Το ολοκαύτωμα των εθνικών μας θεμάτων.

Την ενεργό άμεση εμπλοκή της Ελλάδας, όπως και της Βουλγαρίας, στο Μεγάλο Πόλεμο κατά του Ιράν για την κατάκτηση της Μέσης Ανατολής –και προοπτικά την παγκόσμια κυριαρχία–, την οποία σχεδιάζει εδώ και χρόνια η ισραηλινή και αμερικανική Ακροδεξιά, επιδιώκει από τον Γιώργο Παπανδρέου ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου.Αυτό υποστηρίζουν άριστα ενημερωμένες διπλωματικές πηγές.
Λόγω της φύσεως του θέματος, λόγω επίσης του ότι οι μακρότατες –διάρκειας χωρίς προηγούμενο στα διεθνή διπλωματικά χρονικά– συνομιλίες Παπανδρέου – Νετανιάχου διεξάγονται χωρίς την παρουσία Ελλήνων διπλωματών και ούτε καν των στενότερων συνεργατών των δύο ανδρών, δεν κατέστη δυνατό να επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες αυτές από τρίτες, ανεξάρτητες πηγές. Εκτιμήσαμε, όμως, ότι η ουδέποτε μέχρι τώρα διαψευσθείσα αξιοπιστία των πηγών μας και λόγοι εθνικού συμφέροντος επιβάλλουν τη δημοσιοποίηση των πληροφοριών που μας έδωσαν. Ελπίζουμε, χωρίς να το πιστεύουμε, ότι οι πληροφορίες μας είναι ανακριβείς, κυρίως, όμως, αυτό που ελπίζουμε είναι ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας δεν θα δώσει στον κ. Νετανιάχου όσα επίμονα του απαιτεί. (Δεν θέλουμε άλλωστε να ξεχάσουμε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είναι γιος του Ανδρέα Παπανδρέου –στο όνομα του οποίου πίνουν ακόμα νερό σε όλη την Ανατολή– και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Ο κ. Νετανιάχου είναι, αντίθετα, ο ηγέτης της ισραηλινής άκρας Δεξιάς, ο χρηματοδότης του νεοσυντηρητικού σχεδίου για την Αμερική του 21ου αιώνα και των μελετών Περλ και Βούλφοβιτς, που οδήγησαν στο δεκαετές ματοκύλισμα της Μέσης Ανατολής.)
Μέσω Ελλάδας ο βομβαρδισμός της Τεχεράνης!

Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, αυτό που ζητάει το Ισραήλ από την Ελλάδα και τη Βουλγαρία είναι να επιτρέψουν στην Πολεμική του Αεροπορία να στήσει αερογέφυρα στον ελληνικό και το βουλγαρικό εναέριο χώρο, προκειμένου να επιτεθεί στο Βόρειο Ιράν και την Τεχεράνη μέσω Μαύρης Θάλασσας και Γεωργίας. Επιθυμεί επίσης να έχει και χερσαίες διευκολύνσεις, τεχνικές και ανεφοδιασμού, για το άνοιγμα του βόρειου αεροπορικού μετώπου που σχεδιάζει.

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε, φυσικά, αν θα πραγματοποιηθεί τελικά η επίθεση κατά του Ιράν. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι προετοιμάζεται επίμονα και μεθοδικά εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά και ότι τυχόν ικανοποίηση των ισραηλινών αιτημάτων από την κυβέρνηση Παπανδρέου θα ισοδυναμεί νομικά και ουσιαστικά, εφόσον πραγματοποιηθεί η επίθεση, με κήρυξη πολέμου της Ελλάδας κατά του Ιράν, όπως υπογραμμίζουν έγκριτοι νομικοί. Η Αθήνα, σε μια τέτοια περίπτωση, θα καθίστατο συνένοχη ενός από τα μεγαλύτερα διεθνή πολιτικά εγκλήματα της Ιστορίας, παραβιάζοντας κατάφωρα τη διεθνή έννομη τάξη, τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και το ελληνικό Σύνταγμα, και μεταβαλλόμενη σε ενδεχόμενο στόχο αντιποίνων.

