Αγάπες στα κάγκελα πίσω.

 Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

 

Θα μπορούσε πίσω από το αγνό συναίσθημα να καραδοκεί η ανάγκη. Η ανάγκη εκείνη που κάνει τον δρόμο να χάνει το προορισμό του και να γίνεται μια κίνηση κυκλική ατέρμονη, επιληπτικά σφαδάζουσα εν όψει του μεγάλου κινδύνου της απώλειας.

Μέσα από όλες τις δίκαιες απολαβές που χάνουν στο 'όριο'* το χρώμα τους, η όψη του αναγκαίου ‘’μαγαρίζει’’ και τον σκοπό, αλλά το όραμα της σχέσης καθώς, τίποτα έξω από το λευκό δεν θα άρμοζε στο ευγενέστερο των συναισθημάτων. Η απαίτηση ποτέ δεν είχε αγαστή συνεργασία με την ηρεμία της απόδοσης, κάτι τέτοιο άλλωστε πολύ φυσικά θα σηματοδοτούσε τον ορισμό του οξύμωρου…

Η απαίτηση, καταντά την ελευθερία της απόδοσης(1) σε καθημερινή τυραννική μαρτυρία (του συναισθήματος) καθώς η τελευταία αγωνιά αναγκαζόμενη -εκ των πραγμάτων- να εφευρίσκει τρόπους, μια και τα λόγια από πολλού έχουν πάψει την αξία τους.

Κακά λοιπόν τα ψέματα. Ας μιλήσουμε την γλώσσα που καταλαβαίνουμε καλύτερα:

· Σε αγαπάω αλλά έχω ανάγκη τις καθημερινές σου οφειλές στο συναίσθημα-ανάγκη, που νιώθω για σένα όντας ανασφαλής και μετέωρος. Χρειάζομαι την παρουσία σου δίπλα μου γιατί συμπληρώνω με αυτήν όλα εκείνα που με κάνουν να πιστεύω πως χαίρω της αποδοχής όχι μόνο της δικής σου αλλά και των υπολοίπων ανθρώπων που συναναστρέφομαι. (για να είναι -ο υποφαινόμενος- μαζί με την τάδε, δεν μπορεί παρά είναι καλός ή έστω ανεκτός…)

· Σε κρατάω καλά κλεισμένο/η μέσα στα όρια που ορίζουν την ελευθερία σου, της οποίας δραγουμάνος είμαι εγώ.

· Σε αφήνω ελεύθερο/η να κάνεις εκείνα που δεν τροφοδοτούν με υποψίες και ανασφάλειες τον ηττημένο ψυχισμό μου που όμως αντρειώνεται σε στιγμές έντασης, απειλώντας, φορώντας την πλέον πρόχειρη λεοντή πως: εμένα κανείς δεν χειραγώγησε, πως εμένα κανείς και καμιά δεν διέταξε,πως πουθενά δεν υπέκυψα. Κατόπιν αυτών απολαμβάνω μια πύρρεια νίκη που αναπαύεται στο δικό σου μεγαλείο (ανοχής), στις δικές σου άφατες ανάγκες ή στους όμοιους φόβους σου.

·Δυναστεύω με τρόπο έξυπνο κάθε σου ελευθερία. Σε εμπιστεύομαι εμπρός, αλλά αδυνατώ ενδομύχως να πράξω το αυτό με τα ενδεχόμενα κάποιας υπαναχώρησής δικής σου υπό πνεύμα της άξαφνης ευδοκίμησης των ακραίων συναισθημάτων σου που θα σημάνουν την 'επιπόλαιη' δοκιμή μιας ηθικής ανταρσίας… και αυτό όχι για το ενδεχόμενο της ψυχικής σου φθοράς αλλά απεναντίας για εκείνο της ίδιας σωματικής-πνευματικής σου ανάτασης και πιθανής λευτέρωσης από τα δικά μου δεσμά. Τρομερό;

