Nτουμπάι καλεί Ελλάδα: Η άλλη γή της επαγγελίας;

ΤΗΣ ΕΦΗΣ ΑΛΕΒΙΖΟΥ 

Είναι λεπτή η γραμμή μεταξύ ουτοπίας και πραγματικότητας και φοβάμαι πως αρκετός κόσμος την έχει ήδη ξεπεράσει. Η αλήθεια είναι πως είμαστε όλοι μετανάστες και δεν έχει σημασία μόνο το πόσα λεφτά βγάζουμε. Σημασία έχει να εξοικονομούμε χρήματα διατηρώντας, όμως, την αίσθηση της ανθρωπιάς

Μπορεί το παλαιότερο κτίσμα στο Ντουμπάι να είναι το οχυρό Αλ Φαχίντι που κατασκευάστηκε μόλις το 1799, μπορεί στα θεμέλια της πόλης να μην έχει γραφτεί η ιστορία με αγώνες, ούτε με αίμα (όπως συνήθως γράφεται η ιστορία), μπορεί να μην έχει ούτε ένα δέντρο δικό της αυτή η πόλη (όλα ήρθαν με κοντέινερ από άλλα μέρη του πλανήτη), μπορεί τα ποτάμια και τα ρυάκια της να είναι όλα τεχνητά, αλλά η μεγαλύτερη πόλη των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων γνωρίζει το φωτεινό χαμόγελο της πολυτέλειας από τα γεννοφάσκια της. Εκεί βρίσκεται το ψηλότερο κτίριο στον κόσμο, το Μπουρτζ Χαλίφα, με ύψος 828 μέτρα, εκεί χτίστηκε το μοναδικό επτάστερο ξενοδοχείο του πλανήτη, το Μπουρτζ αλ Αράμπ, εκεί θα δει κανείς το αριστούργημα της μοντέρνας αρχιτεκτονικής, το κτήριο του D1 Tower.

Πέντε Ελληνες, με πτυχία και εξειδίκευση, που εργάζονται στο Ντουμπάι, απολαμβάνουν τα προνόμια μιας ευημερούσας -ελέω πετρελαίου- κοινωνίας, φροντίζοντας να αποφύγουν τις απαγορεύσεις της μουσουλμανικής θρησκείας. Μεγαλουργούν σε ένα καλοκουρδισμένο και οργανωμένο περιβάλλον και περιγράφουν τον τρόπο ζωής τους εκεί, όσο και την προσωπική διαδρομή τους μέχρι να φτάσουν σε αυτή την αραβική «όαση» από μπετό, τζαμαρίες, λούσο και υπερβολή.

Ολοι συμφωνούν ότι ως Ευρωπαίοι απολαμβάνουν προνομιακής μεταχείρισης που τους κακομαθαίνει και τους καλομαθαίνει ταυτόχρονα. Ανάμεσά τους μια μαμά, η Μυρτώ. Χαίρεται που η κόρη της μεγαλώνει σ' ένα ασφαλές περιβάλλον. Μία γραφίστρια, η Αθηνά, που σκιαγραφεί το Ντουμπάι των αντιθέσεων. Μια μαρκετίστρια, η Κωνστάντια, που απολαμβάνει το θερμό κλίμα. Ενα στέλεχος επιχείρισης, ο Ρένος, που επισημαίνει τον κίνδυνο της απληστίας. Και η Μαρία, που αν και λιμενολόγος, κατάφερε να βρει εκεί δουλειά.

Μυρτώ Δραμουντάνη

Αρχιτέκτονας-σχεδιάστρια μόδας, 34 ετών

»Στο Ντουμπάι, σε αντίθεση με άλλες μουσουλμανικές χώρες όπως η Σαουδική Αραβία και το Κουβέιτ, η ζωή για μια δυτική γυναίκα έχει μικρές διαφορές από οποιαδήποτε ευρωπαϊκή η δυτική πόλη. Παρ' όλα αυτά και στο Ντουμπάι υπάρχουν περιορισμοί όπως η κατανάλωση αλκοόλ εκτός ξενοδοχείων και οι ενδυματολογικοί περιορισμοί κυρίως για τις γυναίκες σε δημόσιες υπηρεσίες. Υπάρχει επίσης έντονη λογοκρισία στην τέχνη, στον Τύπο, στην τηλεόραση και στο Διαδίκτυο. Η ελευθερία της έκφρασης έχει αρκετούς περιορισμούς στα δημόσια δρώμενα.

