Select Menu


«Δεν είναι ότι ένας Βρετανός δεν μπορεί να νιώσει… Είναι ότι φοβάται να νιώσει. Διδάχθηκε στο σχολείο ότι το συναίσθημα είναι κάτι κακό. Δεν πρέπει να εκφράζει μεγάλη χαρά ή μεγάλη λύπη, και ακόμα δεν πρέπει καν να ανοίγει πολύ το στόμα του όταν μιλά: μπορεί να του πέσει η πίπα αν το κάνει»: αυτό έγραψε κάποτε ο Βρετανός συγγραφέας E. M. Φόρστερ.

Δεν γνωρίζω αν ο Βρετανός ευρωβουλευτής του κόμματος της Ανεξαρτησίας (UKIP) Νάιτζελ Φάρατζ ανταποκρίνεται στην παραπάνω περιγραφή για τη σχέση των Βρετανών με το συναίσθημα, όμως, σίγουρα το στόμα του το ανοίγει αρκετά, χωρίς να φοβάται μην του πέσει η πίπα, της οποίας εξάλλου δεν είναι οπαδός… Πώς αλλιώς εξάλλου θα μπορούσε να είχε ισχυριστεί δημόσια ότι ο πρόεδρος της ΕΕ Χέρμαν Βαν Ρομπάι έχει «όλα τα χαρίσματα της «βρεγμένης πατσαβούρας και εμφάνιση χαμηλόβαθμου τραπεζικού»;

Επιστρατεύοντας το γνωστό βρετανικό φλέγμα, αλλά και με στοιχεία εκρηκτικά, που παραπέμπουν ίσως σε κάποια μακρινή μεσογειακή ρίζα, ο Νάιτζελ Φάρατζ έγινε γνωστός στη χώρα μας από τότε που άρχισε να εκτοξεύει τον έναν μετά τον άλλο τους λεκτικούς κεραυνούς του κατά της πολιτικής της τρόικας και υπέρ της Ελλάδας, στο Ευρωκοινοβούλιο. «Δεν αντέχω να βλέπω τη δημοκρατία να πεθαίνει στη χώρα που γεννήθηκε», που εσείς «την έχετε κάνει αποικία», «διοικούμενη από γκαουλάιτερ», έχει πει χαρακτηριστικά απευθυνόμενος στους Ευρωπαίους αξιωματούχους, καταλήγοντας κάποτε με την αποστροφή: «Ποιοι στο διάολο νομίζετε ότι είστε;»

Κατόπιν, ο Φάρατζ παρομοίασε το Ευρωκοινοβούλιο με μυθιστόρημα της Άγκαθα Κρίστι, τοποθετημένο προφανώς όχι στο γνώριμο της μεγάλης κυρίας της αστυνομικής λογοτεχνίας σκηνικό κάποιας βρετανικής εξοχής, αλλά στις Βρυξέλλες, το Στρασβούργο και τη Φρανκφούρτη… Εκεί όπου, όπως είπε, γίνονται μαντεψιές για το επόμενο θύμα, με τη διαφορά ότι οι «δολοφόνοι» είναι εξαρχής γνωστοί…

Ωστόσο, ο άνθρωπος που επιβίωσε από καρκίνο των όρχεων που τον πρόσβαλε στα 20 του χρόνια, αλλά και από αεροπορικό ατύχημα (!) το 2010, αποτελεί μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Γεννημένος το 1964, την εποχή των παιδιών των λουλουδιών, δεν φαίνεται να πέρασε αρκετά στα τότε βρεφικά πνευμόνια του η μυρωδιά εκείνης της εποχής, που στην ιδιοσυγκρασία του μοιάζει να διατηρείται μόνο στη συνήθειά του να καπνίζει τσιγάρο και να πίνει την κόκκινη μπίρα του.

