ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ! Έννοιες αντίθετες ή αλληλένδετες;

Γράφει ο Γιώργος Μεταξάς
Θεολόγος - Ιστορικός, μέλος της Ιεράς εν Δελφοίς Αδελφότητος

Πολλοί είναι εκείνοι που επιμένουν ότι ο Ελληνισμός δεν συνάδει με τον Χριστιανισμό. Εκείνοι δε που προσπαθούν περισσότερο να μας αποπροσανατολίσουν από την αλήθεια, είναι οι εβραΐζοντες και εκείνοι που αρνούνται πεισματικά να αποβάλλουν τις παρωπίδες του νοός και να δουν την αλήθεια όπως αυτή είναι. Κάποιοι έχουν «πέσει με τα μούτρα» να μας αποδείξουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν έκφυλοι (αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα το οποίο σύντομα θα το αποδείξουμε ως αισχρό κατασκεύασμα των εχθρών του Ελληνισμού), ενώ κάποιοι άλλοι, ΑΓΝΟΩΝΤΑΣ την πραγματική ιστορία προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ειδωλολάτρες, παραποιώντας την πραγματικότητα και δημιουργώντας ένα κλίμα διχόνοιας μεταξύ των Ελλήνων.

Η κλασσική μέθοδος των νεοταξιτών είναι το «διαίρει και βασίλευε». Γνωρίζουν ότι οι Έλληνες είμαστε το ισχυρότερο των εθνών και προσπαθούν παντοιοτρόπως να μας διασπάσουν.

Τα στοιχεία που δείχνουν την σύνδεση του Ελληνισμού με τον Χριστιανισμό είναι πάμπολλα. Εδώ θα δούμε μόνο λίγα για οικονομία χώρου και χρόνου. Πριν ωστόσο διατυπώσουμε τις αποδείξεις, είναι καλό να τονίσουμε την ετυμολογία ορισμένων λέξεων της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας, προκειμένου να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς αγνοούμε:

Μύθος: σύντομη εξιστόρηση πραγματικών γεγονότων.
Μυθολογία: Σύναξη σύντομων εξιστορήσεων πραγματικών γεγονότων.
Παράμυθος: (παρά + μύθος) Σύντομη εξιστόρηση πραγματικών ή φανταστικών γεγονότων, που σκοπό έχει την διδαχή και την εκμάθηση ηθικών αξιών.
Θεός: (πρώτη ετυμολογία) από το ρήμα «θέω» που σημαίνει «τρέχω γρήγορα σαν τον άνεμο». Το συγκεκριμένο ουσιαστικό, χρησιμοποιήθηκε από τους αρχαίους Έλληνες για το «δωδεκάθεο».
Θεός: (δεύτερη ετυμολογία) από το ρήμα «θεώ» που σημαίνει «επιβλέπω, εξετάζω επισταμένα».
Το εν λόγω ουσιαστικό χρησιμοποιήθηκε από τους αρχαίους Έλληνες προκειμένου να καταδείξει τον Έναν Θεό, Δημιουργό των πάντων (Πλάτων, Σωκράτης, Αριστοτέλης, Ερμής Τρισμέγιστος, Ασκληπιός, Πυθαγόρας, Διογένης, Ηράκλειτος κ.α.). Συνεχίζεται και στις ημέρες μας με την ίδια έννοια.

Αυτά για μερικές λέξεις που κάποιοι αγνοούν. Συνεχίζοντας πιο πέρα, έχουμε πολλά παραδείγματα που ενώνουν τον Ελληνισμό με τον Χριστιανισμό. Φράσεις και ρήσεις που είτε ειπώθηκαν από αρχαίους Έλληνες (θεούς και ανθρώπους) και επαναλήφθηκαν από τον Χριστιανισμό (Ιησού και ανθρώπους), είτε καταδεικνύουν την γνώση των αρχαίων Ελλήνων για τον Ένα Θεό, Δημιουργό του παντός.

Ζεύς: «τα μεν υψηλά ταπεινών, τα δε ταπεινά υψών» (Διογένης Λαέρτιος, βίοι φιλοσόφων Α, 69)
Ιησούς: «όστις δε υψώσει εαυτόν, θέλει ταπεινωθή και όστις ταπεινώσει εαυτόν, θέλει υψωθεί» (Ματθ. Κγ’, 12)

Ιησούς: «Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην» (Ματθ. Ε’ 6) (σ.σ. Η επί του όρους ομιλία)
Πυθαγόρας: «Δικαιοσύνη ασκείν έργω τε λόγω τε»

Πλάτων: «Των δε κακών αλλ’ άττα δει ζητείν τα αίτια, αλλ’ ου τον Θεόν» (Πολιτεία, Β 379)
Μέγας Βασίλειος: «Τα δεινά των ανθρώπων προέρχονται από τις αμαρτίες τους και όχι από τον Θεό»

Κλεόβουλος: «έχθραν διαλύειν» (Διογένης Λαέρτης, βίοι φιλοσόφων Α,92)
Ιησούς: «Ειρήνευσον με τον αντίδικόν σου ταχέως» (Ματθ. Ε’, 9)

Κλεόβουλος: «Τον δε εχθρόν ευεργετείν» (Διογένης Λαέρτιος, βίοι φιλοσόφων Α,96)
Ιησούς: «Ευεργετείτε εκείνους οίτινας σας μισούσι» (Ματθ. Ε’, 44)

Ηράκλειτος: «Πιθήκων ο κάλλιστος εχθρός ανθρώπων γένει συμβάλλειν… ανθρώπων ο σοφώτατος προς Θεόν πίθηκος φανείται και σοφία και κάλλει και τοις άλλοις πάσιν.»

