Πάντοτε ένιωθα ότι η ζωή μου ετεροκαθορίζεται .Πολλά συνέβαιναν ενάντια στις επιθυμίες και τις ανάγκες μου. Για αυτό και εγώ έκρυβα μια καταπιεσμένη οργή(ίσως κάποτε και δικαιολογημένη)την οποία βάπτιζα γόνιμη ανησυχία και δίκαιη επανάσταση.
Ήταν ένα μηχανισμός δικαιολόγησης των πεπραγμένων μου και συμφιλίωσης με τη συνείδησή μου. Δεν είμαι λάτρης του χάους ,ίσα ίσα με τις καταλήψεις ,τις όχι πάντοτε ειρηνικές ενέργειές μου αγωνιζόμουν(ή τουλάχιστον έτσι πίστευα) για να ανατρέψω ή τουλάχιστον ευεργετικά να εξωραΐσω το χάος που περιέβαλε τις διάφορες ιδιότητες μου(αρχικά ως μαθητή ,έπειτα ως φοιτητή ,εργαζόμενο και γενικότερα ως πολίτη).
Στην ουτοπική αρχή του εφηβικού και όχι μόνο ονείρου πίστευα πως η ατόφια μαγκιά μιας εναλλακτικής ψυχής και κάποιες πράξεις τρομοκράτησης και παράλυσης του δράκου του παραμυθιού μου(του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ) θα αρκούσαν. Δεν ήμουν ένας ακόμη Δον Κιχώτης που η φαντασία του δημιουργούσε δράκους, οι δράκοι υπήρχαν και θα υπάρχουν. Εξάλλου η τελειότητα είναι ασύμβατη με τον επίγειο κόσμο. Ο τρόπος βελτίωσης, τα αιματηρά μου εργαλεία ήταν λάθος και έπειτα από ένα σημείο το είχα μοιραία αντιληφθεί και ο ίδιος αλλά πεισματάρικά από σκληρό εγωισμό το αρνιόμουν ή απλώς προσδοκούσα αποτελέσματα έστω και έτσι.
Και τώρα γερασμένος από τα ηλικιωμένα ψέματα αναζητώ εναγωνίως κάτω από την θρυμματισμένη σάρκα την αγνή παιδική ψυχή που βελτίωνε τον κόσμο με ένα απλό άδολο χαμόγελο. Τώρα πονήρεψα και δυστυχώς δε διέψευσα τον Όργουελ. Η θεραπεία που επιβάλω είναι το ίδιο αποκρουστική με την ασθένεια.
Και όμως εγώ επιμένω να αποτελώ ένα σύγχρονο κουτσαβάκη ένα ψευτόμαγκα ,ένα πόνι με παρωπίδες που το παίζει επιβήτορας. Γιατί; Μια ερώτηση που με μόχθο κλειδώνω στη φρικτή ντουλάπα του υποσυνείδητου. Συνεχίζω λοιπόν σαν βλαβερή συνήθεια με κάθε δυσκολία να προβαίνω σε βία κατά της εξουσίας ,σε καταλήψεις και να φανατίζομαι επαναλαμβάνοντας μη πειστικά λόγια στην προσπάθεια να πουμώσω κάθε αντίθετη άποψη χωρίς να ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα για το περιεχόμενο της.
Το παράξενο είναι πως κατά βάθος αρέσκομαι να αποφασίζω για πολλούς χωρίς να το επιθυμούν και να τροποποιώ το πρόγραμμά τους σαν να είναι μαριονέτες μου. Άσε που αισθάνομαι σαν να ανήκω στους παρανόμους του Ρομπέν όπου προσπαθώ να εξευτελίσω και γελοιοποιήσω την εξουσία αφαιρώντας της εξουσίες τις οποίες αποδίδω σε μια ελιτίστικη λαϊκή βούληση.
Σήμερα στην κατάληψη ένας άβγαλτος νέος άρχισε να με πυρπολεί με υπέροχα λόγια περί δικαιοσύνης ,αξιών και άλλα ξύλινα στολίδια τα οποία ξεθωριάζει βίαια ο καιρός. Με λυγμούς γέλασε η καρδιά μου και αδίστακτα άρχισα μια γελοία αντίδραση λέγοντας περιπαιχτικά στο παιδί «δώσε πόνο ,δώσε πόνο». Η ατίθαση νεότητά του όμως αστραπιαία τον ώθησε σε μια επίθεση εναντίον μου με όπλο ένα θεσπέσιο λογύδριο. Εγώ αηδιασμένος πια με τους φλύαρους ιδεαλιστές αρπάζω ένα ξύλο και του ανοίγω το κεφάλι.
Τα πόδια μου λυσσασμένα έτρεξαν και τα χέρια μου σφιχταγκάλιαζαν το αμαρτωλό ξύλο. Έτρεχα για πολλή ώρα μέχρι που έφτασα στην πλατεία Ομονοίας. Σε ένα εγκαταλελειμμένο παγκάκι σωριάστηκα .
Το ξύλο δεν ξεκολλούσε από τα χέρια ,ενώ το αρρωστημένο μυαλό νόμιζε πως στο ξύλο εικονιζόταν η μορφή του νεαρού κατά του οποίου είχε βιαιοπραγήσει. Προσπάθησε να σπάσει το αποδεικτικό ,να ξεθωριάσει τη θύμηση. Αλλά μάταια.
Από το ξύλο έφτιαξε αλληγορικό φυλαχτό, φράχτη στον ορμητικό φανατισμό. Κάποιες φορές το απολιθωμένο μυαλό ξεσπούσε σε ανώφελες ενέργειες αλλά ποτέ με την ίδια ευκολία. Η αλλαγή είχε σπλαχνικά πλησιάσει στην καρδιακή του πόρτα. Εκείνος την αντιλήφθηκε και βρισκόταν σε επίπονη διαδικασία σχετικά με το άνοιγμα ή όχι του δικού του μυαλού.
Τέλος δεν υπάρχει. Παρά μόνο μια διαρκής πάλη ορθής έκφρασης μιας καταπιεσμένης ανανεωτικής θέλησης.
Στην ουτοπική αρχή του εφηβικού και όχι μόνο ονείρου πίστευα πως η ατόφια μαγκιά μιας εναλλακτικής ψυχής και κάποιες πράξεις τρομοκράτησης και παράλυσης του δράκου του παραμυθιού μου(του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ) θα αρκούσαν. Δεν ήμουν ένας ακόμη Δον Κιχώτης που η φαντασία του δημιουργούσε δράκους, οι δράκοι υπήρχαν και θα υπάρχουν. Εξάλλου η τελειότητα είναι ασύμβατη με τον επίγειο κόσμο. Ο τρόπος βελτίωσης, τα αιματηρά μου εργαλεία ήταν λάθος και έπειτα από ένα σημείο το είχα μοιραία αντιληφθεί και ο ίδιος αλλά πεισματάρικά από σκληρό εγωισμό το αρνιόμουν ή απλώς προσδοκούσα αποτελέσματα έστω και έτσι.
Και τώρα γερασμένος από τα ηλικιωμένα ψέματα αναζητώ εναγωνίως κάτω από την θρυμματισμένη σάρκα την αγνή παιδική ψυχή που βελτίωνε τον κόσμο με ένα απλό άδολο χαμόγελο. Τώρα πονήρεψα και δυστυχώς δε διέψευσα τον Όργουελ. Η θεραπεία που επιβάλω είναι το ίδιο αποκρουστική με την ασθένεια.
Και όμως εγώ επιμένω να αποτελώ ένα σύγχρονο κουτσαβάκη ένα ψευτόμαγκα ,ένα πόνι με παρωπίδες που το παίζει επιβήτορας. Γιατί; Μια ερώτηση που με μόχθο κλειδώνω στη φρικτή ντουλάπα του υποσυνείδητου. Συνεχίζω λοιπόν σαν βλαβερή συνήθεια με κάθε δυσκολία να προβαίνω σε βία κατά της εξουσίας ,σε καταλήψεις και να φανατίζομαι επαναλαμβάνοντας μη πειστικά λόγια στην προσπάθεια να πουμώσω κάθε αντίθετη άποψη χωρίς να ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα για το περιεχόμενο της.
Το παράξενο είναι πως κατά βάθος αρέσκομαι να αποφασίζω για πολλούς χωρίς να το επιθυμούν και να τροποποιώ το πρόγραμμά τους σαν να είναι μαριονέτες μου. Άσε που αισθάνομαι σαν να ανήκω στους παρανόμους του Ρομπέν όπου προσπαθώ να εξευτελίσω και γελοιοποιήσω την εξουσία αφαιρώντας της εξουσίες τις οποίες αποδίδω σε μια ελιτίστικη λαϊκή βούληση.
Σήμερα στην κατάληψη ένας άβγαλτος νέος άρχισε να με πυρπολεί με υπέροχα λόγια περί δικαιοσύνης ,αξιών και άλλα ξύλινα στολίδια τα οποία ξεθωριάζει βίαια ο καιρός. Με λυγμούς γέλασε η καρδιά μου και αδίστακτα άρχισα μια γελοία αντίδραση λέγοντας περιπαιχτικά στο παιδί «δώσε πόνο ,δώσε πόνο». Η ατίθαση νεότητά του όμως αστραπιαία τον ώθησε σε μια επίθεση εναντίον μου με όπλο ένα θεσπέσιο λογύδριο. Εγώ αηδιασμένος πια με τους φλύαρους ιδεαλιστές αρπάζω ένα ξύλο και του ανοίγω το κεφάλι.
Τα πόδια μου λυσσασμένα έτρεξαν και τα χέρια μου σφιχταγκάλιαζαν το αμαρτωλό ξύλο. Έτρεχα για πολλή ώρα μέχρι που έφτασα στην πλατεία Ομονοίας. Σε ένα εγκαταλελειμμένο παγκάκι σωριάστηκα .
Το ξύλο δεν ξεκολλούσε από τα χέρια ,ενώ το αρρωστημένο μυαλό νόμιζε πως στο ξύλο εικονιζόταν η μορφή του νεαρού κατά του οποίου είχε βιαιοπραγήσει. Προσπάθησε να σπάσει το αποδεικτικό ,να ξεθωριάσει τη θύμηση. Αλλά μάταια.
Από το ξύλο έφτιαξε αλληγορικό φυλαχτό, φράχτη στον ορμητικό φανατισμό. Κάποιες φορές το απολιθωμένο μυαλό ξεσπούσε σε ανώφελες ενέργειες αλλά ποτέ με την ίδια ευκολία. Η αλλαγή είχε σπλαχνικά πλησιάσει στην καρδιακή του πόρτα. Εκείνος την αντιλήφθηκε και βρισκόταν σε επίπονη διαδικασία σχετικά με το άνοιγμα ή όχι του δικού του μυαλού.
Τέλος δεν υπάρχει. Παρά μόνο μια διαρκής πάλη ορθής έκφρασης μιας καταπιεσμένης ανανεωτικής θέλησης.
ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ
Σχόλια
Στο logiosermis.net δημοσιεύεται κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφέρει ελεύθερα τις απόψεις του, οι οποίες εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή. Τα συκοφαντικά ή υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερα στις οδηγίες χρήσης.