«Στα σύνορα της προδοσίας»

Μέρες που είναι δεν μπορείς να αποφύγεις τις ετοιμασίες για τη μεγάλη νεο-ελληνική γιορτή. Μέχρι τώρα την γιορτάζαμε για να αποδώσουμε την τιμή στους γενναίους της εποχής που φυλάξαν Θερμοπύλες. Αλλά, και για να εμπεδώσουμε πως η πατρίδα μας εξακολουθεί να παράγει γενναίους και αφοσιωμένους, αγωνιστές κι όχι μονάχα ανθρωπάκια φοβισμένα, υποταγμένα, συμφεροντόλογα, καιροσκόπους κι εφιάλτες.

Πέρισυ όλα γίνανε κομψά, της μόδας, όλα του συρμού, χωρίς ακρότητες, μάλλον επειδή είχανε το πρόσταγμα οι αντιδρώντες. Αλλά χωρίς ελληνικό παλμό, χωρίς ν' αγγίζουμε το «γιατί έγιναν αυτά που γιορτάζουμε», « το όχι», και τον αγώνα του λαού, τότε. Οι άρχοντες, οικειούμενοι το φρόνημα του τότε, μίλησαν αερολογώντας για το σήμερα, λές και το ξεσήκωμα του «τότε», έχει καμμιά σχέση με το σήμερα.

Ας είναι. Στις μέρες μας, είδαμε πως το υπουργείο της απαιδευσίας μας και της προκρούστειας διαπαιδαγώγησης των νεο-ελλήνων, δεν θέλει να ξέρουνε οι νεοέλληνες τί έγινε τότε και γιατί. Θέλει να παράγει τσαμπουκάδες, τζάμπα μάγκες, ευκαιριακούς καμπόυδες, ανιστόρητους, και άσχετους έλληνες. Και θέλει να θάψει όσους αρνούνται μια τέτοια διαπαιδαγώγηση κι έχουνε αντίθετη πολιτική και άποψη, και αντικειμενική γνώση της ιστορίας ως αναφοράς του παρελθόντος.

Αλλά η Ιστορία υπάρχει από μόνη της. Η χρήση της μονάχ' αλλάζει, στα χέρια των καιροσκόπων και των νεκροθαφτών των λαών και των πολιτισμών.

Εμείς εδώ, αρχίσαμε το 1940 με το «όχι στην αυθαιρεσία των φασιστών και των πλεονεκτών να κάνουνε την χώρα μας ξέφραγο αμπέλι, και διάδρομο των επιχειρήσεών τους», και καταλήξαμε σήμερα να παιανίζουμε «ούτε σε εξορίες, ούτε σε φυλακές, ποτέ τους δε λυγίσανε οι κομουνιστές», κι ας σπαράχτηκε η χώρα από έναν άγριο εμφύλιο, που ακόμη δεν σβήσανε οι πληγές και τα πάθη. Και τούτο έγινε, όταν -με την ευκαιρία της εθνικής αντίστασης ενάντια στον εχθρό-, κάποιοι που πήρανε τα όπλα για τον λόγο ετούτο, βρήκανε την ευκαιρία να αλλάξουνε το πολιτικό σύστημα με το ζόρι. Σκοτωμοί, σκοτισμός του νού ένθεν και ένθεν, απελπισία και θυμός ένθεν και ένθεν, πείσμα και πόλεμος, σφαγές, παιδομαζώματα, αντίποινα ένθεν και ένθεν. Αδύνατο να φιλιώσει ένας φανατιζόμενος λαός.

Για την ακρίβεια, σήμερα, κάποιοι δεν (θέλουνε να) μιλάμε για το ΟΧΙ, λες κι ο λαός αρνήθηκε να πολεμήσει τον φασισμό και τον ναζισμό! Και δεν το θέλουν, επειδή αυτό το ΟΧΙ το είπε ένας κυβερνήτης που ήταν διδάκτορας(!), ο οποίος μάλιστα είχε λάβει την διακυβέρνηση της πολιτείας με κοινοβουλευτική ανάθεση! Μ' αν τόλεγε ένας άνθρωπος, ένας οποιοσδήποτε πολίτης, κι όχι ο αρμόδιος άρχων της πολιτείας, δεν θα είχε καμμιά σημασία διπλωματική, στρατιωτική, εθνική, και ιστορική. Μονάχα … δημοσιογραφική! Και θεατρική. Και μάλιστα κωμική.

Και καταλήξαμε (κάποιοι θέλουνε) να λέμε κομμουνιστικούς παιάνες για το '40, ξεχνώντας τον εμφύλιο, σαν μόνο αυτή να είναι η αλήθεια, και σαν αυτή να είναι ολόκληρη η αλήθεια. Όλοι ξέρουμε πως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.

Λέμε κομμουνιστικούς παιάνες, γιατί σήμερα η αριστερά του εμφυλίου είναι στην εξουσία, χωρίς η χώρα να είναι κομμουνιστική, έχει βέβαια κρατική υπόσταση το προσωπικό της, γιατί η αριστερά της «εξουσίας μας» αρέσκεται να μισθοδοτείται. Κι όχι γιατί η «αριστερά της εξουσίας μας» αρέσκεται δημιουργεί, να παράγει, να μορφώνει, να γιατρεύει και να μοιράζει.

