Ό,τι πει ο κόσμος

Κανένας δεν μπορεί να αφαιρέσει το δικαίωμα από έναν ψηφοφόρο να έχει τα δικά του κριτήρια, για να επιλέξει τι θα ψηφίσει. Άρα, ο ψηφοφόρος δικαιούται να επιλέξει την ψήφο που θα ρίξει, με βάση, λ.χ., τη συγγένεια, τη φιλία, τη λεγόμενη υποχρέωση, τη φάτσα, την καθαριότητα στο δρόμο που περνάει έξω από το σπίτι του, την ποδοσφαιρική του ομάδα, το Μνημόνιο, οτιδήποτε. Το πώς έχουν διαμορφωθεί τα κριτήρια του κάθε ψηφοφόρου είναι μια άλλη συζήτηση, δαιδαλώδης.

Αφού πια ψηφίσει, ακόμα και αν κάποια στιγμή αποδειχθεί στα μάτια του ότι έκανε λάθος επιλογή και το παραδεχθεί, μένει ευχαριστημένος που έκανε πάντως τη δική του επιλογή. Εξ ου και, αν καταλήξει ότι τελικά έσφαλε, οφείλει να μέμφεται πια τον εαυτό του και μόνον. Και σωστά, διότι δεν του φταίει κανένας άλλος, και κανέναν άλλον δεν δικαιούται να κατηγορήσει για το λάθος του. Όπως ακριβώς κανένας δεν είχε το δικαίωμα να του αρνηθεί τα προσωπικά κριτήρια της επιλογής του για τα οποία εκ των υστέρων μετανιώνει.

Κάπου εκεί μάλιστα, δηλαδή στην αυτοκριτική και το αυτομαστίγωμα, ολοκληρώνεται και η αλυσίδα των πραγμάτων, μέχρι τον επόμενο κρίκο που είναι οι επόμενες εκλογές.

Το αυτομαστίγωμα δεν έχει κάποια θετική συνέπεια. Οι εκλογές παρέρχονται… Και καθώς μεσολαβεί μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι τις επόμενες, επέρχεται η λήθη. Η νέα ατζέντα κάθε φορά, με όλα όσα μεσολαβούν στο μεσοδιάστημα, είναι ικανή να αμβλύνει τα σημάδια από το αυτομαστίγωμα σε πολλούς.

Και το χειρότερο: Το αυτομαστίγωμα όχι μόνο δεν έχει κάποια θετική συνέπεια, αφού μπορεί να εξαερώνεται στο χρόνο, αλλά, ίσα-ίσα, έχει και αρνητική συνέπεια. Διότι δημιουργεί τη βάση για να αποθρασυνθεί χάρη σε αυτό η πολιτική εξουσία. Θα εκμεταλλευθεί αυτή το γενικότερο αίσθημα της ενοχής γύρω από το αυτομαστίγωμα, για να επιβάλλει τη θέλησή της. Και θα κατηγορήσει τον ψηφοφόρο ως αιτία των έργων της. (Όποιος θέλει κι επιχείρημα επ’ αυτού, διότι δεν αισθάνεται ότι το βίωσε τούτο το τελευταίο τέσσερα χρόνια τώρα, παρακαλώ πολύ να μην διαβάσει παρακάτω, και, με την ευκαιρία, τον παρακαλώ, επίσης, να μην ξαναδιαβάσει ποτέ το sotosblog. Όσο έχει αυτός δικαίωμα να ψηφίζει και να βιώνει ό,τι θέλει, εντελώς άσχετα όμως με το τι βιώνουμε εμείς οι υπόλοιποι, άλλο τόσο έχω κι εγώ δικαίωμα να διαλέγω τους αναγνώστες μου.)

Πριν τον κατηγορήσει, η εξουσία θα ερμηνεύσει την ψήφο του. Εκείνος θα απουσιάζει πια την ώρα της ερμηνείας. Διότι η ερμηνεία θα γίνει αφού ανοίξουν οι κάλπες, την ώρα που εκείνος θα παρακολουθεί το αποτέλεσμα από το σπίτι του. Και η εξουσία δεν θα τον ρωτήσει αν συμφωνεί με την ερμηνεία, που εκείνη δίνει στην ψήφο του. Δεν θα τον ρωτήσει, δηλαδή, αν συμφωνεί που η ψήφος του, λ.χ., επιβραβεύει τον Βενιζέλο, αν και στόχος της ήταν να καθαρισθεί ο δρόμος. Ούτε φυσικά θα τον ρωτήσει η εξουσία αν συμφωνεί να μην καθαρισθεί ο δρόμος του, εφ’ όσον έτσι βολεύει για να καθαρίσει ο Βενιζέλος το δικό του δρόμο.

Από ‘κει και πέρα, παιδιά, ό,τι πει ο κόσμος. Ό,τι πει ο κόσμος.

Είπα κι ελάλησα και αμαρτίαν ουκ έχω.

sotos