του Γιώργου Τούλα
Αν ήμουν εγώ στην Κυβέρνηση και είχα το σθένος, θα πρότεινα στη καγκελάριο μια ενδιαφέρουσα βόλτα στην πόλη της Αθήνας.
Θα ξεκινούσα από τα γραφεία του ΟΑΕΔ να δει τις ουρές των απεγνωσμένων ανθρώπων, θα συνέχιζα στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων, στο χάος των κλινικών, στα ψυχιατρικά ιδρύματα που κλείνουν πετώντας στο δρόμο τους ψυχικά νοσούντες, στα ορφανοτροφεία που αναστέλλουν τη λειτουργία τους.
Θα συνέχιζα με μια ξενάγηση στις παλιές αστικές γειτονιές της πόλης που σήμερα μαραζώνουν, την Κυψέλη, τις πλατείες Βικτωρίας και Αμερικής, τη Βάθη, εκεί που ερείπια ψυχών που βρέθηκαν σε μια χώρα που λειτουργεί και με δική της ευθύνη ως κυματοθραύστης της Ευρώπης για τους μετανάστες, συνωστίζονται σε υπόγεια απόγνωσης και έξω πνευματικοί απόγονοι των δικών της ναζιστικών προγόνων σπέρνουν τον τρόμο επιβάλλοντας έναν ιδιότυπο νόμο τιμωρίας.
Θα περνούσα μια βόλτα από τις αποθήκες του ΟΣΕ που σκουριάζει υπερσύγχρονος εξοπλισμός, πλην όμως ακατάλληλος για τα ελληνικά δεδομένα που μας επέβαλε να αγοράσουμε η Siemens υπερχρεώνοντας τους ελληνικούς σιδηροδρόμους, ή τα στρατόπεδα με τα άχρηστα γερμανικά όπλα και πολεμοφόδια που χρυσοπληρώσαμε και δεν θα χρησιμοποιηθούν ποτέ.
Θα συμπεριλάμβανα στη βόλτα ένα μέσο ελληνικό σχολείο, με διαλυμένες αίθουσες, άθλιες τουαλέτες και εποπτικό υλικό του 1990. Παρατημένους αυτοκινητοδρόμους που δεν θα τελειώσουν ποτέ, τούνελ που έμειναν μισά. Θα τολμούσα ένα καφέ σε ένα από τα χιλιάδες καφέ που σκοτώνουν τις ώρες τους οι άνεργοι σαραντάρηδες.
Θα του έκανα το τραπέζι σε ένα μέσο ελληνικό σπίτι με δυο ή και τρεις ανέργους, στις καλύτερες ηλικίες της ζωής τους. Ένα σπίτι που φιλοξενεί πλέον τρεις γενιές ανθρώπων που συνυπάρχουν αναγκαστικά. Και τέλος θα περπατούσαμε παρέα σε γειτονιές φαντάσματα με κλειστά μαγαζιά, ενοικιάζεται και σκοτεινούς δρόμους.
Μια βόλτα σε μια λαϊκή την ώρα που μαζεύουν τα πράγματα το απόγευμα και σκάνε μύτη μεταμοντέρνοι ρακοσυλλέκτες μαζεύοντας αποφάγια. Στα συσσίτια που συνωστίζονται οικογένειες.
Τα εξωτερικά ιατρεία ενός μεγάλου νοσοκομείου που θυμίζουν πόλεμο. Ένα κτίριο από τα δημόσια που πούλησε ήδη το ΤΑΙΠΕΔ για να το ξαναενοικιάσει το δημόσιο από το νέο του ιδιοκτήτη για να το χρησιμοποιεί αυτή τη φορά ως ενοικιαστής. Το χάος των δρόμων χωρίς δημοτική αστυνομία. Τα σπίτια που περιμένουν τα απογεύματα να κάνουν σκάιπ με τους ξενιτεμένους τους σε όλη την Ευρώπη.
Επειδή όμως δεν θα υπάρξει τέτοιου είδους βόλτα η κ. Μέρκελ θα αποχωρήσει από την πόλη χωρίς να έχει πάρει πρέφα τι σημαίνει ένας λαός να οδηγείται στο θάνατο με συνοπτικές διαδικασίες. Τίποτε από όλα αυτά δεν θα δει φυσικά, διότι θα μας επισκεφτεί για ελάχιστες ώρες και θα της δώσουν μια εξωπραγματική εικόνα της πόλης, αστυνομοκρατούμενης, άδειας από κόσμο, ένα σκηνικό ταινίας δηλαδή.