»Το Ντουμπάι θα το περιέγραφα ως εντυπωσιακό, πρωτοποριακό, χλιδάτο, κιτς, πολυτελές, αναπτυσσόμενο, φιλόξενο, ασφαλές, ακριβό, αντιφατικό, πολυδιάστατο.

»Και στις δύο πόλεις, τόσο στην Αθήνα όσο και στο Ντουμπάι, οι ρυθμοί της ζωής είναι έντονοι. Παρ' όλα αυτά υπάρχουν διαφορές κυρίως ως προς την ασφάλεια, την ποιότητα ζωής αλλά και την κουλτούρα των δύο λαών. Για παράδειγμα, η Κυριακή είναι εργάσιμη, ενώ η Παρασκευή όχι.

»Από την Ελλάδα έφυγα πριν από επτά χρόνια για μεταπτυχιακές σπουδές στη Νέα Υόρκη. Εκεί ξεκίνησα την επαγγελματκή μου σταδιοδρομία, ακολούθησαν τρία χρόνια στο Λονδίνο και τον τελευταίο χρόνο βρίσκομαι στο Ντουμπάι.

»Το 85% του πληθυσμού στο Ντουμπάι αποτελείται από ξένες φυλές - αρκετοί Ευρωπαίοι, Φιλιππινέζοι, Ινδοί, Λιβανέζοι, Ιορδανοί και άλλες αραβικές φυλές. Μόλις το 15% είναι οι ντόπιοι, οι λεγόμενοι Εμιράτοι.

Οι μισθοί σε σχέση με την Ελλάδα είναι αρκετά πιο υψηλοί αλλά αυτό εξαρτάται κυρίως από την εθνικότητα του εργαζομένου και όχι μόνο από τα προσόντα. Το βιοτικό επίπεδο είναι υψηλό, αλλά επιβάλλεται η υποστήριξή του από ένα ή δύο υψηλούς μισθούς επίσης, διότι τα δίδακτρα για τα σχολεία, τα ενοίκια και τα καθημερινά έξοδα είναι διογκωμένα συγκριτικά με το μέσο μισθό στο Ντουμπάι. Μάλιστα, στις περισσότερες περιπτώσεις το ενοίκιο καταβάλλεται σε μία ή δύο δόσεις για όλο το χρόνο. Οι συνθήκες εργασίας είναι καλές και το εργασιακό περιβάλλον ιδιαίτερα προσεγμένο. Αυτό βέβαια δεν ισχύει για όλους μιας και στο Ντουμπάι συναντάται μια σύγχρονη μορφή δουλείας με αρκετά χαμηλούς μισθούς και βιοτικό επίπεδο σε εργαζομένους που έχουν καταγωγή από ασιατικές χώρες όπως Ινδία, Φιλιππίνες και Πακιστάν.

»Τα προνόμια στον τομέα της υγείας δεν ισχύουν και για τους ξένους. Το μόνο που ισχύει είναι η απαλλαγή των φόρων. Το επίπεδο της δημόσιας υγείας είναι αρκετά χαμηλό οπότε η ιδιωτική ασφάλιση είναι απαραίτητη και δεν θεωρείται πολυτέλεια. Ο εργοδότης έχει την υποχρέωση να προσφέρει ιδιωτική υγειονομική περίθαλψη/ασφάλεια στους εργαζομένους του. Μέσα στα προνόμια τον ντόπιων συγκαταλέγονται η ιδιωτική υγεία, η μόρφωση, η στέγαση, οι επαγγελματικές ευκολίες ως προς την έναρξη μιας ή και παραπάνω επιχειρήσεων, το περιθώριο δανεισμού από τράπεζες με αρκετά χαμηλά επιτόκια, η αγορά σπιτιών σε χαμηλότερες τιμές και άλλα αρκετά ελκυστικά προνόμια».