Αλλά, η Ιστορία δεν σβήνεται. Κακοποιείται μόνο, ή ακρωτηριάζεται. Θάβεται στη σκόνη του χρόνου, ή στην ιδιοτέλεια των εξουσιαστών ή των δολοπλόκων, αλλά ο καιρός δεν την εξαφανίζει, ούτε οι αντίθετες φωνές. Οι συμφορές την ξαναφέρνουν στο προσκήνιο. Και η πραγματικότητα την επαληθεύει.

Η Ιστορία δεν ψεύδεται. Οι ανθρώπινοι ισχυρισμοί, οι αποτυχημένοι αν και επιτήδειοι σχεδιασμοί, οι διακείς πόθοι πλεονεξίας και ματαιοδοξίας, οι πολιτικές σκοπιμότητες και επιδιώξεις, όλα αυτά διαψεύδονται και χάνονται σαν φύσημα του αέρα, κι αυτό είναι ανεξάρτητο και σε αντίθεση προς τους σπασμούς των επίμονων επιδιώξεων μεμονωμένων ανθρώπων.

Στα σχολεία της αριστεράς πολιτείας μας που διαστρεβλώνεται η Ιστορία, «παιδεύονται» οι νέοι, και μαθαίνουνε πως όταν κηρύχτηκε ο πόλεμος εμείς τρομαγμένοι κρυφτήκαμε στο υπόγειο και αμέσως πήγαμε να σηκώσουμε τα λεφτά μας από την τράπεζα, ή ότι κάποιο μαγαζί έπαθε ζημιές! Τί ντροπή, τί ψέμμα! Μα έτσι έκανε ο λαός της αντίστασης και του αλβανικού μετώπου;

Στον αντίποδα, οικειούμενοι κάποιοι την αποχώρηση του εχθρού, που για λόγους δικής του στρατηγικής και τακτικής έφευγε από την χώρα, ερημώνοντας τον τόπο και καταστρέφοντας ό,τι δεν είχε μέχρι εκείνη την ώρα καταστρέψει, οι ίδιοι κατηγορούν την πολιτεία που δεν γιόρτασε τούτη την εξέλιξη. Ο λόγος αυτής της αιτίασης, διατείνονται πως είναι η αποχή του καθεστώτος από την νίκη κατά του εχθρού! Πως τάχα δηλαδή, μονάχα οι αιτιώμενοι πέτυχαν την κατάρρευση του εχθρού.

Όλοι γνωρίζουμε πως ο ισχυρισμός αυτός είναι ιστορικό ψέμμα. Γιατί η αλήθεια είναι πως ο εχθρός -που έφυγε από εδώ- συνέχισε τον πόλεμό του ενάντια στην ανθρωπότητα και πως ένα χρόνο μετά, τον Μάϊο του 1945, συνθηκολόγησε με όλον τον κόσμο που τον αντιμετώπισε και του εναντιώθηκε.

Χρόνια μετά το 1945, γίνανε οι συμφωνίες για να αποζημιώσει ο εχθρός κι όσους κατέστρεψε. Το δυστύχημα είναι πως εμείς κι από εκεί απουσιάζαμε ή κοιμόμασταν! Ζημιωθήκαμε από τον εχθρό και καταστραφήκαμε από μόνοι μας. Από τις πολιτικές μας αντιζηλίες και τα πείσματα.

Η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο να γιορτάζει την αποχώρηση των Γερμανών. Γιατί δεν έκανε τίποτε ηρωϊκό για την εξελιξη αυτή. Η Ελλάδα ανακουφίστηκε, πράγματι, από την μπότα του Γερμανού στην καθημερινότητα της ζωής του λαού. Η αποχώρηση του εχθρού ήταν απόφαση του φύρερ. Και η πραγματοποίησή της συνοδεύτηκε από μεγάλης έκτασης ζημιές στις υποδομές της χώρας. [Είχαμε κάποιο λογο να γιορτάζουμε αυτές τις καταστροφές;]

Αυτό που γίνεται σήμερα, είναι πως η χώρα μας καταστρέφεται εξαιτίας των πολιτικών παιγνίων και μεθοδεύσεων των πολιτικών δυνάμεων του τόπου. Και μάλιστα, σήμερα, ούτε οι εχθροί αποχωρούν, ούτε οι αγωνιστές θριαμβεύουν. Είμαστε όλοι στην κόλαση της καταστροφής και της καθόδου στα πολιτικά τάρταρα, χωρίς καμμιά συναίσθηση του εθνικού κινδύνου και χωρίς καμμιά συναίσθηση του μεριδίου της ευθύνης καθενός. Πώς να φιλιώσουμε, με όλα αυτά;

Συχνά, δεν μένουμε απλά «Στα σύνορα της προδοσίας», αλλά τα ξεπερνάμε. Ας δούμε την ταινία, που ανεξάρτητα από τις λεπτομέρειες του σεναρίου της, δίνει ένα μήνυμα ήθους, ακεραιότητας, κοινωνικής ειρήνης και εθνικής συμφιλίωσης. Τί λέτε; ή μήπως η τύφλωσή μας είναι αγιάτρευτη;

[Δείτε την ταινία εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=qHW02IHfy40]

Σημείωση: Εικονίζεται «Χάρτης του Πειραιά με επισημάνσεις των περιοχών και του βαθμού των καταστροφών που προκάλεσαν οι Γερμανοί. Υφυπουργείο Ανοικοδομήσεως – Κ. Α. Δοξιάδης (επιμ.), Αι θυσίαι της Ελλάδος στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, Αθήνα 1946, Γενικά Αρχεία του Κράτους – Κεντρική Υπηρεσία»