Ἀρκεῖ!

Ἔως ἐδῶ! Νὰ τελειώνουμε τώρα!
Ἠ λαμβάνουμε τώρα τὶς ἀποφάσεις μας ἤ ξεχνᾶμε τὸ δικαίωμα στὸ αὔριο!
Ἤ ξεπετσιαζόμαστε μόνοι μας, πετῶντας ἀπὸ ἐπάνω μας κάθε συμπεριφορὰ τοῦ παρελθόντος, ἤ τελειώσαμε!
Ἤ τώρα λαμβάνουμε τὴν ῥημάδα τὴν ἀπόφάσιν νὰ σταθοῦμε ὄρθιοι, ἤ δὲν ἀξίζουμε οὔτε μίαν ἀνάσα!

Εἶχα προγραμματίσει κάποιο ἄλλο κείμενον νὰ δημοσιεύσω γιὰ σήμερα, ἀλλὰ ἄλλαξα τὰ σχέδιά μου.
Εἶμαι τόσο θυμωμένη, τόσο ὀργισμένη, τόσο ἀποφασμένη πλέον!

Εἶμαι ἔξαλλη μὲ τὴν αὐτοκτονία αὐτοῦ τοῦ πατέρα μας ἐχθὲς στὸ Σύνταγμα!
Ναί, θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ὁ δικός μου πατέρας. Ὁ δικός σου. Ὁ πατέρας τοῦ ὁποιουδήποτε.
Θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ὁ παπποῦς τῶν δικῶν μου παιδιῶν. Ἤ τῶν δικῶν σου. Ἤ τοῦ ἄλλου… Τὸ ὅ,τι δέν εἶναι μᾶς κάνει νά ἡρεμοῦμε; Νά ἀναπνέουμε βαθειά ἀνακουφισμένοι; Νά θεωροῦμε ἑαυτούς τυχερούς πού αὐτήν τήν φορά ἀστόχησε τό βόλι;

Ὄχι, δὲν εἶναι ἔτσι!
Δὲν εἴμαστε  διόλου τυχεροί!
Διόλου ἀνακουφισμένοι!
Διόλου ἀμέτοχοι!
Πονᾶμε, κλαῖμε καὶ θέλουμε μὲ τὴν σειρά μας νὰ πάρουμε ἀπὸ ἕνα ὅπλο καὶ νὰ ἀρχίσουμε νὰ πυροβολοῦμε ἀδιακρίτως.
Νὰ καθαρίσουμε τὸν τόπο ἀκόμη κι ἀπὸ τὰ σπέρματά τους!

Καὶ δὲν τὸ κάνουμε! Δὲν τολμᾶμε!
Προσπαθοῦμε μὲ γλυκόλογα, μὲ παρακάλια, μὲ ἀστεῖα νὰ «πείσουμε» ὅλους αὐτοὺς νὰ παραιτηθοῦν.
Πασχίζουμε νὰ «ἐκβιάσουμε»  τὴν δικαιοσύνη νὰ ἀναλάβῃ δράσιν. Νὰ κάνῃ τὸ χρέος της.
Πασχίζουμε νὰ ῥίξουμε στὸ φιλότιμο τοὺ δημοσιοκάφρους νὰ ἀλλάξουν στάσιν.

Μάταια ὅλα! Τίποτα δὲν θὰ κάνουμε! ΤΙΠΟΤΑ!!!
Ξέρετε γιατί;
Διότι ὅλο αὐτό, ὅσο κι ἐὰν μᾶς πονᾶ, μόνον μὲ ΘΑΝΑΤΟ καθαρίζει!
Μὲ ἀπόλυτον θάνατον!

Καὶ τώρα πιά, ἐὰν ἐμεῖς δὲν γίνουμε ὁ Θάνατος, ἡ Νέμεσις, ἡ Κάθαρσις τίποτα δὲν μᾶς σώζει!

Δὲν εἶναι μίσος!
Εἶναι ὀργή!
Εἶναι πόνος!
Εἶναι ἕνα στερνὸ οὐρλιαχτό! Πρὶν τὸ τέλος!
Εἴμαστε καὶ τὸ ὅπλο καὶ ἡ ἀσπίδα καὶ ὁ σκοπευτής!
Ἐὰν τώρα δὲν τὸ κάνουμε, δὲν θὰ τὸ κάνουμε ποτέ!
Καὶ δὲν θὰ τὸ κάνουμε γιὰ κανέναν ἄλλον, παρὰ μόνον γιὰ τὰ παιδιά μας.
Γιὰ νὰ μπορέσουν αὐτὰ νὰ ζήσουν τοὐλάχιστον ἐλεύθερα

Φιλονόη.

Υ.Γ. Οἱ πολεμιστὲς εἶναι ἤδη ἕτοιμοι. Στὸν δρόμο! Στὶς θέσεις τους! Στὰ χαρακώματα! Δὲν εἶναι αὐτοὶ ποὺ φαίνονται πὼς εἶναι. Καμμία σχέσις! Εἶναι κάτι ἄλλοι, σοβαροί, λιτοί, συνοφρυωμένοι, ἀποφασισμένοι, ψύχραιμοι, ἀπόλυτοι. Εἶναι ἐκεῖ, ἔξω, μᾶς βλέπουν καὶ ἀναμένουν. Ἐὰν θὰ ἤ δὲν θὰ τοὺς συντροφεύσουμε, εἶναι ἀποκλειστικῶς δικό μας πρόβλημα. Αὐτοὶ καὶ θὰ πολεμήσουν καὶ θὰ νικήσουν καὶ θὰ τιμωρήσουν. Γιὰ κάθε πατέρα μας ποὺ ἔφυγε τόσο τραγικά, θὰ ἀξιώσουν τὴν ἀνάλογον πληρωμή. Καὶ θὰ τὴν λάβουν! Νὰ εἴμαστε σίγουροι πλέον!