Αθηνά Συμεωνίδου

Γραφίστρια στο περιοδικό «Time Out Dubai», 37 ετών

«Η περιοχή που μένω και δουλεύω στο Ντουμπάι είναι international, οπότε δεν διακρίνω κάποιον διαχωρισμό. Ολοι συνυπάρχουμε. Σαφέστατα όμως άμα κυκλοφορείς στην παλιά πόλη πρέπει να προσέχεις τι φοράς.

»Το βασικό είναι να σέβεσαι τους κανόνες και το θρήσκευμά τους χωρίς να προκαλείς. Στην περίπτωση όμως που είσαι παντρεμένη και δεν δουλεύεις είσαι κάτω από τη βούληση του άντρα σου, π.χ. χρειάζεσαι την γραπτή άδεια του για να βγάλεις άδεια οδήγησης να ανοίξεις τραπεζικό λογαριασμό κ.τ.λ. Δεν μπορείς να λειτουργήσεις αυτόνομα.

»Θα περιέγραφα το Ντουμπάι μέσα από τις αντιθέσεις του. Πλούτος - φτώχεια, ψεύτικο-αυθεντικό, κακογουστιά-μαγεία, έρημος-ουρανοξύστες. Και θα κλείσω με μια φράση που είπε ο Χούλιο Ιγκλέσιας σε μία συναυλία που πήγα εδώ στο Ντουμπάι, "τα πάντα μπορούν να συμβούν στο Ντουμπάι".

»Τις πρώτες εβδομάδες στη δουλειά νόμιζα ότι δεν με συμπαθούσαν οι συνάδελφοι γιατί σπάνια μιλούσαμε κατά τη διάρκεια της ημέρας, ενώ βγαίναμε μαζί το Σαββατοκύριακο. Στην πορεία κατάλαβα ότι απλά ο καθένας μας έχει τόσο όγκο δουλειάς που δεν υπάρχει χρόνος για περιττές συζητήσεις.

»Τώρα συγκατοικώ με άλλη μία κοπέλα, τους πρώτους έξι μήνες συγκατοικούσα με 4 άτομα. Εχω γυμναστήριο και πισίνα στο κτήριο που μένω, οπότε καμία δικαιολογία να μη γυμνάζομαι. Το καλοκαίρι δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις από τη ζέστη, πάντα κινείσαι σε εσωτερικούς χώρους που έχουν κλιματισμό. Ατελείωτες βόλτες σε μαγαζάκια ή μπαρότσαρκες δεν υπάρχουν πρέπει να πάρεις ταξί να πας σε συγκεκριμένο μέρος και μετά να ξαναπάρεις για να πας στο επόμενο, οι αποστάσεις είναι μεγάλες και η πόλη καθόλου φιλική στο περπάτημα.

»Ο μόνος λόγος που έφυγα από την Ελλάδα ήταν ότι δεν είχα δουλειά, συγκεκριμένα το Ντουμπάι δεν το είχα στο μυαλό μου ούτε καν για να πάω διακοπές.

Τη μεγαλύτερη ιδιαιτερότητα στο θρήσκευμα την καταλαβαίνεις στο Ραμαζάνι, που από το πρωί μέχρι τη δύση του ηλίου δεν επιτρέπεται σε κανέναν σε δημόσιους χώρους να φάει ή να πιει το οτιδήποτε. Το χαρακτηριστικό των ντόπιων είναι η τοπική ενδυμασία. Καντουρά για τους άντρες, αμπάγια για τις γυναίκες.