Αργότερα, όμως, θα αποδεικνυόταν γνήσιο παιδί της Θάτσερ, αφού αρχικά επιδίωξε καριέρα χρηματιστή στο City (τη χρηματοοικονομική καρδιά του Λονδίνου), αποφασισμένος να «βγει εκεί έξω και να βγάλει λεφτά». Και φαίνεται ότι αυτή η εποχή συνάδει με το ιδεολογικό υπόβαθρο του κόμματός του: το πρόγραμμα του UKIP, το οποίο με σαφήνεια υποστηρίζει την έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ, αλλά προωθεί και μια σειρά νεοφιλελεύθερα μέτρα όπως τη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα στη Βρετανία και τη μείωση του χρέους, έναν ενιαίο φόρο και κατάργηση όλων των πράσινων φόρων – γιατί «το φαινόμενο του θερμοκηπίου δεν έχει αποδειχθεί»… Όσο για τους μετανάστες, προτείνει πάγωμα της permanent migration για πέντε χρόνια και «βρετανικές δουλειές για Βρετανούς εργαζομένους». Εξάλλου, για όλα φταίει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και οι «ευρωκράτες», όπως ισχυρίζεται χαρακτηριστικά, και όχι οι τράπεζες και οι αγορές, που μένουν με προσοχή έξω από το στόχο όπου κατευθύνονται τα βέλη του Φάρατζ.

Ο κ. Φάρατζ είναι ένας γνήσιος συντηρητικός, όπως τον έχει χαρακτηρίσει ο βρετανικός Τύπος, μπήκε στο Συντηρητικό Κόμμα νωρίς, αλλά αποχώρησε το 1992, όταν ο Τζον Μέιτζορ υπέγραψε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Το 1993 ίδρυσε το UKIP και το 1999 εξελέγη ευρωβουλευτής, πριν εκλεγεί ηγέτης του το 1996. Το 2006, όμως, θα πήγαινε στο εαρινό συνέδριο των Τόρις. Όχι για να το παρακολουθήσει, αλλά απ’ έξω, για να παρκάρει ένα… τεθωρακισμένο όχημα μεταφοράς προσωπικού, για τη… σημειολογία του πράγματος: για να γίνει αντιληπτό ότι το κόμμα του «πάρκαρε το τανκ του» στο χωράφι του Ντέιβιντ Κάμερον… Δυο χρόνια αργότερα, θα κατηγορούνταν ως αντιβασιλικός γιατί παρέμεινε καθισμένος ενώ όλοι επευφημούσαν όρθιοι τον πρίγκιπα της Ουαλίας (Κάρολο) μετά την ομιλία του για την ανάγκη να ηγηθεί η ΕΕ στη μάχη κατά της κλιματικής αλλαγής. Οι σύμβουλοι του πρίγκιπα είναι «αφελείς», είχε αντιτείνει ο Φάρατζ…

Και παρόλο που είναι αντιευρωπαϊστής, η δεύτερη σύζυγός του, Κρίστεν Μερ, είναι Γερμανίδα…


Η συζήτηση με τον αναμφισβήτητα ιδιαίτερο Βρετανό ευρωβουλευτή, ξεκίνησε, όπως ήταν φυσικό, από τις αναφορές του στην Ελλάδα. «Είστε αρκετά δημοφιλής στην Ελλάδα λόγω των πύρινων ομιλιών σας στο Ευρωκοινοβούλιο προς υπεράσπιση των Ελλήνων και κατά της πολιτικής της τρόικας», του επισημαίνω, θυμίζοντάς του τις δηλώσεις του για τη «δημοκρατία πεθαίνει στη χώρα που γεννήθηκε» και ότι «η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε αποικία την οποία διοικούν γκαουλάιτερ». Του ζητώ να μας σχολιάσει λίγο περισσότερο αυτές του τις τοποθετήσεις.

