Η συνταγματικότητα των νόμων και η κατοχύρωση των πολιτών

της Ελίνας Γαληνού

Πώς γίνεται να κρίνει το ΣτΕ έναν νόμο αντισυνταγματικό και οι διοικητικές αρχές να μην εφαρμόζουν την απόφασή του; Το έργο μας είναι ήδη γνωστό, και λόγω του χαρατσιού, το ξαναθυμήθηκε όλη η Ελλάδα... Η μάλλον το εμπέδωσε, βλέποντας ότι το Ενιαίο Τέλος Ακινήτων θα παραμείνει συνδεδεμένο με τη ΔΕΗ, επειδή το θέλει η τρόικα...Τελικά, η προσφυγή στο ΣτΕ, δεν προσφέρει τίποτα άλλο εκτός από μια ηθική δικαίωση στον πολίτη, όταν οι νόμοι του κράτους του επιβάλλουν καταστάσεις εκτροχιασμένες από τα όρια των κατοχυρωμένων Συνταγματικά δικαιωμάτων του...

Το Συμβούλιο της Επικρατείας το ξέρουν όλοι οι Ελληνες πολίτες, πολλοί όμως θα έχουν γνωρίσει τον τρόπο λειτουργίας του ή την... εφαρμοσιμότητα των αποφάσεών του, εάν κάποτε τους χρειάστηκε. Και ειδικά το τελευταίο διάστημα, έτσι όπως ψηφίστηκαν οι νόμοι στο πόδι ή όπως λαμβάνονταν οι υπουργικές αποφάσεις (υπό την σπάθη του Δαμοκλέους της τρόικα..), θα ήταν αξιοπερίεργο εάν δεν προέκυπτε και για τα δύο, θέμα συνταγματικότητας. 

Αλίμονο, οι πολίτες με το που άκουγαν τα εξωφρενικά μέτρα, σκεφτόντουσαν το ΣτΕ σαν ένα στήριγμα που ίσως τους δικαιώσει. Και αυτό, επειδή πίστευαν ότι εάν αποδειχτεί ότι κάποια απ΄αυτά εμπεριέχουν ηχηρές αντισυνταγματικότητες, η κυβέρνηση, οι υπουργοί και όλοι οι συμπαρομαρτούντες, θα σεβαστούν τις αποφάσεις. Διότι λογικά, ποιός υπεύθυνος ταγός της εξουσίας, θα διακινδύνευε την πολιτική του υπόσταση,  συνεχίζοντας την επιβολή αντισυνταγματικών μέτρων ή νόμων, μετά τις αποφάσεις του ΣτΕ;

Εδώ συνέβησαν όμως πολλά αξιοπερίεργα, τόσο όσον αφορά τα κριτήρια αποφάσεων (ιδιαίτερα για την συνταγματικότητα βιωσίμων περικοπών), και άλλων τινών. Οπου το ΣτΕ έκρινε κάποια υπουργική απόφαση ή νόμο, συμβατά με το Σύνταγμα, οι αξιότιμες "αρχές" μας καμάρωναν, γιατί ο πολίτης "την έπαθε". Βλέπετε, την συνταγματικότητα νόμων και αποφάσεων, οι πολιτικοί την έχουν χρησιμοποιούσει σαν δυνητική, επικαλούμενοι τα "υπέρ του πολίτη δίκαια", όταν ήθελαν να εκθέσουν άσχημα έναν υπουργό ή και μια κυβέρνηση ακόμα. 

Συνήθως όμως, μόλις επιτυγχάνονται τέτοιοι "αντικειμενικοί σκοποί", ο πολίτης δεν ενδιαφέρει κανέναν. Και εάν θέλει να προσφύγει στο ΣτΕ για δικές του υποθέσεις, ας έχει και ..ιώβειο υπομονή και αρκετό ρευστό διαθέσιμο, γιατί οι συνταγματολόγοι πληρώνονται πολύ ακριβά. Αλλά να είναι έτοιμος εκ των προτέρων, ότι ακόμα και εάν μετά από Χ χρονικό διάστημα, βγεί μια απόφαση υπέρ του, είναι τις περισσότερες φορές, δώρον άδωρον. Οπως είπαμε και παραπάνω, το ΣτΕ βγάζει αποφάσεις, δεν είναι όμως υποχρεωτική η εφαρμογή τους...

Αρα, ο πολίτης αυτής της χώρας, πώς κατοχυρώνεται ως προς το Σύνταγμά του; Στα πολιτικά δικαστήρια, οι εφαρμογές αποφάσεων είναι υποχρεωτικές, ενώ η δυνατότητα που παρέχεται με το ΣτΕ, για τον έλεγχο συνταγματικότητας, είναι ως επί το πλείστον, θεωρητική. Εάν όμως οι νόμοι (υποτίθεται) προορίζονται για την τήρηση ασφάλειας και τάξης μιας κοινωνίας, το Σύνταγμα συνιστά την κατοχύρωση ενός ολόκληρου λαού έναντι της εκάστοτε εξουσίας. Πώς λοιπόν προστατεύεται ο πολίτης ενός κράτους ως προς τα κατοχυρωμένα του συνταγματικά δικαιώματα, εάν η κρίση του ΣτΕ εφαρμόζεται ή απορρίπεται κατά το δοκούν;

 infognomon