»Εχω γνωρίσει καταπληκτικούς Ελληνες εδώ που τους αρέσει να δημιουργούν και να προσφέρουν για τη χώρα τους. Συμμετέχω σε μία θεατρική παράσταση "Μπαμπάδες με ρούμι" του Ρέππα-Παπαθανασίου που θα ανεβάσουμε στις 7 Ιουνίου σε γνωστό θεατρικό χώρο του Ντουμπάι για φιλανθρωπικό σκοπό και βρήκαμε πολλούς Ελληνες συμπαραστάτες που μας βοήθησαν οικονομικά, ψυχολογικά και υλικά.

»Για να πάω στον γιατρό πληρώνω 20 ευρώ την επίσκεψη σε δημόσια ή ιδιωτική κλινική και μου παρέχουν φαρμακευτική αγωγή δωρεάν. Σε κάποιους προσφέρεται άδεια σπιτιού, αυτοκινήτου, οικοσυσκευών, όλα ανάλογα το συμβόλαιο που θα κλείσεις.

»Για να ξεκινήσει κάποιος μη ντόπιος δική του δουλειά εδώ πρέπει οπωσδήποτε να έχει συνέταιρο κάποιον ντόπιο. Ο Σεΐχης μπορεί να διαγράψει εάν θέλει τις οφειλές κάποιου στο Δημόσιο».

Ρένος ΦουντουλάκηςΙδιωτικός υπάλληλος στην «Global Online Marketing Manager», 31 ετών

«Ζω σχεδόν πέντε χρόνια σε μουσουλμανική χώρα και θα έλεγα πως πλέον έχω προσαρμοστεί πλήρως με τον τρόπο ζωής τους. Στην αρχή κάποια πράγματα ίσως μου είχαν κάνει εντύπωση όπως π.χ. ότι δεν μπορείς να αγκαλιαστείς με το ταίρι σου δημοσίως, ή η απαγόρευση χειραψίας καθώς και οποιαδήποτε άλλη μορφή φυσικής επαφής με ντόπιες γυναίκες.

»Οι νόμοι στο Ντουμπάι είναι πολύ αυστηρά διαμορφωμένοι και αυτό φυσικά επηρεάζει τον τρόπο ζωής. Ως πρώτη και βασικότερη διαφορά σε σχέση με την Αθήνα, θα έβαζα την ασφάλεια. Το γεγονός ότι μπορείς να κοιμάσαι με την πόρτα του σπιτιού σου ξεκλείδωτη, να αφήνεις το πορτοφόλι σου καθώς και άλλα αντικείμενα αξίας εκτεθειμένα -χωρίς να σε διακατέχει ο φόβος ότι ενδέχεται να κλαπούν- είναι ανεκτίμητο. Οι πολίτες αποφεύγουν την οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ μειώνοντας αισθητά το ποσοστό ατυχημάτων και έχουν αποκτήσει υπεύθυνη οδική συμπεριφορά. Το βιοτικό επίπεδο είναι αισθητά πιο ανεπτυγμένο από αυτό της Αθήνας. Στο Ντουμπάι δεν πρόκειται να δεις πότε αστέγους ή αδέσποτα ζώα. Επίσης, η πόλη είναι πεντακάθαρη και σε εμπνέει να τη διατηρείς σε αυτό το επίπεδο».

»Εφυγα το 2007 από την Ελλάδα για να κάνω το μεταπτυχιακό μου στο Λονδίνο. Στόχος μου ήταν να φύγω για ένα χρόνο και να αποκτήσω εξειδικευμένες γνώσεις ώστε να τις εφαρμόσω στην οικογενειακή μας επιχείρηση. Μέσα στο διάστημα του ενός χρόνου πήρα την απόφαση να παρατείνω τη διαμονή μου στο εξωτερικό. Μόλις απορροφήθηκα από την αγορά, διαπίστωσα αμέσως πως, σε αντίθεση με την Ελλάδα, οι επιχειρήσεις λειτουργούν αξιοκρατικά και υπάρχουν προοπτικές εξέλιξης. Αυτό αποτελεί και έναν από τους βασικούς λόγους που ζω και εργάζομαι μέχρι σήμερα στο εξωτερικό.