«Αυτό που έχει συμβεί στην Ελλάδα είναι ότι η ΕΕ, καθοδηγούμενη, από τη Γερμανία, αν και με απροθυμία, έχει αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας και την οδηγεί σε μεγαλύτερη καταστροφή», μου απαντά. «Η δημοκρατία δεν μένει πια εδώ. Οποιαδήποτε υπόνοια να ζητηθεί η γνώμη του λαού είναι απαγορευμένη και η ΕΕ είναι ο μόνος φορέας που επιτρέπεται να προτείνει μέτρα και να ελέγχει την ελληνική οικονομία. Αυτό είναι μια παρωδία δημοκρατίας, και επιπλέον δεν επιτρέπει στην Ελλάδα να υπερβεί τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει σήμερα».

Τα λόγια του απηχούν τις θέσεις που έχει κατά καιρούς εκφράσει στο Ευρωκοινοβούλιο. Εκεί, που οι λεκτικοί κεραυνοί που εκτοξεύει χτυπούν κατακέφαλα Ευρωπαίους αξιωματούχους και τους φέρνουν σε αδυναμία. Αρκεί κάποιος να παρακολουθήσει κάποιο βίντεο στο youtube.com από ομιλία του, όταν η κάμερα κάνει το γύρο των εδράνων. Τον ρωτώ:

>Πώς αντιδρούν οι συνάδελφοί σας στο Ευρωκοινοβούλιο όταν εκφωνείτε τους πύρινους λόγους σας για την Ελλάδα; Έχετε περισσότερους εχθρούς ή φίλους από πριν στο Ευρωκοινοβούλιο;

Τα λόγια του, έρχονται σαν «λεζάντα» στην εικόνα που έχω στο νου:

«Οι περισσότεροι ευρωβουλευτές τηρούν στάση απόλυτης άρνησης. Θα προτιμούσαν να μη βρισκόμουν εκεί, και πραγματικά πολλοί από αυτούς πιστεύουν ότι δεν θα έπρεπε καν να βρισκόμαστε στην Ευρωβουλή εφόσον δεν είμαστε υπέρ του θεσμού. Δεν μπορούν καν να με κοιτάζουν στα μάτια κατά τη διάρκεια των ομιλιών μου: ανακατεύουν τα χαρτιά τους και στρέφουν το βλέμμα στο έδρανό τους. Αλλά, βασικά, δεν το κάνω γι’ αυτούς. Βγάζω αυτούς τους λόγους για τους λαούς της Ευρώπης».

Ξαναγυρίζω στο προφανώς αγαπημένο του θέμα, την Ελλάδα και το πρόβλημα του δημοκρατικού ελλείματος:

>«Έχετε επανειλημμένα χαρακτηρίσει μαριονέτες τις κυβερνήσεις του Λουκά Παπαδήμου και του Μάριο Μόντι. Ποιος κρατά τα “νήματά” τους, κ. Φάρατζ;»

«Είναι ξεκάθαρο ότι τα νήματα δεν τα κρατούν οι πολίτες, οι οποίοι είναι αυτοί που θα έπρεπε να έχουν την εξουσία σε μια δημοκρατία. Τα νήματα κινούν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ο Χέρμαν Βαν Ρομπάι, που έχουν δείξει ότι δεν σέβονται την ελευθερία, τη δημοκρατία και το ήθος. Το μόνο που τους νοιάζει είναι το πολύτιμό τους πρότζεκτ της ΕΕ».

>«Η Ελλάδα έχει εκλογές τον Μάιο», του επισημαίνω. «Υπήρξε πολλή “καθοδήγηση” από την τρόικα, ώστε να πειστούν οι Έλληνες πολίτες να ψηφίσουν τα πολιτικά κόμματα που είναι υπέρ του Μνημονίου. Πώς θα το σχολιάζατε αυτό;»

