Συνασπισμένοι, συστρατευμένοι κι επιλεκτικοί ηθικολόγοι εναντίον Δαβάκη!

 

Ο Κωνσταντίνος Δαβάκης ήταν από 'κείνους τους Έλληνες που τιμήσανε την καταγωγή τους, με την δράση, την ιστορία τους, την πορεία και το ήθος τους (δείτε σχετικά-τουλάχιστον- εδώ).

Οι συμπατριώτες μου, στο άκουσμα και μόνο του ονόματος "Δαβάκης", τιμούν με την ψήφο τους, εδώ και δεκαετίες, έναν Δαβάκη, στο όνομα. Έναν  εκ των επιγόνων του μεγάλου ανδρός, του πατριώτη και ήρωα. Καμμιά φορά, μπορεί και να μην συμφωνούν με το κόμμα που αυτός υπηρετεί. [Για σκεφτείτε αλήθεια, σε πόσες περιπτώσεις ψηφίζουμε στην πατρίδα μας, πολιτικούς που απλώς είναι απόγονοι ή επίγονοι κάποιων πολιτικών!]

Δεν πειράζει που οι Λάκωνες θέλουνε να έχουνε και να ακούνε ονόματα ηρώων στην καθημερινότητά τους. Έχουνε χάσει κι αυτοί -πάνω στο καθήκον-πολλούς, που αθανατίστηκαν με το έργο τους. Κι οι Λάκωνες τη θέλουνε αυτήν την μνήμη, ζωντανή.

Ο σημερινός πολιτικός, κ. Α. Δαβάκης (από τα Κεχριάνικα της Λακωνικής Μάνης, άνθρωπος που κουβαλάει βαρύ όνομα, πρέπει διαρκώς να αγωνίζεται  για να μπορεί να σηκώνει -πέρα από τα δικά του τα βάρη- και το βάρος της τιμής, ), σε μια δημόσια κουβέντα για την εγκληματικότητα στην περιφέρειά του, κατηγορείται, πως μίλησε άπρεπα για μια κατηγορία πολιτών, αρνούμενος την ψήφο τους.

Δεν μπορεί ασφαλώς, ένας πολιτικός να διακηρύσσει πως αρνείται την ψήφο κάποιων, έστω και για τον λόγο πως αυτοί ανήκουν σε εγκληματικά κυκλώματα. Δεν μπορεί να αρνείται καμμιά ψήφο, γιατί δεν είναι δικαίωμά του.  Είναι όμως προς τιμήν του, που δεν ικετεύει ακόμη και παραβατικούς, απλώς και μόνο για να έχει την ψήφο τους, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε ότι συχνά συμβαίνει.

Αλλά, οποία ευθιξία και φαρισαϊσμός των πολιτικών, των κομμάτων και των δημοσιογράφων, που έκαναν  τον βουλευτή πρώτο θέμα, και αντικείμενο όψιμης κριτικής για ρητορική μίσους, αλλά και υψηλό νούμερο τηλεθέασης αντιστοίχως!

Οι τιμητές της πολιτικής οριθότητας, ξεχάσανε πως δεν πάει πολύς καιρός, που, σύσσωμα, όλες οι πολιτικές δυνάμεις και οι δημοσιογράφοι ύβριζαν, λοιδορούσαν και απαξίωναν  (και εξακολουθούν να το κάνουν) όχι απλώς κάποια προσωπα, αλλά  αυτοθρόως όλους τους ψηφοφόρους πολιτικού κόμματος, χαρακτηρίζοντάς τους "κατώτερα λαϊκά στρώματα", "ανόητους", "ανώμαλους", "καθυστερημένους", "ψυχοπαθείς" κλπ. Η υποκρισία και η πολιτική αντιπαλότητα, όπως φαίνεται,  χρησιμοποιεί επιλεκτικά την ρητορική μίσους!

Παράξενο δεν είναι, που κανένας από όλους αυτούς τους συνασπισμένους, τους συστρατευμένους κι επιλεκτικούς ηθικολόγους, δεν προσπάθησε ποτέ να συγκρατήσει τους υπόλοιπους; Δεν είναι παράξενη αυτή η κατά Δαβάκη (δημαγωγική) τόσο μεγάλη κατακραυγή; Τόσος, πια,  φαρισαϊσμός!

Τα παιδιά μας, στη φυλακή, και μάλιστα στην Τουρκία, κι εμείς, πολίτες, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, βρήκαμε για θέμα μια άστοχη  αποστροφή του λόγου ενός άξιου βουλευτή, για να φανούμε τάχα ακέραιοι, σπουδαίοι, σεβαστικοί  και ηθικοί! Ντροπή!

Αυτά δεν είναι μόνο δικές μου ευαισθησίες. Υπάρχουν κι άλλοι, με τις δικές τους ευαισθησίες!  ( π.χ. ο Μ. Κοττάκης!)