Δεν έχει μείνει κάτι για να σπάσουμε...

Τους δρόμους της κεντρικής Αθήνας τους έχω περπατήσει πολλές φορές. Πολλές! Από το 2008 και ύστερα, ειδικά... Πολλές! Μετά το ταραγμένο Σαββατοκύριακο και ιδιαίτερα το βράδυ του Σαββάτου με τα σοβαρά επεισόδια και τις συγκρούσεις των διαδηλωτών (δεν θα πω μόνο αναρχικών) με τα ΜΑΤ, τους περπάτησα για μια ακόμη φορά.

Η εικόνα της πόλης, δεν θύμιζε σε τίποτα τις ημέρες εκείνου του Δεκέμβρη του 2008. Όσο κι αν τα κανάλια προσπάθησαν να μας πείσουν ότι οι καταστροφές ήταν τρομερές, ότι την επόμενη ημέρα η πόλη ήταν σαν βομβαρδισμένη, όσο κι αν ακούσαμε και ξανακούσαμε ακόμη και για... ιπτάμενους αναρχικούς, η πόλη δεν θύμιζε σε τίποτα εκείνες τις εξεγερμένες ημέρες.

Τότε, για αρκετές μέρες μετά τις συγκρούσεις στους δρόμους και τις καταστροφές, η πόλη ήταν κυριολεκτικά σαν βομβαρδισμένη για ημέρες. Όχι ότι αυτό ήταν απαραιτήτως κακό, όπως με τόσο ζήλο οι δημοσιογράφοι προσπαθούν (ακόμη) να μας πείσουν. Βρισκόμασταν στην Κρίση μιας ολόκληρης εποχής, οι δρόμοι αντικατόπτριζαν απλώς ακριβώς αυτό.

Σήμερα στους δρόμους της Αθήνας, ναι, υπάρχουν κάποιες βιτρίνες καταστημάτων σπασμένες, πολύ λίγες σε σχέση με τα επεισόδια που μεταδόθηκαν. Μία από αυτές μάλιστα είναι ενός καταστήματος που δεν άνοιξε ποτέ. Είναι το πρώην κατάστημα "Ματζιώρης" με πολυετή παράδοση στη γυναικεία ένδυση, το οποίο πριν περίπου δύο χρόνια έκλεισε -προφανώς λόγω υπερβολικών εξόδων- και που τώρα έχει νοικιαστεί και αναμορφωθεί, χωρίς όμως να ανοίξει... ποτέ. Η βιτρινα του ήταν σπασμένη. Πεζοδρόμια ξηλωμένα δεν υπήρχαν, ένα ξηλωμένο περβάζι μόνο κάπου στη Σταδίου, οι στάσεις των λεωφορείων σχεδόν άθικτες. Ακόμη και στη Βουκουρεστίου, όπου μεταδόθηκαν ισχυρές υποτιθέμενες συγκρούσεις, λόγω του ότι βρίσκεται το πολυκατάστημα Attica ακριβώς απέναντι, δεν υπήρχε ίχνος ζημιών. Τουλάχιστον από τις συγκρούσεις της 6ης Δεκέμβρη. Γιατί άλλου είδους "ζημιές" υπήρχαν. Και υπάρχουν.

Το τοπίο είναι ούτως ή άλλως βομβαρδισμένο πλέον. Δεν χρειάζεται να ρίξεις μολότωφ. Τα μισά καταστήματα, είτε μικρομεσαία είτε ακριβά, είναι ξενοίκιαστα. Άστεγοι κοιμούνται σε κάθε γωνιά. Άνεργοι ευχαριστούν τον Θεό που έχουν κάπου ακόμα να μένουν. Τι να σπάσεις; Σπάσε το ξενοίκιαστο κατάστημα. Ή σπάσε το διπλανό του που υπάρχει ακόμα. Ούτως ή άλλως μπορεί να κλείσει σε λίγο καιρό. Που δεν το εύχομαι...

Το θέμα δεν είναι πλέον αν θα σπάσουμε κάτι. Ότι ήταν να σπάσουμε, το σπάσαμε. Αθώοι και ένοχοι πλήρωσαν. Όχι όλοι, αλλά... Η ρήξη έχει γίνει. Το θέμα είναι τι κάνουμε από εδώ και πέρα. Αν έχουμε μάθει κάτι απ' όλη αυτή την ιστορία. Από τον τρόπο ζωής που μας έφερε εδώ. Και σίγουρα το θέμα είναι αν θα βγούμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ απ' όλη αυτή την εικονική πραγματικότητα, που ζούμε πλέον ολοκληρωτικά μέσω των Μ.Μ.Ε. και που αναπαράγεται σε συνεχή ψυχοφθόρα ανταλλαγή σχολίων στα κοινωνικά δίκτυα. Αν θα βγούμε επιτέλους ΟΛΟΙ εκεί έξω! ΟΛΟΙ! Να δούμε, να εισπράξουμε, να ακούσουμε, να νιώσουμε. Και αυτό να συζητήσουμε μετά. Όχι αυτά που δείχνουν τα κανάλια.

Κείμενο - Φωτογραφίες: Χρύσα Κουτρουμάνου, ειδική συνεργάτης του logiosermis.net