Select Menu

Image result for εικόνες  παππάς υπουργός

Η Κυβέρνηση αποφάσισε να ρυθμίσει την επιχειρηματικότητα στο τηλεοπτικό τοπίο και νομοθέτησε. Στην συνέχεια, οι επιχειρηματίες αμφισβητούν την συνταγματικότητα του συγκεκριμένου νόμου που η κυβερνητική πλειοψηφία εθέσπισε, και νομίμως προσέφυγαν στην Δικαιοσύνη για τον έλεγχο της συνταγματικότητας του νόμου. Το δικαίωμά τους αυτό είναι πέραν πάσης κριτικής και αμφισβήτησης.

Διότι, στην Δικαιοσύνη μπορεί να προσφεύγει ο καθένας που θεωρεί ότι με τις πράξεις της εκτελεστικής ή/και της νομοθετικής εξουσίας προσβάλλονται θεμελιώδη (=συνταγματικώς κατοχυρωμένα) ή κοινά δικαιώματά του. Αυτό υπαγορεύει η αρχή της νομιμότητας.

Η αρχή αυτή δεν μπορεί να είναι άγνωστη στην κρατική εξουσία. Και δεν μπορεί, επειδή η Κυβέρνηση και κάθε βαθμίδα εξουσίας εντός της Πολιτείας μας (πολιτική, διοικητική, αστυνομική, δικαιοδοτική κλπ), θα πρέπει να ενεργεί όχι μόνο εντός του πλαισίου του σχετικού νόμου, αλλά, και κυρίως, εντός των προϋποθέσεων, των όρων και των ορίων που τάσσει το Σύνταγμα.

Εάν η Κυβέρνηση δεν γνωρίζει την ακτίνα δράσης και ενέργειας των δικαιοδοτικών κρίσεων της Δικαιοσύνης (της Δικαστικής εξουσίας δηλαδή), αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα.

Εάν η Κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι «οι διατάξεις δεν μπορούν να συγγράφονται στα δικαστήρια» εννοώντας προφανώς ότι ο νομοθέτης μπορεί να ορίζει ό,τι θέλει, σφάλλει καιρίως. Πρωτίστως, γιατί ξεχνάει τί ισχυριζόταν ως αντιπολίτευση.

Αντί να προβάλλονται ευτελή επιχειρήματα, όπως το ανωτέρω, θα έπρεπε η κυβέρνηση να γνωρίζει πως κάθε διάταξη νόμου πρέπει να υπακούει σε ορισμένες «προδιαγραφές νομιμότητας και ουσίας», και μάλιστα ανεξάρτητα από τις επιθυμίες της Κυβέρνησης, ή από τις τρέχουσες ανάγκες του δημοσίου, του κυβερνώντος κόμματος, των προεκλογικών εξαγγελιών ή των εκλογέων του κυβερνώντος κόμματος.

Αυτό συμβαίνει, επειδή το Σύνταγμά μας ορίζει ότι η δραστηριότητα της Πολιτείας, νομοθετική ή διοικητική, υπόκειται στον έλεγχο των Δικαστηρίων, κάθε φορά που αυτά εξετάζουν μια υπόθεση. Και ο δικαστικός έλεγχος καταλαμβάνει όχι μόνο την νομιμότητα των αιτημάτων, αλλά και την σύμφωνη με το Σύνταγμα προϋπόθεση ή αξίωση που ο νόμος θέτει ή παραχωρεί.

Και στο δικαιοδοτικό τους καθήκον, οι Δικαστές δεσμεύονται μόνο από το Σύνταγμα σύμφωνα με το άρθρο 87 παρ. 2: «Οι δικαστές κατά την άσκηση των καθηκόντων τους υπόκεινται μόνο στο Σύνταγμα και στους νόμους και σε καμία περίπτωση δεν υποχρεούνται να συμμορφώνονται με διατάξεις που έχουν τεθεί κατά κατάλυση του Συντάγματος».

Τους νόμους, ασφαλώς, τους συντάσσει, τους «συγγράφει» -που λέει κι ο υπουργός- η εκλεγμένη Βουλή.

Τα Δικαστήρια όμως, θα πρέπει να γνωρίζει η κάθε κυβέρνηση, πως εκτός από την συνταγματικότητα του νόμου, εξετάζουν ακόμη και την νομιμότητα, και πολύ περισσότερο, την συνταγματικότητα και των πράξεων της Διοίκησης. Εκείνο που μένει ανεξέταστο από τα Δικαστήρια είναι η πολιτική των κυβερνήσεων και οι προεκλογικές εξαγγελίες των κομμάτων, πριν αυτά γίνουν κυβέρνηση.

Πρέπει λοιπόν, να είναι καλώς γνωστό σε όλους, πως οι αποφάσεις των Δικαστηρίων υποχρεώνουν τους πάντες σε συμμόρφωση (και τους πολίτες, αλλά και την Πολιτεία και όλα τα όργανά της), σύμφωνα με το άρθρο 95 του Συντάγματος, παρ. 5, που λέει ότι: «Η διοίκηση έχει υποχρέωση να συμμορφώνεται προς τις δικαστικές αποφάσεις. Η παράβαση της υποχρέωσης αυτής γεννά ευθύνη για κάθε αρμόδιο όργανο, όπως νόμος ορίζει. Νόμος ορίζει τα αναγκαία μέτρα για τη διασφάλιση της συμμόρφωσης της διοίκησης».

Η κυβέρνησή μας, πρέπει να γνωρίζει, αν δεν το γνωρίζει ήδη, πως όλα τα όργανα της Πολιτείας, συντρέχουν στην προστασία και την περιφρούρηση μόνο των νομίμων -κι όχι των καταχρηστικώς ασκουμένων- δικαιωμάτων (άρθρο 25 του Συντάγματος παρ. 2 : «Η αναγνώριση και η προστασία των θεμελιωδών και απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου από την Πολιτεία αποβλέπει στην πραγμάτωση της κοινωνικής προόδου μέσα σε ελευθερία και δικαιοσύνη», και 3: «Η καταχρηστική άσκηση δικαιώματος δεν επιτρέπεται»).

Τέλος, τα Δικαστήρια, πάντα θα κρίνουν, αλλά ενδεχομένως να αχρηστεύουν έναν νόμο αν αυτός παραβιάζει το Σύνταγμα. Γιατί είναι όρος της ισχύος του νόμου, τελικά, η αρμονία του με τους ορισμούς του Συντάγματος (άρθρο 93 του Συντάγματος παρ. 4: «Τα δικαστήρια υποχρεούνται να μην εφαρμόζουν νόμο που το περιεχόμενό του είναι αντίθετο προς το Σύνταγμα»)

Πράγματι, τα δικαστήρια έρχονται «πάντα να κρίνουν», κι είναι, εκείνα που- κρίνοντας τον νόμο- τελικά, «νομοθετούν» (αφού δικαιο-δοτούν) την αχρησία του αντισυνταγματικού νόμου.

Κι αυτή την σκέψη, δεν μπορούμε να την εγκαταλείψουμε κύριε υπουργέ, γιατί την έχει θεσπίσει για όλους μας, το Σύνταγμα! Και υποχρεωμένος να την σεβαστείτε είστε κι εσείς, και όλοι οι υπουργοί και ολόκληρη η κυβέρνησή σας, όπως και κάθε κυβέρνηση της χώρας!

Σχόλια

Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.

 
Top