Το Πλεόνασμα της Αθλιότητας.

Οι παροχές του Αλέξη Τσίπρα ήρθανε να ταράξουνε τα νερά του οικονομικού και πολιτικού τέλματός μας. Οι φτωχοί δεν θα ξελασπώσουνε απλώς θα ανασάνουνε λίγο. Οι αντίπαλοι θα σιωπήσουν.

Αλοίμονο, αν οι πολίτες ανακουφίζονται μονάχα όταν η εξουσία, τους επιστρέφει μικροποσά από εκείνα που βίαια τους αφαίρεσε, επειδή στην προηγούμενη διαχείρισή της δεν τα είχε λογαριάσει καλά.

Ο Αλέξης, ο πρωθυπουργός μας, μας έχει καταπλήξει όλους! Με την ενέργειά του αυτή, απέκτησε το πολιτικό πλεονέκτημα όχι μόνο έναντι των ψηφοφόρων, (δηλ. των υποψηφίων θυμάτων στο ακόμη μεγαλύτερο έγκλημα που εξακολουθεί και βαίνει προς ολοκλήρωση), που μ' έναν τέτοιο εξευμενισμό (εξαγοράζοντας την προσωρινή τους αμνησία) δείχνει πως αυτός δεν τους ξεχνάει, αλλά και έναντι των πολιτικών του αντιπάλων που έπαθαν αποπληξία, κι έμειναν εμβρόντητοι, γιατί τους πήρε την μπουκιά από το στόμα! Αποδείχθηκε επιτηδειότερος μαέστρος στην δημαγωγία, και χειρότερος από αυτούς στην ασυνέπεια. Έδειξε πως το πολιτικό όραμά του είναι η εξουσία.

Ετούτη η κυβέρνηση, που σύμφωνα με επανειλημμένες δηλώσεις των μελών της, αγωνίζεται υπέρ των εργαζομένων, με αυτό το μέτρο θαρρεί πως αναδιανέμει πλούτο και πόρους.

Όμως η αθέτηση των μέτρων που προεκλογικά είχει εξαγγείλει προκειμένου να γίνει κυβέρνηση, και η εκ των υστέρων απόδοση μέρους μόνο των αποδοχών των φτωχοποιημένων, που για μνημονιακούς λόγους είχαν περικοπεί, δεν συνιστά περιφρούρηση των αποδοχών. Πολύ περισσότερο, η εξαγγελθείσα παροχή, δεν συνιστά αναδιανομή. Συνιστά περιστασιακή εξαργύρωση του «ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς».

Τώρα πια το ξέρουμε όλοι μας, Πως η πολιτική εξουσία, κατακτιέται και ασκείται στον τόπο μας, με έναν μόνο τρόπο: Την άγρα και την εξαγορά πελατείας.

Ακόμη παραμένει αναπάντητο το ερώτημα της πορείας της χώρας. Ίσως τώρα να είμαστε περισσότερο χαμένοι στην περιπλάνησή μας, ανάμεσα στο κάπου και στήν άβυσσο. Κι ίσως τώρα η άβυσσος να είναι πιο κοντά.

Μα το πιο θλιβερό, είναι που ενώ η κυβέρνησή μας έχει «όραμα για την ευρώπη» και για την (εκ προθέσεως ξένων και αντίπαλων συμφερόντων προκληθείσα) «ανθρωπιστική κρίση», δεν έχει ρεαλιστικό όραμα για την χώρα. Μα πώς μπορείς να βοηθήσεις κάποιον, αν δεν μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου; Εξ άλλου, ποιός ζήτησε την βοήθειά μας;

• Η ΕΕ κάνει αυτό που θέλουν οι δυνατοί της, και μας υποχρεώνουν κι εμάς -σιωπηλούς κι αμίλητους- να συνεργαστούμε σε ό,τι θέλουν αυτοί, που αδιαφορούν μάλιστα για τις ανάγκες και την προοπτική μας. 
• Ενώ οι αθρόως προσερχόμενοι -φυγάδες από τις πατρίδες τους-, δεν μας ζητούν κάτι! Το αντίθετο μάλιστα, το γεγονός αυτό (της πλημμυρίδας αυτών των πληθυσμών στη χώρα μας), μας «αναγκάζει» να τους συνδράμουμε (θυσιάζοντας παράλληλα, τις δικές μας επιτακτικές ανάγκες), υπηρετώντας απλώς την πολιτική «από την αριστερή πλευρά» του φάσματός μας.

Το θλιβερό για την χώρα, είναι που δεν υπάρχει γνώση, δεν υπάρχει μέθοδος, δεν υπάρχει πίστη, δεν υπάρχει συνέπεια κι αξιοσύνη στην κυβερνητική δοκιμασία. Διάχυτη είναι η αλαζονεία κι η καθεστωτική νοοτροπία, ο νεπωτισμός και η εξουσιολαγνεία. Και πάνω απ' όλα η προχειρότητα και η ρηχότητα του όποιου πολιτικού πλάνου. Μοιάζει να διεκδικήθηκε η εξουσία, έτσι, σαν ένα παιδικό καπρίτσιο, σαν μια ρεβάνς σε ένα παιχνίδι ανάμεσα σε παιδιά.