Select Menu


Δεν είναι μόνο οικονομική η κρίση που βιώνουμε. Δεν οφείλεται μόνο εκεί το κοινωνικό αδιέξοδο στο οποίο βρισκόμαστε ως χώρα. Το μεγαλύτερό μας πρόβλημα βρίσκεται στο ότι δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε αρμονικά με τους άλλους, ότι δε χαιρόμαστε για την επιτυχία ή το ταλέντο που έχει κάποιος άλλος και πέφτουμε να τον κατασπαράξουμε. Δεν έχουμε αυτό το ‘’είμαστε μαζί, ενωμένοι, μία γροθιά’’.

Ζούμε στην εποχή που, πραγματικά, δεν αντέχουμε να βλέπουμε το διπλανό μας να πετυχαίνει το οτιδήποτε, μικρό ή μεγάλο. Είμαστε έτοιμοι να στάξουμε χολή και δηλητήριο, προσπαθώντας μέσα από την απαξίωση του άλλου να τονίσουμε τη σημαντικότητα του δικού μας εγώ. Σαν το γείτονα που παίρνει καινούργιο αμάξι και ο διπλανός φθονεί αντί να σκεφτεί ‘’πρέπει και εγώ να πάρω αμάξι, θα προσπαθήσω, θα δουλέψω και θα τα καταφέρω’’. Όχι την καλή ζήλεια που ωθεί την εξέλιξη και την ατομική πρόοδο, αλλά εκείνη που καλλιεργεί μίση και πάθη. Και αυτός ο φθόνος υπάρχει διάχυτος στη σημερινή εποχή.

Με λίγα λόγια: πέτυχες, σε μισώ. Σε βλέπω να πετυχαίνεις ή να έχεις κάτι που δεν έχω, και κάνω τα πάντα να σε μειώσω. Όχι να χαρώ για σένα. Για αυτό και βλέπουμε σε έναν άνθρωπο που πετυχαίνει, μία κακή του στιγμή πόσο κατακρίνεται, με πόσο μίσος και ανθρωποφαγία. Γιατί ενδόμυχα επιθυμούμε να μειώσουμε τον άλλο για ένα λάθος του που δεν είναι τόσο σοβαρό, αλλά επιτέλους, θα τον στήσουμε στον τοίχο και θα τον υποβιβάσουμε γιατί εκείνος πετυχαίνει ενώ εμείς όχι! Και έτσι, παίρνουμε αξία υποβιβάζοντας τον άλλο.

Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα της εποχής μας. Η αδυναμία μας να συνυπάρξουμε ομαδικά, να υποστηρίζουμε αντί να πληγώνουμε, και να στάζουμε δηλητήριο αντί να λέμε μία καλή κουβέντα σε αυτόν που πετυχαίνει στη ζωή του , σε αυτόν που του δίνεται μία ευκαιρία όταν εκατομμύρια άνθρωποι γύρω του προσπαθούν το ίδιο. Αντί η προσπάθεια του άλλου να εμφυσήσει μέσα μας το πείσμα και τη θέληση να προσπαθήσουμε και εμείς για όλα αυτά που θέλουμε. Νομίζετε στους χαμούς σπουδαίων καλλιτεχνών, πολιτικών μέσα στα κροκοδείλια δάκρυα που ρίχνουν όλοι και τα εγκώμια που πλέκουν, ενδόμυχα πολλοί δε ζηλεύουν; Φυσικά και ζηλεύουν.

Πόσο καλύτερη θα ήταν η κατάσταση στην εποχή μας αν χαιρόμασταν και υποστηρίζαμε περισσότερο, αντί να κακολογούμε σα γεροντοκόρες που ζηλεύουμε την καλή τύχη μίας διπλανής.

Το "μαζί" θέλει χρόνο για να κατακτηθεί. Και κόπο. Αλλά μπορεί να κατακτηθεί. Και όπως έλεγε και ο Αισχύλος: ‘’Λίγοι άνθρωποι έχουν από τη φύση τους αυτό το προνόμιο. Να τιμούν χωρίς φθόνο τον ευτυχισμένο φίλο τους.’’

Μαρία Σκαμπαρδώνη

Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top