Κρίση και σπατάλη...

Σαν εισαγωγή, θα ήθελα να θυμίσω κάποιες εκπομπές που αναμφισβήτητα αποτελούν κραυγαλέα αντίθεση στην καθημερινή υποβάθμιση των προγραμμάτων, όλων σχεδόν των καναλιών.

Και ποιος δεν χάρηκε τη νυχτερινή εκπομπή για τον κ. Μίκη Θεοδωράκη που του είχαν οργανώσει οι φίλοι του. Είναι αλήθεια πως ό,τι και να πει κανείς γι’ αυτόν τον άνθρωπο, που έκαμε γνωστή τη χώρα μας σε όλο τον κόσμο, λίγο του πέφτει. Το ίδιο υπέροχη ήταν και η εκπομπή, την ίδια ώρα, σε άλλο κανάλι για τη δίκη και την εκτέλεση του Μπελογιάννη. Εκεί, πέραν των άλλων, φαινόταν καθαρά, όπως και σήμερα, το βαθύ κράτος και τα έργα του.

Μια άλλη φορά είδα να απαριθμούνται τα επιδόματα των εθνοπατέρων μας και τρόμαξα... Αυτά, πέρα από την αποζημίωση που παίρνουν κάθε μήνα, την αναδρομική βουλευτική αποζημίωση, την αποζημίωση από τις διάφορες επιτροπές, και τις συντάξεις που παίρνουν όταν αποφασίσουν να ξεκουραστούν πια, ανέρχονται στο ύψος των 44 και κάτι εκατομμυρίων ευρώ.

Σε μετέπειτα εκπομπή είδα να παραδίδει ο αρμόδιος υπουργός στον πρόεδρο της Βουλής τον προϋπολογισμό για το 2011 και παραξενεύτηκα για μια ακόμη φορά που γελούσαν. Διερωτήθηκα για ποιο άραγε κατόρθωμα γελούν κάθε φορά, αντί να έχουν τουλάχιστον κατεβασμένο το κεφάλι για την κατάντια της χώρας μας και για την οποία είναι όλοι τους αποκλειστικά υπεύθυνοι. Και ενώ δεν φαίνονται διατεθειμένοι να κάνουν ό,τι λέει ο νόμος για τους κλέφτες, συνθλίβουν καθημερινά τον μισθωτό και τον συνταξιούχο, και όχι μόνο, και φαντάζονται πως έτσι θα επιβιώσουν. Στη ρότα που βάδιζαν όλες οι κυβερνήσεις από το 1824 μέχρι και σήμερα, ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι εδώ θα καταλήγαμε και ήταν απλώς θέμα χρόνου. Και ιδού, ήγγικεν ο χρόνος.

Οταν μια χώρα δεν έχει παιδεία ούτε υγεία, και η οικονομία της είναι στην εντατική, οι μόνες δε ευημερούσες αρετές της είναι η σπατάλη και η διαφθορά, τι μπορεί κανείς να περιμένει; Αραγε πιστεύει έστω και ένας, ότι εκείνοι που την έφεραν σ’ αυτή την κατάντια μπορούν να τη σώσουν;

Το πολιτικό σύστημα, που έχει προ πολλού καταρρεύσει, παρέσυρε, εκτός από την οικονομία, τις ελπίδες και τα όνειρα των ανθρώπων και ιδία των νέων. Τα δε μέτρα που λαμβάνονται και συνεχώς θα λαμβάνονται στο μέλλον, θα στερήσουν και το ελάχιστο μειδίαμα από το πρόσωπο των ανθρώπων κι αυτό μπορεί να αποτελέσει την αρχή επικίνδυνων μελλοντικών κοινωνικών εξελίξεων.

Να, γιατί είναι παρήγορη η χωρίς καμιά συνεννόηση αντίσταση των Ελλήνων και η απαξίωση των κομμάτων στις πρόσφατες εκλογές, με την αποχή, το λευκό και το άκυρο κι έτσι διεσώθη μέρος από τη χαμένη αξιοπρέπεια. Γιατί τα χρόνια που πέρασαν, λόγω του άμετρου κομματισμού, επιτρέψαμε να ασελγούν στις ψυχές μας λιλιπούτειοι νάνοι, που μόλις είχαν εγκαταλείψει την αφισοκόλληση και είχαν αναρριχηθεί σε συντεχνίες και κόμματα και σήμερα αποτελούν τη συνδικαλιστική και πολιτική κουλτούρα του τόπου μας.

Αν θέλαμε, παραφράζοντας λίγο τον Δημοσθένη, να πραγματωθεί η ευχή «τιμώρησε, θεέ μου, τους κακούς», θα μπορούσε να ερημωθεί το κράτος, και δεν θα ήταν καθόλου παράξενο.

Ενώ η φτώχεια οδηγεί στην τόλμη, αλλά και στη μελαγχολική διάθεση, ο πλούτος οδηγεί στην αυθάδεια, την απληστία και την αλαζονία. Οι τύραννοι παλαιότερα, και τώρα ίσως πιστεύουν, ακόμα, ότι οι φτωχοί δεν είναι σε θέση ούτε να βουλεύονται ούτε και να επιβουλεύονται και μπορούν να συνθηκολογήσουν ακόμα και με τον διάβολο. Πέραν τούτου, ο φτωχός λαός κυβερνάται όπως νομίζουν πιο εύκολα.

Τους δίνουμε, λοιπόν, την πληροφορία ότι κάθε λαός αγριεύει και επαναστατεί όταν του στερείς την ελπίδα και τα όνειρα, αλλά και όταν προσπαθείς να του κάνει μίζερη τη ζωή του.

Λόγιος Ερμής