Προεκ-λογικά!

Γράφει η Δέσποινα Φιλιππάκη
Υπεύθυνη Νεολαίας ΝΕΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ Μελβούρνης

Αύριο ξημερώνει μια μέρα πιθανότατα γκρίζα. Δεν θα πω ούτε άσπρη, ούτε μαύρη. Άσπρη δεν είναι καθώς δεν πιστεύω ότι θα αποδοθεί η δικαιοσύνη, ούτε θα συλληφθούν ποτέ οι υπεύθυνοι. Μαύρη δεν είναι καθώς η ελπίδα δεν έχει ακόμη πεθάνει. Φωλιάζει ζεστά στις καρδιές μας. Η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Αισθάνομαι σαν να είναι βράδυ Πρωτοχρονιάς και προσμένω με ανάμεικτα συναισθήματα τον ερχομό του καινούργιου χρόνου μη ξέροντας τι μου επιφυλάσσει. Θυμάμαι και τα New Year’s Resolutions και κάνω μια λίστα με τα «πρέπει» και τα «μη». Φέτος είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως πρέπει επιτέλους να ξεφορτωθώ το ρημάδι το χαζοκούτι και να μην αφήσω κανέναν να μου κόψει την μαγκιά… Αν και στην άλλη άκρη της γης, παρακολουθώ τις εξελίξεις μουδιασμένη.

Η αρχή έγινε επί Σημίτη με το μαγείρεμα των βιβλίων και την είσοδο μας στο ευρώ, συνεχίστηκε με τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004 και τις υπέρμετρες σπατάλες, και το κερασάκι στην τούρτα μπήκε πριν από δυο χρόνια στο Καστελόριζο όταν ο Γ. Παπανδρέου ανακοίνωσε την προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ, μια προσφυγή η οποία αποσκοπούσε όχι στην διάσωση της χώρας αλλά στην διάσωση των τραπεζών.

Λάθη έγιναν από όλες τις πλευρές. Αυτό που δεν είδαμε ακόμη όμως είναι η αυτοκριτική. Οι πολιτικάντηδες μπαινοβγαίνουν στην Βουλή με ύφος βαρόνου, θυμίζοντας μου μια ταμπέλα στην Αθηνών-Πατρών λίγο πριν την Πάτρα που γράφει «Σεριφάτο Πάτρας». Την ώρα που εκατοντάδες ελληνικές οικογένειες έχουν γονατίσει από την οικονομική κρίση και την αντεθνική πολιτική που έχει χαράξει η κυβέρνηση.

Τα λάθη όμως ποιος τα πληρώνει τώρα; Πόσα σπίτια πρέπει ακόμη να κλείσουν για να πάρουμε την απόφαση να αποτινάξουμε επιτέλους τον ζυγό; Γιατί δεν είναι μόνο οι εξωτερικά επιβαλλόμενες οικονομικές και πολιτικές πρακτικές, αλλά και οι ασύμμετρες απειλές, οι εσωτερικοί δηλαδή κίνδυνοι, οι οποίοι κοντεύουν να τινάξουν την κοινωνία στον αέρα.

Μια κοινωνία η οποία τις τελευταίες δεκαετίες αφέθηκε να απολαύσει τους καρπούς του δήθεν εκδημοκρατισμού της χώρας, την ελευθερία του λόγου, τα διακοποδάνεια, την «δωρεάν» παιδεία, την «αξιοκρατία»… και η οποία με ψηφοθηρικό τρόπο πολύ συχνά αγόραζε μια μετάθεση του φαντάρου της οικογένειας σε στρατόπεδο της περιοχής ή μια θέση στον δήμο.

Μια κοινωνία που χρησιμοποίησε και χρησιμοποιήθηκε από το σύστημα για να αναδείξει την Γενιά του Πολυτεχνείου, την γενιά η οποία στάθηκε αιτία να θυσιαστεί στον βωμό του χρήματος μια ολόκληρη χώρα.