· Σε αγαπάω, αλλά σε προτιμώ πλάι μου. Μέσα στην οικεία συναισθηματική μας κατάπτωση(2) παρά ξέγνοιαστο/η στο πλάι του χώρου όπου θεωρώ και ενδεχομένως θεωρείς πως θα μπορούσες με ευκολία να υπάρξεις. Ανθρώπινο ή ιταμό;

Καλώς ή κακώς οι περισσότερες σχέσεις (στο ρηχό ή το βαθύ τους επίπεδο) σε αυτή τη ‘πλατεία’ συχνάζουν. Ξεκινούν τη διαδρομή τους με τις καλύτερες προϋποθέσεις μια και οι συμβαλλόμενοι κρατούν ακέραιες, σε βαθμό εγγύησης, τις δυνάμεις τους και ομοίως το παρένθετο(3) προφίλ τους. (Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε πως δεν είναι απαραιτήτως κακή -με την έννοια του μη ηθικού, η ‘’ελεγχόμενη’’ παρέκκλιση από την ακέραια μορφή τής πραγματικότητας του χαρακτήρα, υπό το βλέμμα της μαγείας η οποία και συνιστά ακαταμάχητο αφροδίσιο συστατικό- μία ελάχιστη υπόδυση η οποία όμως δεν θα πρέπει να ανατρέπει ολοσχερώς τα ειλικρινή δεδομένα και σαφώς θα εμπεριέχει κόσμιο* στόχο).

Κατόπιν, με την πάροδο του χρόνου και καθόσον η αποκάλυψη των χρονιζουσών αναγκών ξεδιπλώνονται, το ‘συρματόπλεγμα’ καθίσταται αναγκαίο τόσο για τη περιφρούρηση των κεκτημένων όσο και για τη διατήρηση αυτών. Το ευθύ νόημα χάνεται και το κέντρο βάρους μετατοπίζεται: Δεν είμαι πλέον μαζί σου κατόπιν επιλογής. Είμαι στο πλάι σου γιατί δεν μπορώ να απέχω από αυτό. Συντηρούμαι και εξακολουθώ μέσα από την παρουσία σου το βίο μου, τον οποίο αποκαλώ ζωή. Εμμένω.

Και το νόημα έχει σιγά-σιγά εξατμιστεί. Τόσο αργά που κανείς των εμπλεκομένων δεν έχει καταλάβει το παραμικρό γιατί έχει μπερδέψει το ενδιαφέρον και την αγάπη με τον φόβο της απώλειας και την ανάγκη που ποτίζεται κυρίως από την συναισθηματική ανεπάρκεια και την ανασφαλή άνδρωση. Συνηθίσαμε. Ξεχαστήκαμε μεταξύ μας σε μία ζωή που μας ρίζωσε για καλό ή κακό.

Με την δύναμη που καταβάλλει συν τω χρόνω τις αντοχές της (φυσικό επακόλουθο), το εγγυημένο δικαίωμα μεταβάλλεται. Το υποκείμενο νιώθει ξεκρέμαστο στο τρομερό ενδεχόμενο (της απώλειας του συντρόφου) και ανακαλύπτει την ανάγκη του να περιφρουρήσει.

· Και ποιος περιφρουρεί; Εκείνος που φοβάται μη χάσει. Και ποιος φοβάται μη χάσει; Εκείνος που δεν νιώθει αυτάρκης, σίγουρος, ώριμος, καλός, έτοιμος… Ο ανασφαλής.

Επομένως η ειλικρίνεια είναι η λύση. Η μόνη αλήθεια που μπορεί να συνετίσει τα συναισθήματα. Όχι η απόσπαση οίκτου. Όχι αυτή, διότι από μόνος του ο οίκτος αποδιώχνει, καθώς οι ισορροπίες παύουν ομολογουμένως να ισχύουν. Το ένα μέρος αισθάνεται περισσότερο ασφαλές έχοντας εκμαιεύσει τις απαραίτητες αποδοχές και πιθανότητα θα κληθεί να εξαργυρώσει…