Θα ξεκινούσα από τα γραφεία του ΟΑΕΔ να δει τις ουρές των απεγνωσμένων ανθρώπων, θα συνέχιζα στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων, στο χάος των κλινικών, στα ψυχιατρικά ιδρύματα που κλείνουν πετώντας στο δρόμο τους ψυχικά νοσούντες, στα ορφανοτροφεία που αναστέλλουν τη λειτουργία τους.
Θα συνέχιζα με μια ξενάγηση στις παλιές αστικές γειτονιές της πόλης που σήμερα μαραζώνουν, την Κυψέλη, τις πλατείες Βικτωρίας και Αμερικής, τη Βάθη, εκεί που ερείπια ψυχών που βρέθηκαν σε μια χώρα που λειτουργεί και με δική της ευθύνη ως κυματοθραύστης της Ευρώπης για τους μετανάστες, συνωστίζονται σε υπόγεια απόγνωσης και έξω πνευματικοί απόγονοι των δικών της ναζιστικών προγόνων σπέρνουν τον τρόμο επιβάλλοντας έναν ιδιότυπο νόμο τιμωρίας.
Θα περνούσα μια βόλτα από τις αποθήκες του ΟΣΕ που σκουριάζει υπερσύγχρονος εξοπλισμός, πλην όμως ακατάλληλος για τα ελληνικά δεδομένα που μας επέβαλε να αγοράσουμε η Siemens υπερχρεώνοντας τους ελληνικούς σιδηροδρόμους, ή τα στρατόπεδα με τα άχρηστα γερμανικά όπλα και πολεμοφόδια που χρυσοπληρώσαμε και δεν θα χρησιμοποιηθούν ποτέ.
Θα συμπεριλάμβανα στη βόλτα ένα μέσο ελληνικό σχολείο, με διαλυμένες αίθουσες, άθλιες τουαλέτες και εποπτικό υλικό του 1990. Παρατημένους αυτοκινητοδρόμους που δεν θα τελειώσουν ποτέ, τούνελ που έμειναν μισά. Θα τολμούσα ένα καφέ σε ένα από τα χιλιάδες καφέ που σκοτώνουν τις ώρες τους οι άνεργοι σαραντάρηδες.
Θα του έκανα το τραπέζι σε ένα μέσο ελληνικό σπίτι με δυο ή και τρεις ανέργους, στις καλύτερες ηλικίες της ζωής τους. Ένα σπίτι που φιλοξενεί πλέον τρεις γενιές ανθρώπων που συνυπάρχουν αναγκαστικά. Και τέλος θα περπατούσαμε παρέα σε γειτονιές φαντάσματα με κλειστά μαγαζιά, ενοικιάζεται και σκοτεινούς δρόμους.
Μια βόλτα σε μια λαϊκή την ώρα που μαζεύουν τα πράγματα το απόγευμα και σκάνε μύτη μεταμοντέρνοι ρακοσυλλέκτες μαζεύοντας αποφάγια. Στα συσσίτια που συνωστίζονται οικογένειες.
Τα εξωτερικά ιατρεία ενός μεγάλου νοσοκομείου που θυμίζουν πόλεμο. Ένα κτίριο από τα δημόσια που πούλησε ήδη το ΤΑΙΠΕΔ για να το ξαναενοικιάσει το δημόσιο από το νέο του ιδιοκτήτη για να το χρησιμοποιεί αυτή τη φορά ως ενοικιαστής. Το χάος των δρόμων χωρίς δημοτική αστυνομία. Τα σπίτια που περιμένουν τα απογεύματα να κάνουν σκάιπ με τους ξενιτεμένους τους σε όλη την Ευρώπη.
Επειδή όμως δεν θα υπάρξει τέτοιου είδους βόλτα η κ. Μέρκελ θα αποχωρήσει από την πόλη χωρίς να έχει πάρει πρέφα τι σημαίνει ένας λαός να οδηγείται στο θάνατο με συνοπτικές διαδικασίες. Τίποτε από όλα αυτά δεν θα δει φυσικά, διότι θα μας επισκεφτεί για ελάχιστες ώρες και θα της δώσουν μια εξωπραγματική εικόνα της πόλης, αστυνομοκρατούμενης, άδειας από κόσμο, ένα σκηνικό ταινίας δηλαδή.
http://www.parallaximag.gr/
Αlma Libre
Αlma Libre
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.