Η τελειότητα τής δημοκρατίας.

Το σχήμα οξύμωρον...

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Είναι πραγματικά δύσκολο να μπορέσει να σταθεί έστω και θεωρητικώς μια τέλεια δημοκρατία, για την πράξη -ιδίως- σήμερα ούτε λόγος…

Δεν γνωρίζω δηλαδή και εάν κάποτε υπήρξε ως αρίστη με την στεγνή φιλοσοφική βεβαιότητα και σε αυτή την αμφιβολία μου συνάπτω ασφαλώς και εκείνη τής εποχής τού Περικλέους μια και πρακτικώς ανέκαθεν κάποιοι ήταν λίγο υπεράνω γιατί πολύ απλά, δεν γίνεται αλλιώς… Πότε ο λαός και πότε οι άρχοντες. Πότε τα μέτρα υπέρ τού λαού περιέκοπταν τα (αναμφίβολα) δικαιώματα των αρχόντων και πότε εκείνα των τελευταίων –πλειστάκις- τα δικαιώματα τού λαού. Δεν είναι τής παρούσης να αναζητήσουμε τον περισσότερο θιγέντα ούτε να αναλύσουμε περεταίρω το θέμα.

Το μέγα –ρητορικό- ερώτημα είναι εάν η δημοκρατία μπορεί-δικαιούται να μας προφυλάξει από τον εαυτό της. Εάν για παράδειγμα ο λαός επιθυμούσε με νόμιμες διαδικασίες φασισμό, θα μπορούσε να τον έχει; Θα μπορούσε, θα ειχε την δυνατότητα ασκώντας το δημοκρατικό του δικαίωμα να καταλύσει τον μηχανισμό τής λειτουργίας αυτού τού δικαιώματός του; Θα μπορούσε να ανεβάσει τον πήχη τόσο ψηλά; Τής ‘’επιλογής’’ και τού ‘’δικαιώματος’’ -τον πήχη- εννοώ.

Το θεωρητικό ερώτημα απευθύνεται κατά βάσιν στους δημοκρατικά εκλεγμένους και διαχειριστές ομοίων καταστάσεων, οι οποίοι πιστεύω ότι οφείλουν να απαντήσουν καταφατικά. Σε άλλη περίπτωση δεν θα ήσαν δημοκράτες.

Βεβαίως θα μπορούσε να ισχυρισθεί κάποιος, ότι το παιδί όταν βαδίζει στο γκρεμό ο πατέρας οφείλει να το προστατεύσει, μα τότε θα εγείρετο ένα άλλο ζήτημα, μείζον και αυτό περί τής ωριμότητας τού παιδιού-λαού, περί αξίας- αμεροληψίας του κριτού αυτής (ωριμότητας) και περί τού προστάτου αυτού…

Λέγοντας όλα αυτά θέλω καταλήξω να αναφέροντας δύο αντιδιαστελλόμενα πρόσφατα γεγονότα.

Το πρώτο είναι εκείνο του θανάτου του αλβανού ισοβίτη ο οποίος και κατέληξε δερόμενος από τους εν οργή συναδέλφους τού δολοφονηθέντος δεσμοφύλακος, οι οποίοι ενήργησαν φοβούμενοι (και δικαίως) ενδεχομένως την ιδική των τύχη και το δεύτερο το μανιώδες κυνηγητό τού φαινόμενου τής Χρυσής Αυγής.

Διαλέγω προσεκτικά τον όρο ‘’φαινόμενο’’ αντί για ’’μόρφωμα’’ ή κάποιο άλλο χαρακτηρισμό από εκείνους που κυκλοφορούν εσχάτως δικαίως ή αδίκως χωρίς ουσιαστική σημασία.

Στο μεν πρώτο παράδειγμα το κράτος ενεργεί ορθά στα πλαίσια τής δημοκρατικής ισονομίας των πολιτών (ακόμα και κάποιος κατ’ επανάληψιν εγκληματίας ισοβίτης έχει το δικαίωμα τής ζωής, διαφορετικά θα υπήρχε θεσμοθετημένη η ποινή τού θανάτου σε όμοιες περιπτώσεις) στο δε δεύτερο, -παράδειγμα- εκείνο τής Χρυσής Αυγής, όπου το κράτος παραβιάζει κατάφορα τα δικαιώματα τού ‘’φαινομένου’’ εξυπηρετώντας ίδιους σκοπούς, διότι θεωρώ πως σήμερα δεν υπάρχει άνθρωπος στο τόπο μας που να μην αντιλαμβάνεται την μεροληψία, επικροτών ή όχι την πρακτική. Βεβαίως εδώ ενσκήπτει το εξής ερώτημα:

