Ο «πόλεμος των άκρων»

Πολλές φορές οι άνθρωποι αναγκάζονται να φτάσουν στα άκρα, προκειμένου να αμυνθούν-παλέψουν για το δίκιο τους. Η ελευθερία απαιτεί καμιά φορά υπέρβαση, πόσο μάλλον όταν είσαι πάντα λιγότερος αριθμητικά σε σχέση με τον «εχθρό», όπως ήταν οι Έλληνες.Ωστόσο στην πολιτική οι ακραίες απόψεις εκφράζουν ιδεολογίες, πίσω από τις οποίες κρύβονται πολιτικές σκοπιμότητες. Στο πολιτικό φάσμα συναντάει κανείς ακραίες ιδεολογίες να κατευθύνουν ολόκληρη παράταξη ή να συνυπάρχουν σε αυτή, δημιουργώντας πεδία αντιπαράθεσης μέσα στο ίδιο κόμμα.

Τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα ο «πόλεμος των άκρων» έχει «φουντώσει», κάτι που παρατηρούμε στα τηλεοπτικά παράθυρα αλλά και σε διάφορες κοινωνικές δραστηριότητες που αφορούν την ιστορία και τον πολιτισμό της καθημαγμένης αυτής γωνιάς του πλανήτη. Γεγονός που μόνο τυχαίο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί…

Η διαστρέβλωση και προσβολή της ιστορίας, της πίστης και της υπόστασης του Έλληνα έναντι μιας ανούσιας και υπερβολικής «υπεράσπισης» της, αποτελεί το κύριο αντικείμενο της «κόντρας» μεταξύ των άκρων, τα οποία «πυροβολούν» στα τυφλά το ένα το άλλο, αγνοώντας τις συνέπειες που η συγκεκριμένη διαμάχη θα έχει για την πατρίδα τους.

Το ελληνικό ιστορικό βάθος έδινε πάντα στερεά βάση, προκειμένου να αναγεννηθεί η Ελλάδα αλλά και περιοχές που μαστίζονταν από σκοταδισμό και ανελευθερία, όπως π.χ. η Δύση. Η συγκεκριμένη πραγματικότητα είναι λογικό να ενοχλούσε και να ενοχλεί συμφέροντα που κατά καιρούς υποδούλωναν έθνη, ενώ στις μέρες μας, μιας και μιλάμε για παγκοσμιοποίηση, στόχος αποτελεί ολόκληρος ο πλανήτης.

Έτσι τα διδάγματα της ιστορίας, για έναν λαό που με τα όπλα και την σκλαβιά κανείς δεν μπόρεσε να τον εξαναγκάσει να αποβάλει τις ρίζες του και να απαρνηθεί την πίστη του, έγιναν μάθημα για τους επίδοξους «μπουρλοτιέριδες» της ελληνικής ιστορίας που εμφύτευσαν με τρόπο… «επιστημονικό», τα ιδεολογικά «άκρα» στην πολιτική συμπεριφορά ενός ολόκληρου λαού. Και ενώ στα χώματα αυτά ξεδιπλώθηκε η ορθή πολιτική σκέψη σ’ όλο της το μεγαλείο, σήμερα η ιδεοληψίες παρασύρουν μια ολόκληρη κοινωνία στο αδιέξοδο.

Από την μία ένας φανατικός εθνομηδενισμός, με απέχθεια σε κάθε τι το ελληνικό, «σφυροκοπάει» αδιαλείπτως τα ιδανικά ενός έθνους, διεγείροντας έτσι το αντίπαλο δέος του, έναν ανούσιο αμερικανικού τύπου εθνικισμό-σοβινισμό, που σπεύδει να αναλάβει (πάντα εκ μέρους των Ελλήνων) την «υπεράσπιση» του Ελληνισμού, αφού η γενιά της αντιπολίτευσης, κατέληξε να παρακολουθεί τις εξελίξεις αποχαυνωμένη από τον καταναλωτισμό και ταυτισμένη με μια υποτιθέμενη δημοκρατία, που διατηρεί το υπερτροφικό κράτος της φαναριώτικης λογικής.

Οι συνέπειες έχουν «σκεπάσει» εμάς τους νέους ανθρώπους που δεν έχουμε πλέον «που την κεφαλήν κλίνωμεν» και παρασυρόμενοι από τον «πόλεμο των άκρων», προσπαθούμε να παραταχθούμε με την μία ή την άλλη πλευρά, μέχρι να απογοητευτούμε, διαπιστώνοντας ότι και οι δύο μεριές έχουν ακριβώς τον ίδιο σκοπό: Τον εκμηδενισμό της ελληνικής συνείδησης που γεννά την τάση προς ελευθερία απέναντι σε κάθε τι το βαρβαρικό.

Σε μια εποχή που η εθνική συμφιλίωση είναι πιο αναγκαία από ποτέ, ήρθε η ώρα πολιτικοί ή παράταξη πολιτικών με νέες ιδέες να «μιλήσουν» στην καρδιά και στο μυαλό των Ελλήνων, ξεκαθαρίζοντας πως η πατρίδα, η πίστη, τα λαϊκά δίκαια, η φιλοξενία στον φίλο, η άμυνα στον «εχθρό», η οικογένεια, η ιστορία, η περηφάνια και η ελευθερία δεν αποτελούν αντικείμενα σφετερισμού από αντιμαχόμενες ιδεολογίες. Αντίθετα είναι τα ατσάλινα όπλα του Ελληνισμού που σε συνδυασμό με τολμηρή πολιτική, φαντασία και ρεαλισμό θα βγάλουν την Ελλάδα από το τέλμα και θα την εκτοξεύσουν εκεί, όπου οι εκπρόσωποι της ιστορίας, Έλληνες και ξένοι, την τοποθετούν διαχρονικά.

Κίμων Γεωργακάκης, Πολιτικός Επιστήμων

 Πηγή