Ο ΤΟΛΜΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΤΑΙ

 

Ακόμη μιά χρονιά επέστη,ακόμη μιά επέτειος απο της εθνεγερσίας εν έτει 1821 βρίσκεται εδώ, μπροστά στα θολωμένα μάτια μας προκειμένου να την "γιορτάσουμε" για ακόμη μία φορά και γώ κάθομαι σκεπτικός συντάσοντας το παρόν και έχοντας μέσα στο μυαλό μου τους στίχους του εθνικού μας ποιητή,του ανθρώπου ο οποίος συνέθεσε τον "Ύμνον εις την ελευθερία" συνταρασόμενος απο τα όσα συνέβαιναν στον τόπο και με ρόλο που ταιριάζει στους πραγματικά πνευματικούς ανθρώπους, του Διονυσίου Σολωμού.

"Άκρα του τάφου σιωπή.." λέγει εκείνος ο εμπνευσμένος ποιητής εις τους "Ελεύθερους πολιορκημένους" και με τις πρώτες εκείνες του λέξεις είναι σαν να προλέγει το μέλλον, οι οποίες αν και γραμμένες για την πολιορκία στο μεσσολόγι εν μέσω της επαναστάσεως και για άλλο
σκοπό,δεν πάυουν να πέρνουν μία αλλόκοσμη αξία και να ισοδυναμούν με τα λόγια ενός ακόμη προφήτη του έθνους,μίας ακόμη "φωνής βοώντως εν τη ερήμω",μιάς φωνής η οποία απο τα βάθη των αιώνων καλεί τους απανταχού αισθανόμενους έλληνες εις την έγερση που επιτάσσουν οι εκάστοτε
δύσκολοι καιροί, καθώς και οι εχθροί του γέννους και της πίστεως μας, οι οποίοι πάντοτε θα μας απειλούν και θα θεριεύουν όσο εμείς δεν δείχνουμε κανένα ίχνος και καμία διάθεση αντίδρασης και αντίστασης στα πράγματα και τις καταστάσεις που κάποιοι προσπαθούν να μας επιβάλλουν χωρίς την θέληση μας.

Τα λόγια ετούτα τί να σημαίνουν άραγε την σήμερον για τα σκοτισμένα μας μυαλά και συνειδήσεις ; τί έχει πλέον απομείνει απο τον μεγάλο αγώνα του έθνους κοντά δύο αιώνες τώρα, πέρα απο τα  σκονισμένα παλιά πορτραίτα των αγωνιστών του 21 τα οποία ξεθάβουμε απο τα βάθη του μυαλού και της συνειδήσεως μας κάθε χρόνο τέτοια ημέρα ; είμεθα ικανοί και άξιοι εις στο ελάχιστον στο να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα όλων εκείνων των φωνών του δικαίου και της αλήθειας, οι οποίες πέρα
απο τον τόπο και τον χρόνο,μιλούν για το καθήκον,το πρέπον,την ηθική αξία,την αγάπη προς έναν άλλον κόσμο απο αυτόν της ύλης,την συναίσθηση της ευθύνης της ζωής του καθενός ώς συνδετικού κρίκου μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος,την αγάπη προς τον διπλανό μας η οποία εκδηλώνεται ούκ ολίγες φορές μέσω της θυσίας για το σύνολο,την φρόνιμον ελευθερία,την ανιδιοτελή συμμετοχή στα κοινά πράγματα και την διαμόρφωση μας ώς πολίτες εν γέννει ;

Δυστυχώς η εποχή μας είναι μία εποχή επίπλαστη,μία εποχή φτιασιδωμένης γραίας επιθυμούσας ομοιάζειν προς νεανίσκη, κάτι που εκ των πραγμάτων καθίσταται αδύνατον, παρά όλες τις  προσπάθειες περί του αντιθέτου,μία εποχή έντονης υποκρισίας περί δήθεν ελευθερίας, δήθεν και κατα το δοκούν εφαρμοζόμενων ανθρωπίνων δικαιωμάτων,δήθεν εκλογής του τρόπου της ζωής μας και δήθεν δημοκρατίας η οποία στην ουσία δεν είναι τίποτε άλλο παρά απο μία κακοφτιαγμένη δικτατορία χείριστου τύπου και του πλέον προφανούς για όποιον δύναται να συλλάβει τα νοήματα,μίας  "δημοκρατίας" συγκοινωνούντων δοχείων στην οποία επικρατούν και επικροτείται η ανηθικότητα,ο κακώς εννούμενος εγωισμός του ατόμου ο οποίος προβάλεται ώς "ύψιστο" αγαθό προκειμένου να
παγιδευτεί το άτομο εις αυτόν, μεσω της προσωπικής του ανάδειξης και μόνον παντοιοτρόπως, με αποτέλεσμα να καταστεί μόνο και άρα εύκολος στόχος για τα όποια συστήματα εξουσίας,μία εποχή άκρατου υλισμού και ταυτόχρονα απαξίωσης των όποιων διαχρονικών ηθικών αξιών του ατόμου,της πραγματικής ελευθερίας και της πίστης εις ιδανικά απο πολλού χρόνου παραγκωνισμένα και πεταμένα εις τον κάλαθο της ιστορίας με την κατηγορία του τετριμένου, μετά της δικής μας συναίνεσης
δυστυχώς.