Η περίπτωση του Ιράν, αξίζει να σημειωθεί, είναι πολύ διαφορετική και πολύ σοβαρότερη ακόμα και από τις περιπτώσεις του Ιράκ, του Αφγανιστάν ή της Γιουγκοσλαβίας. Μια ενδεχόμενη επίθεση κατά του Ιράν, μετά τις εισβολές στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τον Λίβανο και τη Γάζα, κινδυνεύει να μετατραπεί στη σταγόνα που θα ξεχειλίσει οριστικά το ποτήρι οποιασδήποτε εναπομένουσας σταθερότητας στη Μέση Ανατολή και διεθνώς. Θα έχει ανυπολόγιστες παγκόσμιες συνέπειες, κινδυνεύοντας να εξελιχθεί σε ιδιότυπη παγκόσμια σύρραξη, που μπορεί να πάρει τη μορφή γενικευμένης σύγκρουσης Δυτικών και μουσουλμάνων.

Αν πιστέψουμε, εξάλλου, το μεγάλο αμερικανικό Τύπο, στα επιχειρησιακά σχέδια της επίθεσης κατά του Ιράν περιλαμβάνεται και η πιθανή χρήση τακτικών ατομικών όπλων για πρώτη φορά μετά τη Χιροσίμα. Αυτό, αν γίνει, θα σημάνει το πέρασμα ενός ηθικοπολιτικού και στρατιωτικού κατωφλιού για ολόκληρο τον κόσμο. Μια τέτοια χρήση θα απαλλάξει εκατομμύρια ανθρώπων από κάθε είδους ηθικό φραγμό και αναστολή για τη χρήση μεθόδων τρομοκρατίας, ακόμα και με μέσα μαζικής καταστροφής και, αν δεν οδηγήσει στο τέλος του κόσμου, μπορεί πάντως να οδηγήσει στο τέλος της αμερικανικής και της ισραηλινής υπερδύναμης, με τον τρόπο που η Σικελική Εκστρατεία τερμάτισε την Αθηναϊκή Ηγεμονία. Αυτοί ακριβώς είναι και οι λόγοι που οδήγησαν τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες και ένα σημαντικό τμήμα όχι μόνο του αμερικανικού, αλλά και του διεθνούς εβραϊκού κατεστημένου να συμμαχήσουν και να αποτρέψουν τον πόλεμο που ετοιμάζονταν να εξαπολύσουν Τζορτζ Μπους και Ντικ Τσένεϊ.

Στο σενάριο ειδικά που θέλει να ενεργοποιήσει ο κ. Νετανιάχου, για επίθεση μέσω Ελλάδας, δεν θα είναι μια μεγάλη συμμαχία, όπως το ΝΑΤΟ, που θα επιτεθεί συνολικά κατά του Ιράν. Ελλάδα, Βουλγαρία και Γεωργία θα θεωρηθούν από την Τεχεράνη, από το ενάμισι δισεκατομμύριο μουσουλμάνων και από την παγκόσμια κοινή γνώμη ως οι κύριοι συναυτουργοί του ισραηλινού εγκλήματος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια του ελληνικού λαού και τη διεθνή εικόνα της Ελλάδας.
Τέσσερις δρόμοι για την Τεχεράνη

H ισραηλινή Αεροπορία έχει τέσσερις διαδρομές για να προσεγγίσει και να βομβαρδίσει το Ιράν:

1. Μέσω του Ιράκ, ο εναέριος χώρος του οποίου ελέγχεται από τις ΗΠΑ. Στην περίπτωση αυ-τή, η Ουάσιγκτον θα είναι αυτόχρημα συνεργός στην επίθεση, κάτι που δεν επιθυμεί για πολιτικούς λόγους.
2. Μέσω της Σαουδικής Αραβίας, η ηγεσία της οποίας γνωρίζει ότι διακινδυνεύει την ίδια την επιβίωσή της αν δώσει τον εναέριο χώρο της για επίθεση κατά του Ιράν.
3. Μέσω της Τουρκίας, κάτι που αποκλείει, όμως, η σημερινή στάση της Άγκυρας.
4. Μέσω της Γεωργίας, μιας χώρας που ελέγχεται απολύτως από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ και βρίσκεται σε μικρή απόσταση από το Βόρειο Ιράν. Μόνο που η ισραηλινή Αεροπορία πρέπει να μπορεί να φτάσει στη Γεωργία, κι αυτό μπορεί να γίνει είτε μέσω της Τουρκίας είτε μέσω της Ελλάδας και της Βουλγαρίας.

