Το σκύλεμα ενός λαού.

Όταν ο αυτοσεβασμός παύει, τότε όλα είναι απολύτως πιθανά και αναμενόμενα.

Γράφει ο Γιώργος Πολίτης

Η γρήγορη αρπαγή των περιουσιών επ’ ουδενί σημαίνει πως ήταν πρόχειρη. Το κράτος θέλει λεφτά και όταν θέλει λεφτά, θα τα πάρει με το έτσι θέλω, προφασιζόμενο τα πάντα, υποσχόμενο τα πάνδεινα. Ως το πλέον αναξιόπιστο πλέον καθεστώς στον πλανήτη, αυτό που με κόπο συντηρούμε, ‘’ερωτεύεται’’ πλέον τα επόμενα χρόνια μας και λέγοντας πως πολύ υποφέρει, ποντάρει στα ευγενή συναισθήματά μας και όχι πλέον στην λογική μας. Στόχος, η ήδη επιτυχημένη καταστροφή του δικού μας παρόντος και η υπόσκαψη με εξόχως δόλιο τρόπο του μέλλοντος των παιδιών μας που υπόσχεται να στηρίξει. Και όλα προς αλλότρια οφέλη!

Ένα ντόμπρο κράτος θα έλεγε: 

Υπήκοε το πορτοφόλι σου να τελειώνουμε. Όσα έχει ο καθένας θα του τα πάρω με τον έναν με τον άλλον τρόπο. Το πορτοφόλι σου λοιπόν από την αρχή, να μην παιδευόμαστε κιόλας.

Δεν υπάρχει πουθενά καμία λογική.

Φορολογούμεθα σήμερα με τις αντικειμενικές αξίες των ακινήτων στα επίπεδα των τιμών των γλαφυρών εποχών. Αν ετούτο δεν είναι αποτελεί κλοπή προφανή, αδικία, αναξιοπιστία και ιταμότητα, τότε τι αποτελεί; Σε ποια λογική στηρίζεται η κοροϊδία; Ποιος δεν θα προσπαθήσει να καταληστέψει το κράτος που καταληστεύει άπαντες; Ποιος δεν θα καμαρώσει την ληστεία σε βάρος του αυτού του κράτους δυνάστη-κοροϊδευτή, φορώντας λοφίο χαράς με άγρια οργή, κοιτώντας στα μάτια τον σύμμαχο που ομοιάζει με υπέρτατο εχθρό; Και μην ακούσω περί συνολικής προσπαθείας των πολιτών, γιατί θα ξεράσω! Ο καθένας πλέον τρέχει για την πάρτη του… Όταν το καράβι βουλιάζει ο σώζων εαυτόν σωθήτω και δεν λέω αν ορθώς συμβαίνει, αλλά τι, ακριβώς συμβαίνει.

Στην σπάνια περίπτωση λοιπόν που το κράτος αποκτούσε φωνή, θα μπορούσε να πει πως, τριπλασιάζω τιμές των αντικειμενικών επειδή δεν μου βγαίνει ο λογαριασμός. Ό όποιος, λογαριασμός, μου απαιτούν εκείνοι τους οποίους υπηρετώ. Και κάνω και διπλά τα τέλη των αυτοκίνητων και μια και δεν μπορώ να φορολογήσω και όλα εκείνα που θα θέλατε να αποκτήσετε αλλά που δεν καταφέρατε, επιφυλάσσομαι δια νεωτέρας…

Δώστε μου λοιπόν το πορτοφόλι σας να τελειώνουμε…

Νομίζετε πως θα αργήσουμε να φτάσουμε στο ακραίο του παραδείγματος;

Έχουμε ήδη φτάσει (!!!) καθώς πλέον παύουν και τα προσχήματα.

Ομοιάζουμε με τον απατημένο σύζυγο, που ενώ έχει τις ενδείξεις περί της απάτης της γυναικός του απτές, εξακολουθεί να πιστεύει τις δικαιολογίες της αρνούμενος να πιστέψει τα ίδια του τα μάτια, διότι δεν αντέχει εκείνο που ξέρει πως είναι αληθές. Προτιμάει το παραμύθι της το γλυκό, την σαθρή δικαιολογία την βλακώδη βόλεψη, γιατί φοβάται το έπειτα… ή όλα εκείνα που θα κληθεί αυτεπαγγέλτως να πράξει. 

-«Ο γαλατάς, αγάπη μου ήταν, έστειλε μήνυμα αξημέρωτα σε κάποια που λέει πως την αγαπάει και κατά λάθος ήρθε σε μένα… Θα σου έλεγα ποτέ ψέματα; Κοίτα με πως σε βλέπω, αγάπη μου όμορφη, ε; Θα σου έλεγα ποτέ ψέματα εγώ;» 

Σκέφτεται ο σύζυγος: Και γιατί, οι γαλατάδες δηλαδή δεν έχουν κινητά; Ή μήπως τους απαγορεύει κάποιος νόμος να ερωτεύονται ή να στείλουν κάποιο μήνυμα σε λάθος παραλήπτη. Μήπως δεν είναι άνθρωποι; Να τρελαθούμε δηλαδή; Δεν μπορεί να τους συμβεί μέχρι και δέκα φορές -η λαθεμένη αποστολή-, στο άτομο που τυχαίνει να είναι η γυναίκα μου; Ασφαλώς και μπορεί!

Και γιατί, η κυβέρνηση μήπως δεν προσπαθεί να μας πείσει πως τα συμπεράσματα που εξάγουμε είναι λαθεμένα εδώ και πάρα πολύ καιρό; 

Μήπως θέλει να βάζει φόρους από κάποιο βίτσιο; Όχι, άρα λάθος θα κάνουμε...

Αν δεν ήταν απαραίτητοι οι φόροι, πρώτα για το καλό το δικό μας, θα τους έβαζε; Όχι!

Τώρα να τα χαλάσουμε όλα; Τώρα που μπήκαμε στο λιμάνι; Και πάλι όχι...

Να μην δείξουμε λίγη υπομονή ακόμη;

Και το κέρατο πάει σύννεφο. Και το λιμάνι αυτό, είναι μακρύ σαν την βαθιά άγρια θάλασσα και η ουσία παραμένει η ίδια: Και η σύζυγος ξενοκοιμάται και η κυβέρνηση μας απατά. Οι μόνοι που δεν μπορούν να δουν τα σάλια της μεγάλης εξαπάτησης να ρέουν ζέχνοντα από πλάι των χειλέων της αγαπημένης τους, είναι όλοι εκείνοι που φοβούνται να κοιτάξουν τη πραγματικότητα που βοά στα μάτια ή έχουν ευθύ ή έστω παράπλευρο συμφέρον...

Το παραμύθι ετούτο δεν θα μπορούσε να έχει ποτέ αίσιο τέλος. Όταν η αγαπημένη μας τσαλακώσει το χαρτί όσο και να το σιδερώσει για χάρη μας και πάλι τσαλακωμένο θα δείχνει.

Περί εμπιστοσύνης ομιλώ αν δεν το έχετε καταλάβει...

politisg.blogspot.gr