Όμως η όποια επέτειος ιστορικού γεγονότος της χώρας και δή της εθνικής μας ανα(σ)τάσεως και του σχηματισμού του νεοελληνικού κράτους, δεν έχει καμία πραγματικά και ουσιαστικά αξία αν και μόνον διατηρεί έναν επετειακό χαρακτήρα και αν παίρνει την μορφή εμποροπανηγύρεως με πλαστικά σημαιάκια να πωλούνται απο ξένους και λαθρομετανάστες,ανούσια λογίδρια καταδικασμένα στο να ξεχαστούν αυτοστιγμή απευθυνόμενα σε αλλοεθνείς και γηγενείς μην έχοντας πραγματική  συναίσθηση του τόπου και του χρόνου ούκ ολίγες φορές,ανευ νοήματος χειροκροτήματα τα οποία
ομοιάζουν με τα πληρωμένα χειροκροτήματα των οπαδών πολιτικών κομμάτων σε πληρωμένες δήθεν αυθόρμητες συγκεντρώσεις,μέρος μιάς καλά σχεδιασμένης γιορτής της οποίας τα απορρίματα εκ των οποίων και οι πλαστικές ελληνικές σημαίες είναι καταδικασμένα στο να συλλεχθούν την επάυριον απο συνεργεία ξένων ημμεδαπών η και αλλοδαπών προς την σημασία του γεγονότος για το οποίο πάλεψαν με νύχια και με δόντια οι πρόγονοι μας και έχυσαν άφθονο το πολύτιμο αίμα τους προς διατήρηση
της αξιοπρέπειας τους κάτι το οποίο απωλέσαμε απο πολλού χρόνου,ενός λαού που πάσχιζε να πίει επιτέλους απο το νερό που αναβλύζει καθάριο και δροσερό απο την πήγη της λευτεριάς και που κάποιοι εκμμεταλέυτηκαν την δίψα ετούτη στο έπακρον με όσο τον δυνατόν χειρότερο τρόπο με
αποτελέσματα που είμεθα αναγκασμένοι να ζούμε ώς τις μέρες μας, αλλά και στο απώτερο και εγγύς μέλλον,ακόμη και το πάρον δεν έχει την μαραμικρή αξία σαν πρόκειται να διαβαστεί και κατόπιν να ξεχαστεί στο πίσω μέρος του μυαλού της σημερινής σαπισμένης κοινωνίας όπου όλα γίνονται για να γίνονται απλώς.

Ο πόλεμος συμβαίνει πανταχόθεν και σε πολλά επίππεδα,απο την υποβολιμιαίως ελλειπέστατη και με προσπάθεια αλλοίωσης σε βαθμό κακουργήματος παιδεία μας προκειμένου να είναι πλέον αρεστή στους γειτονικούς λαούς και προς άμβλυσιν των "εθνικιστικών αγγυλώσεων" των ελλήνων σε μονομερή βάση,απο την απαξίωση κάθε τί πατριωτικού και την τάυτιση του με το ακραίο,την αφαίρεση συμβόλων σταδιακώς διότι δεν "υφίσταται" πλέον σημαντική η παρουσία τους,την προβολή "ιστορικώς
τεκμηριωμένων ερευνών " και τηλεοπτικών παραγωγών με μόνο σκοπό την ωραιοποίηση  καταστάσεων επί τουρκοκρατίας ή την υπερβολή των αντιποίνων του σφαγιαζόμενου επί αιώνες ελληνικού λαού στην προσπάθεια δημιουργίας ενοχικών συναισθημάτων απο του ελληνικού λαού,την κατά το δοκούν παρουσίαση των ιστορικών γεγονότων και την αλλαγή της ιστορίας με βάναυσο τρόπο και με αναφορές του τύπου πως " η ιστορία καθίσταται συνυδριτικός παράγων του έθνους", κάποιοι προσπαθούν καθαρώς πλέον υποβολιμιαία έντρομοι,πιεζόμενοι απο του χρόνου θαρρείς και λαμβάνοντας εντολές, να αποκόψουν με την βία τον ομφάλιο λόρο της διασυνδέσεως μας με το παρελθόν,διότι κύριοι η ιστορία δεν αποτελεί ποτέ συνιδρυτικό παράγοντα για ένα πραγματικό έθνος και μάλιστα για ένα έθνος όπως το ελληνικό, παρά ζυμώνεται με το αίμα,το δάκρυ,τις αγωνίες και τα ονείρατα όσων εκ των πολλών άκουσαν το κάλεσμα της φυλής των και προάσπισαν προτάσοντας τα στήθη της προσωρινής τους φυσικής υπάρξεως ώς ένα ακόμη εμπόδιο στα σχέδια των απανταχού
εχθρών,οι οποίοι σαν την μυθική λερναία ύδρα ξεφυτρώνουν απο παντού, έχοντας πάντα τον ίδιο σκοπό,αυτόν της απάλειψης της μνήμης,της ιστορίας,της θυσίας και όλων των "ΟΧΙ" τα οποία αναγκάστηκε εκ των συνθηκών να πεί αυτος εδώ ο τόπος,κάθε φορά που το χρέος τον καλούσε
να δηλώσει το δικό του παρόν στην ιστορική πραγματικότητα.