Υπάρχει μεροληψία ορθή, τίμια και ηθική; Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα; Η δημοκρατία δικαιούται να αφεθεί να καταλύσει τον εαυτό της;

Εάν λοιπόν υπάρχει μεροληψία-αδικία ορθή, που αποσκοπεί σε ευγενή αποτελέσματα, τότε δικαίως έπραξαν οι συνάδελφοι τού δολοφονηθέντος δεσμοφύλακα, διότι απέδωσαν τα ίσα αφ’ ενός, στέλνοντας ένα παράλληλο μήνυμα στους επίδοξους μιμητές, διαφυλάσσοντας αφ’ ετέρου με αυτόν τον τρόπο την ίδια τους τη ζωή και ακολούθως, τις καθ’ όλα τίμιες οικογένειές τους. Ποιος είναι κατά τής ορθόδοξης οικογένειας; (αντιλαμβάνεστε το πονηρό ‘’γλίστρημα’’ τού επιχειρήματος)

Επανερχόμενος αναφέρω, με σκοπό την σύνδεση τού ατυχούς γεγονότος με το φαινόμενο τής Χρυσής Αυγής, την λέξη ‘’μεροληψία’’, αποφεύγοντας να χρησιμοποιήσω τις ‘αδελφές’ λέξεις ‘’ίδιον όφελος-ψήφος’’…

Ποια δημοκρατία -εάν δεν ισχύει το παραπάνω περί της αδελφότητας των λέξεων- και εις το όνομα ποιας πρακτικής δικαιούται να προπαγανδίζει αδιαλείπτως μέσω των καναλιών που ελέγχει ακυρώνοντας στην βαθύτερη ουσία την νομιμότητα ενός εκλεγέντος κόμματος το οποίο καλώς ή κακώς επέλεξαν 500.000 Ελλήνων; Έχει ακουστεί το επιχείρημα αλλά ακόμα στέκει ορθό.

Βεβαίως και μπορεί τα αίτια των ορμών του κόμματος να είναι φασιστικά. Καμία αντίρρηση. Βεβαίως και κάποιοι εξ’ αυτών υπερέβησαν τα έσχατα εσκαμμένα. Ο νόμος μπορεί να αναλάβει δικαίως τα περεταίρω σε εκείνους που έπραξαν κακώς. Καμία αντίρρηση.

Το ζήτημα όμως παραμένει διαφορετικό.

Οι ψηφίσαντες εγνώριζαν την ιταμότητα των πρακτικών του και εάν όχι, σήμερα το γνωρίζουν, επομένως είναι συνειδητή η επιλογή τους! Απολύτως συνειδητή.

Μπορεί να είναι όνειδος για το πνεύμα των Ελλήνων το κόμμα αυτό ή ακόμα και κάτι χειρότερο. Παραμένει όμως επιλογή 500.000 ατόμων; Παραμένει, είναι η απάντηση. Υπάρχει δημοκρατία;

Βεβαίως όλοι εκείνοι οι οπαδοί ή πρωτεργάτες, βουλευτές ή μη, οι οποίοι έπραξαν ή συνέπραξαν εγκλήματα να δικαστούν. Συνηγορήσαμε υπέρ αυτού και ανωτέρω. Βεβαίως και να καταδικαστούν. Καμία ελευθερία δεν εξακολουθεί να υφίσταται νομίμως, εάν παραβιάζει την ελευθερία τού συνανθρώπου του. Παλαιά και ορθότατη ρήσις. Σε αυτή συμπεριλαμβάνονται και όλοι μετανάστες (καμιά φορά καλό είναι να λέγονται και τα αυτονόητα. Οι παρερμηνείες δεν υφίστανται απλώς, καραδοκούν!)

Προσοχή όμως. Υπάρχει διαφορά από τις νόμιμες ενέργειες και από τις άλλες, τις επίσης νόμιμες …αλλά τις ηθικώς επιλήψιμες. Μπορεί οι δεύτερες να είναι αληθοφανείς, μπορεί να μην παραβαίνουν την ‘’φαρδιά’’ νομιμότητα αλλά ακροβατούν στα όρια τού αποδεκτού και αυτό έχει πολλά και μη αναμενόμενα –κατ’ άλλους και κατ’ εμέ όμως οφθαλμοφανέστερα του ηλίου-

Ενέχει πρωτίστως την έξαρση τού ‘’φαινομένου’’. Την έξαρση λόγω τής οργής των ψηφοφόρων πολιτών.

Κάθε τι που απαγορεύεται, ανθίζει. Επίσης παλαιά ρήση και ομοίως ορθή.