»Είμαι χαρούμενος που μπορώ να ονειρεύομαι και τα όνειρά μου με τη σειρά τους βλέπω να υλοποιούνται. Χαίρομαι που είμαι οικονομικά ανεξάρτητος και έχω πλέον τη δυνατότητα να εκπληρώσω αρκετές επιθυμίες που στο παρελθόν δεν ήμουν σε θέση. Αυτό που μου δίνει περισσότερη χαρά όμως είναι ότι περιβάλλομαι από νέους ανθρώπους με καλή διάθεση σε μια ηλιόλουστη χώρα.

»Πίσω θα με έφερνε ξανά μόνο η ελπίδα. Ελπίδα πως κάποια πράγματα όπως η οικονομία, η πολιτική, η νοοτροπία και η αντίληψη των Ελλήνων έχουν αλλάξει.

Αναμφίβολα το να ζεις σε μία χώρα όπως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα κάτω από συνθήκες υπερπολυτέλειας είναι απολύτως συγκλονιστικό. Την ίδια στιγμή όμως αυτό σε κακομαθαίνει και υπάρχει κίνδυνος να αυξήσεις το χαρακτηριστικό της απληστίας. Είναι λεπτή η γραμμή μεταξύ ουτοπίας και πραγματικότητας και φοβάμαι πως αρκετός κόσμος την έχει ήδη ξεπεράσει. Το αποτέλεσμα πολλές φορές είναι να ξεχνάει ο κόσμος από πού προέρχεται, μη δίνοντας σημασία σε άλλες αξίες πέραν του χρήματος και της ύλης. Η αλήθεια είναι πως είμαστε όλοι μετανάστες και δεν έχει σημασία μόνο το πόσα λεφτά βγάζουμε. Σημασία έχει ναι μεν να εξοικονομούμε χρήματα, διατηρώντας δε την αίσθηση της ανθρωπιάς χωρίς να ξεχνάμε τις ρίζες μας. Αλλιώς, αν κάποια στιγμή αναγκαστούμε να επιστρέψουμε στην Αθήνα για τον οποιοδήποτε λόγο, η προσγείωση σίγουρα δεν θα είναι ομαλή.

»Θα έλεγα πως οι Ελληνες του Ντουμπάι σε σύγκριση με άλλες εθνικότητες λειτουργούν ως ομάδα. Μέσω του συλλόγου "Emirates Greeks" πραγματοποιούνται μηνιαίες συναντήσεις όπου κατά κύριο λόγο οι παλαιότεροι Ελληνες κάτοικοι του Ντουμπάι υποδέχονται τους νεότερους και η αίσθηση της αλληλοϋποστήριξης μεταξύ μας είναι πραγματικά έντονη. Η δική μου παρέα αποτελείται από τουλάχιστον δέκα Ελληνες και είμαστε κάπως σαν οικογένεια».

Κωνστάντια Κράτσα

Marketing Manager για τη Μέση Ανατολή και την Αφρική στην «International Flavors & Fragrances», 29 ετών

«Πριν μετακομίσω στο Ντουμπάι, μου έλεγαν οι φίλοι μου πως θα είναι πολύ δύσκολα για μια γυναίκα. Δεν έχω όμως νιώσει ποτέ κάποια διάκριση λόγω φύλου. Το Ντουμπάι έχει αρκετή δυτική νοοτροπία, αλλά ακόμα και η αραβική νοοτροπία στην κοινωνική ζωή έχει την τάση να περιποιείται παραπάνω τις γυναίκες.

»Μου αρέσει το διαφορετικό και κοσμοπολίτικο που προσφέρει το Ντουμπάι, αλλά σίγουρα μου λείπουν πολλά στοιχεία από το κλίμα της Αθήνας. Για παράδειγμα η βόλτα σε δρομάκι με τα πολλά καφέ και μπαρ, η μεγάλη επιλογή από θεατρικές παραστάσεις που υπάρχει οποιαδήποτε μέρα της εβδομάδας, η ανθρώπινη διάσταση.

