Κάποτε στην Ελλάδα...

Του Κώστα Σαλάπα

Εστω ότι είσαι από αυτά τα παλικάρια που σταματάνε κόσμο στον δρόμο στην Ομόνοια για να του πλασάρουνε κάνα γυαλάκι Rayban ή κάνα κλεμμένο κινητό. Είσαι στο «πόστο» σου και βλέπεις να έρχονται καταπάνω σου δύο τύποι. Ο ένας φαίνεται εκλεπτυσμένος, είναι καλοντυμένος, μιλάει στο κινητό του με κάποιον και φαίνεται από την ομιλία του ότι είναι άνθρωπος επιπέδου. Ο άλλος είναι ψιλοκάγκουρας, κακοντυμένος, φαίνεται λαμόγιο και γενικότερα πονηρίδης, χωρίς κανένα επίπεδο και καμία παιδεία.

Ποιον θα πλησιάσεις για να του πλασάρεις το εμπόρευμά σου; Με ποιον θα έχεις περισσότερες πιθανότητες να πουλήσεις; Οποιος απάντησε τον υποψήφιο Νο 2 να περάσει από τα γραφεία μας να πάρει ένα ζευγάρι γυαλιά Rayban που μου πούλησαν στον δρόμ... γκούχου γκούχου.

Βάλτε, λοιπόν, την Ελλάδα στον ρόλο του υποψηφίου Νο 2 και στον ρόλο του παλικαριού που πουλάει το γυαλικό όλους αυτούς που θέλουν «το καλό μας», Τρόικες, ΔΝΤ, Γερμανούς και δεν συμμαζεύεται. Πού κολλάνε όλα αυτά; Στο ότι για να δημιουργηθεί η οικονομική κρίση έχει προηγηθεί στην Ελλάδα γενικότερη κρίση: κρίση στις τέχνες, κρίση στην παιδεία, κρίση στη δυνατότητα του Ελληνα να κρίνει και να σκέφτεται. Και έτσι έφτασε η χώρα να παρουσιάζεται σαν «κακοντυμένη, λαμόγιο και γενικότερα πονηρίδου» από τους ξένους κατά τα άλλα «ευεργέτες μας», με αποτέλεσμα να μας πλησιάζουν τα παγκόσμια (τα πραγματικά) λαμόγια για να μας προσφέρουν «βοήθεια». Τι; Πού είναι η γενικότερη κρίση; Πάρε να 'χεις...

Κάποτε στην Ελλάδα είχαμε ΠΟΛΛΟΥΣ συγγραφείς και ποιητές. ΠΟΛΛΟΥΣ, όμως. Σεφέρης, Καββαδίας, Καζαντζάκης, Ελύτης, Παπαδιαμάντης, Βαλαωρίτης, Καρυωτάκης και αν ξεχνάω κάποιον είναι: 1ον, γιατί ήταν τόσοι ΠΟΛΛΟΙ που μπερδεύομαι, 2ον, γιατί όταν έκανα search στο ψαχτήρι του google για «Ελληνες λογοτέχνες» μου βγήκαν δεκατρία links με τον τίτλο «Η Τζούλια απαγγέλλει Ελληνες λογοτέχνες». Και μετά εσύ επιμένεις να σου αποδείξω ότι περνάμε κρίση αξιών γενικότερα. Πες μου πρώτα έναν σύγχρονο αξιόλογο Ελληνα λογοτέχνη και μετά τα ξαναλέμε.

Κάποτε στην Ελλάδα είχαμε πολλούς ζωγράφους, παγκοσμίου φήμης μάλιστα. Εγγονόπουλος, Φασιανός, Μυταράς, Τσαρούχης είναι οι πιο ενδεικτικές περιπτώσεις. Πες μου εσύ έναν σύγχρονο γνωστό Ελληνα ζωγράφο και εγώ το γυρίζω σε gay και παίζω τα «Πέτρινα χρόνια» του Σαλέα σε Πακιστανούς στο Πεδίον του Αρεως.

Κάποτε η Ελλάδα είχε συνθέτες. Είχε τον Αττίκ, που έγραψε το μεγαλύτερο κομμάτι του, το «Ζητάτε να σας πω», αυτοσχεδιάζοντας, όταν μια πρώην του τού ζητούσε να της παίξει την επιτυχία του «Είδα μάτια». Είχε τον Τσιτσάνη, που ακόμα τραγουδάμε τη «Συννεφιασμένη Κυριακή» και βρέχει και στην καρδιά μας.

Είχε τους Ρεμπέτες (ναι, ρε, με κεφαλαίο), Βαμβακάρη, Μπάτη, Γιόβαν Τσάους κ.ά. Τώρα έχουμε τον «Φοίβο». Και το αριστούργημά του «Κορίτσι πράμα». Και τη Ναταλία Γερμανού, που έγραψε το έπος «Μωρό μου, σόρι, μα έχω βρει καλύτερο αγόρι». Αδυνατώ να σχολιάσω περαιτέρω γιατί αυτή τη στιγμή κάνω εμετό από τα μάτια.

Κάποτε είχαμε ηθοποιούς. Αυτοδίδακτους ως επί το πλείστον και όχι από δραματικές σχολές, αλλά ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ. Που όταν ήθελαν να σε κάνουν να γελάσεις δεν βωμολοχούσαν, αλλά έλεγαν έξυπνες αυτοσχεδιαστικές ατάκες. Και είχαμε και απίστευτες τηλεοπτικές σειρές, όπως π.χ. ήταν «Το κάμπινγκ», με την απίστευτη ερμηνεία του Καλογερόπουλου ως «Μάιμου», για όσους το θυμούνται. Σήμερα έχουμε τον Χάρη Ρώμα -ο τύπος πρέπει να μένει Αταλάντου και Ατέχνου γωνία- και το έκτρωμά του, το «Κωνσταντίνου και Ελένης», που το βάζει σε επανάληψη κάθε μεσημέρι ο ΑΝΤ1 εδώ και 49 χρόνια, λες και δεν το έχουμε εμπεδώσει ότι είναι πατάτα.

Κάποτε είχαμε τον Στράτο Διονυσίου και τον Στέλιο Καζαντζίδη. Τώρα έχουμε τον Notis, που δεν θα μπορούσε, λέει, να ήταν πολιτικός, γιατί... δεν ξυπνάει ποτέ πρωί. Notis, μια ερώτηση μόνο: σου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι σε ενδεχόμενη (φτου, φτου) ενασχόλησή σου με την πολιτική θα έπρεπε να σταματήσεις να δουλεύεις  νύχτα; Λέω εγώ τώρα...

Θες κι άλλα για να σε πείσω;

Κάποτε, όταν κάποια παιδιά είδαν ότι καταπατούνταν οι ανθρώπινες ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα, μπήκαν στο Πολυτεχνείο και ανέτρεψαν την κατάσταση. Χύθηκε αίμα, αλλά έγινε επανάσταση κόντρα στην «επανάσταση» και η κατάσταση ανατράπηκε -άλλο που οι πιο πολλοί από αυτούς βολεύτηκαν και εν τέλει ήταν αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό χάλι της.

Σήμερα μας πηδάνε χωρίς σάλιο και δεν κουνιέται κανένας, δεν γίνεται τίποτα.

Μου είπε ένας προχθές ότι «εντάξει, θα περάσουμε δύσκολα, αλλά βλέπω φως στην άκρη του τούνελ».

Εγώ λέω να δεις που θα μας βάλουν να το πληρώσουμε... Και θα το κάνουμε κιόλας...

Πηγή