Το δικό τους πιστεύω...

Οι ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες έχουν περιέλθει σε κατάσταση ψυχικής κούρασης και αποδυσπέτησης. Και άλλες που διατηρούν ακόμη ένα επίπεδο διαβίωσης, από κάποιο θέρετρο "λουόμενοι" εν αδημονία και αρκετοί με αφέλεια και κριτική νωθρεία, περιμένουν κάποιο "θολό" έστω "αισιόδοξο" μήνυμα, για "ανάκαμψη" και εξόδο από το αδιέξοδο, ενώ πολλοί πολίτες που βρίσκονται σε μόνιμη περιαγωγή στην απελπισία και το μόνο που τους απομένει είναι να "τίλλουν τας τρίχας της κεφαλής των", απεγνωσμένως παρακολουθούν την κυβερνητική αναλγησία, που προσλαμβάνει και διαστάσεις αυθαιρεσίας...

Η θολότητα των...αισιόδοξων δηλώσεων του πρωθυπουργού δεν τους αγγίζει. Δεν διαβουκολούνται με αυταπάτες, αφού καθημερινά διαπιστώνουν ότι οι κυβερνητικές αποφάσεις υπολείπονται των προσδοκιών και η ελπίδα δεν αναθρώσκει μέσα από τη μιζέρια που βιώνουν. Και, βέβαια, σ' όλους αυτούς που δεν διανοούνται την...αίσιαν έκβαση των πραγμάτων, διατηρώντας τη σοβαρότητα της αχλύς αβεβαιότητας των κυβερνητικών χειρισμών ή μάλλον των "μη χειρισμών", οι πολιτικές αναλύσεις για το μέλλον της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού ηχούν ως ανυπόφορα γελοία ακούσματα...

Και "ενοχλούνται" από μερίδα της κοινωνίας που αμέριμνη περιμένει τα τετελεσμένα και δεν ενοχλείται για τη "σφαγή" του κοινωνικού κράτους και της αξιοπρέπειας της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών, οπότε και ασχολείται με την παραπολιτική και "ενδιαφέρεται" για την κυβερνητική προοπτική, που "διασφαλίζει" τη "μη πτώχευση" της χώρας. Και παρασύρονται οι μωρόπιστοι από τις διλημματικές πολιτικές αντιδράσεις. Με τις συζητήσεις στα δημοσιογραφικά γραφεία και όπου η...αμερημνησία "λιάζεται" να δίνουν και να παίρνουν γύρω από το μέγεθος του πολιτικού "άστρου" του Σαμαρά.

Δεν είναι εδώ σκοπός μου η ανακήρυξη του "άστρου" αυτού, κατά εκτίμηση των αείποτε μωρών ή και "βολεμένων" του τόπου τούτου, σε νόβα ή σε πλανήτη λαμπερό, στο πολιτικό στερέωμα της χώρας. Μόνο η πάροδος του χρόνου, που ούτως ή αλλέως γρήγορα διαρρέει, θα αποδείξει αν το άστρο του Σαμαρά είναι σταθερό επουράνιο σώμα, αεικίνητος πλανήτης ή περαστικός κομήτης...

Αν και για τον γράφοντα, πρόκειται για διάτοντα αστέρα με προδιαγεγραμμένη τροχιά που αναπόφευκτα καταλήγει σε κατακόρυφη πτώση εντός των επόμενου χρονικού διατήματος...

Σκοπός μου είναι να καταδείξω, για μια ακόμη φορά με την ίδια επιμονή της γραφίδας μου, το μέγεθος της μωροπιστίας εκείνων των πολιτών, που χωρίς αισθητική ευαισθησία και ευθυκρισία, περιμένουν το "αναπάντεχο", επιδεικνύοντας συμπαθητική κατά τα άλλα κατανόηση κι ανεκτικότητα. Στην πολιτική ωστόσο τα "αναπάντεχα" δεν προσανατολίζονται πρός το κοινό καλό. Αποτελούν "εκφράσεις" επί της ουσίας βλακωδών πολιτικών εκτιμήσεων και χειρισμών και υπηρετούν την έσχατη βεβαιότητα του τίποτα, το οποίο κανένα είδος πρωτο-υπαρξιστικού θάρρους δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει...

Πως να δεχθώ το "κήρυγμα" του τίποτα σ' ένα ακροατήριο κοινωνικό που ήδη γνωρίζει την πραγματικότητα και τον αντίκτυπο της στην καθημερινή του ζωή; Πολύ περισσότερο δεν μπορώ να δεχθώ την υποταγμένη λογική των όσων πολιτών στο "τίποτα" της κυβερνητικής υποκρισίας. Και η "υποταγή" αυτή, δυστυχώς, συνοδεύεται και από την ανάλογη και εκ του ασφαλούς πρός το παρόν αδιαφορία για τον κοινωνικό πόνο, όπως και όπου αυτός εκδηλώνεται.

Η αντίδραση αυτή των συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων είναι φαινομενικά σουρεαλιστική έκφραση της αδυναμίας τους να κατανοήσουν το αυτονόητο. Πως μπορεί το όραμά τους για έξοδο από το αδιέξοδο να μην είναι ορατό; Πως μπορούν οι ώρες της κοινωνικής σιωπής να αντηχούν και να μην τις ακούν; Πως μπορεί το πολιτικό έκτρωμα να είναι πανταχού παρόν κι όμως να μη το βλέπουν;

Ολοι αυτοί οι αφελείς και αδιάφοροι "διαδρομιστές" της κοινωνικής πραγματικότητας, έχουν διαμορφώσει ένα είδος δικού τους ιδιότυπου "πιστεύω", που αντηχεί το Σύμβολο της Πίστεως, αλλά η παρωδία του είναι μια σοβαρή παράφραση και, τολμώ να πω, άκρως απογοητευτική: Πιστεύω σ' ένα παράλογο πολιτικό πατέρα του τρόμου, ποιητή της δυστυχίας του ανθρώπου, πάντων των κακών και πάντων των αοράτων πολιτικών σκιών. Πιστεύω στο παιχνίδι της πολιτικής απάτης ομοούσιο και άξιο της βλακείας μου, δι' ής τα πάντα ανατρέπονται...

Σε κάποιους τα λόγια αυτά ίσως ηχούν βλάσθημα, σ' άλλους που απέβαλαν κάθε ένδυμα υποκρισίας και "άνευ οργάνων ορώσι", ίσως συνιστούν υπαρξιστικό θάρρος για ν' αντιμετωπίσουν τις προσωπικές τους αβύσσους ή κολάσεις. Για άλλους που βεβαιώθηκαν για την "παρακμιακή" λογική των μωρόπιστων και των βολεμένων τα λόγια αυτά δεν ξενίζουν. Πίσω απ' αυτά ελλοχεύει η σαρκαστική και κατεδαφιστική πραγματικότητα. Και στους τελετουργικούς και γνωστούς τους ρυθμούς, ακούγεται η φωνή της αφυπνισμένης συνείδησης, που με την ανατομική της μάχαιρα εκτελεί πάντα έργο ασύλληπτης λεπτολογίας και συνέπειας, εγχείρηση χειρουργού που οραματίζεται και πιστεύει, απιστώντας μόνο πρός τα επιφανειακά ψεύδη της πολιτικής που κατακρημνίζει αξίες και ζωές...

Stylianos Syrmoglou