Αυτός ακριβώς είναι ο παράγοντας που εξηγεί τις ασυνήθιστα πυκνές επαφές του κ. Παπανδρέου με τον κ. Νετανιάχου. Οι δύο πρωθυπουργοί συναντήθηκαν τρεις φορές σε διάστημα έξι μηνών, ενώ ο κ. Παπανδρέου δεν έκανε παρά μόνο από ένα ταξίδι στο Παρίσι και το Βερολίνο, παρόλο που η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής κρίσης! Ο Έλληνας πρωθυπουργός ταξίδεψε πρόσφατα και στη Σόφια, στην οποία πήγε αυγουστιάτικα και ο πρόεδρος του Ισραήλ Σιμόν Πέρες. Επισήμως, για να συζητήσει με τους Βούλγαρους, αν πιστέψουμε τις επίσημες ανακοινώσεις, για το ότι οι δύο χώρες θα συνεργαστούν καλλιεργώντας βιολογικά ραπανάκια και πως η Σόφια του Μπόικο Μπορίσοφ, της μαφίας και των καμπαρέ θα… πρωταγωνιστήσει στην… επίλυση του Μεσανατολικού και στη συμφιλίωση εβραίων και Παλαιστινίων!
Ιωαννίδης, Σαακασβίλι και Ρόντος

Δεινοί έμποροι και διαπραγματευτές, με ασυνήθιστες ικανότητες παραπλάνησης και μεγάλη συλλογικότητα που δεν διαθέτουμε εμείς οι Έλληνες, οι εβραίοι είναι, μαζί με τους Κύπριους, από τους πλέον επίφοβους διαπραγματευτές στον κόσμο. Ο ίδιος ο Νετανιάχου καυχήθηκε δημόσια ότι έχει περίπου στο τσεπάκι του τους Αμερικανούς προέδρους. Είναι φανερό ότι θέλει, προτού φύγει από το πολιτικό προσκήνιο, να έχει καταστρέψει ολοσχερώς το Ιράν (δεν προκάλεσε βέβαια κοτζάμ εισβολή στο Ιράκ μόνο και μόνο για να δυναμώσει την Τεχεράνη…) και να έχει μπλέξει για τα καλά τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια φλεγόμενη απ’ άκρη σ’ άκρη Μέση Ανατολή.

Μετρ στην παραπλάνηση, οι Ισραηλινοί έχουν στήσει μερικές από τις πιο αριστοτεχνικές παγίδες της Ιστορίας, ιδίως όταν έχουν να κάνουν με χώρες και ελίτ σε κατάσταση γενικευμένης αποσύνθεσης.

Ορισμένες μαρτυρίες τούς εμπλέκουν μάλιστα και στην παραπλάνηση, η οποία θεωρείται κυρίως βέβαια αμερικανικό έργο, το 1974 του Ιωαννίδη, που επείσθη ότι επρόκειτο να ενώσει την Κύπρο με την Ελλάδα. Σήμερα, η ημισέληνος κυματίζει περίπου στο μισό νησί. Οι υπερπατριώτες της ΕΟΚΑ Β’ που στρατολόγησε η Μοσάντ και η CIA στο νησί όχι μόνο κατάφεραν να φέρουν τους Τούρκους στην Κύπρο, αλλά και παραμένουν σταθερά αδιόρθωτοι, στην καλύτερη περίπτωση, «νεροκουβαλητές» των ίδιων ξένων συμφερόντων, εκστρατεύοντας τώρα υπέρ μιας κυπροϊσραηλινής συμμαχίας και επικρίνοντας αναδρομικά τον Μακάριο. Μερικές φορές αναρωτιέται κανένας αν είναι η βλακεία ή η προδοσία ο χειρότερος εχθρός των Ελλήνων…

Πριν από δύο χρόνια και αφού έκαναν τη Γεωργία προτεκτοράτο τους, οι Ισραηλινοί έσπρωξαν τον Σαακασβίλι σε μια αυτοκτονική επίθεση κατά της Ρωσίας. Το αποτέλεσμα ήταν η απολύτως προβλέψιμη από όλους, πλην του ίδιου του Γεωργιανού ηγέτη, καταστροφή της Γεωργίας, οι ίδιοι πέτυχαν, όμως, δύο σημαντικά πράγματα:

* Έδωσαν ένα απτό παράδειγμα στη Μόσχα για τις δυνατότητες που έχουν να αποσταθεροποιήσουν ενόπλως την πρώην ΕΣΣΔ, αν όχι να προκαλέσουν νέο ψυχρό πόλεμο και επομένως ένα εξ αντιδιαστολής κίνητρο στη ρωσική διπλωματία να είναι περισσότερο προσεκτική στις συναλλαγές και στην υποστήριξή της προς την Τεχεράνη.
* Έσπρωξαν τη Ρωσία στην αναγνώριση Οσετίας και Αμπχαζίας, αναγνώριση που παγίωσε την ισραηλινή επιρροή στην υπόλοιπη Γεωργία και αφαίρεσε από τη Μόσχα το μόνο μοχλό πίεσης επί της Τιφλίδας, την απειλή δηλαδή ότι θα αναγνωρίσει τις δύο αυτόνομες περιοχές.

