Η αθωότητα στην πρώτη γραμμή...

‘‘Μέχρι το 2050, τα 2/3 των κατοίκων της Γης θα ζουν σε αστικά συγκροτήματα, ως εκ τούτου η Αστική Διπλωματία μέσα από την αλληλεπίδραση και την συνεργασία των πόλεων στους τομείς της προστασίας του περιβάλλοντος και της ασφάλειας θα είναι επιβεβλημένη.’’

Όταν διάβασα την παραπάνω φράση-δήλωση-πεποίθηση της 19χρονης υποψήφιας δημοτικής συμβούλου στον συνδυασμό του Βασίλη Καπερνάρου, Ειρήνης Μπολάνου, ένα ρίγος διαπέρασε όλο μου το κορμί. 

Ρίγος με ανάμεικτα συναισθήματα λύπης, τρόμου, απογοήτευσης, καθώς και εκείνο το συναίσθημα που εξέρχεται με τρανταχτά γέλια αλλά εκφράζει στενοχώρια και την επίγνωση ότι δεν θα πετύχαινες τίποτα αν προσπαθούσες να μπεις στη διαδικασία –εσύ με την ανύπαρκτη συγκριτικά πανεπιστημιακή σου κατάρτιση- να εξηγήσεις στο κορίτσι αυτό, ότι: όχι μόνο δεν πρόκειται ποτέ, και ευτυχώς, αυτή η εικόνα που περιγράφει, να λάβει χώρα στο δεδηλωμένο μέλλον, αλλά ότι ποσώς απέχει από την εντύπωση ενός ενδιαφέροντος και ισορροπημένου αστικού προτύπου και οικολογικού παραδείσου, γιατί στην πραγματικότητα αποτελεί ένα σατανικό αντιανθρώπινο κατασκεύασμα, πύργο της Βαβέλ, μάντρωμα, τάφο.

Η δε ‘Αστική Διπλωματία’ σε συνάρτηση με τις προηγούμενες διαπιστώσεις μου, που μπορούν να δικαιολογηθούν, αποτελεί πλέον έναν ξύλινο και αδόκιμο όρο που ακόμα και στα πλαίσια της εικόνας αυτής του μέλλοντος που περιγράφεται, εκφράζει με μια λανθάνουσα αβεβαιότητα το κατά πόσο μπορεί να επιτύχει την επιθυμητή ειρήνη και συνεργασία αυτών των κοινωνιών-πυργίσκων που μόνο με τσιπαρισμένους και μαστουρωμένους από το ‘‘ευφόρια’’ (του ‘Θαυμαστού Καινούριου Κόσμου’ του Άλντους Χάξλεϊ) πολίτες είναι κάπως εφικτές.

Η κατά τα άλλα γλυκιά, αισιόδοξη, φιλόδοξη και με φουλ ενέργεια και δημιουργική ετοιμότητα, Ειρήνη, όπως τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας της, που υπήρξαμε κι εμείς, έχει μια προβληματική, αυτή που είχαμε όλοι μας. Της διαφεύγει η ‘συνολική εικόνα’. Αυτή που δυστυχώς για εμάς τους ανθρώπους, αποκτιέται με την πείρα, με τα χρόνια και καταλήγει να έρχεται αντιμέτωπη με τη βαθύτερη γνώση της ‘σκοτεινής’ πλευράς του ανθρώπινου ψυχισμού και την τερατώδη της ικανότητα να πλάθει συνειδήσεις κατά το δοκούν, εκμεταλλευόμενη μέχρι και τα ιδανικότερα εφηβικά όνειρα.

Επιγραμματικά και πολύ συγκρατημένα θα έλεγα ότι ‘‘κάποιοι’’ επιστρατεύουν τώρα και την αθωότητα στην ολοκλήρωση των σχεδίων τους για παγκόσμια χειραγώγηση, εξαπάτηση και μείωση πληθυσμού. Γιατί -μην μου πείτε- τα τρία πρώτα άτομα που ρώτησα ‘‘τι εντύπωση σου δημιουργεί ο όρος Αστική Διπλωματία’’ ξέρετε τι μου απάντησαν; ‘‘Αστυνόμευση;..’’ Μήπως περιέχει και Ρομποκόπ αυτό το αρτιφισιέλ μέλλον;

Κάθε λέξη στη δήλωση της Ειρήνης, και ερήμην της, περιέχει τρόμο: ‘2/3’, ‘ασφάλεια’,‘Αστική Διπλωματία’, ‘τομείς’, ‘συγκροτήματα’, ‘επιβεβλημένη’!

