«Η αλληλεγγύη είναι απαραίτητη!»

Επειδή ζούμε σε δίσεκτους καιρούς όσο ποτέ άλλοτε, είναι η ανάγκη της ανθρωπιάς επιτακτική.

Σήμερα που όλα είναι τόσο επιφανειακά και πρόσκαιρα, η  αλληλεγγύη είναι απαραίτητη. Τώρα που ο λεγόμενος πολιτισμός βρίσκει εξαθλιωμένους  τόσους ανθρώπους, τώρα όπου το βιοτικό επίπεδο θεωρείται υψηλό, είναι μέγιστη ανάγκη η συμπαράστασή μας προς τους αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας επειδή  όλα τα παραπάνω τους κάνουν λόγω συνθηκών, ανθρώπους ενός κατώτερου θεού!

Θα μου επιτρέψετε εδώ να προσεγγίσω έναν ιδιαίτερο τομέα όπου ο άνθρωπος μπορεί να φανεί χρήσιμος με όποιο μέσον και τρόπο διαθέτει και θέλει, αυτών των παιδικών ιδρυμάτων. Δεν χρειάζεται να αναφέρω κάποιο. Εκείνος που ενδιαφέρεται βρίσκει!

Αξίζει όμως να ξέρουμε ότι η προσφορά μας στα παιδιά αυτά που βρίσκονται στα ιδρύματα, έχουν βιώσει τραυματικές εμπειρίες. Είναι κρίμα για αυτές τις ψυχούλες που η ζωή από νωρίς τους έδειξε το σκληρό της πρόσωπο, να στερούνται την παρουσία έστω και για λίγο (δικών των ανθρώπων) να τους μιλήσουν για να περιμένουν μια παρουσία, ώστε να έχουν να ελπίζουν σε κάτι!

Τα υλικά δωράκια για τα παιδιά αυτά έρχονται δεύτερα μιας και στερούνται ενός καλού λόγου, μιας ζεστής αγκαλιάς, ακόμη και  ένα γλυκό χαμόγελο που είναι βάλσαμο στις τραυματισμένες ψυχούλες τους.

Ένα γλύκισμα ή ένα παιχνίδι τους ομορφαίνει τη στιγμή, είναι βέβαιο. Αυτό που έχουν μέγιστη ανάγκη όμως είναι η παρουσία η ανθρώπινη – και δεν χρειάζεται κάποιος να δεσμευθεί, ίσως ηθικά μπορεί- που κάνει τα παιδιά αυτά να ισορροπούν και να γαληνεύουν .

Στερούνται της ποιο θείας έννοιας να τη ζήσουν και να τη φωνάζουν –μάνα- στερούνται της οικογενειακής στέγης και τον οικογενειακό τρόπο ζωής.

Η παρουσία των εθελοντών είναι ένα χέρι βοηθείας και αγαλλίασης, αφού στους κοιτώνες που μένουν το μόνο που μπορεί να τους θυμίζει την οικογένεια είναι κάποιες εικόνες περιοδικών.

Εδώ πρέπει να εξάρει κάποιος το προσωπικό των ιδρυμάτων αυτών το οποίο κάνει ότι είναι δυνατόν να μεγαλώνουν  αυτά τα παιδιά ανθρώπινα. Όταν όμως ένας εργαζόμενος αντιστοιχεί σε οκτώ έως δώδεκα παιδιά, πώς να καλυφθούν οι ανάγκες τους;  Και ας πει κάποιος ότι οι βιοτικές καλύπτονται, οι άλλες που είναι και οι σπουδαιότερες οι ψυχικές, με ποιον τρόπο μπορούν να καλυφθούν αν δεν υπάρχουν άνθρωποι ευαίσθητοι  που να τα αγκαλιάσουν και να τα νοιαστούν;

Υπάρχουν εθελοντές που κάνουν την υπέρβαση και γίνονται το βάλσαμο και το παράδειγμα για τη ζωή όλων αυτών των παιδιών που από νωρίς στερήθηκαν τα αυτονόητα για κάθε άνθρωπο, την οικογένεια, τους γονείς, την ασφάλεια, τη στοργή, την αγάπη.

Γι’ αυτό σας λέω, ας δείξουμε τον πολιτισμό μας και ας αγκαλιάσουμε αυτά τα παιδιά και είναι βέβαιο ότι το βράδυ ο ύπνος μας θα είναι ανάλαφρος και θα μας ξεκουράσει γιατί θα γνωρίζουμε ότι σε κάποιο σημείο της Πόλεως ένα παιδάκι νωρίτερα έπαιξε, γέλασε, μίλησε και ένοιωσε και αυτό ότι η ζωή μπορεί να είναι όμορφη, ξένοιαστη. Και αυτό αξίζει και τον κόπο και τον χρόνο που θα δώσουμε, να είστε βέβαιοι!

Με τιμή
Φιλία Βαγιάκα