Σε αυτό το σατανικό, παγκόσμιας σημασίας και εμβέλειας σχέδιο φαίνεται ότι έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο ο κ. Άλεξ Ρόντος, εξ απορρήτων του… Γιώργου Παπανδρέου, που δείχνει να τον περιβάλλει με την απεριόριστη εμπιστοσύνη του, κατά τρόπο που εμείς τουλάχιστον δυσκολευόμαστε να ερμηνεύσουμε. Να σημειώσουμε ότι ο κ. Ρόντος πρωταγωνίστησε σε όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις αμερικανικών και ισραηλινών συμφερόντων στα Βαλκάνια, εναντίον της Ρωσίας, στον Καύκασο και στη Μέση Ανατολή την τελευταία δεκαετία, χρησιμοποιώντας ευρέως το όνομα Παπανδρέου. Μάλιστα, τρεις μήνες πριν από τον πόλεμο στη Γεωργία, τον… προέβλεψε (!!!) από τις στήλες της International Herald Tribune. Τέτοια οξυδέρκεια!…

Καμιά φάκα δεν θα ’πιανε ποντίκια, αν δεν είχε και κάποιο τυρί. Στην τωρινή περίπτωση, το «τυρί» που μας προτείνουν είναι η σύμπηξη μιας στρατηγικής συμμαχίας με το Ισραήλ κατά της Τουρκίας. Είναι, όμως, καλό αυτό το τυρί ή μήπως είναι δηλητηριασμένο και θα πεθάνουμε αν το φάμε;
Ο άξονας με το Ισραήλ και η «κληρονομιά» του Ανδρέα Παπανδρέου

Η τελευταία «μεγάλη ιδέα» που διατρέχει το ελληνικό εκσυγχρονιστικό κατεστημένο αλλά και σημαντικούς κύκλους της ελληνικής και της κυπριακής Δεξιάς και Ακροδεξιάς είναι η σύμπηξη μιας συμμαχίας με το «πανίσχυρο» Ισραήλ, που θα μας λύσει όλα τα προβλήματα με την Τουρκία!…

Πολύ ωραία. Επί μιάμιση δεκαετία, το νέο εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ υποστήριξε ότι η λύση των εθνικών προβλημάτων μας είναι να τα βρούμε με την Τουρκία κι ότι η άνοδος των ισλαμιστών του Ερντογάν, εις βάρος των κεμαλιστών, θα οδηγούσε σε αδιατάρακτη φιλία, ειρήνη και συνεργασία Ελλάδας και Τουρκίας. Στη βάση αυτού του θεωρήματος, το κυβερνών νέο ΠΑΣΟΚ μεταξύ άλλων: α) συμμετείχε σε ένα μεγάλο διεθνές πολιτικό έγκλημα, τη σύλληψη και την παράδοση του ηγέτη της κουρδικής επανάστασης στην Τουρκία, υπό την άμεση καθοδήγηση των αμερικανικών και των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών, β) αναγνώρισε υπό την πίεση Ολμπράιτ ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο στην Άγκυρα, γ) υποχρέωσε την Κύπρο να ακυρώσει την αγορά ρωσικών αντιαεροπορικών όπλων, δ) υποστήριξε ενθουσιωδώς την ένταξη στην ΕΕ της απειλούσης στο Αιγαίο και κατέχουσας στην Κύπρο Τουρκίας.

Η πολιτική αυτή κατέληξε στη σύνταξη του σχεδίου Ανάν, που προέβλεπε τη διάλυση του κυπριακού κράτους και τη μετατροπή του σε είδος μεταμοντέρνου προτεκτοράτου, υπό τη διοίκηση ξένων δικαστών. Τις βασικές ιδέες για τη δομή αυτού του σχεδίου εισηγούνται για πρώτη φορά οι Ισραηλινοί ειδικοί που συμμετέχουν σε ειδικό φόρουμ για τα ελληνοτουρκικά που συνέρχεται τρεις φορές το 2001, στην Ουάσιγκτον, στην Αθήνα και στο Ισραήλ, οργανωμένο από το Ίδρυμα Κόκκαλη. Η βασική ιδέα των Ισραηλινών ήταν, υπογραμμίζει ο καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο κ. Αλέξανδρος Κούτσης, που συμμετείχε σε ένα από αυτά τα συνέδρια, το ότι, διά των ρυθμίσεων του σχεδίου θα κρατήσουν υπό δυτικό – ισραηλινό έλεγχο την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, αποτρέποντας την είσοδο τρίτων δυνάμεων.