Ο δέ πνευματικός κόσμος λάμπει ώς είθισται πλέον απαστράπτων, για μία ακόμη φορά μετά της πλήρους απουσίας του, αρνούμενος πεισματικώς να θέσει νέα οράματα εις τον λαό (διότι προφανώς δεν τα διαθέτει πέραν αυτών περί τα της προσωπικής τακτοποιήσεως και μόνον) και φοβούμενος
να ταχθεί ταγός του συνόλου ώς του πρέπει και ώς υποτίθεται πως είναι ο πρωταρχικός του ρόλος, προς ανάτασην του έθνους αλλά και του ατόμου εις τόσο δύσκολες συνθήκες οπού κάνεις δεν βλέπει ούτε μια χαραμάδα φώς,αναλίσκεται δέ, εις οτι επουσιωδέςστερο δύναται να ασχοληθεί κάποιος διαθέτων ασθενήν εγκέφαλο και μηδαμινή προσωπικότητα ,εις εκδηλώσεις φιλαυτίας και ομοιάζει με κάθε τί ψεύτικο που έχει κατακλύσει τις ζωές των ανθρώπων, μην αποτελώντας εξαίρεση της εν
γέννει άρρωστης και λίαν συντόμως τεθνεούσης κοινωνίας μας,ώρες ώρες δέ,απαξιώ ακόμη και τον χαρακτηρισμό μου ώς "πνευματικού ανθρώπου" που αμαυρώνει τον όποιον τίμιο και ανιδιοτελή αγώνα δίδω υπέρ των πιστέυω μου,της αληθείας και της πατρίδος, διότι επουδενί δεν υφίσταται κάτι
τέτοιο υπο τις σημερινές συνθήκες.

Την δέ σήμερον,η ελλάς κατέστη απο χώρα του φωτός εις φάσμα της νυκτός, μίας νυκτός ενάου και ζοφερής,διότι όλοι εμείς στεκόμεθα "ανάξιοι δούλοι της στιγμής και του παρόντος,μονίμως αποτάσσοντες τιμής και παρελθόντος" ώς λέγω υπο την μορφή ρητού,η δέ κρίσις δεν
είναι δυνατόν φυσικώς να νοηθεί ώς οικονομική,παρά αξιακού χαρακτήρα με κορυφή του παγόβουνου το οικονομικό της κομμάτι, το αντιληπτό απο όλους,προκειμένου λοιπόν στο να υπάρξει επιτέλους ανάταση για το σύνολο, θα πρέπει να ειδούμε την σημερινή επέτειο της εθνεγερσίας ώς ευκαιρία προς αναθεώρησιν των πραγμάτων, πρωτίστως σε ατομικό επίππεδο και έπειτα διά το σύνολον,θα πρέπει μέσα στα σκοτάδια των σημερινών καιρών να ξαναβρούμε όλοι μας την δύναμη στο να ανακάμψουμε αξιακώς και ηθικώς ώς κοινωνία παίρνωντας λαμπρό παράδειγμα ζωής απο τους "αγράμματους" ώς εκλήθησαν επαναστάτες του 1821, οι οποίοι μέν αγράμματοι μπορεί να ήσαν τέτοιοι απο των δυσκολιών της ζωής και λόγω ελλείψεως των ευκαιριών που είχαν κάποιοι άλλοι οι οποίοι
συνεργάστηκαν και συνεχίζουν να το κάνουν μετά των εχθρών της πατρίδος και κατέστησαν την χώρα στα σημερινά χάλια, υποβασταζόμενοι πάντοτε απο της οκνήριας και της μη ανιδιοτελούς συμμετοχής μας εις τα κοινά οποτεδήποτε αυτή λαμβάνει χώρα, μα ας θυμούνται όσοι ετόλμησαν αναιδώς
να τους αποκαλέσουν έτσι, πως τούτοι οι αγράμματοι οι μή γνωρίζοντες γραφή και ανάγνωσιν, υπέγραψαν στις σελίδες της ιστορίας και σφράγισαν την παρουσία τους εδώ, με το αίμα της ψυχής τους, η ενθύμησις της θυσίας των οποίων, δεν θα είχε καμία αξία εάν και εφόσον δεν δύναται
να παραδειγματίσει τον καθένα εξ υμών ξεχωριστά προς την δική του μικρή η μεγαλύτερη  επ-ανάσταση η οποία θα έρθει μόνον με τον επανελληνισμό και την επιστροφή στις αξίες οι οποίες κατέστησαν το έθνος των ελλήνων άξιο λόγου αλλα και το ετοποθέτησαν στο πάνθεο των εθνών δίδοντας του ηγετικό ρόλο και καθιστώντας το πάντοτε παράδειγμα προς μίμησιν,η επανάστασις δέ, θα πρέπει να ειδωθεί ώς ατομικό άθλημα για τον καθένα ξέχωριστα, διαποτισμένη απο ομαδικό πνέυμα.