«Σήμερα, έχουμε μια τάξη πολιτικών που απλώς χρησιμοποιεί τους ανθρώπους για να πλουτίσει και να αποκτήσει εξουσία», μου απαντά. «Αν πραγματικά ενδιαφέρονταν για τους Έλληνες, θα προωθούσαν την έξοδο από το ευρώ και, αντί για ατέλειωτες περικοπές που δεν φέρνουν ανάπτυξη, θα εφάρμοζαν μια πολιτική που θα ξεμούδιαζε επιτέλους την αγορά και θα την έθετε σε κίνηση. Θα προχωρούσαν σε υποτίμηση της δραχμής, που θα επανακυκλοφορούσε – αλλά αυτό είναι αναπόφευκτο. Η Ελλάδα δεν είναι παιχνίδι για να παίζει η ΕΕ ή κάποια θεωρητικό παράδειγμα σε εξετάσεις στην πολιτική επιστήμη: είναι πραγματική χώρα με πραγματικούς ανθρώπους που οι ζωές τους καταστρέφονται από την ΕΕ».


>«Πιστεύετε ότι απλώς “απειλούν” την Ελλάδα με έξοδο ώστε να διασφαλίσουν ότι η χώρα θα συναινέσει στα σχέδιά τους; Και, μετά την Ελλάδα, ποιο θα είναι το “επόμενο θύμα” σε αυτή την Ευρώπη; Πιστεύετε ότι υπάρχει σχέδιο;»

«Το σχεδιάζουν στην πορεία. Η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να θεωρεί την έξοδο απειλή, αλλά ευκαιρία. Μόλις φύγει μια χώρα –και με το χρέος της Ισπανίας να μοιάζει ολοένα και περισσότερο «πολύ μεγάλο για να διασωθεί»- τότε πολλοί περισσότεροι θα διακρίνουν τα οφέλη και θα ακολουθήσουν».

>Και η επανάσταση προς την οποία έχει πει ότι οδεύουμε ως χώρα; Πότε και με ποιον τρόπο θα μπορούσε αυτή να ξεσπάσει;

«Τώρα, αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω», μου αποκρίνεται. «Θα έλεγα ότι εξαρτάται από το εκλογικό αποτέλεσμα και την αντίδραση των αγορών και της ΕΕ σε αυτές τις εκλογές», συμπληρώνει. Δεν θα παραλείψει ωστόσο να εκφράσει και μια βεβαιότητα: «Αλλά, εκτός αν αναληφθεί επείγουσα δράση –και με αυτό δεν εννοώ περισσότερα δάνεια στην Ελλάδα και διόγκωση του χρέους της- τότε η επανάσταση είναι αναπόφευκτη».

Για να υπάρξει κάποιου είδους αντί-δράση σε αυτά που συμβαίνουν, πρέπει να εντοπιστούν και οι αίτιοι. Γνωρίζω ότι έχει επικεντρώσει την κριτική του στην ΕΕ, τους αξιωματούχους και τους γραφειοκράτες της, αλλά έχει επιμελώς αφήσει στο απυρόβλητο τις τράπεζες και τις «αγορές», έχοντας μάλιστα ισχυριστεί κάποτε ότι δεν φταίνε. Του επαναλαμβάνω τα λόγια του (16 Νοεμβρίου 2011, Ευρωκοινοβούλιο): «Είναι σαν μυθιστόρημα της Άγκαθα Κρίστι, όπου προσπαθούμε να μαντέψουμε ποιο θα είναι το επόμενο θύμα. Η διαφορά είναι ότι [στην περίπτωση της Ευρωζώνης], γνωρίζουμε ποιοι είναι οι δολοφόνοι».

>…Και τον ρωτώ: «Ποιοι είναι οι “δολοφόνοι”, κ. Φάρατζ; Οι Ευρωπαίοι ηγέτες; Οι γραφειοκράτες της ΕΕ; Οι τραπεζίτες και τα λόμπι τους που φαίνεται ότι κάνουν χρυσές δουλειές στις Βρυξέλλες; Όλοι οι παραπάνω;»

«Οι “δολοφόνοι” είναι συγκεκριμένα οι ευρωκράτες, που σκοτώνουν τη δημοκρατία στη μία χώρα μετά την άλλη, υποβοηθούμενοι με επιδεξιότητα από τους πολιτικούς αυτών των χωρών, που με χαρά θυσιάζουν το ήθος για μια τζούρα εξουσίας και χρήματος».

