Είναι κακό το Σύνταγμα ή φταίνε αυτοί που δεν το εφαρμόζουν;

Μεταξύ των Ελλήνων πολιτών υπάρχει μια σύγχυση σε σχέση με την εφαρμογή του ισχύοντος Συντάγματος. Αυτή η σύγχυση γεννά ένα ερώτημα που διχάζει τον κόσμο. «Είναι το ισχύον Σύνταγμα λανθασμένο και πρέπει να αλλάξει ή το Σύνταγμα είναι σωστό, αλλά φταίνε...η κυβέρνηση και τα δικαστήρια που δεν το εφαρμόζουν;».

Η απάντηση είναι απλή, πέρα φυσικά από τις πολλές ισχυρές ασυμβατότητες του ισχύοντος Συντάγματος με την ελληνική κοινωνία. Ένα Σύνταγμα εφαρμόζεται σωστά όταν σε ένα ευνομούμενο κράτος τηρείται απαρέγκλιτα η «αρχή της νομιμότητας». Όμως σε μας σήμερα δεν ισχύει αυτό. Οι πνευματικοί καθοδηγητές της σημερινής κατάστασης μας λένε ότι ζούμε σε έκτακτες καταστάσεις, που παρομοιάζονται με εκείνες ενός πολέμου. Και ότι σε τέτοιες καταστάσεις, πρέπει να κάμπτεται η «αρχή της νομιμότητας» υπέρ της «αρχής της σκοπιμότητας». Το τελευταίο, μπορεί εύκολα να το παρατηρήσει ο καθένας, πέρα από τις κυβερνητικές αποφάσεις και σε όλες σχεδόν τις αποφάσεις του ΣτΕ, το οποίο επικαλείται συνεχώς έκτακτες καταστάσεις δημοσίου συμφέροντος, προκειμένου να αιτιολογήσει τις σαφέστατες παραβιάσεις του Συντάγματος από την κυβέρνηση.

Η μόνη εφαρμογή της «αρχής της νομιμότητας» σήμερα, σε σχέση με το ισχύον Σύνταγμα, είναι η διαδικασία εκλογής της κυβέρνησης. Δηλαδή η εκλογική διαδικασία και η ψήφος εμπιστοσύνης της Βουλής προς την κυβέρνηση. Διαδικασίες που τυπικά νομιμοποιούν την ύπαρξη της κυβέρνησης στην εξουσία. Είναι ο μοναδικός «φερετζές» της δημοκρατικότητας αυτού του πολιτικού συστήματος, για όσους θεωρούν το κοινοβουλευτικό σύστημα «Δημοκρατία». Από εκεί και έπειτα ισχύουν παντού η «αρχή της σκοπιμότητας» και το μνημόνιο.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επισημανθεί ότι το ισχύον Σύνταγμα από μόνο του, είναι τόσο πολύ διάτρητο και παραχωρεί τόσες πολλές αρμοδιότητες στην εκτελεστική εξουσία, χωρίς να υπάρχουν οι κατάλληλες δικλείδες ασφαλείας που θα εγγυούνταν την τήρηση της νομιμότητας, ώστε στο τέλος να αυτοαναιρείται το ίδιο και η εφαρμογή της «αρχής της σκοπιμότητας» να είναι πολύ εύκολη για την κυβέρνηση και την εξαρτώμενη από την κυβέρνηση Δικαιοσύνη.

Αυτή η πρακτική όμως γεννά ένα άλλο σοβαρότατο ερώτημα. Αφού εγκαταλείπουμε την «αρχή της νομιμότητας», τότε ποιος μας εγγυάται ότι η ελληνική και ξένη ολιγαρχία που καθοδηγούν την ελληνική κυβέρνηση θα εφαρμόσουν την «αρχή της σκοπιμότητας» προς όφελος του ελληνικού λαού και όχι των δικών τους συμφερόντων; Ποιος; Κανείς δεν μπορεί να το εγγυηθεί αυτό, πέρα από τις διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού.

Επομένως η απάντηση στο αρχικό ερώτημα δεν μπορεί να είναι άλλη από το ότι, εδώ δεν μιλάμε για καλή ή κακή εφαρμογή του Συντάγματος, αλλά για πλήρη εγκατάλειψη του Συντάγματος και καθολική εφαρμογή της «αρχής της σκοπιμότητας». Αυτό όμως έγινε με τις ευλογίες του ίδιου του Συντάγματος, αφού δεν περιέχει ασφαλιστικές δικλείδες επέμβασης του λαού, όταν παραβιάζεται η «αρχή της νομιμότητας», όπως π.χ. ένα δημοψήφισμα με λαϊκή πρωτοβουλία, ανακλητότητα κ.λ.π.

hassapis-peter