Select Menu



Παρακολουθώντας τις ειδήσεις των ημερών, και τη αργή αρά σταθερή εξάπλωση της σκοτεινιάς στην φαινομενικά ηλιόλουστη αυτή πατρίδα, θα μπορούσα να ξεκινήσω την ανάρτηση αυτή με κάποια ανατριχιαστικό και γοητευτικό συνάμα, λαβκραφτικό απόσπασμα,  όπως....

Όσο για τις άμορφες αυτές οντότητες που κυριαρχούν πάνω στις θύελλες της κόλασης, που πολλαπλασιάζονται στα έγκατα της γης, είναι άραγε πάντα μια απειλή, όσο κι αν αδυνατίζει η ράτσα τους στα βάθη των μαύρων αβύσσων, ενώ άλλες μορφές ζωής συνεχίζουν να αναπνέουν στην επιφάνεια του πλανήτη μας?
(από το διήγημα μέσα στην άβυσσο του χρόνου)

Εκ πρώτης όψεως θα πει κάποιος, τι παράνοια σε έπιασε πρωί πρωί και τι σχέση έχουν τα γεγονότα των ημερών με τα τέρατα του Λαβκραφτ. Ξέρετε η λογοτεχνία του τρόμου, ασκεί πάντα μια ιδιαίτερη γοητεία (μαζί με το φόβο) πάνω στις ψυχές των ανθρώπων για πολύ συγκεκριμένους λόγους.

Κατ΄αρχήν για να σε γοητεύσει και να σε τρομάξει κάτι πρέπει να περιέχει δυο στοιχεία. Να αναφέρεται σε φόβους ίσως άγνωστους,  αλλά που μπορούν να ανακαλέσουν μνήμες μέσα από τα βάθη της ψυχής, μνήμες που έχουν καταχωνιαστεί ακριβώς γιατί είναι πολύ οδυνηρές ή φρικιαστικές για να τις αντέχει κανείς στην καθημερινότητά του και να περιγράφει, τόπους, χρόνους όπου αυτοί οι φόβοι μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, με τέτοιο τρόπο ώστε η μεν «λογική» να χαμογελάει ειρωνικά διαβάζοντας τις υπερβολικές αυτές φαντασιώσεις, αλλά χωρίς να εμποδίζει αυτή η ειρωνεία ένα έστω κι ελάχιστο φως να πέφτει μέσα στην πιο σκοτεινή άβυσσο αυτή που κρύβουμε μέσα μας.

Πολύ απλά σε μια φράση όπου συνυπάρχουν οι φράσεις «θύελλες της κόλασης», «έγκατα της γης» «μαύρων αβύσσων» «άλλες μορφές ζωής» είναι κλειδιά που ανοίγουν κάτι αμπαρωμένα πορτάκια που στέκονται δίπλα στις «ήσυχες μέρες» μας κι αφήνουν να βγει μια δυσωδία που δεν είναι καθόλου πρωτόγνωρη και γι΄αυτό τόσο τρομαχτική.

Πιστεύω πως οι πόρτες της αβύσσου έχουν ανοίξει εδώ και καιρό για την ανθρωπότητα. Ίσως γιατί σε καιρούς που υπήρχε πραγματικά η ευκαιρία, οι άνθρωποι αντί να σφραγίσουν μια για πάντα, αποφασιστικά, τα περάσματα σε «απειλητικές μορφές ζωής» οι οποίες κατά το παρελθόν είχαν κάνει την εμφάνισή τους κι είχαν αποδείξει πόσο ανελέητο και καταστροφικό ήταν το έργο τους, τα άφησαν ανοιχτά, θεωρώντας ηλιθιωδώς πως οι κάτοικοι της αβύσσου, πέθαναν. Εξαφανίστηκαν. Δεν θα ενοχλήσουν ξανά κανέναν.

Μέγα σφάλμα. Αυτές οι άλλες μορφές ζωής, που στην ουσία σιχαίνονται την ίδια τη ζωή, παραφύλαγαν, τη κατάλληλη ευκαιρία να ανέβουν ξανά στην επιφάνεια.
Οι πόρτες της αβύσσου αφέθηκαν ανοιχτές για ποικίλους λόγους...

Αυτοί όμως που κοιτάζουν μέσα στην άβυσσο, διατρέχουν σοβαρό κίνδυνο αν την κοιτάξουν κατά πρόσωπο να γίνουν ...πέτρα.  Και πολλές φορές οι απειλητικές μορφές ζωής, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια μετάλλαξη της ειδυλλιακής μορφής που φαντασιωνόμαστε πως έχουμε, σε κάτι που υπάρχει.. πίσω από το καθρέφτη και που παραφυλάει να πάρει τη θέση του στην επιφάνεια και τις περισσότερες φορές είναι πολύ πεινασμένο, μετά από τόσο καιρό μοναξιάς στη φυλακή της αβύσσου.

Ο φύλακας στο κατώφλι, επειδή είναι καλοκαιράκι, έχει πάει διακοπές σε κάποια από τις μαγευτικές παραλίες μας. Και το παλιό σκοτάδι, απλώνεται, σιγά σιγά αλλά σταθερά.

Νομίζω πως οι ήσυχες μέρες στην Αθήνα, έχουν περάσει οριστικά. Κι αυτή η σιωπή που θα απλωθεί ως συνήθως τον Αύγουστο, αυτή τη φορά δεν θα είναι η ησυχία της ξεκούρασης από τον ετήσιο κόπο, αλλά η απουσία λέξεων γι΄αυτό που θα ακολουθήσει.

Λυπάμαι αν χαλάω την ειδυλλιακή καλοκαιρινή ατμόσφαιρα, αλλά η μετατροπή της ελληνικής κοινωνίας σε λύκο που έχει στριμωχτεί με τη πλάτη στο τοίχο, είναι κάτι που δεν μπορεί να αγνοηθεί, γιατί πάμε διακοπές....

Προχτές ονειρεύτηκα, πως πλάσματα βγαλμένα από κάποια άλλη πραγματικότητα, είχαν μπει στο σπίτι μου και πάλευα σ΄ολο το όνειρο μαζί τους.  Προσπαθώντας να υπερασπίσω τη ζωή μου και τη ζωή της οικογένειάς μου. Ήταν μια μυθική μάχη. Το όνειρο θα μπορούσα να το μεταφράσω με διάφορους τρόπους.

Ένας κρυφός φόβος που μεταφράστηκε σε εικόνες. Πως έχω ανάγκη από ξεκούραση. Πως βλέπω πολύ τηλεόραση ή πως πρέπει να τρώω πιο ελαφριά το βράδυ...

Εγώ όμως ξύπνησα με την αίσθηση πως ήταν απλά μια σκηνή από το μέλλον. Και μου φάνηκε τόσο φυσιολογική που τρόμαξα. Γιατί κοιτάζοντας γύρω μου, τίποτα δεν προμηνύει αυτό που είδα, ενώ είναι ήδη εδώ.

Θυμήθηκα μια φίλη που έμπαινε μέσα στο δωμάτιο που καθόμασταν όλη η παρέα (4 άτομα) κι έλεγε γελώντας «καλησπέρα και στους πέντε!» και μας άφηνε να αναρωτιόμαστε ποιος στο καλό ήταν ο πέμπτος που δεν βλέπαμε.


Καλές διακοπές λοιπόν και μη δίνετε σημασία σ΄αυτά που γράφω. Ανούσιες πολυλογίες φαντασιόπληκτες. Κάνει και ζέστη...

Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top