Κάθε επιτιμητική αναφορά στο ‘’μόρφωμα’’, με τρόπο προκλητικά ιταμό, κάθε απαξία μέσω των –ιδίως- μεγάλων καναλιών, ο αμερόληπτος ακροατής αντιλαμβάνεται μία μάχη και άλλη μία αγωνία. Η αγωνία αυτή τής κυβέρνησης είναι εμφανής, τόσο πολύ, που καταντά φόβος και ο φόβος αυτός σπρώχνει σε λόγια και ενέργειες που ξεχειλώνουν την μορφή τής δημοκρατίας. Την καταντούν.

Εάν δεν πεισθεί ο κόσμος, ο λαός, περί τής αδικαιολόγητης ψήφου και εάν δεν πάψουν οι προκλητικές υποκρισίες των κυβερνώντων, το ‘’φαινόμενο’’ θα μετράει όλο και περισσότερες δυνάμεις και θα πάψει να είναι ‘’φαινόμενο’’ αλλά δύναμη ρεαλιστική και υποχρεωτικώς μη εξαιρετέα.

Κατά τη γνώμη μου δεν δικαιούται κανένας αρχηγός κόμματος να μην ομιλεί επι ίσοις όροις με κάποιον εκπρόσωπο τού εν λόγω κόμματος, αν θέλετε που δεν διώκεται ποινικά. (Δεν ξέρω εάν έμεινε και κανένας…) Είναι αντιδημοκρατικό και εξεγείρει. Κάποιος από όλους αυτούς θα έχει λόγο άξιο αντιμετώπισης. Κανείς δεν μπορεί να γίνει ο αυτόκλητος πατέρας-τιμωρός. Ένθεν κακείθεν.

Ας αλλάξουμε ρότα.

Πόσοι φαντάζεστε ότι είναι κατά των αποκαλύψεων Κασιδιάρη;

Οι περισσότεροι είναι υπέρ σάς λέω. Ιδίως από εκείνους που χειμάζονται από τις κυβερνητικές πολιτικές.Για εκδίκηση και μονο. Αυτό απο μόνο του δεν είναι λίγο...

Πόσοι να είναι εκείνοι που δεινοπαθούν και θέλουν την κυβέρνηση να πάθει; Πόσοι; Πάνω από την μισή Ελλάδα.

Πόσοι φαντάζεστε από τους δημοκράτες, δεν αφήνουν την οργή τους να καλύψει την νόηση και σέρνουν στο χέρι το ‘’μαύρο’’, βλαστημώντας εσάς -και κακώς- και όλο σας το σόι; Πολλοί σας ξαναλέω. Πάρα πολλοί. Πιο πολλοί από όσους θεωρείτε. Είναι όλοι εκείνοι που ζητάνε εκδίκηση και η εκδίκηση στις μέρες μας είναι τυφλή. Τυφλότατη, όχι σαν την δικαιοσύνη, χαμηλοβλεπούσα. Όλα να τα λέμε… Εκτός και εάν κάποιοι δεν αναγνωρίζουν οργή αλλά μόνο επευφημίες…

Πόσοι φαντάζεστε από τους μη ψηφοφόρους του Κασιδιάρη, πως θα πικραθούν εάν πάρει την δημαρχία; Λίγοι σάς λέω και ας μην είμαι ψηφοφόρος δικός του, ούτε και δικός σας βεβαίως, (χαίρομαι που το έχετε από καιρό καταλάβει…) Προσωπικά θα παραμείνω από αδιάφορος έως και προβληματισμένος. Εν αναμονή…

Μια περισσότερο κόσμια αντιμετώπιση τού ‘’φαινομένου’’, θα ήταν θεωρώ η καλύτερη άμυνα που θα μπορούσατε να προσφέρετε σε όλους εμάς που ιδεολογικά ανήκουμε οπουδήποτε αλλού. Κανένας καλός ποτέ του δεν χάθηκε και κανένας κακός ποτέ δεν πρόκοψε επί μακρόν.

Μα εσείς φοβάστε και ο φόβος αυτός κραυγάζει και καθώς καμία κραυγή δεν περνάει πλέον απαρατήρητη στους προϊδεασμένους, καλά κάνετε και κάπως μαγκώνεστε.

Το θέμα δεν είναι η διαπλοκή η οποία περιρρέει τις ιδέες και τα σώματά σας. Η παρουσία αυτών είναι αρκούντος εμπεδωμένη από όλους εμάς, αλλά εκείνο το οποίο ακόμα μας ξαφνιάζει είναι η εμμονή σας να προσπαθείτε να μας σώσετε από ότι κρίνετε πως πρέπει. Και εννοώ πολλά.

Σε αυτό το σημείο οφείλουμε να σας πούμε πως έχουμε μεγαλώσει. Πως η κάθε μας επιλογή θα είναι πέρα για πέρα δική μας και πως θα θέλαμε να την σεβαστείτε.

Πατέρες ημών χαλαρώστε τα δεσμά…

politisg.blogspot.gr