»Εφυγα στα 18 μου για να σπουδάσω στο Λονδίνο, στη συνέχεια πήγα στο Παρίσι και ξαναβρήκα το δρόμο μετά πίσω στην Αθήνα. Μου δόθηκε η ευκαιρία όμως μέσω της δουλειάς μου να πάω πίσω στο Λονδίνο. Αφού κατάφερα να ζήσω στο βροχερό Λονδίνο -συνολικά- 7 χρόνια, αποφάσισα πως ήταν καιρός να ψάξω για ένα πιο ζεστό κλίμα και μια νέα επαγγελματική πρόκληση. Δουλεύω στον τομέα του μάρκετινγκ και είναι πολύ ενδιαφέρουσα η εμπειρία σε μια αναπτυσσόμενη αγορά, όπως αυτή της Μέσης Ανατολής.

»Οι λεγόμενοι expats -κατά κύρια βάση δυτικοί μετανάστες- έχουν πολλά προνόμια, τα οποία είναι αυτά που κάνανε το Ντουμπάι θελκτικό προορισμό».

Μαρία ΜπουγδάνουΛιμενολόγος-Ακρομηχανικός (Port & Coastal Engineer), 33 ετών

«Οι Αραβες μας εκτιμούν και οι κουλτούρες μας έχουν αρκετά κοινά στοιχεία όπως οι δεσμοί με την οικογένεια, το φαγητό, τα μουσικά ακούσματα, το τάβλι.

»Το Ντουμπάι θα το περιέγραφα ως θορυβώδες, φανταχτερό, ενδιαφέρον (κυρίως για έναν μηχανικό), επιφανειακό.

»Οι διαφορές σε σχέση με την Αθήνα είναι πολλές. Είναι σαν να ζεις και να κινείσαι μόνιμα σε μια Γλυφάδα-Κολωνάκι-Κηφισιά στο πιο υπερβολικό και πιο τεχνητό. Στην Αθήνα περπατάς, βλέπεις κόσμο απλό και καθημερινό, που δεν κοιτάει αν φοράς επώνυμες μάρκες. Υπάρχει έντονη κουλτούρα η οποία ήταν εκεί από πάντα. Εχει ωραία μπαράκια, μαγαζάκια, στενά και πεζοδρόμους και δεν τη βγάζεις σε ένα εμπορικό κέντρο αν θελήσεις να πας για ψώνια. Πας στη θάλασσα και οι παραλίες -ω τι θαύμα!- δεν είναι τεχνητές.

Εφυγα από την Ελλάδα γιατί δεν μπορούσα να βρω δουλειά στην ειδικότητά μου. Σε μια χώρα με χιλιόμετρα ακτογραμμής και χιλιάδες νησιά, ένας ακτομηχανικός δεν έχει... θέση.

»Ολα εδώ είναι too much. Το Ντουμπάι δυστυχώς σου δημιουργεί ανάγκες. Πρέπει να αγοράσεις, πρέπει να ξοδέψεις. Οι περισσότεροι είμαστε από χώρες που έχουν τεράστια οικονομική κρίση και των περισσοτέρων οι οικογένειες δυσκολεύονται. Αλλά με τόσο πλούτο και ακριβά αυτοκίνητα τείνουμε να ξεχάσουμε καμιά φορά από πού ερχόμαστε. Μπορεί να τη χάσεις τη μπάλα. Είναι ένα από τα πράγματα που δεν μου αρέσουν εδώ.

»Είναι γεγονός ότι δεν υπάρχουν φόροι, αλλά όλα είναι πολύ ακριβότερα από την Ελλάδα, ενοίκια, φαγητό, αεροπορικά εισιτήρια, ρούχα, σουπερμάρκετ. Για το σύστημα υγείας τους δεν μπορώ να μιλήσω με σιγουριά. Ακόμα και στα φάρμακα γίνεται υπερκατανάλωση. Οι γιατροί είναι της υπερβολής. Είκοσι κουτιά φάρμακα για μια γρίπη. Πάντα λοιπόν νιώθω πιο ασφαλής στην Ελλάδα σε ό,τι αφορά τους γιατρούς».

enet