Το οδοιπορικό ενός πεζού!

Όλα ξεκίνησαν μετά από ένα πανέμορφο ηλιοβασίλεμα αφού ξύπνησε στον εαυτό μου η διάθεση για έναν περίπατο. Ονειρευόταν μια διαδρομή με αρώματα από τα γιασεμιά- γιατί εμείς εδώ έχουμε λίγους αυλόκηπους ακόμη-, όμορφες κατοικίες και διάχυτο στον αέρα το άρωμα των νυχτολούλουδων.

Όπως καταλάβατε εγώ και ο εαυτός μου είχαμε μια διάθεση ρομαντική και με χαρά σαν να πηγαίναμε εκδρομή, ξεκινήσαμε!

Το πρώτο «σύννεφο» ήρθε πολύ γρήγορα, αφού έπρεπε να διαβούμε το πεζοδρόμιο και πεζοδρόμιο δεν υπήρχε, γιατί ανά δύο μέτρα στο στενό πλάτος του ήταν φυτεμένα τα ευλογημένα δένδρα, (ελιές, νεραντζιές)   και εγώ η καταραμένη θα έπρεπε να γίνω άλτρια ή να κατέβω στο δρόμο. Και ωραία να κατέβω, πως όμως που υπήρχαν παντού σταθμευμένα αυτοκίνητα;

Προς χάριν του εαυτού μου που ήθελε τόσο τον περίπατο προσπέρασα τα εμπόδια και ότι ευλογημένο και συνέχισα.

Είχε ανέβει και το φεγγάρι και έφεγγε τη νύχτα μια υπέροχη πανσέληνος και ενώ περπατούσα και κοιτούσα τον ουρανό ένοιωσα κάτι να πατώ. Σταματώ γιατί υποψιάστηκα  τι θα είναι και αφού η υποψία έγινε βεβαιότητα, έψαξα να βρω χώμα να σκουπίσω το παπούτσι μου.

Που να βρεθεί χώμα, στοίβες σκουπιδιών ναι, και πάρα πολλές, πλάκες σπασμένες ή εξωθημένες από την επιφάνεια του πεζοδρομίου ναι, αλλά χώμα μόνον στις λακκούβες των ευλογημένων δένδρων υπήρχε. Και σας ερωτώ, εσείς θα το ρισκάρατε νυχτιάτικα που ο φωτισμός ήταν λιγοστός να βάλετε το πόδι σας στη λακκούβα;

Κωμικοτραγική κατάσταση. Τι να τα κάνουμε τα ζωάκια, που να πάνε και αυτά; Έχουν ανάγκες και τις κάνουν! Εμείς οι πολιτισμένοι δεν θα έπρεπε να τις μαζεύουμε; Εντέλει η κατάσταση σώθηκε από ένα χαρτομάντιλο και ένα κλαράκι και συνεχίσαμε ακάθεκτοι τον περίπατό μας εγώ και ο εαυτός μου.

Ευτυχώς οι αυλές με τα γιασεμιά ήταν εκεί και μοσχομύριζαν ενώ η εικόνα τους αχνή μέσα στη νυχτιά ήταν ονειρεμένη. Αυτό που χάλαγε όλα τα παραπάνω  ήταν τα κάγκελα στα παράθυρα κα τα υπερυψωμένα κιγκλιδώματα στις αυλές των σπιτιών που θύμιζαν φυλακές!

Είχαμε διανύσει αρκετή απόσταση από το σπίτι μας και η κούραση άρχισε να κάνει αισθητή την παρουσία της. Δεν θυμόμουν να περάσαμε κάποιο παρκάκι ή κάπου να είδα κάποιο παγκάκι μήπως και θέλει να ξαποστάσει κάποιος διαβάτης. Ήξερα ότι πιο πάνω υπήρχε μια στάση λεωφορείων που αν ήμασταν τυχεροί εγώ και ο εαυτός μου μπορεί να είχε κάποιο κάθισμα.

Έτσι και έγινε. Κάθισα να ξαποστάσω και συνειδητοποίησα ότι ο ειδυλλιακός  μου περίπατος ήταν εφιάλτης μετά εμποδίων, περιττωμάτων, σκουπιδιών και φοβερής ρύπανσης από τα πολλά διερχόμενα αυτοκίνητα.

Και κάνω την τρομερή σκέψη αν κάποιος άνθρωπος που λειτουργεί με αναπηρικό αμαξίδιο ή ένας άνθρωπος χωρίς όραση  όμως θέλει να γίνει αυτάρκης πως θα τα καταφέρει όταν ο υποτιθέμενος  αρτιμελής άνθρωπος έχει αντιμετωπίσει τόσα και τόσα για να κάνει απλά έναν περίπατο;

Μετά από αυτή τη σκέψη, αγανακτισμένη, σκυλόβρισα τον εαυτό μου για την ιδέα που είχε, τον άρπαξα και γυρίσαμε στην ασφάλεια του σπιτιού μας – λέμε τώρα-, και τον όρκισα αν στο μέλλον έχει τέτοιες ακτιβίστικες προτάσεις να τις κρατείσαι για τον εαυτό του!

Με τιμή
Φιλία Βαγιάκα