Ποιοι είναι οι «ευρωκράτες»; αναρωτιέμαι. Το χρηματοοικονομικό λόμπι μάλλον δεν χωρά στο «κάδρο των υπαιτίων» που έχει ο Νάιτζελ Φάρατζ στο μυαλό του. Χαρακτηριστικό, εκείνο που είχε γράψει σε άρθρο του στον «Guardian» (16 Νοεμβρίου 2011):«Το κίνημα καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ, στοχεύοντας στην κατάληψη του χρηματιστηρίου- έχει επιλέξει τον λάθος στόχο». Του το υπενθυμίζω και τον ρωτώ:

>«Αν αναλογιστεί κανείς ότι η ΕΚΤ έχει δώσει στις τράπεζες 1 τρις ευρώ (μεταξύ Δεκεμβρίου 2011 και Μαρτίου 2012), και ότι αυτά τα χρήματα δεν χρησιμοποιήθηκαν από τις τράπεζες για να τροφοδοτήσουν την ανάπτυξη, ενώ την ίδια στιγμή χώρες όπως η Ελλάδα και η Ιταλία δανείζονται με επιτόκια 6% και 7%, δεν είναι οι τράπεζες οι κερδισμένοι και οι λαοί της Ευρώπης οι χαμένοι; Μπορούμε να αφήσουμε τις τράπεζες στο απυρόβλητο;»

Η απάντηση που παίρνω είναι ιδιαιτέρως λακωνική, παρόλο που ο κ. Φάρατζ είναι συνήθως χειμαρρώδης:

«Αυτό που εννοούσα είναι ότι έπρεπε να διαδηλώνουν στη Φρανκφούρτη [σσ: έδρα της ΕΚΤ] και, αν το έπρατταν αυτό, θα συμμετείχα κι εγώ»…

…Αλλά μάλλον δεν θα συμμετείχε ούτε αν διαδήλωναν, για παράδειγμα, στο City, σκέφτομαι, το οποίο το UKIP στο πρόγραμμά του προτείνει «να εξαιρεθεί από τον έλεγχο της ΕΕ». Στο πρόγραμμά του επίσης, το UKIP, προτείνει «έναν ενιαίο φόρο», ενώ εκφράζει ανησυχία ότι το «εθνικό χρέος του Ηνωμένου Βασιλείου θα υπερβεί το ένα τρις στερλίνες», και για το οποίο προτείνει ότι πρέπει να «συρρικνωθεί ο δημόσιος τομέα αν πρόκειται να επιστρέψουν σε μια υγιή οικονομία». Και τι μας νοιάζει εμάς τι προτείνει ο Φάρατζ για τη Βρετανία; ίσως προκύψει το ερώτημα.


>…Μα, όπως τον ρωτώ, «δεν υπάρχει ομοιότητα με κάποια από τα μέτρα που η τρόικα προτείνει για την Ελλάδα; (για παράδειγμα, συρρίκνωση του δημόσιου τομέα;)»

«Η εξισορρόπηση του προϋπολογισμού δεν αποτελεί κοπιράιτ της τρόικας. Είναι κάτι που και μια νοικοκυρά θα σας έλεγε», μου απαντά. «Οι άνθρωποι σήμερα πιστεύουν ότι το κράτος χρειάζεται χρήματα, και ότι το μεγάλο κράτος είναι κάτι θετικό. Εμείς στο UKIP γνωρίζουμε ότι πρέπει να έχουμε μικρό κράτος, χαμηλές δαπάνες, χαμηλούς φόρους και επιχειρήσεις που να ανθίζουν. Έτσι, όλοι θα ήταν καλύτερα. Είναι απλά οικονομικά που έχουν διαστρεβλωθεί από τους δημοσίους υπαλλήλους και τους πολιτικούς που επιθυμούν να καταστούν πιο σημαντικοί, ξοδεύοντας χρήματα για εμάς».