Είναι λοιπόν δυνατό οι Έλληνες πολιτικοί που, αποδεχόμενοι τις εισηγήσεις και τις συμβουλές αυτές, έκαναν και μέχρι τώρα κάνουν αυτή την πολιτική φιλίας και συμφιλίωσης με τους ισλαμιστές του Ερντογάν, να μας λένε τώρα ξαφνικά ότι θέλουν να κάνουν συμμαχία με το Ισραήλ κατά του Ερντογάν; Είναι αυτό εθνική πολιτική ή είναι, αντίθετα, εθνική προσαρμογή στις μεταβαλλόμενες ανάγκες του αμερικανοεβραϊκού κατεστημένου της Ουάσιγκτον; Που το 2001 ήθελε να στηρίξει τον Ερντογάν και την ελληνοτουρκική φιλία, ενώ τώρα θέλει να στριμώξει τον Ερντογάν και διά της Ελλάδος; Έχουν την παραμικρή σχέση με οποιαδήποτε ελληνική εθνική στρατηγική αυτές οι επιλογές;

Ασφαλώς, δεν μπορεί η Ελλάδα να είναι πιο Παλαιστίνια από τους Παλαιστίνιους. Μια εξισορρόπηση της μεσανατολικής της πολιτικής; Επιβαλλόταν εδώ και πολύ καιρό. Αλλά αυτό που έγινε μετά το 1996 δεν ήταν εξισορρόπηση, ήταν η επιστροφή της ελληνικής ελίτ από τη σχετική ανεξαρτησία του Ανδρέα Παπανδρέου στη «συνήθη» κατάσταση υποτέλειας και εξάρτησης προς τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και τις Βρυξέλλες, η επιστροφή στα γνωστά «φαναριώτικα» ρεφλέξ του συμβιβασμού και του κατευνασμού κάθε αφεντικού, ρεφλέξ που διαφοροποιούν τις ελίτ του πρώην οθωμανικού χώρου από τις γνήσια ευρωπαϊκές κυρίαρχες ελίτ.

Βεβαίως, κάθε χώρα έχει ανάγκη συμμάχων. Γιατί, όμως, Αθήνα και Λευκωσία απέρριψαν διαρρήδην τις προσπάθειες Βιλπέν, Σαρκοζί, Μέρκελ και άλλων να προτάξουν τα ελληνικού και κυπριακού ενδιαφέροντος θέματα για να αρθρώσουν το «όχι» που θέλουν να πουν στην τουρκική ένταξη; Να μια πολύ πιο φυσιολογική συμμαχία, με τις κεντρικές ευρωπαϊκές δυνάμεις, που δεν τη θέλει, όμως, η Ελλάδα και η Κύπρος! Όπως δεν θέλει και πολλά πάρε δώσε με τη Ρωσία του Πούτιν – πολύ πιο φυσιολογικό σύμμαχο της Ελλάδας.

Μας λένε ότι το αμερικανοϊσραηλινό λόμπι θα κινητοποιηθεί τώρα υπέρ των εθνικών μας δικαίων. Μάλιστα… Έχουν, όμως, εθνικές επιδιώξεις η Ελλάδα και η Κύπρος, για να έχει νόημα αυτή η κινητοποίηση; Η Αθήνα θέλει να ρωτήσει τη Χάγη αν είναι ελληνικό το Φαρμακονήσι και το Αγαθονήσι. Ο κ. Χριστόφιας προτείνει ένα εκ περιτροπής κράτος στο νησί, το οποίο απορρίπτουν τα υπόλοιπα κόμματα και ο πληθυσμός του! Χρειαζόμαστε πραγματικά συμμάχους για τέτοιου είδους επιδιώξεις;

Υπάρχουν βεβαίως και διάφοροι ανεγκέφαλοι, που προφητεύουν κάθε τόσο ότι είμαστε στα πρόθυρα της διάλυσης της Τουρκίας, με τη βοήθεια ασφαλώς της συμμαχίας με το Ισραήλ. Αυτό που έχει σίγουρα διαλυθεί εδώ και πολύ καιρό είναι το μυαλό μας και οποιοδήποτε εθνικό σχέδιο, γι’ αυτό και καταλήξαμε πρόσφατα στην αγκάλη του ΔΝΤ.
Ισορροπημένες σχέσεις