Από το «Λεφτά υπάρχουν» του Γ. Παπανδρέου στο «Την Κυριακή κρίνεται η παραμονή μας στο ευρώ» του Βενιζέλου. Σε δυο σειρές η ιστορία του ελληνικού κράτους των τελευταίων ετών και τα εκβιαστικού τύπου ψευτοδιλήμματα. Με μερικές στατιστικές μετριούνται αντίστοιχα οι άνεργοι και οι αυτόχειρες.

Tragic!

Σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να κερδίσουν μερικά τελευταία ψηφαλάκια, ελληνοποίησαν δεκάδες παράνομους μετανάστες. Το θέμα της μετανάστευσης το χρησιμοποίησαν όλοι προς όφελός τους.

Τόσο τα κόμματα της αριστεράς, μιλώντας για την «ισότητα» των ανθρώπων όσο τα κόμματα της δεξιάς χρησιμοποιώντας τους υπεράριθμους παράνομους μετανάστες και την υψηλή εγκληματικότητα για να προσελκύσουν τους ανήσυχους πολίτες.

Χρόνια τώρα με τα ρουσφέτια τους, με τα υποβρύχια που γέρνουν, τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, τα κότερα, τα νομοσχέδια που πέρναγαν νύχτα, τους απανωτούς βιασμούς της δημοκρατίας, το σκάνδαλο της Siements, τις υποκλοπές των τηλεφωνικών συνομιλιών επί Καραμάν Αλή, το Βα(λ)τοπέδι, τα περίφημα δομημένα ομόλογα και η εταιρεία Ακρόπολις το 2007 κι ένα σωρό άλλα.

Μας αξίζει να σωθούμε; Κι αν ναι, για τι; Για να ζούνε τα παιδιά μας ελεύθερα; Κι εμείς τι; Εμείς που ανεχθήκαμε μια χούφτα μπαχαλάκηδων να σπάει το Σύνταγμα σε κάθε πορεία; Εμείς που αφήσαμε μια χούφτα ανδρείκελων να κάψουν συνανθρώπους μας τον Μαϊο του 2010 μέσα στην τράπεζα; Εμείς που επιτρέψαμε στις πολιτικές παρατάξεις να παρεισφρήσουν στους ναούς της Επιστήμης, τα πανεπιστήμιά μας; Πότε θα κάνουμε κι εμείς επιτέλους τον απολογισμό μας; Δεν βαρεθήκατε να μας λένε τεμπέληδες σε ολόκληρη την Ευρώπη;

Λύσεις για την έξοδο από την κρίση υπάρχουν. Ανάμεσά τους η στροφή προς τον αγροτουρισμό και την αποκέντρωση. Η χρηματοδότηση των πανεπιστημίων για περισσότερες έρευνες. Οι συνεργασίες με Έλληνες επιχειρηματίες της ομογένειας για την ανάδειξη των ελληνικών προϊόντων. Ο αποκλεισμός των κομματικών παρατάξεων από τις σχολές κ.ά.

Η αποχή, το λευκό και το άκυρο δεν είναι ώριμη πολιτική στάση. Ψηφίζοντας ένα μικρό κόμμα, βοηθάς κι εσύ να μπει ένα τέλος στον κομματισμό. Να σταματήσουν πλέον οι ταμπέλες δεξιός, αριστερός, κεντρώος. Δημόσιος υπάλληλος, ιδιωτικός υπάλληλος. Είμαστε μοναχά εμείς κι αυτοί... Ο λαός και οι ψεύτικοι εθνοσωτήρες.

Γιατί οι μισθοί Βουλγαρίας και οι χρεωκοπίες μικρών επιχειρήσεων κι εταιρειών, δεν πρόκειται να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα παρά μόνο να αυξήσουν την αυτοκτονίες. Καιρός για πολιτικές «αυτοκτονίες», όχι κοινωνικές.

Ας βάλουμε ένα τέλος σε όσους προσπάθησαν να μας εξαλείψουν…