Η τρόικα σίγουρα δεν έχει το κοπιράιτ, αλλά τα μέτρα που προτείνει δεν είναι ο μόνος τρόπος να νοικοκυρέψει κανείς τα οικονομικά, όπως τουλάχιστον ισχυρίζονται αρκετοί οικονομολόγοι.

Μπορεί οι παραπάνω θέσεις του Νάιτζελ Φάρατζ να μην είναι τόσο γνωστές, η αντιευρωπαϊκή του όμως στάση έχει λάβει ευρύτερη δημοσιότητα. Πώς θα σχολίαζε ότι η Κριστίν Λαγκάρντ, μιλώντας στις 9 Απριλίου στο CBS, χώρισε την Ευρώπη στους Ευρωπαίους του Βορρά, που, όπως ισχυρίστηκε, δουλεύουν σκληρά, έχουν προοπτική για το μέλλον και ζουν απλά, και στους Ευρωπαίους του Νότου, που, πάντα σύμφωνα με την κ. Λαγκάρντ, είναι πολύ χαλαροί σε ό,τι αφορά την εργασία, τα χρήματα και το να πληρώνουν φόρους; Του αναφέρω τη δήλωση και τον ρωτώ:
>«Αυτή είναι μια αντίληψη αρκετά διαδεδομένη στον ευρωπαϊκό βορρά, παρόλο που, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του ΟΟΣΑ, οι Έλληνες είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι στην Ευρώπη. Πώς θα σχολιάζατε τη δήλωση της κ. Λαγκάρντ για τον “διαχωρισμό Βορρά-Νότου”»;

«Ο διαχωρισμός Βορρά-Νότου είναι απλώς ένα παράδειγμα ότι το ενιαίο νόμισμα δεν επρόκειτο ποτέ να λειτουργήσει. Πρόκειται για ένα ζήτημα που αποτελεί αντικείμενο διαλόγου μεταξύ 17χρονων, και δεν μπορούν να το διακρίνουν εξέχοντες οικονομολόγοι; Πιο πιθανό είναι ότι δεν ήθελαν να αφήσουν γεγονότα που δεν τους βόλευαν να σταθούν εμπόδιο στην εκπλήρωση των πολιτικών τους στόχων».
>Άρα, ποια πιστεύετε ότι είναι η προοπτική της ΕΕ; Θα γίνει ποτέ μια Ένωση βασισμένη στην ισότητα; Θα παραμείνει αυτό που πολλοί θεωρούν «γερμανική» ΕΕ; Θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη;

«Η ΕΕ ήταν ανέκαθεν η ΕΕ των ελίτ και θα εξακολουθήσει να είναι», μου απαντά χωρίς δισταγμό. «Θέλει να είναι μια χώρα για αυτό που είναι η Ευρώπη. Η ισότητα, η δημοκρατία και οι επιθυμίες των πολιτών δεν μπαίνουν σε αυτό το “κάδρο”».

>Διακρίνετε ομοιότητα με κάποια άλλη περίοδο της ιστορίας;

«Θεωρώ ότι υπάρχουν πολλά παραδείγματα στην ιστορία που δείχνουν ότι το να εξωθείς τους ανθρώπους υπό μία εξουσία, προσπαθώντας να εξαλείψεις τον πολιτισμό και την ιστορία τους, είναι κάτι που δεν λειτουργεί και συνήθως τελειώνει άσχημα».

Και αυτό το άσχημο τέλος έρχεται συνήθως ως συνέπεια μιας αλληλουχίας δυσάρεστων γεγονότων και καταστάσεων. Το ότι οι Έλληνες μπήκαν και αυτοί στη σειρά, μαζί με άλλους λαούς, και αναγκάζονται για μια ακόμη φορά στην ιστορία τους να φεύγουν μετανάστες, είναι μία από τις δυσάρεστες συνέπειες της νέας παγκόσμιας και ευρωπαϊκής τάξης πραγμάτων.