Αντί λοιπόν ο καθένας απο εμάς να παραστεί για ακόμη μιά φορά σε μία επέτειο με τον χαρακτήρα τον οποίο της έχουμε προσδόσει απο πολλού χρόνου,αυτόν της "γιορτής" η οποία δεν έχει καμία αξία την επάυριον της και απλά γίνεται για λόγους τυπικούς ή και απο τύψεις του κοινωνικού ασυνειδήτου προς τον αγώνα των τιμίων αγωνιστών της εθνεγερσίας,το καλύτερο τιμιότερο και ωφελιμότερο θα ήταν είτε να σταματήσουν οι εορτασμοί εφόσον δεν προσφέρουν τίποτα μέσω της μνήμης εις τις ζωές μας, είτε να καθήσει ο καθείς εξ υμών και να αναλογιστεί κάθε τέτοια ημέρα, το που πηγαίνουμε ώς κοινωνία,το τί επιτέλους ζητούμε απο τα άλλα έθνη και ποία η θέση μας στην σημερινή κοινωνία
των εθνών πέραν του επαίτη και αναξιόπιστου και το πως θα μπορέσουμε να διαγνώσουμε την αρρώστια μας επακριβώς,να σταματήσουμε να εθελοτυφλούμε ή να σκεφτόμαστε αφελώς και προπάντων να σταματήσουμε να λερώνουμε με την υποκρισία μας την θυσία όσων τιμίως αγωνίστηκαν για αυτόν εδώ τον τόπο,αναλωνόμενοι σε εκδηλώσεις οι οποίες σβήνουν με το
αεράκι της επόμενης ημέρας μέχρι την επόμενη φορά,μόνον τότε η επανάσταση του 1821 παίρνει το μύνημα που της αξίζει,διότι μόνον οταν κάθε ημέρα του χρόνου αποτελεί μία μικρή επανάσταση μπρός στην σαπίλα των καιρών που προτάσουν την ανηθικότητα ώς το μόνο μέσο επιβίωσης και
το νοιάξιμο μόνο για τον σαπισμένο εαυτό μας,μόνον τότε το μύνημα της θύσιας των προπατόρων μας καθίσταται άξιο λόγου νοηματικώς υπό τις σημερινές συνθήκες,στην δύσκολη εποχή μας δέ, ο ρόλος της προσωπικής μας ευθύνης καθίσταται καθοριστικός και τείνει να δράσει καταλυτικώς είτε προς την θετική, είτε προς την αρνητική όποια εξέλιξη των πραγμάτων.

Τολμήσατε λοιπόν να δώσετε το σώστο παράδειγμα εις τους γύρω, ειδάλλως χαθείτε για πάντα στην λησμονιά και την απαξία των επερχόμενων γεννεών,η πραγματική τιμή για όλες εκείνες τις ψυχές που
έσβησαν για αυτόν εδώ τον τόπο ονειρευόμενες ένα καλύτερο μέλλον, είναι η έμπρακτη αλλαγή μας ώς κοινωνία και οχι μία ακόμη ανούσια και άνευ λόγου γιορτή η οποία και εκτός όλων των άλλων, τυγχάνει στυγνής εκμεταλεύσεως απο κάποιους,ώς ευελπιστώ πως γνωρίζετε κυρίες και κύριοι, θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία και δυστυχώς ώς κοινωνία υπολειπόμεθα αμφοτέρων...


Μετά τιμής
Νικηφόρος Βυζαντινός
Μουσικοσυνθέτης,Λογοτέχνης (Ποίηση)

Πηγή