Και μην τρελλαθούμε κιόλας με το ‘‘προστατευόμενο περιβάλλον’’! Σιγά που θα απολαμβάνουμε από τους θόλους ή τις τζαμαρίες αυτών των κυλινδρικών σαν εμπορικά κέντρα αστικών συγκροτημάτων, τα ελάφια να τρέχουν ανέμελα σε δασώδεις εκτάσεις και από καταρράκτη σε καταρράκτη. Μάλλον στείρες αλάνες κι ερήμους τύπου Μαντ Μαξ θα ατενίζουμε εκεί απ’έξω, όπου οι ραδιενεργοί ρύποι και οι ξηρασίες θα είναι πιο επιβαρυντικά στην υγεία, και άντε και κανένα ταλαίπωρο χωριό εξόριστων προλετάριων σαν αυτούς του ‘1984’ του Τζωρτζ Όργουελ.

Αυτοί δε, οι δυο προαναφερθέντες συγγραφείς (Άλντους Χάξλεϊ, Τζωρτζ Όργουελ) και τα δυο αυτά διάσημα βιβλία, για να μην τρελλαθούμε και με αυτούς επίσης, δεν ήταν δα και οι σούπερ προφήτες. Ο πρώτος ήταν αδελφός και ορκισμένος εχθρός του Τζούλιαν Χάξλεϊ, βιολόγου ο οποίος εισήγαγε στην ευγονική εφαρμογές για μετάλλαξη ή περιορισμό πληθυσμιακών συνόλων (μέλισσες, άνθρωποι κ.α.) και σε συνεργασία με άλλους επιστημονικούς κύκλους, ναζιστικών πεποιθήσεων, της βρετανικής ελίτ.

Ο δεύτερος, μέσα στα περισσότερα από 30 επαγγέλματα που είχε ασκήσει, λόγω ανάγκης, βρέθηκε από τις βάσεις των γεφυρών του Σηκουάνα, ως κλοσάρ (άστεγος), σε οργανώσεις της Παρισινής Κομμούνας, μέχρι και ως σερβιτόρος σε μασωνικές στοές του Λονδίνου.

Ήταν φυσικό να έχουν πέσει στην αντίληψή τους, όχι λίγα, αλλά πάρα πολλά, δεδομένης της υψηλής μόρφωσης και των δυο, της πλούσιας φαντασίας και του υπέρογκου συγγραφικού τους ταλέντου. Φυσικά, όλα σε μυθιστορηματική μορφή ‘‘γιατί τη θέλουμε τη ζωούλα μας’’!

Στα δύο προαναφερθέντα βιβλία τους, οι ιστορίες τους περιλαμβάνουν:

α) Την ελίτ ή οποία μπορεί να είναι επιστημονικού τύπου με ανθρωπιστικές και οικολογικές ανησυχίες και με βλέψεις για τα άστρα ή ολοκληρωτικού τύπου (δικτατορία), όπου η τεχνολογία εξυπηρετεί μόνο τον απόλυτο έλεγχο και την απόλυτη παρακολούθηση των πολιτών. Και οι δύο τύποι προετοίμαζαν το σκηνικό από δεκαετίες πριν.

β) Το λαό, στοιχισμένο, προβατοποιημένο, να του παρέχονται τα βασικά και να μαθαίνει μυστικά να κρύβει το φόβο του για την άρχουσα τάξη, είτε παίζοντάς το ότι σφυρίζει ανέμελα μασώντας τσιχλίτσα και φορώντας κρεμ καλοσιδερομένα ρούχα, είτε ιδρωκοπώντας σε λιγδιασμένες φάμπρικες και αποπνιχτικά γραφεία κλουβιά (βλ. και ‘Μπραζίλ’, βλ. και ‘Δίκη’ του Κάφκα) χωρίς περιθώριο λάθους.

γ) Τους αντιφρονούντες, τους οποίους έχει ξεράσει το σύστημα και τους παρουσιάζει ως παράδειγμα προς αποφυγή ή άγριους, αλλά είναι ουσιαστικά πιο ελεύθεροι αν και στην πλειοψηφία τους αποτελούν τσακισμένες υπάρξεις και είναι λοβοτομημένοι ψυχικά ή σωματικά.
Ζουν εκτός των υπερεκτιμημένων ‘αστικών συγκροτημάτων’ της μικρής μας Ειρήνης.

Τα παιδιά έχουν αυθορμητισμό, έχουν όνειρα, έχουν μόνο καλές προθέσεις για τους συνανθρώπους τους και σχεδιάζουν μέσα από το αντικείμενό τους να βοηθήσουν για να χτιστεί ένα καλύτερο αύριο. Αυτό είναι δεδομένο. Όπου κι αν βρίσκονται, και σίγουρα το ψάχνουν για να βρεθούν και να δουλέψουν στον ει δυνατόν πιο αδιάφθορο χώρο, θα δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό. Και αργά ή γρήγορα, με το πνεύμα δικαίου που τα διακρίνει, θα μεταπηδήσουν σε πιο πραγματιστικές απόψεις αναζητώντας το φως, μακάρι έγκαιρα γιατί τα ανταλλάγματα και οι τίτλοι καραδοκούν.

Ελπίζουμε σε αυτά,ότι κι αν λέμε συνήθως με την υπερφίαλη ενήλικη κουτσολογική μας.

Κωνσταντίνος Χατζηκώστας

attikanea