>«Το κόμμα σας», επισημαίνω στον κ. Φάρατζ, «λέει “βρετανικές δουλειές για Βρετανούς εργαζομένους”. Και τι θα γίνει τώρα που Έλληνες –και άλλοι Ευρωπαίοι του Νότου- μεταναστεύουν και στη Βρετανία, αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον; Υπάρχει χώρος για Έλληνες μετανάστες στη χώρα σας;»

«Η Βρετανία έχει περήφανη ιστορία φιλοξενίας ανθρώπων από όλο τον κόσμο», αποκρίνεται αμέσως. Υπάρχει, όμως και «αλλά»: «Αλλά, από το 2004, που άνοιξε γελοιωδέστατα η πόρτα για μετανάστευση από την Ανατολική Ευρώπη, έχει προκύψει τεράστιο πρόβλημα για το Ηνωμένο Βασίλειο. Συγκεκριμένα, έχουμε πολύ υψηλή ανεργία στους νέους. Η απάντηση δεν είναι η μετανάστευση αλλά η κατάργηση της ΕΕ, που θα κάνει τις χώρες πάλι αποτελεσματικές και παραγωγικές»…

Και μέχρι τότε;

>«Έχετε επισκεφθεί ποτέ την Ελλάδα;» τον ρωτώ. «Ποια είναι η εντύπωση που έχετε για τους Έλληνες, και σε σχέση με την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα;»

«Ναι, έχω επισκεφθεί την Ελλάδα, και, όταν η Ελλάδα εγκαταλείψει το ευρώ, θα κλείσω διακοπές δύο εβδομάδων στη χώρα, πιθανόν σε κάποιο νησί, όπως, πιστεύω, θα κάνουν και πολλοί Βρετανοί».


>Πώς θα συνιστούσατε στους Έλληνες να αντιδράσουν για να ξεφύγουν από τα μέτρα σκληρής δημοσιονομικής πολιτικής της τρόικας; Να ακολουθήσουν οι Έλληνες το παράδειγμα των Ισλανδών, που αρνήθηκαν να πληρώσουν για ένα λάθος που δεν ήταν δικό τους; Πώς πρέπει να αντιδράσουν οι Ευρωπαίοι σε αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη;

Η απάντηση έρχεται χωρίς περιστροφές:

«Η Ελλάδα πρέπει να ψηφίσει να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη, για ορεκτικό. Μόνο τότε θα μπορέσετε να επαναφέρετε την οικονομία στο σωστό δρόμο. Μέχρι τότε, το κάνετε χειρότερο για εσάς».

Ολοκληρώνοντας αυτή τη συνέντευξη, με τον Νάιτζελ Φάρατζ, μου έρχεται στο μυαλό αυτό που λέγεται ότι είχε πει κάποιος ξένος, επισκεπτόμενος τη (Μεγάλη τότε) Βρετανία, το 1373: «Οι Βρετανοί νιώθουν τόσο σπουδαίοι και έχουν κερδίσει τόσες πολλές και μεγάλες νίκες, που έχουν καταλήξει να πιστεύουν ότι είναι αδύνατον να χάσουν. Στη μάχη, είναι το έθνος με τη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στον κόσμο». Είτε διαφωνεί είτε συμφωνεί κανείς με τις θέσεις του Νάιτζελ Φάρατζ, δύο πράγματα δεν μπορεί να μην του αναγνωρίσει: το ένα είναι ότι διαθέτει εκείνη τη συναισθηματική ευφυΐα που του επιτρέπει να είναι ένας δεινός ρήτορας. Και το άλλο, ότι είναι ικανός να αντιμετωπίσει μόνος τους έναν ολόκληρο στρατό «ευρωκρατών» με την αυτοπεποίθηση του μελλοντικού νικητή… Και με το City κάπου στα δικά του μετόπισθεν…

(Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο CRASH Μαΐου 2012)

Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top