των “σημαινόντων” προσώπων. Παραβίαση προσωπικού χώρου συνιστά ακόμη και ο σχολιασμός (αλλά,... δείξτε με κι ας κλαίω...), εκτός εάν ο σχολιασμός είναι κολακευτικός, οπότε δεν πρόκειται περί καννιβαλισμού...
Για τους άλλους δεν γεννάται λόγος. Δεν απαιτείται καμμιά προστασία, γιατί οι άλλοι δεν υφίστανται ως πρόσωπα, ούτε ως κοινωνικά όντα. Οι άλλοι, και κυρίως οι θεωρούμενοι ως επικίνδυνοι, μπορεί να ριφθούν στο κολοσσαίο και να γίνουν τροφή για το εξαχρειωμένο σμάρι των νυμφίων της ολιγαρχίας της επίδειξης πλούτου, τύπου, εξουσίας κλπ.
Σκεφτόμενη την κοινωνική κατάσταση σήμερα στην πατρίδα μας, τις πολιτικές συμπεριφορές, τους πολιτικούς στόχους, τα πολιτικά διακυβεύματα και τα πολιτικά και οικονομικά μέτρα που παίρνονται κάθε μέρα σε βάρος μας, και ποτέ προς όφελός μας, καταλήγω, ότι ο καννιβαλισμός δεν είναι ένα αποφευκταίο και καταραμένο μέσο επιβολής στην χώρα μας σήμερα. Είναι ένα μοντέρνο, εγγυημένου αποτελέσματος και κοινώς χρησιμοποιούμενο μέσο για την εξουδετέρωση αντιπάλου. Σε οποιοδήποτε στάδιο κι αν γίνεται ο αγώνας. Και για οποιοδήποτε “άθλημα”.
Αυτοί οι “μη με εγγίζεις” διαμορφωτές της κοινής γνώμης, δεν γνώριζαν για ποιό πράγμα μιλούσαν, όταν προσπαθούσαν να μας πείσουν να υποβληθούμε εκουσίως σε οικονομικό και πολιτικό ακρωτηριασμό; Δεν μας καννιβάλισαν όλους, κι εμάς και τα παιδιά μας; Δεν καννιβάλισαν την πατρίδα μας;
Η παρουσίαση της είδησης δεν είναι καννιβαλισμός. Είναι δημοσιογραφία. Η απόκρυψη, η διαστρέβλωση και η καθοδήγηση του κοινού να δεχθεί μια συγκεκριμένη ερμηνεία-εκδοχή της είδησης, είναι πολιτική, είναι παραπλάνηση, είναι προσέλκυση κοινού δι' αποπρασανατολισμού. Αυτό είναι καννιβαλισμός.
Τελικά, ο καννιβαλισμός ως φυσική κατάσταση δεν έχει τίποτε κακό. Τίποτε κακό δεν έχει η φύση, όπως λέει ο Παπαδιαμάντης, αλλά και Λιαντίνης.
Ο καννιβαλισμός που μετέρχονται τα ανθρωποειδή προκειμένου να επιδειχθούν, να επιβληθούν, να συσσωρεύσουν, να θησαυρίσουν και να εξουσιάσουν, αυτός, πιστέψτε με, δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα!
Ε. Αθανασούλη
Η παρουσίαση της είδησης δεν είναι καννιβαλισμός. Είναι δημοσιογραφία. Η απόκρυψη, η διαστρέβλωση και η καθοδήγηση του κοινού να δεχθεί μια συγκεκριμένη ερμηνεία-εκδοχή της είδησης, είναι πολιτική, είναι παραπλάνηση, είναι προσέλκυση κοινού δι' αποπρασανατολισμού. Αυτό είναι καννιβαλισμός.
Τελικά, ο καννιβαλισμός ως φυσική κατάσταση δεν έχει τίποτε κακό. Τίποτε κακό δεν έχει η φύση, όπως λέει ο Παπαδιαμάντης, αλλά και Λιαντίνης.
Ο καννιβαλισμός που μετέρχονται τα ανθρωποειδή προκειμένου να επιδειχθούν, να επιβληθούν, να συσσωρεύσουν, να θησαυρίσουν και να εξουσιάσουν, αυτός, πιστέψτε με, δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα!
Ε. Αθανασούλη
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.