Πλάτων: «Τέλος μεν είναι την εξομοίωσιν τω Θεώ» (Διογένης Λαέρτιος, βίοι φιλοσόφων Γ, 78)

Πλάτων: «…Ων αεί, γέννησιν ουκ έχων» (Πλάτων, Τιμαίος, 5,27Δ)

Πλάτων: «Τον μεν ουν ποιητήν και πατέρα τούδε του παντός ευρείν τε έργον και ευρόντα εις πάντας, αδύνατον λέγειν» (Πλάτων, Τιμαίος, 5,25Γ)

Πλάτων: «Λέγωμεν δη δι’ ην τινα αιτίαν γένεσιν και το παν τότε ο ξυνιστάς ξυνέστησεν» (σ.σ. πρόκειται για δωρικού τύπου ιδιομορφία της γλώσσης. Όπου «ξ» = «σ», δηλ. «όπου ο συνιστάς συνέστησεν»


Πλάτων: «ο μεν δη Θεός ώσπερ και ο παλαιός λόγος, αρχήν τε και τελευτήν και μέσα των όντων απάντων έχων» (Πλάτων, Νόμοι Δ, 715ε)

Αριστοτέλης: «Η γαρ νου ενέργεια ζωή, εκείνος (σ.σ. δηλ. ο Θεός) δε ενέργεια δε η καθ’ αυτή εκείνου (σ.σ. δηλ. του Θεού) ζωή αρίστη και αίδιος»

Αριστοτέλης: «Ώστε ζωή και αιών συνεχής υπάρχει τω Θεώ»

Αριστοτέλης: «Πατρός δε και υιού, η αυτή ήπερ του Θεού προς άνθρωπον»

Θαλής ο Μιλήσιος: «Πρεσβύτερον των όντων Θεός. Αγένητον γαρ.»

Θαλής ο Μιλήσιος: «Κάλλιστον κόσμος ποίημα γαρ Θεού»

Θαλής ο Μιλήσιος: «Τι το θείον; Το μήτε αρχήν έχον το μήτε τελευτήν»

Σωκράτης: «Θεός… άμα τα πάντα οράν και πάντα ακούειν και πανταχού παρ είναι και άμα πάντων επιμελείσθαι μηδέ ποτέ ων πράττοιεν θεούς διαλαθείν» (Ξενοφών, Απομνημονεύματα, Δ 18 – 19)

Σωκράτης: «ου τοινύν μόνο ήρεσκεν την Θεώ του σώματος επιμεληθήναι αλλ’ όπερ μέγιστον εστί και την ψυχή κρατίστην τω ανθρώπω ενεφύσησε» (Ξενοφών, Απομνημονεύματα, Δ13)

Επίχαρμος: «γα μεν εις γαν, πνεύμα δ’ άνω» (Προσωκρατικοί, Β, 9Δ)

«Μηδένα γαρ είναι σοφόν αλλ’ η Θεού» (Διογένης Λαέρτιος, βίοι φιλοσόφων, Α,12)

Θα μπορούσα να αναφερθώ σε πλήθος ακόμη ρήσεων και λόγων, αλλά για την οικονομία του χώρου και του χρόνου, θα το αποφύγω.

Αν μετά από τα παραπάνω υπάρχει κάποιος που να αμφισβητεί ότι:
α) Οι αρχαίοι Έλληνες ΔΕΝ ήταν ειδωλολάτρες,
β) Οι αρχαίοι Έλληνες ΔΕΝ γνώριζαν τον Μονάδικό Θεό
γ) Οι αρχαίοι Έλληνες ΔΕΝ πίστευαν στον μοναδικό Θεό και
δ) Ελληνισμός και Χριστιανισμός ΔΕΝ είναι έννοιες αλληλένδετες,

τότε θα πρέπει να επανεξετάσει το θέμα «παρωπίδες». Για πολλοστή φορά θα πω: «η ημιμάθεια είναι χειροτέρα της αμάθειας»!
Όταν υπάρχει κάποιο σοβαρό θέμα όπως αυτό, τότε είναι ΕΠΙΒΑΛΛΟΜΕΝΟ να εξετάζουμε όλες τις πλευρές. Αυτό απευθύνεται ΚΑΙ στους στενόμυαλους Χριστιανούς που κατηγορούν τους αρχαίους Έλληνες για ειδωλολάτρες ΚΑΙ στους στενοκέφαλους λάτρεις του Δωδεκαθέου που χαρακτηρίζουν τους Χριστιανούς ανθέλληνες.