Μία κίνηση, να σε χαρώ…

Γράφει ο Αχιλλέας Τζορμακλιώτης

 «Σ’ αυτή την εποχή που βρεθήκαμε να σε χαρώ… Μεγάλο κεσάτι, μεγάλη δυστυχία στον κόσμο!... Ο παράς, δεν ξέρω που πάει και χώνεται, και δε βγαίνει στο μεϊντάνι…»

Δυο προτάσεις, όλη η σύνοψη των τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα. Τα παραπάνω λόγια, μπορεί να αποτυπώθηκαν σε χαρτί από τον Παπαδιαμάντη το 1891, αλλά μοιάζουν βγαλμένα από τη σημερινή εποχή. Η πραγματική μαγεία των παραπάνω, όμως, είναι άλλη. Μπορούν εύκολα να αντιστραφούν και να πλάσουν μία διαφορετική, αισιόδοξη εικόνα. Μία εικόνα που ενδεχομένως πριν από κάποια χρόνια πιστεύαμε (ατυχώς) ότι μας αντιπροσωπεύει…

«Σ’ αυτή την εποχή που βρεθήκαμε να σε χαρώ… Μεγάλη ανάπτυξη, μεγάλη ευτυχία στον κόσμο!... Ο παράς, δεν ξέρω που να τον χώσω, συνεχώς βγαίνει στο μεϊντάνι...»

Ακόμα και αυτό να έγραφε ο αείμνηστος λογοτέχνης, έως και πριν από κάποια χρόνια επίκαιρο θα ήταν και πάλι θα μνημονεύονταν από τους απανταχού Έλληνες. Βλέπετε, καμιά φορά η ψευδαίσθηση είναι τόσο αληθινή, που αδυνατούμε να δούμε την αλήθεια ως ψευδαίσθηση.

Ο τρόπος με τον οποίο τόσο απλά και όμορφα μπορεί να παραφρασθεί εντελώς η παραπάνω φράση, είναι ο ίδιος ο οποίος το ίδιο απλά άλλαξε τη μοίρα μιας ολόκληρης κοινωνίας, σαν τη δική μας. Από την ευημερία, στη μιζέρια. Το ζητούμενο, ωστόσο, είναι το κατά πόσο εμείς εθελοτυφλούσαμε μπροστά σε αυτή τη… στιγμιαία αλλαγή. Κατ’ εμέ, τα μάτια μας όχι μόνο ήταν κλειστά, αλλά ήταν και δεμένα. Με σημαντικότερο απ’ όλα, το γεγονός ότι εμείς τα κλείσαμε! Μόνοι μας.

Κάπως έτσι, δόθηκε η δυνατότητα στους εκάστοτε τριακόσιους να λειτουργούνε μπροστά σε μία κοινωνία που δεν ήθελε να βλέπει. Χωρίς, λοιπόν, να επιδείξουν ίχνος σεβασμού, συνέχισαν απροκάλυπτα να κάνουν τις… μπάζες τους.

Είναι άσχημο πράγμα να μη μπορείς να δεις τα λάθη σου. Διότι πολύ απλά, ύστερα δε θα μπορέσεις ποτέ να τα διορθώσεις. Δεν είναι κακό να τα κάνεις, ακόμα και όταν έχουν τόση μεγάλη έκταση, κακό είναι να μη θέλεις (και όχι να μη μπορείς) να τα διορθώσεις. Άλλωστε, το είδαμε όλοι μας. Όσο και αν μας «πληγώνουν» σήμερα ρήσεις όπως η παραπάνω, δε μας εμποδίζουν να επιβιώνουμε και να έχουμε ακόμη το κεφάλι πάνω από την επιφάνεια του νερού. Είναι το κάρμα, είναι η θέληση, είναι η δύναμη, δε ξέρω και στη τελική δε με νοιάζει. Αφού βλέπω ότι είμαστε εδώ, δεν ασχολούμαι άλλο με το τι φταίει.

Μία κίνηση μονάχα μας μένει να κάνουμε. Βάζουμε τα χέρια μας πίσω από το κεφάλι, λύνουμε το πανί και ανοίγουμε τα μάτια μας. Μετά, ποιος ξέρει, μπορεί έπειτα από κάποια χρόνια να αποκτήσει πραγματική αξία και η παραφρασμένη φράση. Δική μας υπόθεση είναι.