Η ειλικρίνεια από μόνη της αρκεί, μια και κανείς από όλους εμάς δεν είναι άριστος. Ομοίως δεν είναι άριστος/η και ο/η σύντροφός μας: Νοιώθω στο πλάι σου όλα αυτά (……) που τόσο καιρό ντρεπόμουν να σου αποκαλύψω. Σε πειράζει που δεν είμαι τέλειος/α;

Και πάλι κακά τα ψέματα. Ελάχιστοι είναι εκείνοι/ες που έχουν το θάρρος να δουν τα πράγματα με την ωριμότητα που τους αξίζει. Απλά θα πρέπει όλοι μας να θεωρήσουμε πως τίποτα δεν ισχύει για πάντα, όσο και αν αυτό πονάει, ώστε πίσω από ετούτο το δεδομένο να αναδιαμορφώσουμε όλα εκείνα τα σχέδια των εφηβικών μας χρόνων.

Ενστερνιζόμενοι αυτή την θεώρηση οφείλουμε να γίνουμε δυνατότεροι, 'υποδυόμενοι' –στους άλλους- τον εαυτό μας που κατά γενική ομολογία είναι και πολύ καλύτερος από εκείνον που θα θέλαμε να επιδείξουμε προς εντυπωσιασμό. Η φύση σπάνια λαθεύει… (εμείς το κάνουμε συχνότερα). Φτιάχνει και δράσεις και αντιδράσεις. Ροπές και αντίρροπες δυνάμεις σε απολύτως όμοιες δόσεις. Κάθε άνθρωπος έχει πολλά ταίρια να το πω απλά, που με όλα κατά μόνας θα μπορούσε να έχει μία αποδεκτή ζωή. Εκείνο όμως που χρειάζεται πάνω από όλα είναι η αυτογνωσία. Είναι η αυτοπεποίθηση και η τιμιότητα. Η ειλικρινής διάθεση καθώς αν το σκεφθούμε καλά, έχουμε ελάχιστα να μοιράσουμε οι σύντροφοι μεταξύ μας.

Ο κίνδυνος της απώλειας του συντρόφου θα είναι δεδομένα μικρότερος ελεύθερος ων ή ούσα, μια και κάτι που είναι να χαθεί, θα χαθεί με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, εκείνο που διαφέρει είναι ενδεχομένως η χρονική στιγμή του γεγονότος… Πέραν αυτών θαρρώ πως καταλαβαίνουμε όλοι το μάταιο της απόκοψης. Το μάταιο της οικειοποίησης του κάθε ανθρώπου, μια και δεν είναι από την φύση δυνατό να τιθασευτεί το πνεύμα χωρίς να αλλωτέψει το σύνολο της ανθρώπινης ύπαρξης. Και ποιος ακέραιος άνθρωπος θα ήθελε πλάι του μία κουτσουρεμένη μορφή;

Ας απαντήσουμε σε τούτο μόνο. Αρκεί.

¹των περί της αγάπης αποδείξεων.

²με την έννοια της μη εξέλιξης. Κάθε τι που δεν εξελίσσεται μοιραία καταπίπτει όχι μόνο αφ’ εαυτού, αλλά και λόγω της προόδου των περί αυτού συναφών πραγμάτων ή ιδεών.

³ Το προφίλ εκείνο που θα ήθελαν να είχαν. Την υποκριτική μορφή τους. Μην ξεχνάτε, πως ο κάθε ένας από εμάς υποκρίνεται σε μικρό η μεγάλο βαθμό, καθώς δεν υπάρχει πέραν του φιλοσοφικού επιπέδου σχέση απολύτως απόλυτα ειλικρινής.

* ''το όριο'' εννοείται στην άκρη του διακιώματος της διεκδίκησης δηλ. ασκώ το διαίωμά της άντλησης συναισθήματος με τρόπο απόλυτο, αναγκαίο, επιτακτικό.
*Κόσμιος, θεωρείται ο στόχος οποίος έχει ως σκοπό την ελαφρά εξαπάτηση προς ανάταση κοινών συναισθημάτων και πάντα στο και από τους δύο αποδεκτό χώρο συναλλαγής.

politisg.blogspot.gr