Μήπως γεννήθηκα σκλάβος γιά νά πεθάνω σκλάβος;

Κι ὅμως, ὁ κάθε ἔνας ἀπὸ ἐμᾶς μόνος του θὰ δόσῃ τὴν μάχη…

Εἶναι ἴσως ἡ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, ποὺ ἀπαιτεῖται, γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα, ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς νὰ δίδῃ καθημερινὲς μάχες… Ἀλλὰ μάχες στὶς ὁποῖες δὲν ὑπάρχουν συμπολεμιστές, φαινομενικῶς…
Διότι συμπολεμιστὲς ὑπάρχουν, ἀλλὰ ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς εἶναι ἐπιφορτισμένος μὲ «διαφορετικὸ πεδίον καὶ ἀντικείμενον».
Ἀδυνατοῦμε, γιὰ τὴν ὥρα, νὰ συμπλεύσουμε ἤ νὰ συνεργαστοῦμε, διότι ἀπαιτοῦνται ἄλλα, σημαντικότερα νὰ συμβοῦν πρῶτα…
Κι αὐτὰ τὰ σημαντικότερα ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὸ «Εἶναι» μας καὶ τὴν ἀποδόμησιν-ἐπαναδόμησίν του.

Θὰ πάρῃ χρόνο.
Τὸ ταξείδι τοῦ κάθε ἑνὸς ἀπὸ ἐμᾶς εἶναι μοναχικό, δύσκολο, κοπιαστικό…
Κι ὅμως… Ἄν καὶ γιὰ τοὺς πολλοὺς τὰ ἀποτελέσματα δὲν εἶναι ὀρατά, κάτι συμβαίνει… Κάτι πολὺ μεγάλο συμβαίνει…
Ἔως καὶ ἡ ἴδια ἡ Φύσις λὲς κι ἔχει ἀποφασίσῃ νὰ συνεργήσῃ σὲ ἐτοῦτο τὸ μέγιστον ἔργο…

Ἀλλὰ ἄς ἐπιστρέψω στὸν τίτλο καὶ στὴν εἰκόνα ποὺ βλέπουμε παραπάνω.
Μὲ ἐνόχλησε πάρα πολὺ τὸ χέρι μὲ τὸ ψαλίδι ποὺ κόβει τοῦ ἐκμεταλλευτοῦ τὴν πετονιά.
Ἐὰν ὁ ψαρᾶς, ὁ ἀγαθὸς καὶ ἥρεμος καὶ τίμιος ψαρᾶς, δὲν ἔχει τὸ σθένος, τὴν θέλησι καὶ τὴν ἀποφασιστικότητα νὰ κόψῃ μόνος του τὸ μακρὺ χέρι τοῦ δυνάστου του, τότε δὲν δικαιοῦται νὰ εἶναι ἐλεύθερος. Κάθε ἐλευθερωτής, κάθε ἄλλος πλὴν τοῦ ἰδίου, ποὺ θὰ πράξῃ τὸ αὐτονόητον, εἶναι δεδομένον πὼς σιγὰ σιγά, ἀλλὰ σταθερά, θὰ λάβῃ τὴν θέσι αὐτοῦ ποὺ ὑποτίθεται πὼς πολέμησε.
Ἄλλως τέ, εἶναι γνωστὸ πὼς «λαὸς ποὺ ἀναζητᾶ σωτῆρες καταλήγει μὲ ἀφεντικά…».

Κι ἐδῶ ποὺ τὰ λέμε, γιατί πρέπει νά ἔλθῃ κάποιος ἄλλος νά μέ σώσῃ; Γιατί δέν ἀποφασίζω νά τό κάνω μόνη μου;
Ἤ μήπως εἶναι κι αὐτό μία ἀκόμη δικαιολογία γιά νά ἐναποθέσω τίς δικές μου εὐθύνες στά χέρια ἄλλων;
Μὰ ἐὰν ἐγὼ ἀδυνατῶ νὰ ἀναλάβω τὶς εὐθύνες μου, τότε μήπως ἀδυνατῶ νά διαχειριστῶ καί τήν ἐλευθερία μου;
Τότε μήπως γεννήθηκα σκλάβος γιά νά πεθάνω σκλάβος;

Φιλονόη