Ας δοκιμάσουμε, όμως, προς στιγμήν να πάρουμε στα σοβαρά τα λεγόμενα. Αν αύριο επιστρέψουν στην εξουσία οι κεμαλιστές και τα ξαναφτιάξουν με το Ισραήλ, τι θα κάνουν οι Ναπολέοντες και οι Μέτερνιχ; Αν στο μεταξύ ο Ερντογάν με το κύρος που τώρα διαθέτει στο μουσουλμανικό κόσμο πείσει είκοσι ή τριάντα χώρες να αναγνωρίσουν την ΤΔΒΚ, τι θα κάνουν τότε οι κουτοπόνηροι ιδιοτελείς φωστήρες της Λευκωσίας; Αν, αντίθετα, ο μουσουλμανικός κόσμος πιάσει φωτιά και γίνει η Τουρκία Ιράν, θα επιθυμούσαμε να είμαστε στην πρώτη γραμμή μιας τέτοιας σύγκρουσης;

Ρωτήστε τους οπαδούς του ελληνοϊσραηλινού άξονα και περιμένετε απαντήσεις. Δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει καμιά συζήτηση. Υπάρχει μόνο πρωτογονισμός και ιδιοτέλεια. Υπάρχει η έλξη της δύναμης και η συνήθεια της υποτέλειας. Ο γράφων δεν έχει καμία αντίρρηση για την ανάπτυξη των ελληνοϊσραηλινών σχέσεων, αρκεί να μην είναι λεόντεια η βάση τους, να είναι ισορροπημένες και να μην διαταράσσουν βάναυσα τη διεθνή εικόνα και ακτινοβολία της Ελλάδας.

Γιατί εκτός από το ρεαλισμό της δύναμης, υπάρχει επίσης στη διεθνή πολιτική η δύναμη της ηθικής και η σοφία της Ιστορίας, αλλιώς οι Αμερικανοί θα κέρδιζαν, δεν θα έφευγαν ντροπιασμένοι από το Βιετνάμ, το Ιράκ, το Αφγανιστάν αύριο. Οι Έλληνες δεν είμαστε Σταυροφόροι, ζούμε χιλιάδες χρόνια εδώ και θέλουμε να ζήσουμε άλλα τόσα. Δεν μπορούμε να αντέξουμε τη συσπείρωση πίσω από την Τουρκία όλου του Ισλάμ, κι αυτό θα καταφέρουμε στο τέλος όπως πάμε κι αφού θα έχουμε διασπαθίσει όλο το τεράστιο αυτό κεφάλαιο που δημιούργησε ιδίως ο Ανδρέας Παπανδρέου με την πολιτική του – μια πολιτική που μιμείται τώρα ο Ταγίπ Ερντογάν!

Αλλά δεν ήταν μόνο ο Ανδρέας. Αν υπάρχει ένα ζήτημα που συσπείρωσε τους περισσότερους Έλληνες πολιτικούς, πολύ διαφορετικούς κατά τα άλλα μεταξύ τους, ήταν η ανάγκη εξισορρόπησης, καλών σχέσεων με τον αραβομουσουλμανικό κόσμο. Καραμανλής, Γρίβας, Μακάριος, Λυσσαρίδης, Μιχάλης Ράπτης, ακόμα και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος κατάλαβαν, ένιωσαν τη σημασία του αραβικού κόσμου. Κατάλαβαν ότι για την Ελλάδα η Ανατολή είναι η πολιτιστική ενδοχώρα της, η ήπια ισχύς της, το δικό της στρατηγικό βάθος. Δεν έχουμε πυραύλους, δεν είμαστε δισεκατομμύρια, δεν έχουμε υψηλή τεχνολογία. Είμαστε, όμως, η χώρα του Παρθενώνα και του Περικλή, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Πρωταγόρα. Η χώρα που γέννησε την ελευθερία και τη δημοκρατία. Αυτό είναι το κεφάλαιό μας και καλό είναι, στο πλαίσιο, ασφαλώς, κάποιου ρεαλισμού που η ζωή επιβάλλει, να κοιτάμε να μην το βρομίσουμε, να το παραδώσουμε αλώβητο στις επόμενες γενιές των Ελλήνων.

Πηγή: Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος